De noorderzon scheen

Peter
(deel 1 nog niet gelezen? Klik hier >>>)

Van één foto was ik even goed beroerd: een trotse opa en oma met Merel. Anja was de oma, maar de opa kende ik niet. Daar had ik moeten zitten.

Na de ontdekking van die foto ging het bergafwaarts met mij. Ik ging steeds minder met mijn vrienden op pad en ging steeds meer drinken. Spijt. Wroeging. Doodziek werd ik er van. Toen mijn werk er onder begon te lijden werd ik naar een zielenknijper gestuurd. Hij gaf mij het advies om terug te gaan naar Nederland om schoon schip te maken. Anders zou ik er zeker aan onderdoor gaan.

Het schone schip heb ik gekregen, maar of het is geworden wat de psychiater voor ogen had weet ik niet.
Inmiddels is het wel duidelijk: voor mij is geen plaats meer in deze herberg.
Opgestaan, plaats vergaan.
Vanuit Canada had ik eerst contact gezocht met mijn broer. Die was geschrokken. Verbaasd. Blij. Boos. Teleurgesteld. En op het laatst verschrikkelijk kwaad. “Of ik wel wist….!?!”
Ja, dat wist ik. Hoe erg het was geweest voor Anja, voor de kinderen, voor hem.
Hoe de wurgende onzekerheid hen jarenlang had geteisterd.
Maar toen hij aan het idee gewend was draaide hij wat bij en vertelde over hoe het  was gegaan na mijn verdwijning. Anja had zich met steun van familie, vrienden en buren door de eerste jaren heen geworsteld. Eén van haar collega’s, de immer rustige Fries Herre had zich haar lot aangetrokken en had zich door zijn liefdevolle zorgen een weg gebaand naar haar hart. Toen ik na jaren werd doodverklaard zijn ze getrouwd, maar toen vervulde hij al jaren de vaderrol voor Naomi en Dennis. Hij was de opa op de foto.
Heel voorzichtig heeft mijn broer Anja, Herre en de kinderen op de hoogte gesteld van mijn bestaan . Dat bracht weer even heel veel turbulentie teweeg in hun levens, ze hadden tijd nodig om het te verwerken. Ik moest geduld hebben.

Vorige week heb ik mijn gezin ontmoet.
Anja met haar nieuwe man Herre.
Naomi met Richard en babymeisje Merel; mijn kleinkind.
Dennis met Anne, al vier jaar zijn vriendin.
We waren vreemden voor elkaar.
Er werden vragen gesteld en beantwoord.
Er waren zeeën van onbegrip, boosheid en teleurstelling.

Ik ga weer terug naar Fergus. Naar mijn andere leven dat niet uitgestippeld ligt.
We hebben afgesproken dat we wel contact houden.
Via Facebook.
Voor Merel zal ik nooit de rol van ‘Opa Canada’ spelen.

Klik hier De Noorderzon scheen-Peter voor deel 1 en deel 2 van het verhaal van Peter in één document.

Volgende week woensdag 2 augustus het verhaal van Peters vrouw, Anja.
Klik hier >>> voor een rechtstreekse link naar haar verhaal.

Deel 1 begint met “Gisteren heb ik Peter weer ontmoet. Die tijd was hem niet gunstig gezind geweest. Een dikke, kalende man, poepiebruin en Nederlands sprekend met een zwaar Spaans accent.

Deel 2 gaat  verder met “Eind vorig jaar kwam er weer een brief van Peter, dit keer met een adres, een stad in Brazilië.