Een week geen telefoon en een week geen televisie kijken.
Op voorhand dacht ik dat ik de telefoon het meest zou missen, maar dat was niet zo.
De televisie, die miste ik heel erg.
Gerard en ik kunnen samen zo genoeglijk met ons kopje koffie voor het journaal zitten en daarna nog even een quizje kijken of een deel van een serie die we volgen.
Krantje of handwerkje erbij: heerlijk even ontspannen.
Het nieuws volgde ik op de radio en af en toe keek ik even op de tablet, maar ook dat probeerde ik tot een minimum te beperken.
Verder viel het eigenlijk wel mee: ik zit niet op Facebook, Instagram en Twitter en mijn LinkedIn account leidt een slapend bestaan.
Eén keer per dag opende ik mijn email; daar keek ik dan wel weer naar uit.
Wat ook lastig was: ik luister met ‘oortjes’  naar Spotify en Radio 5 op mijn telefoon, dat kon deze week ook even niet.

De reacties uit mijn omgeving op mijn sociale-media-loze week waren heel verschillend.
“Goed dat je dat eens doet’.
“Ik vind vasten hartstikke moeilijk, ik geef mezelf een boete omdat ik het niet doe, zo steun ik toch het goede doel.”
“Waarom zou je jezelf nou die luxe ontzeggen? Wat schiet je er mee op?”
“Lastig hoor! Krijg je veel telefoon?”
Nou nee, eigenlijk niet.
Op de dagen dat ik werkte gebruikte ik mijn werktelefoon.
Je kunt natuurlijk op je werk niet zeggen: “Mensen, ik doe mee aan het 40-dagen-vasten, ik ben er even niet!”
Die werk-telefoon had ik ook bij me als ik niet thuis was; als de nood aan de man kwam kon ik dan in ieder geval bellen.

Wat heeft het me gebracht?
Rust.
Rust, vooral in het hoofd.
Boek gelezen.
Matthäuspassion in zijn geheel beluisterd.
Geborduurd.
Wat ik miste was het app-contact met ons gezin.
Verder heb ik ontdekt dat ik niet ieder uur op Nu.nl en Buienradar hoef te kijken.
Dat één keer per dag email bekijken ruim voldoende is.
Wel was ik blij dat het maar een week was en niet 40 dagen.
Deze week heeft me geleerd  dat televisie kijken een luxe is, die we ons dagelijks kunnen permiteren. Daar zal ik volgende week weer extra van genieten.
Ook heb ik geleerd dat ik wat bewuster met mijn privé-telefoon moet omgaan.
Niet steeds ‘voorhanden hebben’, maar gewoon in de tas laten.

Goede voornemens.
We weten allemaal hoe die meestal sterven in schoonheid als het dagelijks leven zijn gewone gang weer gaat.
“’t Zaal mie nei doun” zegt men hier in Roden.
Dat is Drents voor ‘Het zal mij benieuwen’.
Mij ook.