Gistermorgen zaten we samen aan de koffie, maakten plannen voor een korte vakantie en edeluisterden naar de Arbeidsvitaminen op Radio 5. Om 11.30 uur is in dat programma iedere dag de rubriek ‘Andermans veren’ >>> van Kick van der Veer te beluisteren. Daarin is er aandacht voor kleinkunst en cabaret. Het onderwerp is deze week (evenals vorige week) het platteland. Van der Veer kondigde een lied van Ede Staal >>> aan: “Daar bloeit mijn aardappelland”. Toen ondernam hij een poging om de titel in het Gronings uit te spreken, maar ik ben van mening dat hij dat nooit meer mag doen.

We hoorden Ede met zijn prachtige stem het lied zingen dat de bloeiende aardappelvelden in Drenthe en Groningen beschrijft. Dit is de tekst van het refrein:
Doar liggen de baauwten en de boerderijen,
doar bluit mien eerappellaand,
doar woar het vrouger krabben en knooien was,
want alles ging nog mit haand,
doar roazen nou nijmoodse rudermesienen,
op klaai, op zoavel en zaand,
doar baauwen de boeren al generoaties laang,
op t Drentse en ’t Grunneger laand.

Och, wat prachtig om dat op maandagmorgen op een landelijke radiozender te horen.
“Weet je nog wel dat wij dit lied een keer zongen op een zangmiddag met senioren in Peize?” vroeg Gerard. “En dat dat ene kleine boertje het toen niet droog hield?”
Och ja. Een lied kan mensen soms zo ontroeren.

Als je omstreeks deze tijd van het jaar rondrijdt in Groningen en Drenthe zie je de bloeiende aardappelvelden waar Ede over zingt. Geniet er nog maar even van, voor je het weet ‘raost d’r een nijmoodse rudermesien’ om de aardappels te rooien.
Ook nog even genieten van de melancholieke stem van Ede Staal in het Gronings?
Hierbij een link naar een video op YouTube >>>.