De dag begon anders dan anders vandaag.
Voor het werk aan moest ik bloedprikken bij Certe en dat kan pas om 07.30 uur.
Zit ik normaal gesproken al om 07.00 uur in de auto, nu zat ik eerst in de wachtkamer met een blauw nummertje 76.
Doodse stilte.
Alleen als er iemand binnenkomt of weg gaat ‘Moi.’

Er waren maar vijf mensen voor mij, dus ruim voor achten stond ik al weer buiten.
Dan mag je ontbijten; heerlijk! Dan geniet ik extra van mijn beschuitje en kopjes thee. Kwart over acht stapte ik de deur uit: moest ik nog krabben; de autoruit was besneeuwd en aangevroren.
Dankzij Sinterklaas ben ik nu in het bezit van een ijskrabber met een handschoen erom heen en kunstbont er in.
De sneeuw krulde net als anders over de krabber heen, met dit verschil dat ik nu geen koude, natte hand meer had.
Dat je op de vroege morgen zo blij kunt worden van kleine dingen!

Eenmaal op weg naar Groningen kwam ik in een wereld die ik niet echt ken: filerijden, langzaamrijdend en stilstaand verkeer.
Vanaf Roden zag ik één lange sliert van rode lichtjes voor mij.
Remmen, optrekken, kolonnerijden.
De snelweg ging ik maar niet eens op…. halverwege Peizermade stonden we al stil.
Op de rotonde bij het nieuwe busstation bij Hoogkerk kun je nu rechtsaf naar de nieuwe woonwijk Ter Borgh.
Dan kom je van de andere kant achter het Martiniziekenhuis terecht.
Wel een ommelandse reis vergeleken met de snelweg, maar nu kon ik in ieder geval doorrijden. De foto links is denk ik alleen interessant voor mensen in Roden en omgeving: de groene lijn is de route over de snelweg en en rode lijn is over de Ter Borchsingel.

Om 09.00 uur begroette ik mijn verbaasde collega’s: “We dachten al dat je ziek was!”
Nu weet ik weer waarom ik op werkdagen mijn wekker om 06.00 uur heb staan.