Toen wij in 1989 uit Smilde naar Roden verhuisden was ik gewend om iedere week een half uur te zwemmen met vriendin T. Dat stopte toen natuurlijk en de eerste maanden in Roden zwom ik niet. Ik had ook wel wat anders aan m’n hoofd. (zie 15 oktober >>>).
Op een kennismakingsbezoek bij de overburen A. en B. kwam ter sprake dat ik graag zwom, maar dat dat in je eentje niet zo leuk is.
“Dan gaan we toch samen” zei A. en zo is het gekomen. Eind 1989 zochten we het zwembad op en begonnen samen aan de eerste baantjes in Roden. Dat is dus 25 jaar geleden en nog steeds zwemmen we iedere maandag een half uur samen. We zwemmen dat halve uur constant door. En ondertussen bespreken we ‘lief & leed’.

zwembad 'de Hullen'

knipoog

Zwemmen en praten tegelijk is héél vermoeiend.
Daarom hebben wij ook zo’n goede conditie……

Wat ik bijzonder vind is dat we buiten het zwemmen bijna niets gezamenlijks hebben. Haar kinderen zaten op een andere school, ze maakt geen deel uit van een kerkgemeenschap, ze woont niet meer in onze buurt, ze zingt niet, ze handwerkt niet en ze heeft niets te maken met mijn andere netwerken. Daarom praat het denk ik ook zo gemakkelijk met haar: een luisterend oor aan wie ik veilig dingen kan vertellen, zonder bang te zijn dat het wordt doorverteld. Geen verborgen agenda’s. Gewoon interesse in elkaar. Natuurlijk hebben we ook wel een aantal dingen gemeen: ze houdt ook heel erg van lezen en we hebben allebei een secretariële baan in de stad Groningen. En sinds februari kwam er iets gezamenlijks bij: haar man werkt bij de NAM. De mijne ook.
Na 25 jaar is onze ‘zwemrelatie’ veranderd in een vriendschap. We kennen elkaars wereld heel goed uit de wekelijkse bijpraatsessie en hebben samen al heel wat meegemaakt. Zwangerschappen. Ouders die ziek worden en overlijden. Ups en downs met de kinderen. Problemen op het werk. Ziektes waar we zelf mee kampen. Toen ik in 2003 een been brak deed A. wekelijks onze boodschappen. En na het laatste infarct bracht ze 4 seizoenen Downton Abbey voor me mee.

Afgelopen vrijdagavond gingen we samen uit eten ter gelegenheid van ons 25 jarig jubileum.
En hebben we op maandag altijd maar een uur ‘spreektijd’ (met reizen en uit- en aankleden erbij), gisteravond zaten we ruim 2 en een half uur te kleppen.
Zwemmen en praten tegelijk is héél vermoeiend.
Eten en praten tegelijk houden we langer vol!