Wachet auf!

Op 29 augustus schreef ik deel 1 in een serie blogs over het koor project in Zuidlaren met Wim Opgelder.
Inmiddels hebben we de tweede repetitie gehad.
Het is hard werken, maar ik haal m’n hart er aan op.
Twee uur zijn we intensief met het stuk bezig. Wim gaat er van uit dat de nootjes er nu wel inzitten; die moet iedereen thuis zelf instuderen met de oefen cd.

De tenoren gaven aan dat ze moeite hadden met drie maten in deel 3.
“Ik heb dat stukje niet, Wim.”
Wim is een goede maar ook wel een strenge dirigent.
“Moeten wij hier gaan zingen op rollator-tempo? Je hebt toch thuis de cd…”
Ja, maar daar stond dit stukje nou net niet op.
Dus toen toch maar even op rollator-tempo; we mochten allemaal meedoen.

Maar voor het overige is het vooral genieten.
Wim heeft er zichtbaar plezier aan en dat straalt op alle deelnemers af.
Een paar van zijn teksten.
– Maak van dat “Hosianna” maar fortissimo: knal ze d’r maar uit!
– Dat loopt daar zo prachtig naar dat ‘licht’, heerlijk!
Rond vijf over half negen hebben we al een uur hard gewerkt, dan heeft iedereen wel zin in koffie.
Wim zit nog helemaal in het stuk en roept: “En dan gaan we nu (blik op de klok)  ow… (zichtbare teleurstelling) …..koffie.
Aan het eind van de repetitie zegt hij “Leuk hè, mensen? We zijn vanavond ontzettend opgeschoten!”

Ik zit op de tweede altenrij tussen Wilma en Anja in; te genieten van het zingen, van de complexiteit van het stuk, van de meerstemmigheid en van het feit dat het zo goed gaat. Mijn telefoon heb ik wel bij me. Hij zit in m’n tas maar staat uit. In de pauze kijk ik even of ik nodig ben in Hoogersmilde: nee. Geen berichten. Dan gaat ie weer uit. Ik ben er even niet.
Zondagavond mogen we weer!

Deel 1 van Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf! nog niet gelezen? zie: 29 augustus >>>