Gisteren in de loop van de dag werd ik losgekoppeld van steeds meer apparaten: katheter, infuus, bloeddruk meter. Optimistisch vroeg ik aan de verpleegkundige of ik al zelf naar het toilet mocht lopen. Dat kon nog niet. O? Ik mocht even met de benen bungelen en een paar minuten op een stoel zitten. Eenmaal naast het bed begreep ik waarom; trillend zat ik op de stoel en vier minuten later lag ik alweer in bed.
De uren daarna zat ik regelmatig op de rand van het bed, kreeg ik kleren aan en gisteravond kon ik zelfstandig naar het toilet. Grote meid. Nog even weer een kwartier in de stoel en toen mocht ik weer lekker liggen. De nacht van vrijdag op zaterdag viel tegen. De morfine pomp was ook afgekoppeld, daardoor nam de pijn toch wel toe. Ook vanmorgen viel het me niet mee. Slecht geslapen, suf van de medicatie die ik later in de nacht toch nog kreeg en hondsmoe. Na het wassen en aankleden was ik tot niets meer in staat. Dat een mens zo moe kan zijn.
“Drie stappen vooruit, twee achteruit.” De verpleegkundige draaide er niet om heen. Op die manier wordt het lange weg: je hebt dan vijf stappen nodig om één vooruit te komen. Een Echternachse processie. Maar je komt vooruit en dat is de bedoeling.
Gineke
Je bent n kanjer! ???
Nu eerst op zoek naar de Esternachse processie ?
Groetjes! ??57981