Gerard werkt vanaf november voor een bouwmanagement-bedrijf in Groningen.
Het hoofdkantoor van dat bedrijf zit in Etten Leur en één keer per jaar komen alle medewerkers van dat bedrijf bij elkaar in Brabant voor een feestelijk samenzijn voor de zomervakantie, afgesloten met een barbecue.
‘De mannen’ hebben dan nog de vergadering; ze bespreken de cijfers van het 2e kwartaal.
De meegekomen vrouwen hebben hun eigen programma: wij gingen ‘dikke dames schilderen’. Via de mail hadden we van te voren al gekozen welke dikke dames we wilden schilderen.

Toen we gistermiddag aankwamen maakten we als groep Groningen eerst kennis met de andere dames, maar dat was weinig zinvol. Je schudt een hand, roept blij je naam en weet na 30 namen echt niet meer welke naam bij welke dame hoort. Gef ok niks.
We namen plaats aan tafeltjes waar 4 mensen konden zitten en toen werd het wat overzichtelijker; 3 namen kan ik nog wel onthouden.
De ‘doeken’ lagen voor ons klaar: onze keuze was al met potloodlijnen aangegeven, we hoefden het alleen maar in te kleuren en zwarte lijntjes aan te brengen.

Dat klinkt eenvoudiger dan het is.
Gelukkig kregen we allemaal een schort, want we knoeiden wat af met elkaar.
We hoorden teksten als: “Hé! Waarom zit jouw kleur op mijn schilderij?”
“Hoe krijg ik nou paars? Twee kleuren samen? Wat gek. Bij mij wordt dat bruin…”
Twee uren zaten we heerlijk te kliederen met elkaar.
Zet vier vrouwen bij elkaar aan een tafeltje: na twee uur weten ze alles van elkaar.
Wat voor werk, hoeveel kinderen, wat voor hobby’s, familieproblemen, echt van alles passert de revue.

…. en we zijn niet eens dik…..

Mijn schilderij stelde twee vrolijke dames voor met een glas in de hand.
Tijdens het schilderen moest ik regelmatig aan mijn boekenvriendin in combinatie met mijzelf denken. En wij zijn niet eens dik.
Hoe lang is het eigenlijk geleden dat wij samen een glas wijn dronken?
We doen altijd heel braaf, omdat we eigenlijk altijd nog moeten rijden als we elkaar zien.
Midden tussen de gezelligheid met dames van wie ik er niet één kende overviel me een soort heimwee naar haar. Ik appte haar een foto van wat ik aan het doen was en meldde dat ik aan haar moest denken. Ze appte direct terug. Snapte wat ik bedoelde en we spraken af dat we dat binnenkort gaan afspreken.

“Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?” vroeg meneer Kaktus vroeger in zijn show.
Ik heb geleerd dat je heel erg je best kunt doen om het leuk te hebben met een groep vreemde vrouwen; dat gaat me ook best goed af al zeg ik het zelf.
Maar ik heb het zelf leuker met vrouwen waar ik al een geschiedenis mee heb opgebouwd.
Waarbij je aan één woord genoeg hebt.
Waarbij één blik van verstandhouding voldoende is.
Volgende week spreek ik haar weer.
Dan gaan we misschien niet gelijk aan de wijn, maar dat is natuurlijk maar bijzaak.
Ik kijk er naar uit.