Een paar maanden geleden stond in het Dagblad van het Noorden een column van Jaap Kiers in de rubriek ‘Meningen’. “Wrede vooruitgang”  stond er boven. Het ging over de bevolkingsgroep die de stap naar de computer niet heeft kunnen maken, met name ouderen. Voor het hele artikel klik hier Wrede vooruitgang – Jaap Kiers.
Ik heb het uitgeknipt en bewaard. Het was namelijk zo herkenbaar!

computerMijn moeder (84) hoort bij die bevolkingsgroep. Toen mijn vader overleed stond er een computer met alles er op er aan en een moderne laptop. Pa had z’n uiterste best gedaan om er mee te kunnen werken en dat is hem uiteindelijk gelukt. Andere oudere familieleden vroegen hem om raad bij computerproblemen. Hij vond zichzelf daarbij  Koning Eénoog in het land der blinden.
Mijn moeder heeft het nog wel geprobeerd, maar het is haar niet meer gelukt. Dat ligt niet alleen aan haar leeftijd, ze heeft er ook geen aanleg voor. En misschien ook niet genoeg geduld. Vol bewondering wordt er op de gang in het appartementencomplex waar ze woont gekeken naar A., ouder dan mijn moeder. A. kan namelijk printen!

Afgelopen week kreeg Ma een brief van Univé.  Of ze haar email-adres wilde doorgeven, dan konden ze de post in het vervolg digitaal aan haar versturen.
Gisteren heb ik gebeld met Univé. Na een keuzemenu kreeg ik een echt mens aan de telefoon. Dat mens snapte precies wat ik bedoelde toen ik zei dat mijn broer en ik het zo knap vinden van Ma dat ze de touwtjes nog zelf in handen probeert te houden.
Ma hoeft haar email-adres niet door te geven, zij krijgt gewoon papieren post in haar brievenbus. “Wij communiceren met de klant en niet met hun kinderen, behalve wanneer het niet anders kan.”
Hulde voor ‘het echte mens’  van Univé.
Hadden alle bedrijven maar zoveel compassie met de oudere medemens.