“Dat is te vroeg! Mag pas na Sinterklaas!”
Collega Johan spreekt me ernstig toe, omdat op mijn bureau op 29 november al een kerstboompje staat te stralen.

Ja.
Weet ik.
Mee eens ook.
Maar deze kerstboom staat symbool voor mijn definitieve nieuwe werkplek.
Was ik eerst al blij dat ik na een aantal weken ‘zwerven’ een bureau had gevonden, (zie B. Botje >>>)  een bureau waar iemand anders toch even niet zat, vrijdag betrok ik op diezelfde kamer een definitieve en betere plek. Aan het vorige bureau zat ik met mijn rug naar de deur (die altijd open stond) waardoor er soms zomaar iemand achter mij stond.
Verder was er weinig ruimte tussen mijn stoel en de muur achter mij, waardoor collega’s maar nauwelijks achter mij langs konden.

De plek waar ik nu zit was tot voor kort van Johan (een andere Johan dan die commentaar had op mijn boom), maar Johan was donderdag voor het laatst en had afscheid genomen van Lentis. Hij werd niet vervangen, dus het bureau kwam vrij.

Tadaaaaah!
Mét een ladenkastje waar mijn spulletjes in kunnen en waar de kerstboom op kan staan.
Die boom had ik al in het Heymancentrum en kwam ieder jaar na het Sinterklaasfeest op mijn bureau te staan.
Hij stond vanaf augustus bij ons thuis in een slaapkamerkast. Toen ik hem meenam vanuit het Heymanscentrum zei ik tegen mijn toenmalige collega’s: “Ik hoop dat ik met kerst weer een eigen plekje heb waar deze boom kan staan.”

Vanmorgen pakte ik het boompje uit de slaapkamerkast, pakte de mooie koffiemokken die ik had bewaard uit de erfenis van mijn moeder én een foto van de drie dochters: in een grote Jumbotas ging het spul mee naar Zuidlaren.
Om 09.00 uur was ik helemaal ingericht.
De boom, de mokken en de foto maken deze dag tot een bijzondere dag.
En ja, die boom staat er iets te vroeg.
Sorry Johan; mijn feestje.
Heeft niet zoveel met kerst te maken.