De noorderzon scheen

Dennis
(nog niet gelezen wat hieraan vooraf gaat? zie >>>)

Wij zijn in Alkmaar een beetje ‘bekende Nederlanders’.
Wij waren het gezin waarvan de vader op een dag zomaar verdween.
De vader waar iedereen naar had gezocht. De vader waar naar was gedregd; misschien was hij in het kanaal gevallen? De vader die nooit meer terugkwam.

Het heeft de gemoederen in onze stad behoorlijk bezig gehouden. Het is natuurlijk ook een intrigerend verhaal.
Pap kwam op een avond niet thuis om te eten.
Het was op een maandag, want mijn zus moest die avond nog naar badminton. Mam mopperde, wachtte nog een hele tijd of hij alsnog zou komen en begon toen toch maar met ons te eten.
Man, wat was ik daar blij om: ik had bere-honger!

Toen wij ‘s avonds naar bed gingen was pap er nog niet weer. Mam stelde ons gerust. Er was vast iets op papa’s werk en hij was kennelijk niet in de gelegenheid om te bellen. Ze kuste ons welterusten en ik ging gewoon slapen.
De volgende morgen was er van de rust bij mama niks meer over. Ze was heel erg bezorgd om papa. Ze had de politie al gebeld maar er waren geen meldingen van ongelukken of zo.

Mam bracht Naomi en mij naar school en zei tegen juf: “Peter kwam gisteren niet thuis voor het eten, hij is de hele nacht weggebleven: ik ben vreselijk ongerust”.
“Hij komt in de loop van de dag vast wel weer opdagen met een lul-verhaal. Sterkte hoor!”
Het werd een nare, onrustige week. De politie kwam heel vaak met mama praten. Of ze ruzie hadden gehad? Of mama dacht dat papa ontvoerd zou kunnen zijn?
Mijn kinderbrein ging met al die suggesties aan het fantaseren en daar ben ik eigenlijk nooit meer mee opgehouden. Alle scenario’s zijn honderden keren de revue gepasseerd, maar het meest voor de hand liggend was dat hij dood was. Hij werd na een aantal jaren in ieder geval dood verklaard om dingen als hypotheek en verzekeringen af te kunnen handelen.

In Alkmaar was paps verdwijning the talk of the town. Er is met man en macht naar hem gezocht maar na de hype van de eerste maanden zakte de media-belangstelling voor ons gezin langzaam weg. We kregen ontzettend veel hulp vanuit onze omgeving. Op school werd een actie voor mam en ons gehouden, want qua financiën was het ineens heel moeilijk geworden. Verder waren opa en oma heel veel bij ons en ik begreep later dat die mam ook steunden met geld. Mam is de klap nooit meer te boven gekomen. Ze viel in het begin kilo’s af en die zijn er niet meer bijgekomen. Ze veranderde van een vrolijke, vriendelijke moeder in een stille en zorgelijke vrouw.
Ze vond een baan, ze zorgde goed voor ons, maar je kon goed merken dat de glans van haar leven af was. Er kwam geen nieuwe man in haar leven; ze stond er eenvoudigweg niet voor open.
Voor ons ging het leven ook gewoon door. Als kinderen ben je kennelijk flexibel. Ik fantaseerde over van alles wat er met pap gebeurd zou kunnen zijn, maar legde me er op den duur bij neer dat hij was overleden.
Heel af en toe kreeg ik nog wel eens een vraag “Hé, was jouw vader toen niet spoorloos verdwenen? Ooit nog wel eens iets gehoord?” Nee.  Tot 3 maanden geleden.

Morgen deel 2 van het verhaal van Dennis:
Ik was bij Mam. Die zit altijd stipt om 20.00 uur voor het journaal en ik zat op de bank te pielen met m’n telefoon.
Opeens schreeuwde Mam: KIJK! DENNIS KIJK! PETER! PAPA!