Wat gebeurt er als je aan iemand die al veertig jaar in de beslotenheid van een psychiatrisch ziekenhuis woont een eigen appartement geeft? Als je vervolgens vraagt zoveel mogelijk zelf te doen en alleen daar helpt waar het echt nodig is? Als je vertrouwen geeft, een veilige omgeving biedt en zoveel mogelijk autonomie nastreeft? Dan gebeuren er hele mooie dingen. Op 28 september >>>  schreef ik over het boekje “Hamrikheem. Waar iedereen gewoon mag zijn”. Op 13 oktober was de feestelijke presentatie van het boekje en ik was ook uitgenodigd.

De contacten met ‘de afdelingen’ verlopen in mijn werk bijna altijd via de mail of de telefoon en heel af en toe spreek ik een Vestigingsmanager of secretaresse ‘life’.
Maar nu ging ik dus in levende lijve naar het Hamrikheem.
’s Middags om twee uur kwam ik in de recreatiezaal; het was al feest.
Troubadour Otto Teppema zong vrolijke liedjes en de bewoners zaten op hun paasbest aan de koffie/thee.

hamrikheemHet was een kleine plechtigheid.
Zonder deftige ‘hotemetoten’ maar met de bewoners, personeel, Minke (de schrijfster van het boekje), de teamleider en de psychiater, die ook de foto’s had gemaakt.
Ik schoof aan een tafeltje waar al wat mensen zaten en kreeg thee.
Er waren twee toespraken. Marjolein Boshuisen vertelde hoe het kwam dat het boekje werd gemaakt en Minke Haveman vertelde hoe het was om het boekje te maken.

Daarna was de officiële uitreiking; de hoofdrolspelers namen de eerste exemplaren in ontvangst. Wat prachtig om te zien.
Mensen hadden hun familie uitgenodigd en haalden glimmend van trots hun boekje op.
Daarna kreeg iedereen in de zaal een boekje. Overal zag je groepjes mensen zitten lezen, foto’s bekijken, de inhoud met elkaar bespreken.
Ondertussen speelde Otto bekende liedjes en sommige bewoners lieten zich verleiden en zongen met hem mee. Er valt veel te genieten op zo’n bijeenkomst.
Eén geïnterviewde mevrouw liep met haar boekje onder de arm geklemd naar buiten. “Mooi verhaal en ’n mooi boekie, heur!” riep iemand. “Moe’j zuunig op weez’n”.
Een grote glimlach was zijn beloning “Ja, dat bin’k zeker!”
Een bijzonder boekje met allemaal bijzondere verhalen.
Wat waren ze er allemaal trots op.

Het hele verhaal is inmiddels te bekijken op de website van Lentis >>>.
Via deze link kun je gelijk naar een ‘blader-exemplaar’ >>> van het boekje.