50-plus. Dan hoor je bij de doelgroep ‘Ouderen’.
Sommige mensen verzetten zich daar heftig tegen en doen alsof leeftijd helemaal geen rol speelt, maar ik ben van mening dat je de realiteit maar beter onder ogen kunt zien.
Zo luister ik al jaren naar Radio 5 en lees ik regelmatig bladen als Plus en Zin.

Ook onze kinderen zijn onverbiddelijk in hun opmerkingen en blikken: wij zijn oud.
Wij doen nog wel mee met Smartphones en tablets, maar we hebben regelmatig een jonger iemand nodig om ons te helpen met de apparatuur.
Al een paar maanden lees ik dagelijks de artikelen die geplaatst worden op de website ‘SAAR Magazine‘, speciaal voor 50-plus vrouwen.
Heerlijk herkenbaar en soms erg grappig. Soms ook heel flauw, maar dat neem ik op de koop toe.

Afgelopen week las ik het artikel ‘Hoe je aan Juliette merkt dat haar ouders de oorlog nog hebben meegemaakt’.  Het begint zo:
Cadeaupapiertjes verdwijnen weer in de la als ze eenmaal zijn gladgestreken. Juliette heeft geen honger, maar trek. En nooit gooit ze iets weg, want je weet maar nooit. Dat krijg je ervan als je ouders de oorlog hebben meegemaakt. (Klik hier >>> voor het hele artikel). Het artikel had door mij geschreven kunnen zijn.

Tijdens het ‘uitlaten’ had ik het er over met vriendin Jeannette. Die heeft ook allerlei bakjes in de diepvries met kleine restjes van eerdere maaltijden. Soms ontdooit ze in het weekend 3 of 4 van de bakjes en eten ze samen de kliekjes op.
Doen wij ook. En honger heb ik ook nooit.
Toen ik nog overblijfmoeder was op de basisschool van onze kinderen riepen de kinderen na het kwartiertje verplicht buiten spelen: “Juf, gaan we nou eten? Ik heb honger!”
Dan riep ik altijd terug: “Honger? In dit land?”
Dat had trouwens maar even het gewenste effect: na een aantal maanden riepen ze tegen mij: “Juf gaan we nou eten, want ik heb honger in dit land!”

Mijn ouders hebben allebei de oorlog meegemaakt.
Dat heeft diepe sporen nagelaten en heeft invloed gehad op de manier waarop ze hun kinderen hebben opgevoed. Vorig jaar schreef ik het blog ‘Een meisje van acht’ over een verhaal uit de oorlog dat mijn moeder mij vertelde.
Achteraf het laatste verhaal over de oorlog dat ik van haar hoorde.
Nu de generatie die de oorlog nog heeft meegemaakt steeds kleiner wordt is het belangrijk dat wij, de tweede generatie, de verhalen blijven doorvertellen.
En er op blijven wijzen dat je in dit land geen honger hebt, maar trek.