Gisteren was het Moederdag.
Dat is in ons gezin in de loop van de jaren wat op de achtergrond geraakt.
Bij mij thuis werd er vroeger geen aandacht aan besteed. Mijn ouders gingen zeer regelmatig naar mijn opa’s en oma’s en wilden liever niet op zo’n dag verplicht een bezoek brengen. Als iets moest vond mijn vader het al vervelend.  “Fratsen van de commercie” noemde hij het. Zelf vonden ze het ook niet nodig om er iets aan te doen. Ik kan me herinneren dat ze eens nieuwe tuinstoelen hadden gekocht. “Die hebben we onszelf kado gedaan voor Moeder- en Vaderdag”. Die hadden ze anders ook wel gekocht……

Als je uit zo’n gezin komt is het zoeken naar de balans als het gezin waar je liefsteechtgenoot uit komt wél aan moeder- en vaderdag doet. Als de kinderen klein zijn is het geweldig. Kartonnen sloffen, oorbellen van klei en pennenbakjes met mozaïek-steentjes, van alles kwam in de loop der jaren voorbij. Gelardeerd met schattige gedichtjes waarin wordt verhaald hoe lief je op die dag bent.  Sommige dingen heb ik nog. Ooit kreeg ik een kopje: daar heb ik vanmorgen cappuccino in gehad.

Nog steeds heb ik niet zo veel met moeder- en vaderdag.
Voor mij is het belangrijk dat ze met plezier naar huis komen en dat we regelmatig tijd met elkaar doorbrengen. Dat kan op alle dagen van het jaar. Daarbij moet ik nog wel eens denken aan de zondagmiddaguitjes toen de dochters nog klein waren, mijn gloriejaren als moeder. Op de fiets, picknickkleed mee. Met pakjes drinken, een banaan en onderweg een ijsje. Ook een soort moeder- en vaderdag: aandacht voor elkaar is tenslotte het belangrijkst.