Af en toe zoeken Gerard en ik het Noordzeestrand op. Vrijdagmorgen vertrokken we richting Julianadorp waar we bij Bed & Breakfast ‘Four seasons’ twee nachten een kamer hadden gereserveerd. Hierover in een volgend blog meer.

Zondag leek in de weersvoorspellingen de beste dag, dus zondagmorgen waren we rond 11.00 uur op het strand. Maar het waaide heel hard en de temperatuur had de 20 graden nog niet bereikt, dus we bestelden eerst maar eens een cappuccino op het terras van het strandpaviljoen. De ober die de bestelling kwam brengen moest de koffie tegen de wind beschermen, anders waaide de opgeschuimde melk er zo af….
Op het strand zaten al optimistische vaders en moeders met kleine kindjes, maar de een na de ander pakte de boel weer in. De harde wind veroorzaakte stuifzand en het was gewoon nog te koud.

Maar we lieten ons niet kennen. We huurden een shelter en maakten daarmee de hele dag reclame voor cola die we zelf nooit drinken, maar het hielp wel heel goed tegen de harde wind. Verder hadden we vrijdagmorgen bij de Vrijbuiter in Roden nog strandmatjes met rugsteuntjes gekocht, die konden we nu ook mooi uitproberen. Wat een uitvinding! Je zit lekker ontspannen te lezen of (wat ik ook graag doe) om je heen te kijken naar anderen, bijvoorbeeld naar onze buren die met z’n vieren twintig minuten deden over het opzetten van een strandtentje.
Het zonnetje kwam er bij en daar zaten we: heerlijk ‘uut de wind in de zunne’.

De uitdaging van de dag was ‘Zwemmen in de zee’.  Meestal is de Noordzee best koud,

rechts op de foto: bijna ‘er door’!

maar in deze warmste zomer sinds jaren moest het toch lukken. Maar ja, die wind, hé?
Brrrr. Maar juist die wind maakte het zwemmen onvergetelijk. Door de harde wind waren er ook behoorlijke golven en dat maakte het zwemmen spectaculair. Toen de temperatuur rond een uur of twee aangenamer werd durfden we het aan. Als je de zee inloopt word je door het opspattende schuim vanzelf al nat, dus het duurde niet lang voor ik ‘er door’ was.
Mensen, wat een sensatie was het. Ik moest zorgen dat ik mijn benen op de grond hield, want anders werd ik meegesleept in het geweld van de golven. Toen ik me even op mijn rug liet drijven werd ik door het water opgetild en een een paar meter verder neergegooid. Je kon je, als je op je buik lag, aan laten spoelen op het strand. Wel vaker zwom ik in de Noordzee, maar nog nooit was het zo’n belevenis. Wat een kracht hebben die golven dan; als mens in je eentje begin je er niks tegen.

Alleen die smaak van zeewater hè?
Iedere keer verrast het me weer; wat vies.
En wat heerlijk is dan water uit een zelf meegebracht flesje.
Helemaal uitgewaaid, uitgerust en verbrand kwamen we zondagavond thuis in Drenthe. Ook weer mooi.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.
En schelpen.