Bijna iedere week schrijf ik op dit blog over mijn beleving tijdens de viering van onze PKN-gemeente. Meestal is het een impressie, een globaal beeld. Wat raakte mij, wat gaf mij inspiratie, waar genoot ik van?
Gistermorgen was er een gedeelte in de overdenking dat mij ontroerde en dat me een hart onder de riem stak. Eenmaal thuis heb ik wat de voorganger zei nog eens nageluisterd via Kerkomroep. Vandaag een letterlijke weergave van zijn woorden: het laatste deel van de preek.

Mozes gaat er dan voor dat we kiezen voor het leven. Lechajim! ……. Maar soms heb je helemaal niks te kiezen. Dan valt het over je heen. Want je kiest niet voor kanker. Je kiest niet voor ziekte. Het valt over mensen heen. Je kiest niet voor oorlog, maar er zijn altijd een paar gekken die daar zin in hebben. Het kwaad treft zomaar goede mensen. En dan komt het er op aan. Om het uit te houden. Met wat ons mensen overkomt. Hoe ervaren we dat? Hoe kijken we daar naar? Hoe gaan we er mee om? Hoe kunnen we er, durven we er mee leren leven? Kiezen voor het leven dat niet altijd leuk is. Nee, zeg maar gerust: bijna nooit.

De bijbel vertelt over de eeuwige God die kiest voor ons mensen en door de verhalen horen we de mensen met veel onrust, met moeite, met pijn en verdriet, met al hun vragen, schuilen in dat grote hartenverhaal van Gods liefde. En zijn nabijheid. En daar vinden we ons soms terug. Daar vinden we soms de bron van leven, daar vinden we soms bemoediging. Lieve mensen om ons heen. Jezus was er zo één die koos voor het leven. Hij ging de uitdaging aan en het enige waarvoor Hij eigenlijk om het leven is gebracht is dat Hij liefhad. Zoveel liefde kon de wereld niet verdragen. Maar door de dood heen koos hij voor het leven en van daaruit vormde zich een beweging van liefde. Een ’tafelgemeenschap’, die weet wat delen is en die het woord met elkaar deelde, de verhalen, maar ook brood en wijn. Als teken van Gods nabijheid, als teken van vergeving, van ommekeer, als teken van een nieuw begin: Gods koninkrijk dat al begonnen is.
Zo willen we vanmorgen het leven gedenken. Brood en wijn met elkaar delen. Lechaim! Op het leven! En daarmee kiezen voor het leven voor het goede van Gods Koninkrijk, wat bij ons allemaal in het hart te vinden is. Tegen de angst, tegen de wanhoop, tegen de boosheid en de liefdeloosheid in. Daar gaan we voor.

Het risico zit er in dat ik met het uitlichten van dit laatste gedeelte het verband uit de preek haal. Wil je hele verhaal en de context horen? Beluister dan de viering op Kerkomroep >>> De viering was op 4 september in Op de Helte in Roden.

Er was natuurlijk veel meer.
Dat we nou eens niet een statige psalm zongen, maar een mooie bewerking van Sytze de Vries. (Lied 119a) . (NB: Sytze komt naar Roden! Op  26 oktober! Zie het paarse boekje)
Het mooie ingetogen stuk dat Gerhard Duursema speelde tijdens de viering van het Heilig Avondmaal. Maar de overdenking tilde me op. Afgelopen donderdag 1 september schreef ik al dat ‘Vier het leven’ mijn levensmotto is. Dat werd gistermorgen met het verhaal van de predikant onderstreept. Lechaim!