In 1971 was er een uitbarsting van de vulkaan Etna op Sicilië.
10 jaar was ik en ik zag op de televisie beelden waar ik heel bang van werd.
Maar tegelijkertijd vond ik het ook fascinerend en die fascinatie voor vulkanen bleef mijn hele leven. Op Lanzarote kon ik even mijn hart ophalen.

Lanzarote is een vulkanisch eiland; een groot deel van het eiland is bedekt met lava en heeft weinig begroeiing. Die lava is gestold en is zwart. En keihard.
In het vulkaangebied ‘Montañas del Fuego’ (de Vuurbergen) vonden tussen 1730 en 1736 heel zware vulkaanuitbarstingen plaats, de langste en krachtigste vulkanische activiteit sinds mensenheugenis. Met een onmetelijke oerkracht werden volledige dorpen en landbouwgebieden van de kaart geveegd. Sinds 1824 zijn alle kraters uitgedoofd, maar ondergronds is het nog lang niet rustig. Op sommige plekken is de hitte zelfs aan de oppervlakte te voelen.

Het vulkaan-gebied kun je bezoeken, het ligt in het nationale park Timanfaya; je mag daar niet zelf rijden. Je koopt een kaartje en dan stap je in een bus die rondrijdt door het gebied. Via de luidsprekers hoor je informatie over de vulkanen in verschillende talen.
Je weet niet wat je ziet; het lijkt wel of je op de maan bent. Over smalle bergweggetjes rijdt de bus naar de top van vulkanen, waar je in metersdiepe, zwartgeblakerde kraters kijkt. De omgeving bestaat uit gestolde, zwarte lava: heel onwerkelijk. De grimmige en sinistere sfeer werd nog een beetje aangedikt door de muziek die tussen de praatjes door werd gedraaid: op een gegeven moment hoorden we zelfs delen uit het ‘Requiem’ van Mozart, wat bij onze kinderen op de lachspieren werkte: “Zo erg is nou ook weer niet…!”
Bij de foto: Carlijn op de zwarte lava. Frea zei: “Ik maak ondertussen even een foto van het bordje waar op staat dat je daar niet mag lopen….”

….. spontaan in brand ……

Na de bustocht kregen we de gelegenheid om te voelen en te beleven hoe dicht de hete magma in dat gebergte tegen de aardkorst aanzit.  In een kuil van ongeveer twee meter diep werd een stuk stro tegen de hete steen gehouden; de bos stro vloog onmiddellijk spontaan in brand! En toen een emmer water in een buis in de grond werd gegoten, spoot dat er als stoom met grote kracht uit, het leek wel een geyser op IJsland. Verder was er bij  het restaurant een put van ongeveer acht meter diep, waarover een rooster lag. Daar kon je niet met je hoofd boven  blijven: zo heet was de lucht die opsteeg. Op dat rooster kan permanent gebarbecued worden. Carlijn had gympen aan en voelde dat de grond onder haar voeten heet was……

Na 48 jaar vind ik vulkanen nog steeds fascinerend. Voor mij was het bezoek aan Timanfaya één van de hoogtepunten van onze reis naar Lanzarote.
Wat een hitte. Wat een sterke natuurkrachten hebben het grillige lavalandschap veroorzaakt.
Ik moest denken aan de dorpjes die in de 18e eeuw zijn weggevaagd.
Die liggen als een soort Pompei onder de lava van Lanzarote.
Een slapende vulkaan heet het; maar de inwoners van Lanzarote houden nog altijd rekening met een nieuwe uitbarsting.
Er staat niet voor niets overal seismische apparatuur.
Fascinerend.

Hierbij een link naar Lanzarote 2: Hoe lang? Hoe moe? >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar het eerste blog in deze serie.