Vandaag de laatste hobbel in het revalidatieproces genomen: alleen in de auto. Mijn moeder moest voor onderzoek naar het ziekenhuis en ik heb haar begeleid. Toen ik de auto startte ging de radio ook aan. “Quand tu chantes ca va” >>> van Nana Mouskouri was erop.  Dat kan geen toeval zijn. Mijn lijflied deze weken is “I shall sing” (zie 31 oktober) en nu stak Nana mij een hart onder de riem: “Als je zingt gaat het goed…!” De tranen zaten hoog, maar het alleen rijden ging goed. Onderweg nog luidkeels meegeblèrd met Pussycat en met Tom Jones.
Quand tu chantes ca va.

De uitslagen van mijn moeder waren goed, dus we hebben er gelijk maar een gezellige dag van gemaakt. We togen naar Beilen, aten lekker patat met kroketten, ma kocht een broek, een trui, een tas, sokken, schoenen, boterhambordjes en van alles bij de Kruidvat. Van te voren had ik gevraagd: neem je de boodschappentas niet mee uit de auto? “Nee, zoveul koop ik toch nie…!”

Toen ik om vier uur thuis kwam was de energie helemaal op. Toen ben ik lekker even met Mozart op bed gaan liggen. Helemaal ontspannen. Moest ook wel even, want vanavond was er weer Cantorij. A.s. zondag werken we mee aan een viering in het Martiniziekenhuis, daar hebben we het eerste uur aan besteed. In de pauze hadden we koffie met pepernoten en het tweede uur hebben we de liederen gezongen voor eerste kerstdag. O.a. een 14e eeuws kerstlied : In dulci jubilo (met zoete jubel….).
Ik ben toch zo blij dat ik de cantorij-repetities weer kon oppakken na het infarct. Want het is namelijk echt zo : Quand tu chantes ca va!