En toen zat ik zomaar op vrijdagmiddag op een terras in de zon. Heerlijk! Met een ex-collega had ik een ‘zullen-we-even-weer-bijkletsen’ afspraak. We gingen samen lunchen bij Kaap Hoorn >>> aan het Hoornse meer. Helemaal beschut met glas rondom maar wel in de open lucht door een opengeschoven plafond. Geen wind, wel zon. Kennelijk waren er veel mensen die dat wisten want het terras zat helemaal vol.

O, wat is zo’n mini-uitje altijd knoetergezellig. Ruim twee uur zaten we te genieten van de zon, van elkaar en wat er werd geserveerd. Er valt altijd van alles te beleven op een vol terras. Naast ons schoven twee mensen met een hele grote hond achter onze tafel. De hond had kennelijk last van haar voor z’n ogen, want hij had een koddig staartje op z’n kop. “Doet me denken aan dat meisje van de Flintstones” merkte collega op. “Ja, Pebbles!”

Even verderop zaten twee oudere dames met twee keffertjes aan hun voeten. Toen een ober bij hen in de buurt kwam stoven de hondjes op en werden agressief naar de ober toe. Die schreeuwde en beende daarna woedend mopperend door het gangpad.
Even later liepen twee gasten wat te dicht langs de hondjes, die weer met veel geblaf aanvielen. De gast schreeuwde enkele specifieke dierenscheldwoorden die ik op dit blog niet zal herhalen. Nu was de maat vol en werden de dames gesommeerd de honden buiten ergens zolang vast te zetten.

Het is interessant om te zien wat er dan gebeurt op een vol terras. Zodra iemand begint te schreeuwen kijkt iedereen op. Daarna doet iedereen z’n best om niet te kijken, maar ondertussen kijkt iedereen. De gesprekken stokken en mensen fluisteren elkaar hun mening toe over de hondjes, de ober en de gasten. Pebbles werd even aangehaald en geaaid; de eigenaren wierpen elkaar een veelbetekenende blik toe.

Toen we weggingen zei ik tegen de eigenares van de grote buurhond dat ze hem/haar goed opgevoed hadden. Pebbles (die eigenlijk Job heette) had al die tijd heel lief onder de tafel gezeten. “Maar goed dat hij zo rustig is, anders moest hij ook naar buiten” merkte ik op. ‘Nou, die ober ging anders zelf op de pootje van dat ene hondje staan!” zei de vrouw ineens verrassend pinnig.
Toen we met z’n tweeën naar buiten liepen constateerden we dat hondenliefhebbers elkaar nooit afvallen.
“Die tweede aanval was dan zeker een gevolg van een PTSS* ” dacht collega.
Tuurlijk.

(* Post Traumatisch Stress Syndroom)