“Je hoeft het park niet af!” zei iemand bij wijze van positieve aanprijzing toen ik zei dat we op Lanzarote ‘all inclusive’ gingen.
Dat leek me nou helemaal niks en ik kon me er ook niets bij voorstellen.
Als je voor het eerst op zo’n bijzonder eiland bent ga je toch niet de hele dag alleen maar bij het zwembad liggen?

En zo zwart/wit was het ook niet. Je bent te gast op het park, maar het plastic bandje om je pols wil gelukkig niet zeggen dat je het park niet mag verlaten; dat deden we dan ook veelvuldig. Maar ook op het terrein van Club Playa Blanca was het prima toeven.
We hebben heerlijk met elkaar in grote ligstoelen aan de rand van het zwembad in de zon gelegen: boek, puzzelboekje, borduurwerkje, het echte vakantiegevoel. Koffie, thee, hapje, drankje, je hoefde alleen maar even naar de bar te lopen voor een bestelling en je kreeg het mee. Het buffet bij ontbijt/lunch/diner was ook goed verzorgd. We kregen iedere dag iets anders voorgeschoteld.

Als je met je gezin op vakantie bent, dan kun je als groep zo’n ontzettende lol hebben om typische gezinsdingen.
‘Mag ik de zonnebrand”? Cees vindt dat fout; je moet zeggen ‘zonnebrandcrème’. Je moet ook niet zeggen “Hij gaat naar de middelbare.” Het is middelbare school.’
Ja Cees.
Als naderhand iemand vroeg  naar de zonnebrand waren er altijd wel twee of drie monden die er “CRÈME!” achteraan riepen.

Jon kocht een grote plastic zwembril met een snorkel. Frea reageerde enthousiast, maar Jon was duidelijk: “Niet voor jou.  Jij bent een meisje.  Dit is alleen voor jongetjes.  Het is trouwens ook een blauwe bril, niet rose. Alleen voor Wim en mij. ”
Wie onze kinderen kent weet dat deze uitlatingen haaks staan op hoe zij in het leven staan….. vergelijk het met Jesse Klaver die de ideeën van Thierry Baudet omarmt.

Het animatie team kreeg in de gaten dat wij Nederlanders waren; om ons een plezier te doen draaide de discjockey André Hazes met ‘Bloed,  zweet en tranen! ‘
Zucht.
Waarom toch.
Wij zongen bij het refrein met z’n achten onze gezinsversie van het lied: “Met BIER,  KOEK en KNAKWORST!” Het leverde zeer verbaasde gezichten op bij de  ons omringende Engelsen en Spanjaarden.
“Want vrienden….. de koek is op!” Doe het niet, zou ik zeggen.

Het animatieteam organiseerde soms in de ochtend een stretch-setting.
Dochters: “O leuk,  gaan we doen!” De kleine Spanjaard die ons les ging geven werd op meerdere onderdelen overklast door onze lange dochters.  Hij kon niet met z’n handen bij zijn voeten komen, de dames vouwden hun vingers om hun voetzolen.
Ze legden probleemloos hun benen over elkaar en bogen soepel in lastige houdingen.  Beetje sneu wel.
Toen de les was afgelopen en de instructeur afdroop gingen de dames nog even  door……

Zon, zwembad, tevreden kinderen.
Net als vroeger eigenlijk, maar toen moesten wij als ouders overal voor zorgen.
Nu was er voor mij ook tijd voor mijn boek.
En mijn borduurwerk.
Eerlijk gezegd had ik dat nog wel vijf dagen volgehouden.

Hierbij een link naar Lanzarote 6- Tijd vergeten. >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.