Gisteren zat ik in de oude Hervormde kerk op de Brink in Sleen. Ik woonde de begrafenisdienst bij van de man van mijn nicht, hij overleed op 62-jarige leeftijd na een kort ziekbed. Naast mij zat aan de ene kant mijn moeder, met daarnaast haar jongste zus en haar man en aan de andere kant zat mijn moeders jongste broer met zijn vrouw. De hele familie op de achterste rij.

Vroeger had deze familie minstens vier rijen in beslag genomen. Mijn moeder komt uit een gezin van 10 kinderen, allemaal getrouwd en voorzien van een hele stoet neven en nichten. Als er iemand trouwde had je de zaal al voor de helft vol met de familie Boelen. Maar zoals dat vaak gaat met grote families: de ooms en tantes overlijden, familiedagen worden niet meer trouw bezocht, men ziet elkaar niet meer regelmatig en voor je het weet zie je elkaar alleen nog met begrafenissen. Zoals gistermiddag.
Intens verdriet bij mijn nicht en haar familie, maar omdat we elkaar al drie jaar niet hebben gesproken is het delen van dat verdriet minder vanzelfsprekend. Lopend in de rouwstoet over het oude kerkhof (prachtig, parkachtig mooi!) kwamen we langs het graf van mijn tante, de oudste zus van mijn moeder. Mij overviel een melancholisch gevoel van ‘voorbij’. Herinneringen aan zondagmiddagen bij oom en tante op camping ‘het land van Bartje’. Waar soms dan ook andere ooms en tantes kwamen, spelen met neven en nichtjes, samen zingen met mijn nichtje. De eerste paprika chips van Golden Wonder. Met een glas ‘spoetnik’.

Zo is het leven. Je kunt niet alles bijhouden. We hebben er destijds erg van genoten maar nu heeft onze eigen familie en gezin de prioriteit en dat geldt voor een ieder van ons.

Meneer Kaktus zou zeggen: “En spelende vrouw wat heb je nu geleerd?” Investeer in de kring van mensen die het dichtst om je heen staan. Dat hebben mijn ouders ook altijd gedaan. Dat levert een schat aan goede herinneringen en warme familiebanden op. De kring van broers en zussen van de familie Waninge/Vrieswijk en de vriendenclub hebben de plaats ingenomen van de familie Boelen. Onze eigen ‘inner circle’. Hoe belangrijk die investering is blijkt nu de ziekte van Kahler bij Gerard is geconstateerd. Van levensbelang.