15 december: Graduation!

De afgelopen dagen waren Gerard en ik in Nottingham, samen met jongste dochter Carlijn. Dat had een speciale reden: onze oudste dochter Frea had haar ‘graduation ‘.
De eerste keer dat wij zoiets meemaakten (toen ze de titel drs. kreeg) was dat nog in Groningen. Gewoon in het Nederlands in een intieme plechtigheid.
Ze was destijds de enige in haar vakgebied.
Dat was woensdag wel even anders. Frea had ons van tevoren al gewaarschuwd : het is lopende band werk.  Was ook zo.
Maar wat was het bijzonder om daar als ouders bij te zijn!
Eerst maakten we mooie foto’s bij het graduationbord voor de universiteit en daarna moest Frea eerst haar robe en haar hoed ophalen.
Ik dacht dat ze zo’n hoed met een platte bovenkant zou krijgen, maar die is voor de bachelor- studenten.
Ze kreeg een prachtige rode robe met een blauwe cape en een  bijpassende zwarte muts. Zo kwam ze weer bij ons staan. Samen met Carlijn prikte ze toen nog een zilveren broche in de vorm van de letter F op haar revers. Die was van mijn moeder geweest; die had ik dinsdagavond voor haar meegenomen.
Een emotioneel moment.

The University of Nottingham is een hele grote en mondiaal bekende universiteit.
Er waren dan ook honderden studenten afkomstig uit alle delen van de wereld, allemaal met twee of drie familieleden/vrienden. Zo mooi om al die vaders en moeders met hun zonen en dochters te zien. Allemaal op hun paasbest, allemaal een beetje onwennig. “Waar moeten we nu heen? Hebben we ons kaartje wel?  Waar is opa? Die moet ook nog op de foto!”

De plechtigheid werd gehouden in een chique aangeklede sporthal. Met een echt orkest dat de bombastische processie begeleidde van universiteits-hotemetoten in allerlei verschillende kleuren robes en hoeden met verschillende kwastjes.
Op onze stoel lag een boekwerkje met de namen van alle studenten, dus we konden precies zien wanneer ze aan de beurt was.
Op de foto loopt ze op het podium naar het hoofd van de Universiteit toe.
Frea kreeg van haar een ferme handdruk en haar bul.
Daarna was er een buffet met hapjes en bubbels. Daar kwam ik aan de praat met een mevrouw uit Cambridge. Zij was stadsgids in de historische binnenstad; dan duurt wachten ineens niet lang meer.
Toen alle formaliteiten achter de rug waren gingen we Nottingham nog even in.
We genoten van de sfeer op de kerstmarkt en wij trakteerden op een diner in de binnenstad.

Zes jaar geleden, in september brachten we haar naar Engeland. Ze bleef in haar eentje achter in een land waar ze, op de professor na, niemand kende.
Ze heeft het beslist niet gemakkelijk gehad, maar ze heeft haar doel bereikt.
Respect en bewondering.