Gistermiddag was de afscheidsplechtigheid van oom Henk; samen met mijn broer ging ik naar Hoogeveen.
Neef Michel nam zelf aan het begin van de plechtigheid het woord.
Hij vertelde dat ze de zondag na oom Henks overlijden tussen de papieren een uitgeknipt gedichtje hadden gevonden van Toon Hermans.
“Dit gedicht zegt alles over de liefdevolle relatie die mijn ouders hadden.”
Hij las het voor.

Als de stilte komt. 

Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.

Toon Hermans

Ontroering maakte zich meester van de aanwezigen.
Later hoorden we het levensverhaal van oom Henk; verder had zijn kleindochter een hele lieve brief geschreven over de goede herinneringen aan opa en van zoon Carlo werd een zelfgeschreven tekst voorgelezen over het moment dat je moet aanvaarden dat het echt niet meer goed komt.

Het was namelijk altijd nog goed gekomen met oom Henk. Hij had een paar keer een hartstilstand gehad, had een pacemaker en een nieuwe hartklep gekregen, was geopereerd aan een grote tumor in zijn rug en kampte de laatste tijd met problemen aan zijn galblaas.
Daar zou hij deze week aan geopereerd worden en dan zou het weer goed komen.
Toen ik voor de vierde keer werd getroffen door een hartinfarct beurde oom Henk mij voor de telefoon op. “Niet bij de pakken neer gaan zitten! Kijk maar naar je ouwe oom, ik heb al zoveel doorstaan en ik kom er altijd weer bovenop. Kop op!”
Tante Ann en de kinderen wisten vrijdagmiddag al dat het deze keer niet goed zou komen.

De plechtigheid was sober, maar deed recht aan oom Henk, ik herkende hem uit wat er over hem werd verteld. Een vriendelijke, plichtsgetrouwe en zeer sociale man met een groot rechtvaardigheidsgevoel en een onverwoestbaar optimisme.
En een liefhebbende echtgenoot en vader en een fantastische opa.
Het was moeilijk om te zien hoe intens verdrietig de familie was.
Wat zullen ze hem missen.

In de familie Boelen gaan we zijn verbindende rol missen.
Hij had contact met de meeste neven en nichten en vertelde altijd de laatste familienieuwtjes.
Als neven en nichten constateerden we dat we elkaar alleen nog maar zien bij dit soort verdrietige gelegenheden. Eén nicht van mij had ik al zo lang niet gezien, dat ik even dacht  dat mijn tante Tinie binnen kwam, maar het was haar dochter.
“Eigenlijk zouden we elkaar ook eens moeten ontmoeten bij een borrel en bitterballen.”
Met die positieve belofte gingen we uit elkaar.