Vorig jaar om deze tijd lag ik in het Martiniziekenhuis onzeker te wachten op de uitkomsten van de onderzoeken van die dagen daarvoor.
Die weken van wachten, de hartoperatie daarna en de revalidatieperiode houden me deze dagen behoorlijk bezig. De verjaardag van Carlijn (a.s. zondag) en onze trouwdag (a.s. maandag) vierden we toen in het ziekenhuis.
Ogenschijnlijk heb ik het allemaal redelijk verwerkt, maar vrijdagmiddag kwam ik er achter dat het nog dicht aan de oppervlakte zit.

We stonden in een kring op FysiYoLates en Trijntje liet ons ‘kraai-oefeningen’ doen.
Best pittig; na vijf keer bukken en flink met de armen bewegen kwam ik licht duizelig weer omhoog. Mijn maag speelde op, ik was licht in het hoofd en ik zweette; bekende symptomen…..
“M’n hart!” flitste het door me heen en op dat moment golfde er zo’n paniek door me heen, dat mijn ademhaling op hol sloeg en ik nog misselijker werd.
Maar het was m’n hart niet, het was gewoon het gevolg van die oefening.

Ziek van de angst stond ik tegen de muur; mensen praatten tegen mij, maar het drong amper tot me door. Ik kreeg een stoel en een glas water; toen ik kreeg mijn ademhaling onder controle en werd weer rustig.
Een kwartier later, na de heerlijke ontspanningsoefening op het matje, was alles weer als vanouds. “Kun je wel naar huis fietsen?” Ja hoor. Na de les kon ik namelijk weer normaal denken en was ik eigenlijk verbaasd dat mijn lichaam en geest zo met me op de loop gingen.

Angst is een slechte raadgever.
Tijdens de revalidatie ben ik vooral bezig geweest met het overwinnen van angstgevoelens; want ik heb wel een omleiding gekregen, maar de vaatziekte is er nog wel.
Vandaag heb ik geleerd dat die angst onder een heel dun laagje vernis zit. Er hoeft dus maar íets te gebeuren wat lijkt op een infarct of de paniek slaat toe.
Wat dan helpt zijn lieve mensen om je heen die je helpen.
Je hartslag controleren en geruststellen.

Toen we na het aankleden aan de thee zaten kreeg ik een klein cadeautje van Trijntje: een doosje chocoladebloemen. Omdat ik in mijn ‘nieuwe leven’ nu bijna 1 jaar was en voor onze trouwdag. Wat een lief gebaar.
De chocolaadjes gingen gelijk de kring rond, lekker bij een kop thee; wat over was nam ik mee naar huis.
De rest van de vrijdagmiddag heb ik achter ons huis in de zon gezeten; bijkomen en nadenken.
Net als op de verkiezingsdag gingen mijn gedachten naar pa.
Ook hij heeft zo’n operatie ondergaan, maar bij hem ging het om het aanbrengen van een nieuwe hartklep.
Hem hoorde ik nooit over angst.
Hij ging rustig door met leven en genoot er van.
“Er zijn zo veel leuke dingen!” riep hij altijd.
Daarin lijk ik op hem.
Maar wat had ik hem vanmiddag in de lentezon graag even naast mij gehad om hem te vragen naar zijn gevoelens achter die opgewektheid.
“Was het bij jou ook maar zo’n dun laagje?”

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.