11 december: Toffe peer.

Vorige week ontdekten we aan de kale perenboom in onze tuin nog een hele grote gave peer die onder aan een tak hing.
Die tak was in de nazomer in de heg gezakt, maar nu de heg ook zijn blaadjes verliest kwam de peer te voorschijn.
Het zijn stoofperen, dus één zo’n peer, daar doe je niet zoveel mee.

Ik legde hem bij de waslijnpaal achter ons huis en zei: “Ik doneer hem aan de vogels. Maar eens zien wat er gebeurt’.
De volgende dag zag ik er een merel driftig in pikken.
Merels zijn niet erg sociaal onderling, er kan er steeds maar één tegelijk in zo’n peer pikken. Andere hongerige merels worden niet getolereerd; in het vogelrijk heerst kennelijk een strenge hiërarchie.

We zijn vier dagen verder en peer is al bijna op; vanmorgen stond ik er even bij en hij is al mooi uitgehold.
Als ik de achterdeur opendoe om iets in de container te gooien vliegen de vogels al niet eens meer weg: ze kruipen even onder de heg en als de kust weer veilig is pikken ze rustig verder.

De koolmezen, mussen en roodborstjes doen zich ondertussen tegoed aan het vogelvoer dat in het vogelhuisje staat.

Op een rustig moment aan de keukentafel kan ik zo genieten van het vogel-gedoe in onze tuin: ieder jaargetijde zijn ze er.
Naast merels, mezen, mussen en roodborstjes landen er ook wel duiven, eksters, Vlaamse gaaien of  een verdwaalde meeuw op onze vogelvilla. Deze zomer ontwaarden we zelfs een rode specht bij ons insecten-hotel dat aan de schutting hangt.
Even vogels kijken haalt meestal even ‘de vaart’ uit mijn dag.
Als ik de koolmezen en mussen in groepjes in de heg of in onze jasmijn zie zitten te kwetteren vind ik ze wel eens op ons mensen lijken; druk communicerend, schreeuwend soms, in groepen tegelijk optrekkend, naarstig op zoek naar eten en druk met hun nesten en hun jongen. Eigenlijk doen wij het niet veel anders.
We moesten onszelf soms eens zien…..

P.s.: de peer is al op…..!