Al weer een boek uit; de tweede coronagolf levert weer extra vrije tijd op.
Chicklit is een samenvoeging  van twee woorden: met ‘chick’ wordt een jonge vrouw bedoeld en ‘lit’ is een afkorting van literatuur. Vrije vertaling: literatuur voor jonge vrouwen. Van Frea kreeg ik een boek uit dit genre te lezen: ‘Huisje, boompje, feestje’ van de hand van Jill Mansell.

Eén ding werd mij heel duidelijk: ik hoor niet bij de doelgroep. Jill  zelf volgens mij ook niet, maar zij weet kennelijk precies wat de doelgroep leuk vindt.  Je kunt niet bij het beoogde lezerspubliek horen en toch plezier hebben in het lezen van zo’n boek; dat was bij mij het geval.  Maar de wereld die Mansell beschrijft in dit boek staat wel heel ver af van mijn eigen leven, met name van de normen en waarden waarmee ik ben opgevoed.
Zedenpreken zul je trouwens van mij niet horen,  times they are a changing.

De ene hoofdpersoon is Dex, een typische losbol die honderd-en-één kortstondige relaties heeft met vrouwen, maar die er niet over piekert om zich te binden.
Als zijn zus komt te overlijden wordt hij plotseling geconfronteerd met de zorg voor een klein meisje van een aantal maanden; het overlijden en de veranderde leefomstandigheden zetten zijn wereld volkomen op hun kop.

De andere hoofdrolspeler is striptekenares Molly van achter in de twintig en nog single.
Ze leren elkaar kennen als zij een vis over de schutting gooit achter in de tuin van het  onbewoonde buurhuis, in de veronderstelling dat de buurtkatten die vis wel zullen oppeuzelen.
Hij staat dan net in de tuin als beoogd koper van het huis en zijn ‘vriendin-van-die-week’ krijgt de vis op haar hoofd.

Hij koopt het huis, gaat in het dorpje wonen en dan maak je langzamerhand kennis met de andere dorpsbewoners, die allemaal relaties hebben. Of niet. Of hebben gehad. Of nog gaan krijgen. Het leest als een trein en de verhalen zijn zeer vermakelijk: heerlijk om in een vakantie te lezen als pure ontspanning; daar zijn boeken per slot van rekening ook voor bedoeld. Misverstanden, moeilijk liefdesgedoe en op de achtergrond een schattige baby die iedereen om haar kleine vingertje windt.

Na 100 bladzijden weet je eigenlijk haast wel zeker dat de twee hoofdpersonen ‘elkaar gaan krijgen’,  maar de schrijfster heeft nogal wat woorden en verhaallijnen nodig om zover te komen.

Is het een Bouquetreeks-romannetje? Nee. Want die worden bevolkt door smachtende vrouwen die wachten tot de man van hun dromen eindelijk toenadering zoekt. In deze roman zijn het mannen en vrouwen van vlees en bloed, die hun eigen keuzes maken, dingen fout doen, zich schamen, maar ook plezier hebben en genieten van het goede leven.
Leuk boek; gelachen en genoten van de verhalen en de losse schrijfstijl van Mansell.

Mijn vader, die ooit eens op een zondag een ‘lichte preek’ had gehoord van een gastpredikant, merkte naderhand op: “A’j alle dagen roggebrood met spek eet, is een meelkoekie ok wel ies lekker”.
Zo ist.