Deze week was ik bij Hans Anders.
De bedoeling was dat ik een oogmeting ging doen en dat ik dan een nieuw montuur zou uitzoeken. Maar Hans wilde vooreerst geen nieuwe bril voor mij maken.
Mijn rechteroog was meer dan 20% achteruit gegaan; protocol bij Hans is dat je bij zulke grote verschillen een verwijzing krijgt naar de oogarts. Zo’n groot verschil kan een oorzaak hebben die in de toekomst grote gevolgen kan hebben voor je ogen.

De jongeman die de oogmeting had gedaan dacht dat het in mijn geval wel mee zou vallen.
Hij zei: “Zelf denk ik dat het een begin van staar is, maar dat het nog te vroeg is voor een behandeling daarvan, dus waarschijnlijk staat u hier over een paar maanden weer.”
Staar?
Had ik wel eens mensen over gehoord, maar ik wist eigenlijk niet goed wat het was, dus daar vroeg ik naar.
Hij legde het uit.
“Als we ouder worden (hij sprak in de meervoudsvorm, maar hij was duidelijk nog geen 40….) krijgen de ogen steeds meer moeite met het afvoeren van afvalstofjes die je ogen produceren. Die verzamelen zich dan op je lens en daardoor vertroebelt je gezicht.”

Confronterend.
‘We’ worden ouder, dus er komen onherroepelijk ouderdomskwaaltjes.
Dit kan met een sisser aflopen, maar het kan ook tegenvallen.
Een E-bike heb ik al en in de verte doemen het gehoorapparaat en de rollator al op.
Aan de andere kant:
    Een mens lijdt vaak het meest
    door ’t lijden dat hij vreest
    doch dat nooit op komt dagen.
    Zo heeft hij meer te dragen
    dan God te dragen geeft.
Dus Vrieswijk: ophouden met somberen!

Gisteren, zaterdag 27 juli,  zag ik mijn MAVO-vriendinnen van vroeger. In de periode dat we elkaar als groep dagelijks  zagen waren we 15, 16 jaar.
Splinterjong; de hele toekomst nog voor ons.
Nu zij we 58.
Allemaal nog aan het werk ook: kraamverzorgster, RK pastor,  chauffeur van een schoolbus van speciaal onderwijs,  bankmedewerkster en management assistent.
Twee van ons zijn oppasoma,  we doen allerlei vormen van vrijwilligers werk,  kortom: we staan nog midden in de maatschappij. Het leven van  onze moeders, de generatie voor ons,  zag er op deze leeftijd heel anders uit.
Daar hebben we het ook  over gehad gisteren.
Verder haalden we herinneringen op en deelden elkaars lief en leed.

‘We’ worden ouder.

Gelukkig maar; als je niet ouder wordt ben je dood.
We lopen al lang genoeg mee om te weten dat het jammer is om lang stil te staan bij de gebreken die de ouderdom vergezellen.
Ik probeer uit het leven te halen wat er in zit; en dat is best heel veel!

Benieuwd naar vorige blogs over mijn MAVO-vriendinnen?
Klik hier voor het meest recente verhaal uit 2018 >>>, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande edities.