wintertijdHet is weer wintertijd. Een uur extra, wat een cadeautje vind ik dat altijd.
Nou…… bijna altijd.
Twee jaar geleden hadden we dat extra uur in de nacht van zaterdag 25 oktober op zondag 26 oktober. Een uur langer jarig, ik verheugde me er op.
Maar het liep heel anders. Op die verjaardag werd ik opgenomen in het ziekenhuis (zie ‘Tales of the unexpected’ >>>) en ’s nachts kon ik van de emotie en stress niet goed slapen. Een vervelende, onrustige nacht. Die ook nog een uur langer duurde; verschrikkelijk vond ik het.

Gisteravond zaten we met onze vrienden van vroeger bij elkaar. Warme appeltaart en Mozart-vlaai. Lekkere hapjes en veel verhalen, we maken van alles mee en op zo’n avond passeren nogal wat gebeurtenissen uit onze levens de revue. Twee van de vriendinnen werken in de zorg en vertelden dat echtparen soms zo op elkaar zijn uitgekeken, dat het een opluchting is als de partner een tijdje opgenomen wordt voor een revalidatie. Of zelfs nog uit elkaar gaan. We keken elkaar na dit verhaal eens aan. Er werden wat plagerige opmerkingen geplaatst, waarop één van de dames uitriep: “Als je bij me weggaat dan knijp ik je helemaal uit!” Grote hilariteit. En hoe moest dat dan met ons gezamenlijk plan: wij met z’n achten op onze ouwe dag samen in één huis, waarbij de jongsten (de dames van de zorg) voor ons zouden zorgen! We bedachten dat de ruziemakers dan allebei een eigen kamer zouden krijgen. Heerlijke luchtfietserij waar we altijd zo fijn over kunnen zeuren met elkaar.

Om 24.00 uur stapten de eersten op. “Doe maor kallem an, wij hebt nog een uur extra vannacht.’ riep de gastheer.
O ja, dat is vannacht; wat een verrassing en wat een fijn vooruitzicht!
Ik zette mijn horloge een uur achteruit, toen was het nog maar 23.00 uur. “Wij schenkt oons nog iene in” zei de gastvrouw. Vervolgens was het maar zo weer 24.00 uur.
Zo lang het uur in 2014 in het ziekenhuis duurde, zo snel ging het nu voorbij met een glaasje port in gezelschap van goede vrienden.
Lechaim: op het leven!