een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Sweet memories Pagina 1 van 5

Muziek en herinneringen

7 november: Dat was er niet in Roden.

Mijn hele leven heb ik al gezongen.
In Hoogersmilde achtereenvolgens bij kinderkoor ‘de Schakeltjes‘, jeugdkoor Hosanna en bij Christelijk Gemengd koor “Halleluja’, door de mensen in het dorp kortweg aangeduid met ‘de zang’. “Waor is moe? Hen de zang.”
Toen Gerard en ik trouwden bestond het jeugdkoor Hosanna al een paar jaar en dat was redelijk succesvol.
25 jonge mensen, drie gitaren en een tamboerijn; een koor waar het heel anders toeging dan bij Halleluja, waar vooral (in onze ogen) ouderen opzaten.
De leden van Halleluja waren niet heel erg blij met de concurrentie van Hosanna.
“Ze moet niet een apart koor oprichten, ze moet bij oons kommen zingen!” was de achterliggende gedachte.
Maar daar hadden de jongeren juist geen zin in, want bij ‘Halleluja’ zingen was voor hen geen aanlokkelijke gedachte.

Gerards oudere broer Jan (toen halverwege de dertig) ging het toch proberen bij Halleluja en vroeg Gerard of hij met hem mee wilde.
De mannen meldden zich samen aan en werden met open armen ontvangen: twee jonge mannen!
Na enig aandringen werd ik ook lid. De repetitie was op dinsdagavond; dan kwamen mijn ouders op Frea passen en gingen wij met z’n tweeën ‘hen de zang.’
Toen was mijn stem nog jong; ik mocht met de sopranen meezingen.
Wát een verschil met het jeugdkoor.
Andere muziek, andere dirigent, andere begeleiding.
Heel andere koordynamiek ook tussen de leden onderling.
De meesten zaten al heel lang op het koor en ieder had zo z’n eigenaardigheden.
Harm wilde ‘gien buutenlands’ zingen en vooral geen Duits.
Hendrik was de secretaris, maar was wars van alle nieuwigheden zoals daar waren een typemachine en een stencilapparaat, dus die schreef de notulen van de jaarvergadering en het jaarverslag in een schrift met harde kaft; op de jaarvergadering werden beide stukken vanuit dat schrift voorgelezen.
Dienegie zat bij de alten. Het maakte voor de koorklank niet uit of ze er wel of niet was, want Dienegie was een beetje bijzonder en ze zong niet echt; het ging haar om de gezelligheid.
Sopraan Corry had een stevige, hoge stem en kon goed wijs houden; ze zong alleen altijd net wat te hard.

De dirigenten die ervoor stonden deden stuk voor stuk hun uiterste best en haalden er uit wat erin zat, maar met zoveel ouder wordende stemmen was dat vechten tegen de bierkaai.
Maar.
Ondanks bovenstaand verhaal toch goede herinneringen.
Ik haakte aan op het moment dat er een nieuwe dirigent uit Assen kwam die een frisse wind liet waaien door het stoffige koorleven.
‘Te moeilijk’ en ’te hoog’ haalde hij uit het repertoire.
Liever mooi tweestemmig dan beroerd vierstemmig.
Onder zijn leiding zongen we tóch een Duits lied.
Hij gaf het koor weer zelfvertrouwen; dat was te horen in het zingen en te merken op de repetitie.

In 1989 werd dochter Harriët geboren en drie maanden daarna verhuisden wij naar Roden.
Gerard (nog maar 28!) was toen voorzitter van Halleluja en ik zong afwisselend tenor, alt en sopraan. Waar meest nodig.
De heimwee die ik in Roden had gold voor een groot deel voor mijn familie en vrienden, maar ook het zingen met Hosanna en Halleluja heb ik, vooral in het begin, erg gemist.
Dat was er ook niet in Roden.
Natuurlijk waren er in Roden wel koren, maar deze…..waren uniek.
Sweet memories.

Op de afbeelding (op klikken voor een vergroting) op dit blog zie je de leden in vol ornaat op ‘groepspetret’ uit een jaar voordat ik op het koor kwam, met Gerard en Jan op de achterste rij.

Reageren

23 oktober: Gemeinsam verbrachte Zeit.

Vandaag is het 23 oktober, de geboortedag/verjaardag van mijn moeder.
Een datum die nooit weer uit je hoofd gaat.
Gewoonlijk komt zo’n datum op een dag niet zo heel vaak voorbij, maar op mijn werk is dat natuurlijk wel zo.
Cliënt in zorg begindatum: 23 oktober 2023
Terugbelverzoek: maandag 23 oktober 2023
Aanvraag nieuwe laptop: d.d. 23.10.2023.
Kan ik voor vanmiddag nog een vergaderruimte regelen? Wat is de datum van vandaag?

Mijn moeders sterf- en begrafenisdag  (16 oktober 2017 en 21 oktober begrafenis) zitten niet in mijn systeem; de eerste jaren nog wel, maar dat slijt in de loop van de jaren.

Maar op de 23e oktober is ze de hele dag in mijn achterhoofd aanwezig.
Je ouders blijven je ouders ook al zijn ze al jaren overleden.
Ze spelen ook nog steeds een rol in mijn leven, al was het alleen maar door de duizend-en-één-dingen die ik van hen heb geleerd en de goede herinneringen die ik heb aan de tijd die we samen hebben doorgebracht.

Afgelopen zaterdag las ik in de krant een overlijdensadvertentie van iemand die was getrouwd met een Zwitserse en in die in Zwitserland was overleden. De aankondiging van zijn overlijden werd gedaan door zijn echtgenote in het Duits.
Dit stond boven zijn naam:

Mit dem Tod 
eines geliebten Menschen
verliert man vieles
niemals aber
die gemeinsam verbrachte Zeit.

Zo is het.
Sweet memories.

Op Instagram vind je een foto van mijn moeder met één van onze dochters op de arm.

Reageren

30 oktober: Wat je willie wat je wauto…..

Vroeger waren onze dochters lid van de bibliotheek en gingen we iedere drie weken naar de bieb om boeken te ruilen.
Soms hadden we dan een boekje dat bij onze dames erg populair was en dat herhaaldelijk werd meegenomen.
Eén zo’n boekje was ‘Prins Assepoets’: het sprookje van Assepoester, maar dan omgedraaid.
Met een sprikkerig prinsje dat alle huishoudelijke klusjes moet doen voor zijn macho-broers, met een stoethaspelig toverfeetje met maffe toverspreuken en met in plaats van glazen muiltjes een superstrakke spijkerbroek die alleen prins Assepoets past. Hilarisch boekje, erg van genoten met elkaar.
Eén toverspreuk bleef in ons gezinsgeheugen hangen: “wat je willie wat je wauto, dit lege blikje wordt een auto”.
Die zin komt nog wel eens voorbij op feesten en partijen.
Jaren heb ik gezocht naar het boekje, maar ik kon het nooit meer ergens vinden.
Eén keer had ik een vraag uitgezet op Marktplaats, maar nooit meer iets van gehoord.
Het boekje raakte in de vergetelheid, op die ene toverspreuk na.

Gisteren consumeerden we mijn verjaardagscadeautje dat ik kreeg van Gerard: een etentje bij Shufu Cuisine.
Daar had ik een blog over kunnen schrijven, maar dat zou een kopie worden van het blog van ons vorige etentje daar.
Daarom hierbij een link naar : “Mag ik eens proeven?”, een verslag vanuit dit restaurant uit 2021, toen we daar waren ter gelegenheid van Gerards 60e verjaardag.
Van de kinderen kreeg ik een abonnement op het tijdschrift ‘Saar’ voor 2 jaar: wat een leuk cadeau!
“En als je straks thuis komt hebben we nog een klein cadeautje” werd mij beloofd.

Eenmaal thuis op de bank kreeg ik een klein pakje.
Het was het prentenboekje ‘Prins Assepoets’!
We lazen het gelijk weer door en het was weer net zo leuk als dertig jaar geleden.
Het komt in de kast te staan bij de andere boekjes waar zoveel goede herinneringen aan kleven.
Sweet memories.

En verder was het weer een gezinsbijeenkomst zoals anders.
Met chocoladezoenen bij de koffie/thee en een ‘gevulde plank’ bij de borrel.
Met verhalen uit Groningen en Almelo waar ik altijd erg van geniet, maar soms ook niets van begrijp.
Gisteren kwam een dochter met een lange reep stof, die ze op een bepaalde manier om de hand van een andere dochter vouwde.
“Kijk. Dan zit hier de caviakont en dan vouw ik dit hier zo omheen en dan moet daar een soort knoopsgat…”
Hè?
“Ja, ik ben bezig met het bedenken van een soort cavialuier, want Beer (hun cavia)  wil heel graag op de bank lopen, maar hij piest de hele tijd dus nu bedenk ik daar iets voor.”
Ondertussen gaat er een telefoon van hand tot hand waarop een afbeelding staat van een Chihuahua met een klein luiertje om en roept een schoonzoon: zo’n ding heet een ‘incontinentie en loopsheidbroekje’.
Zo’n gezinbijeenskomst.
Dan is het af en toe bezigen van een toverspreuk toch helemaal niet raar…..

Reageren

1 oktober: Verschrikkelijk.

Donderdagmorgen 29 september.
Drie drukke weken gehad, de eerste morgen dat ik lekker kan uitslapen.
Op mijn dooie akkertje yoga/pilates, douchen en een sudoku met een kop rooibosthee.
Het is al zo laat dat de Arbeidsvitaminen op de radio zijn.

Cindy und Bert komen voorbij.
Ich komm bald wieder, wieder vorbei.
Uit 1973.
Hoppa! Alle herinneringslaadjes gaan open en ik zing luidkeels het refrein mee:
Ich komm’ bald wieder Wieder vorbei.Und uns’re Liebe blüht wieder neu.Wenn ich auch gehn muss; Nimm das nicht schwer.Ich komm’ bald wieder Wieder hierher.

Het hele lied kan ik woordelijk meezingen; ik word er blij van.
Verschrikkelijk toch.
En dan komen onherroepelijk ook de tranen.
Om alles wat was.
Onze gezinsdingen, klaverjassen, die bandrecorder, dat beige pluchen tafelkleed……

Ik app mijn broer; de enige die dit snapt.
We sturen wat herinneringen over en weer.
Over een Duits muziekprogramma op de ZDF.
Over dat wij  met z’n vieren zo fanatiek waren met klaverjassen: drie bomen op een avond! (1 boom = 16 potjes…)
En dat pa dan zei: “Kletsen doe j’maor in je vrije tied, wij bint nou an ’t klaoverjassen.’
O ja!

Dan zijn de tranen ook al weer weg.
Is er al weer een ander liedje op de radio.
Het kleine appgesprekje met mijn broer was een waardevol moment op mijn vrije dag.
Zoveel goede herinneringen om op terug te kijken en om af en toe samen even te delen.

Ook even meezingen met Cindy und Bert?
Hierbij een link naar een YouTube-video.

Reageren

23 augustus: Tot ziens.

Zondagavond 31 juli las ik op internet dat Jan Steeman was overleden.

Maandagmorgen 1 augustus stonden de Arbeidsvitaminen daarom helemaal in het teken van Jan: zijn lievelingsmuziek werd gedraaid en van 11.00 tot 12.00 uur werd een eerbetoon aan hem uitgezonden.
Op maandagmorgen zit ik altijd op kantoor secretaresse te zijn, dus ik kreeg niks van de Arbeidsvitaminen mee, maar op dinsdagmorgen deed ik de oortjes in en luisterde het hele programma terug.

Truly Fair werd gedraaid.
Hans Schiffers vertelde daarbij dat dat nummer in de jaren ‘5o en ’60 veel werd aangevraagd door bedrijven.
Jan Steeman had daar ooit eens over verteld:”Dat was een populair nummer destijds, het werd uitgebracht in 1951.  De AVRO kreeg toen ook wel brieven van fabrieksdirecteuren die liever niet hadden dat dat lied werd gedraaid: iedereen klapte namelijk steeds twee keer mee met dat liedje: My truly fair klap klap, truly truly fair klap klap (Luister maar eens, hierbij een link naar de uitvoering van Guy Mitchel .) Toen had je nog veel bedrijven waar een lopende band was en door dat klappen verloor men veel te veel tijd aan die band!”
Schiffers zei hierover: “En dan te bedenken dat Jan dat soort dingen gewoon wist, want toen had je nog geen internet/wikipedia om het allemaal op te zoeken…”

Ben je van mijn leeftijd, dan weet je dat Jan zijn ochtendprogramma op Hilversum 3 altijd begon met het geluid van een wekker.
Daarna hoorde je een duffe meneer die onder de douche ging. ‘BRRR COLD!’  ‘HAAA HOT!” Hmmmmm…Haaaaaaa……. en dan begon hij te zingen. Jom, dom, jom dom  etc.
Ook dat nummer kwam voorbij; ik had het minstens veertig jaar niet meer gehoord en het bracht me onmiddellijk terug naar mijn meisjeskamer aan de Servatiusstraat in Hoogersmilde.
Ook even luisteren? Hierbij een link”: Allan Sherman Togetherness .
Sweet memories.

Hans Schiffers zei aan het einde van het eerbetoon:

“Jan vond het moeilijk om afscheid te nemen.
Als familie of vrienden in de tijd die hem nog gegeven was afscheid namen zei hij: ‘Tot ziens”.
En dat zeggen wij nu ook.”

Jans naam kwam ook wel eens voorbij in een blog.
Dan had ik een mooi liedje gehoord bij de Arbeidsvitaminen of zo.
Dan schreef ik bijvoorbeeld over stemmen voor de Top 2000: 25 november 2014
Of over een liedje van Alexandra: 20 oktober 2015
Over een nummer over een doodgewone Piet op 8 september 2016.

Eind 2016 ging Jan met pensioen. Daarover schreef ik het blog ‘Arbeidsvitaminen van Jan op 8 januari 2017

5 jaar later zeg ik samen met zijn opvolger Hans Schiffers: tot ziens en bedankt voor al die jaren passie voor muziek die je met ons hebt gedeeld.

 

Reageren

15 april: Van vroeger.

Op onze zolder staat een kartonnen doos waar ‘PASEN’ op staat.
Als de paasdagen er aan komen haal ik die doos van zolder en versier ons huis met spulletjes die ik in in het verleden heb verzameld.
Eigenlijk koop ik nooit iets op dat gebied. Wat in de dozen zit hebben we gekregen in bloemstukken en als cadeautjes; verder heb ik ook nog veel dingen bewaard die de kinderen vroeger op school hebben gemaakt.  Ook alle eieren die we in de loop van de jaren beschilderd hebben worden ieder jaar weer in hun eierdozen opgeborgen; er staat op dit moment een grote, glazen accubak vol eieren voor ons kamerraam.

Voor de grote ramen in de woonkeuken heb ik dit jaar drie hangers hangen, die onze dochters nog hebben gemaakt op de basisschool.
Twintig tot dertig jaar geleden.
De werkjes lagen onderin de doos, de laatste jaren hing ik ze niet meer op.
Nu ze er weer hangen doet het me erg aan vroeger denken.
Toen wilde ik bijvoorbeeld geen paastak in huis, ik vond de kerstboom 1x per jaar wel genoeg.
Waarom zou je met Pasen ook nog een boom in huis halen?
Op de donderdag voor het Paasweekend in 1991 kwam de vierjarige Frea opgetogen uit school: ze hadden allemaal een paastak van de juf gekregen!
De kuikentjes die er in hingen had ze zelf geprikt.
Zeg dan maar eens dat je zo’n paastak eigenlijk niks vindt…..
Eén zo’n geprikt kuikentje zit nog in de doos; als ik hem even oppak kan ik een glimlach niet onderdrukken.
Die paastak was nog maar het begin: ieder jaar werd de paasversiering bonter en uitbundiger, met dank aan de meesters en de juffen die steeds weer iets anders bedachten.
Ook die raamhangers dus!

Op dit blog zie je afbeeldingen van wat er voor het keukenraam hangt: een ovale ei-hanger met een gevouwen kuikentje er in, een hanger met een ei en een kuiken in opeenvolgende stadia en kartonnen hanen met eierschalen. De hanen zijn blauw en de eieren groen, maar dat kreeg ik door het licht niet goed op de foto.
Wat waren ze trots als ze met hun werkjes uit school kwamen: die kregen een ereplaatsje bij ons voor het raam!
Sweet memories.

Reageren

15 februari: Mijn jaren ’60 hoor ik niet terug.

De afbeelding die je hiernaast ziet is een collage van de nummers waarop ik heb gestemd in de week van de jaren ’60 op Radio 5.
Het is een beetje een recalcitrant lijstje, want (het zal ook niet…) ik vind iets van die week.
Wat ik vind heb ik ook bij mijn lijstje als motivering voor “La Mama” van Corry Brokken weergegeven.

Mijn lijst bestaat uit muziek waar ik goede herinneringen aan heb.
Wat mij opvalt in deze week, is dat we bijna alleen maar Engelstalige muziek horen, terwijl in de jaren ’60 vooral heel veel Nederlandse, Duitse en Franse muziek te horen was. Dat hoor ik niet terug in deze week.
Op deze manier wordt de muziek uit de jaren ’60 maar van één kant belicht; mijns inziens is dat de kant die de dj’s en programmamakers zelf leuk vinden. Zelf knapte ik erg op van Corry Brokken bij de Arbeidsvitaminen van dinsdag 15  februari. Ik ben benieuwd of ik in de lijst van a.s. vrijdag een bredere selectie uit de jaren ’60 te horen krijg.
Dit is trouwens het enige punt van kritiek: ik geniet van deze week. Wat mij betreft organiseren jullie ook nog eens een week van de jaren ’50. Eén dag met die oude muziek zou ook al heel fijn zijn.

Maar ondanks dat ik er iets van vind, zit ik ook wel heel erg genieten.
Zie je me zitten vanmorgen?
Met m’n kopje koffie achter mijn toetsenbord, luisterend naar de Arbeidsvitaminen?
Corry Brokken met ‘La Mama‘.
Heintje met ‘Ich bau dir ein Schloss’
John Woodhouse met ‘Melodia’.
Eerlijk gezegd: vroeger als kind en puber vond ik John Woodhuis niet te pruimen.
Hij kwam regelmatig voorbij op de banden van mijn vaders bandrecorder, maar ik was destijds met hele andere muziek bezig.
Eerlijk gezegd vind ik het nu ook nog niet geweldig, maar bij  het horen van die melodie zit ik weer met m’n ouders en mijn broer aan de kamertafel met het beige pluchen tafelkleed.
Kopje koffie, potje klaverjassen, bandrecorder aan.
Nostalgie in optima forma.
Sweet memories.

Weet je niet meer hoe ‘Melodia’ klonk?
Als je voor 1965 geboren bent herken je het vast.
Hierbij een link: John Woodhouse

 

Reageren

15 januari: Afstudeervakanties.

Het woord ‘afstudeervakantie’ slaat op een vakantie die een student neemt als de studie is afgerond.
Meestal een feestvakantie waarin de student in kwestie even helemaal uit zijn bol kan gaan.
In ons gezin hebben wij als ouders onze dochters zo’n afstudeervakantie aangeboden.

…..drie fotoboeken….

Wie mijn blog al even leest weet dat de laatste afstudeervakantie met Carlijn was in augustus van dit jaar: zij koos voor Gotland.
13 blogs schreef ik er maar liefst over.
Toen we het op oudejaarsavond hadden over het hoogtepunt van 2021 stond ‘Gotland’ bovenaan.
Na de reis naar Gotland kwam ik op het idee om voor alle drie de dochters een ‘Afstudeervakantie-boek’ te maken.
In mijn hang naar structuur heb ik vanaf het moment dat wij digitaal gingen fotograferen (2006) alle foto’s gearchiveerd in jaren en kwartalen, zodat ik de foto’s die gemaakt zijn bij specifieke gebeurtenissen vrij eenvoudig kan opzoeken.

In de avonduren van oktober en november maakte ik drie fotoboeken, voor iedere dochter één, die we met een toepasselijk gedicht aan de dames cadeau gaven op het Sinterklaasfeest.
De beelden van Gotland stonden natuurlijk nog op mijn netvlies, maar de foto’s van de andere twee vakanties bekeek ik met heel andere ogen; met het bekijken en uitzoeken van de foto’s kwamen ook de herinneringen terug.
Frea nam ons in 2011 mee naar Granada, de stad waar zij tijdens haar studie een half jaar gewoond had.
Harriët koos in 2014 voor Kroätie. Zij had daar met een band tijdens een rondreis een serie optredens verzorgd en was erg onder de indruk geweest van de natuur in dat land.

Toen we met onze oudste dochters na hun studie op reis gingen bestond deze website nog niet, dus heb ik er ook geen blogs over geschreven.
Nu de herinneringen door het maken van de fotoboeken weer naar voren zijn gehaald ga ik dat alsnog doen.
Geen dertien blogs, maar één of twee verhalen met de hoogtepunten.

Drie afstudeervakanties.
De dochters gingen niet uit hun bol op de manier die bedoeld wordt in de eerste alinea van dit blog; als ouders meegaan wordt het sowieso een heel ander verhaal.
Geen wilde feesten, maar wel regelmatig lekker uit eten, geen drinkgelagen, maar wel terrasjes en gezellige avonden, geen katers, maar mooie dingen bekeken met elkaar en uitgebreide gesprekken gevoerd met z’n drieën.
Als we tegenwoordig een vakantie met de kinderen doorbrengen, dan is dat met de hele club, 8 personen.
We hoeven daarvoor geen huisje meer te huren, we reserveren af en toe Casa Grada in Westerbork.
Nieuwe gezinstradities worden in het leven geroepen en we genieten met volle teugen van wat ons in deze fase van ons leven ten deel valt.
Aan het begin van ieder jaar maak ik een fotoboek van het jaar daarvoor.
Want digitaal archiveren is belangrijk, maar ik zit toch het liefst met een album op schoot door onze herinneringen te bladeren.
Even genieten van onze sweet memories.

Reageren

5 november: Hé! Een heksenhand….!

Woensdagmiddag raapte ik een heel groot blad op dat van een boom was gevallen.
Heel mooi geel en bruin, van minstens 25 cm doorsnee.
Geen bijzonderheid in deze tijd, het is immers herfst.
Ik legde het blad plat op ons aanrecht: misschien kon er nog iets mee doen in een bloemstuk of zo.

De volgende dag toen ik uit het werk kwam was het blad helemaal verschrompeld.
“Kijk” zei ik tegen Gerard, “een heksenhand…..”
Hij keek me aan of hij het in Keulen hoorde donderen.
“Heksenhand? Hoezo?”
“Weet je niet meer van dat spannende prentenboek uit de bibliotheek dat we vroeger voorlazen voor de kinderen?”
Nee dus.

Ik vroeg het via de gezinsapp aan de dochters; ik  stuurde een foto van het blad en vroeg: “Wat is dit? Waar doet je dit aan denken?”
4 minuten later kreeg ik al antwoord: HEKSENHAND!

Er zijn van die boeken die je niet vergeet. Dit was er zo een.
Het begon zo:
Jakkes! Wat is dat afschuwelijke, bruine, gekreukte ding dat George daar aan de muur ziet hangen? 
Papa weet het – maar het is zo afschuwelijk, in het begin wil hij het zelfs niet zeggen,
Maar George smeekt. En dus, na te hebben gewaarschuwd dat het heel eng is begint vader een verhaal over een gruwelijke, lelijke heks, die hij op een nacht heeft betrapt in de kamer van George. Vader probeert de indringster weg te jagen en wordt bijna door de heks overmeesterd…….. als moeder binnenkomt met een zwaard dat in de bezemkast stond en de hand van heks afhakt. 
De hand verschrompelt en papa en mama prikken de hand met een punaise aan het prikbord als herinnering om ’s nachts de deur op slot te doen. 
Natuurlijk vertellen ze George later het ware verhaal van het verschrompelde, bruine ding.

Het was een feest om dit boek voor te lezen.
Het verhaal dat de vader vertelt werd eng door de geluiden die hij hoorde; zacht, kakelend lachen, smakkende geluiden, glibberige geluiden, ritselen, tikken…..
dan kun je je als voorlezer helemaal uitleven in stemmetjes en geluidjes.
Ik kan het gevoel van een warm kinderlijf tegen me aan nóg voelen.
Ze gingen steeds dichter bij me zitten……

Sweet memories.

Reageren

21 oktober: Schlagers & glamrock.

Eerlijk gezegd vind ik het zelf ook een beetje genant, maar ik heb een zwak voor Duitse schlagers uit de jaren ’70.
De basis daarvoor is gelegd bij mijn ouders thuis, die graag naar de Duitse televisie keken.

Dinsdagmorgen.
Mijn vrije dag en Gerard werkt thuis.
We drinken samen koffie, op de radio de Arbeidsvitaminen.
“Ja, ja, so blau, blau, blau blüht der Enzian
Wenn beim Alpenglühn, wir uns wiedersehn
Mit ihren ro-ro-ro-roten Lippen fing es an
Die ich nie vergessen kann…”
Heino op de radio.
Word ik blij van van binnen.
Heino’s naam lijkt op heimwee en daar heeft het vooral mee te maken.

Rond 11.00 uur ga ik achter m’n toetsenbord zitten om een blog te schrijven over de ambivalente gevoelens bij de witblonde zanger met zijn zonnebril.
Na het nieuws hoor ik:
“And there she walked in looking like dynamite
She said now come along boogaloo through the night
And by the way she’s moving well…”
MUD! Daar word ik nog blijer van.
Mijn popidolen uit de jaren ’70: nog steeds voel ik een kriebeltje van binnen als ik onverwacht hun muziek hoor.

Muziek.
Maandagavond was op het journaal dat investeerders hebben ontdekt dat er met muziekrechten goud geld te verdienen valt.
Muziek als verdienmodel.
Voor mijn gevoel is dat niet de bedoeling van muziek, maar ik kan het ook niet uitleggen; er wordt tenslotte al eeuwen veel geld verdiend met muziek.
Muziek is in mijn leven ongelofelijk belangrijk.
Zingen, gitaar en accordeon spelen, maar vooral ook luisteren.
Ik kan volledig opgaan in muziek: dan valt alle ruis van de waan van de dag van me af en kan ik me helemaal ontspannen.
Het hoort bij alle levensfase’s die ik inmiddels heb doorlopen; mijn herinneringen vallen samen met muziek.
Muziek geeft plezier, je kunt er van genieten, maar het is ook troostrijk in moeilijke periode’s.

De Griekse filosoof Plato zei het 400 jaar voor Christus al:
Muziek en ritme vinden hun weg tot in de geheime plaatsen van de ziel.
Plaatsen voor Bach en Mozart, maar ook voor Mud en Heino.
Af en toe schrijf ik er eens over, hierbij twee links.

april 2015: Sweet memories: Mud.
maart 2019: Heino – Schwarze Barbara 

Reageren

Pagina 1 van 5

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén