Wat is er nou leuk aan de Noordzee bij harde wind,  12 graden en af en toe  een bui?
Een bloemlezing:

Dik ingepakt waren twee kleine kindjes ijverig in de weer met schepjes en emmertjes.
Papa en mama kregen alles  te zien wat ze opgroeven.
Met een stralende blik keken ze omhoog: “Kijk! Mooi! ”
De ouders zagen stenen en schelpen, de kinderen zagen schatten.
Plok. “Ook in de emmer….!”

Op het strand werden hengels neergezet.  Heel veel hengels.  Op stokjes.  “Meneer,  mag ik u iets vragen?” Dat mocht.
Ik kreeg een heel verhaal over zeevissen,  over lijnen met lood en aas die wel 150 meter de zee ingegooid werden en over een wedstrijd met alleen Egmonders.
Regenjassen,  lieslaarzen, vissersmutsen en glimmende oogjes.

Er komen gezinnen de strandopgang af.
Honden en kinderen zijn niet houden.
Zee! Rennen!

Na een strandwandeling, waarvan het laatste stukje met een regenbui, zaten we met een bril vol zoute zeespetters (waar je dus niks meer door ziet) en het haar in een verwaaide ‘coupe de plumeau’  in  een strandpaviljoen aan de cappuccino.  Aan een tafeltje tegenover ons stond een meneer op. Zijn hond, meteen alert,  sprong ook gelijk op en trok zijn baasje naar de uitgang, lees: de zee. Rennen!
Maar baasje moest naar de wc en moest de hond achter zich aan mee trekken.  Toen ze terugkwamen was de hond al weer  dolenthousiast  op weg naar de uitgang/zee. Rennen!
Maar baasje wilde nog een kop koffie; sjokkend, met hangende oren en vol onbegrip liep het dier achter de baas aan….

Maar niet alle honden vinden zee fijn.  Een keurige mevrouw met gebloemde gummilaarsjes liet haar hondje zien hoe het moest en trippelde een eindje het water in. Het beestje bleef nuffig staan en zag hoe een verrassend hoge golf over de gebloemde laarsje stroomde.
O,  wat kon die mevrouw hard gillen.
En het hondje hoefde niet de zee in.

Eindeloos kan ik kijken naar kitesurfers: op een surfplank over de golven surfen,  voortgetrokken door een enorme vlieger; het was er perfect weer voor.
Er fietsten wielrenners op dikke banden voorbij en we werden regelmatig ingehaald door joggers en hardlopers. Maar er was ook ‘langzaam verkeer’; een mevrouw duwde een speciale rolstoel met brede banden waarin een hele blije oude meneer zat te genieten van de zee. ” Wat een mooi uitvinding!” riepen we tegen elkaar. Ondertussen maakten we selfies, foto’s van elkaar en van de zee.

Toen we terugliepen liepen er twee jongetjes achter ons met een voetbal te dollen.
Dikke pret.  Opeens hoorden we één van hen zeggen: “Bij deze strandpaal scheiden onze wegen….” Huh? De verklaring kwam onmiddellijk: “Ja,  even nog het gedicht van mijn moeder lezen”  Dat stond tussen andere gedichten op bordjes langs de weg.


Deze foto’s geven heel goed de bovengenoemde sfeer weer. Kijk je naar het noorden,  dan zie je mooi weer en veel mensen.  Kijk je naar het zuiden,  dan zie je regenbuien en veel mensen. Daar liepen wij dit weekend genietend bij. Met harde wind, 12 graden en af en toe een bui.
Zoveel te beleven aan het Noordzeestrand!