In het begin van ons verblijf in Canada nam neef Fred ons mee naar St. Jacobs, een stadje in Ontario waar veel Mennonieten wonen.
Deze bevolkingsgroep leeft helemaal afgescheiden van de andere Canadezen. Ze leven nog zoals  in het begin van  de vorige eeuw: geen elektriciteit, geen gas en geen stromend water. Ze dragen een soort van klederdracht; mannen in het zwart en vrouwen in lange jurken met hoedjes. Ze hebben geen auto’s, maar verplaatsen zich met koetsjes met  een paard er voor.

We bezochten de grote St. Jacobs-Market en onderweg zagen we al zo’n  koetsje rijden. In het dorpje St. Jacobs zagen we meer koetsjes en groepen Mennonieten, maar ik voelde me bezwaard om langs de weg foto’s te maken. Dan maar geen foto’s, ik zou wel wat van internet zoeken voor dit blog.

Op onze laatste dag in Canada, weer terug bij onze familie, zochten we de Gorge van Elora weer op. (zie 23 juni >>>) We hadden een uitrustdag en wilden nog even genieten van de rivier en het mooie weer.
Tot onze stomme verbazing daalde een hele Mennonieten familie af naar de rivier; een moeder met 7 kinderen. We wisten al van Fred dat de Mennonieten niet graag praten met anderen, dus in eerste instantie hield ik me op de vlakte. De kinderen waagden zich schoorvoetend in het water en ik vertelde ze dat ze niet bang hoefden te zijn voor die grote mannen op de rots (Jan en Gerard).
Ze praatten onderling een vreemde taal.
Ik vroeg moeder wat voor taal ze spraken.
“Pennsylvanian Dutch, a mixture of Dutch and German”

Dat was gelijk een mooie opening voor een gesprekje.
Ik vertelde haar dat ik toevallig ‘dutch’ was en vroeg haar hoe ze ‘I live in a house’ zou zeggen.
“Iech woon in een house”.
Ze vertelde dat de taal in de loop van de jaren wel veranderd was. De Mennonieten gemeenschap in Mexico bijvoorbeeld spreekt al een heel andere taal.
Ze woonden in de buurt van St. Jacobs en ze waren een dagje uit, ze waren hier al eerder geweest. Ik mocht een foto maken, toen waadden ze verder naar een ander gedeelte van de rivier. De ontmoeting en het gesprek op deze laatste vakantiedag voelde als een cadeautje. Wat bijzonder!

Toen we terugliepen naar de auto zagen we hun vervoermiddel staan.
Het stond bij een parkeer-bordje waar een plaatje van een koetsje met een paard op staat met de woorden “Horse and buggy only”. Niet te geloven toch?