De tiende Franse les van het seizoen, de laatste les, kleden we altijd feestelijk aan.
Iedereen  neemt wat lekkers mee (Piet: ik neem iets vloeibaars mee) en na het nakijken van het huiswerk doen we nog een spel.
Gisteravond kwamen we heel laat aan het huiswerk toe.
Ruud, die het afgelopen half jaar niet aanwezig was geweest, was er weer er had mooie verhalen over Frankrijk en Spanje.
Ik mocht vertellen over Lanzarote en ik had nog iets anders op mijn hart: ik ga stoppen met Franse les.
Daar liep ik al een tijdje mee rond.
Mensen die mijn blog lezen vragen me wel eens: waar haal je toch de tijd vandaan om al die dingen die je beschrijft te doen?
Nou…… die tijd is wel eens op.
In weken waarin we ook druk zijn met het ‘Af&Toe-koor’ is er soms geen tijd voor mezelf over.

Eigenlijk was niemand echt verbaasd.
We kennen elkaar goed in het Franse klasje en mijn medeleerlingen weten hoe mijn leven er uit ziet en ze snappen het wel.
Dat helpt. Een beetje. Want ik vind het moeilijk.
Soms kun je opgelucht zijn als je ergens niet meer heen hoeft, maar dat is hierbij geenszins het geval. Het kost me moeite om het los te laten, we hebben zulke fijne jaren gehad met elkaar. Partir c’est mourir un peu.

We hebben afgesproken dat ik nog niet helemaal weg ben.
We gaan nog een keer met elkaar uit eten en ik kom nog een keer een muzikale gastles geven.
Ik heb de club uitgenodigd om bij mij een keer ‘de tiende les’ te organiseren, zodat ik er bij het gezellige deel nog een keer bij ben.
Goede voornemens.
Gaan we allemaal doen.

Veertien jaar Franse les heeft opgeleverd dat ik een aardig mondje Frans spreek; met de app Duo Lingo ga ik het Frans proberen bij te houden.
Daarover schreef ik in 2015 ook al een eens blog: Frans. En Engels.>>>.
Toen hadden we er als klasje 10 jaar opzitten. Nu dus veertien jaar.
Ik word alweer weemoedig nu ik dit zit te schrijven……
Een beetje sterven is misschien wat overdreven, maar een beetje beroerd ben ik er toch wel van.

Partir c’est mourir een peu. Waar komt dat eigenlijk vandaan?
Het komt uit het gedicht Rondel de I’adieu (1891) van de franse dichter Edmont Haraucourt (1857 – 1941).

Partir, c’est mourir un peu; c’est mourir à ce qu’on aime.
On laisse un peu de soi-même en toute heure et dans tout lieu.
(Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt.
Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats.)

Het gedicht eindigt met de regels:
C’est son âme que l’on sème,
Que l’on sème à chaque adieu
Partir, c’est mourir un peu…
(Het is zijn ziel die iemand zaait, elke keer als men afscheid neemt.)

Wat een mooie gedachte.                 
Ik laat wat van mezelf achter in de groep, maar ik draag ook stukjes van de leden van Franse lesgroep  met mij mee.
C’etait fantastique.