De laatste week van mijn moeders leven was moeilijk.
Door de leverkanker vielen steeds meer lichaamsfuncties uit. Heel langzaam vergiftigde de niet meer werkende lever haar lichaam en haar geest.

Ze heeft het waardig gedragen. Ze vertikte het om in bed te blijven liggen. Toen Gerard en ik zondagmiddag 15 oktober rond half één mijn broer aflosten zat ze nog dapper in haar stoel. Mooie kleurige blouse met een zwarte broek aan. Dat  was ’s morgens nog altijd wel even een dingetje. Een verpleegkundige die een bruine broek bij een blauwe top uitzocht kreeg te horen: “Nee, dat past niet bij mekaar!”
En die zondagochtend was de zwarte broek nog zorgvuldig uitgezocht: “Moet wel lang genog wezen bij de enkels.”

Maar halverwege die zondag moest ze het opgeven. De gang van het bed naar de stoel werd te zwaar. “Laot mij nog maor eem liggen.”
Maandagavond 16 oktober om 18.45 uur is ze overleden.
Waardig tot het eind.
In haar eigen huis; mijn broer en ik stonden aan haar bed.

Dit konden we voor haar doen dankzij de niet aflatende hulp van Icare. Er was een dagteam. Een avondteam. Een groep ‘nachtzusters’. Medipoint verzorgde een sleutelkluisje, een hoog-laag bed, een postoel en speciale anti doorligkussens. Ma werd geholpen met de medicatie, met wassen, douchen en eten. Wij waren er voor het gezelschap en de geruststelling . Maar het was ook een hele geruststelling dat ‘de wichter’ (zoals mijn moeder hen steevast noemde) regelmatig langskwamen.

Wat moeten die meiden hard werken.
En wat waren ze lief voor mijn moeder.
Met dit blog wil ik, ook namens mijn broer, ‘de wichter’ heel hartelijk bedanken voor alle goede zorgen waarmee ze mijn moeder hebben omringd. Als je er van zo dichtbij mee geconfronteerd wordt zie je pas hoeveel mensen in touw zijn rondom het welzijn van één patiënt.

Chapeau!