Gistermiddag was ik met mijn moeder ‘op tournee’. Ze moest verschillende onderzoeken ondergaan in het Wilhelminaziekenhuis in Assen en dat betekent: aanmelden bij diverse balie’s en wachten. Veel wachten.
Daar ben ik natuurlijk op voorbereid, dus ik heb altijd een brei- of haakwerkje bij me.
Ma en ik keuvelden gezellig, maakten af en toe even een praatje met deze of gene die ook zat te wachten en ondertussen prikte ik heel wat pennen weg.
Maar we moesten nu wel heel lang wachten en in de vierde wachtkamer was het breiwerkje klaar.

Dan ontstaat er een vreemde situatie. Ik zit met lege handen stil te zitten.
Het lijkt wel of de tijd dan nog langer duurt…….
De vijfde wachtkamer was die van de Apotheek in Smilde, waar we op de terugweg langs moesten om medicijnen te halen.
We trokken een nummertje en gingen weer zitten wachten.
Toen viel mijn oog op een mandje met een breiwerkje.
Er lag een briefje bij: Blij dat ik brei in de wachtrij. Ga gerust verder!

Er zat een keurige meneer op de stoel naast het breiwerkje, dus ik vroeg hem vriendelijk of hij van plan was om verder te gaan met het breiwerkje? Nee, dat was geenszins het geval, antwoordde hij glimlachend.
Dus daar zat ik, innig tevreden met het ‘blij-dat-ik-brei-breiwerk’.
Als Maxima in Tilburg.
Een klein stukje (drie toeren in dit geval) breien aan een vreemd soort sjaal waaraan tientallen mensen hebben gebreid.
Mijn moeder zegt dan niets, maar haar lichaamstaal zegt genoeg.
“Waarom zou je in ’s hemelsnaam…..”
Het is een virus.
Het handwerkvirus.
Mijn moeder is er niet mee besmet……….