Mijn ouders zijn op deze datum 57 jaar geleden getrouwd. Daar denk ik altijd even aan op deze dag. De vijftig hebben ze net niet gehaald.
(zie 2016 >>> en 2015 >>>)
Afgelopen week was dat wel het geval bij Margriet en Pieter.
Gisteravond keek ik naar het interview met hen in Blauw Bloed.
Wat een leuk stel is het toch.

Wat uit alle verhalen naar voren komt is dat ze het niet gemakkelijk hebben gehad.
De familie was van beide kanten helemaal niet blij met de relatie.
De koninklijke familie vond dat ze met iemand van adel moest trouwen.
Ook de familie van Pieter was niet blij met Margriet. Zijn vader zei daarover: “Een mus moet niet trouwen met een mees.”

Maar de mus en de mees hebben het prima gered samen. De omgeving heeft zich er tenslotte bij neergelegd en Pieter is ten langen leste een gerespecteerd familielid geworden. Wat me bijblijft uit het interview was dat Pieter zei ‘dat hij zichzelf was gebleven’. In het begin deed hij nog manmoedige pogingen om erbij te horen; hij praatte heel deftig en deed ontzettend z’n best, maar daar is hij mee opgehouden.
“Je moet gewoon jezelf blijven, hoe moeilijk dat ook is.” Stel je eens voor hoe dat voor hem moet zijn geweest……iedereen vindt iets van je, je kunt het nooit goed doen. Er werd gewoon keihard gezegd: “Dit huwelijk is gedoemd om te mislukken.”

Wat die twee uitstralen is dat ze een ijzersterke band hebben. Ze houden ontzettend veel van elkaar, hebben lol om dezelfde humor en hebben ondanks de moeilijkheden voor elkaar gekozen. Ik weet zeker dat er van Margriet nooit zo’n boek uit zal komen als laatst over Juliana verscheen. En Bernard was nota bene wél van adel.
Er komt vast een wel boek uit over dit echtpaar, maar dat zal niet gaan over een ongelukkig huwelijk. Als het in de bibliotheek komt ga ik het lezen (en later koop ik het op de Beroemde Roder Boekenmarkt…).

De mus en de mees hebben een mooi gezin gekregen: vier meuzen-zonen maar liefst!
Pieter was de eerste in een lange rij burgers die trouwden met een prins of prinses.
Goed voorbeeld doet goed volgen.