Op 6 November vertelde ik van de kolossale bol wol die ik kreeg van twee vriendinnen. Daar heb ik een enorme colsjaal met een bijbehorende muts van gemaakt.
Toen ik mijn weblog van die 6e november nog eens doorlas, trof me de zin: ‘ik durf alweer alleen naar de Jumbo ‘. Het infarct is nu 10 weken geleden. Als ik nu de bijdragen lees van begin november, dan ben ik alweer behoorlijk opgeknapt. Dinsdag ben ik alleen op en neer gereden naar Klazienaveen. Alles heb ik weer opgepakt en volgende week begin ik weer volledig met m’n werk.
Afgelopen week had ik een afspraak bij een Gz – psycholoog in het Martiniziekenhuis. Ik verwachtte dat het bij 1 afspraak zou blijven; ik ben er immers al weer! Maar dat was toch wat te kort door de bocht. 5 x had ik een infarct en vier keer heb ik het onderschat en weggedrukt. Dat ik deze 5e keer in zo’n diep dal zat, komt omdat ik er steeds weer ‘overheen leef’. Nu krijg ik begeleiding bij het omgaan met de angst die altijd in mijn achterhoofd zit en mijn denken soms blokkeert. Volgens de psycholoog werd dat na tien jaar ook wel eens tijd. Ik hoef niet altijd dapper te zijn.
Voor de liefhebbers van sjalen en mutsen breien:
Het was wat krinkelige wol, waardoor patronen en verschillende steken helemaal niet tot hun recht komen, recht toe recht aan rechte toeren breien gaf het mooiste effect.
Voor de colsjaal heb ik 65 steken opgezet en 135 cm ribbels gebreid. Daarna aan elkaar zetten.
Voor de muts zette ik 60 steken op en breide 35 cm ribbels. Dan 1 toer steeds 2 steken samenbreien (je houdt 30 steken over) en dat in de volgende toer herhalen (nu hou je nog 15 steken over). Dan een draad door de overgebleven steken halen en aantrekken. Zijnaad sluiten.
Het breien, haken en borduren hebben mij de afgelopen maanden erg geholpen bij het vinden van de rust voor het verwerken van het infarct en de nasleep ervan. Ik kan het iedereen aanbevelen.
Geef een reactie