Categorie: Muziek Pagina 2 van 37

Gisteren luisterde ik de hele dag naar de  ‘Evergreen toplijst van de Nederlandstalige muziek’ op Radio 5.
Ik had zelf niet gestemd; ’t is wel een keer klaar met al die lijstjes.
Voordeel van Nederlandstalig: The Cats staan er niet in.
Die hebben zo’n bloedfanatieke fanclub dat zelfs in het lijstje van de jaren ’80 drie onbekende nummers van die Volendamse band stonden, terwijl ze toen al lang geen hits meer scoorden. Daarmee zijn die lijstjes geen goede afspiegeling van wat de gemiddelde Nederlander vindt, maar meer een wedstrijd tussen de fanclubs van ‘vergane-glorie-die-wel-in-the-picture-moet blijven’.

Maar ik dwaal af: ik wilde het hebben over Leon Moorman.
Die stond met ‘Naor huus’ op nummer 157 in bovengenoemde lijst en dat verbaasde me, want ik dacht dat hij vooral in Drenthe bekendheid genoot. Dat nummer staat ook al een tijdje op één van mijn Spotify afspeellijsten; het is een liedje dat gaat over een verbroken relatie en wat dat met je doet. Dat je alleen maar ‘naor huus’ wilt, waar je alleen bent om je wonden te likken.
Ken je het niet?
Hierbij een link naar de YouTube-video van dat lied.

Bert Haandrikman zette mij destijds op het spoor van Leon Moorman en bij hem hoorde ik ook voor het eerst het duet dat de Drentse zanger zong met Daphne van Ditshuizen.
‘Liefde’ heet het.
Met zinnen als: ‘k Wol der nooit meer in geleuven, vun het maor een grote leugen…..maor liefde grep joe altied in zien macht
Mooi man.
Vandaag zocht ik het nummer op voor dit blog, maar ik kon maar één videoclip vinden en die is op z’n minst een beetje vreemd.
Hierbij een link naar de clip.

Vreemde video of niet, het blijft een prachtig liedje.

Afbeelding: Theatertournee 2022/2023

In 2019 hadden we kaarten voor een voorstelling van Daniël Lohues begin 2020, maar hij kreeg grote gezondheidsproblemen en moest die voorstelling afzeggen.

Tijdens de coronajaren lag alles stil en ook de voorstelling waar we kaarten voor hadden in 2022 kon niet doorgaan, maaarrrr…… zondagavond bevonden we ons dan eindelijk weer onder zijn gehoor in de Stadsschouwburg in Groningen.

Wat fijn om de man weer te zien en te horen.
Hij vertelde hoe hij er aan toe was toen hij begin 2020 zijn show moest afzeggen: veel onverwerkt verdriet over zijn plotseling overleden moeder en veel te hard gewerkt, het klassieke verhaal van ‘superhard werken om maar niet te denken aan je grote verlies’.
Wat hem wel heeft geholpen was corona: toen kon niemand meer spelen en kon niemand meer naar het theater. Hij had alle tijd om bij te komen, te schrijven en op te nemen.

Een vleugel, meerdere gitaren en een soort banjo: er staat van alles op het podium en alle instrumenten worden gebruikt; hij staat in zijn eentje op het podium en vult met gemak een hele avond van 20.15 uur tot 23.00 uur.
Soms bij het bombastische af, soms heel klein en verstillend.
Het is niet alleen de muziek waar we op zo’n avond erg van genieten, hij kan om zijn liedjes heen prachtige verhalen vertellen.
Puntje-van-je-stoel-verhalen.
Hilarisch was zijn weergave van de slag bij Ane in 1227, waar hij vervolgens als een echte middeleeuwse troubadour een lied over zong.
In zijn heerlijke Drents: “Kom hier maor hen! Dan houw ik joe met de dörsvlegel veur de kop!”
Even daarvoor hadden de tranen nog over mijn wangen gelopen bij een ontroerend lied over het gemis van zijn moeder: dat hij haar soms zomaar ergens ziet en zich daarbij afvraagt of ze elkaar ooit nog eens weer zullen zien. “Later wel misschien…..”
Klik hier om het lied te beluisteren

Hij vertelt een heel verhaal over de schepping versus de evolutietheorie, schetst een tijdsbeeld van miljarden jaren, zegt dat de mens nog maar redelijk kort in die tijdsspanne voorkomt ‘en ondanks dat denkt de mens dat het heelal om hem draait”.
Legt uit dat het bij het verhaal over Jezus die over het water loopt niet gaat om het fysieke aspect van dat verhaal, maar dat het gaat over vertrouwen.
Dat die verhalen bedoeld zijn om er iets van te leren.
Toen ik hem begon te volgen in 2008 had hij zijn geloof naar eigen zeggen achter zich gelaten, maar ook bij Lohues is het zoals bij meer mensen die een christelijke opvoeding hebben genoten: “Ik kan het wel loslaten, maar het laat mij niet los”.

En nog steeds strooit hij met pareltjes van zinnen waar geen ander op komt: “Elk mens zal het ooit een maol verknooien…ie kunt niet altied 6 gooien”.
Herkenbaar met een lach en een traan en weer genoeg om nog eens over na te denken.
Met bewondering heb ik hem gadeslagen en als het aan mij ligt ben ik er in 2024 weer bij!

In december hoorde ik op Radio 1 in auto een gesprek over Robert Long.
Het was op die dag 16 jaar geleden dat hij overleed en er vond een gesprek plaats met zijn weduwnaar en twee jonge artiesten die ‘iets’ gingen doen met de erfenis van Long.
Wat precies, dat kreeg ik niet helemaal mee, want ik reed van Groningen naar Roden en het was druk op de weg die dag.
Op internet vond later wat meer informatie, hierbij een link naar hun website. 

Het nummer staat op het album ‘Homo sapiens’ dat verscheen in 1980.
Wat me ontroerde was de tekst van het lied ‘Jij en ik’.

ik ben verdrietig …en boos
ik voel me machteloos
mijn idealen sterven een voor een

ook al doe je je best
het helpt geen ene pest
het wordt maar steeds beroerder
om ons heen

soms denk ik laat ook maar
vechten heeft toch geen zin
want wie vuil spel speelt heeft bij voorbaat al gewonnen
je wint alleen nog maar
met tanks en met kanonnen
en tegen zoiets brengt geen zinnig mens iets in

en als je wel vecht… vecht je tegen beter weten
er is al lang geruisloos over ons beslist
het draait om macht… want macht is geld
en dat bescherm je met geweld
en wie niet mee wilt doen is gek of op z’n minst een anarchist

soms denk ik moedeloos
als ik nog 50 word
zonder een oorlog… of een gifwolk is ’t een wonder
want volgens mij gaan wij al eerder naar de donder
is ’t hele gekkenhuis al eerder in gestort
dan word ik bang… slaat de paniek toe wil ik vluchten
maar zoals Annie Schmidt al schreef, dat kan niet meer
de toekomst is al haast voorbij
m’n laatste houvast dat ben jij
dat meen ik echt… ook als ik jou uit pure wanhoop soms bezeer

want jij en ik dat is waar
we horen bij elkaar
o god dat hoop ik maar… jij en ik
er dreigt zoveel gevaar
maar we schuilen bij elkaar
jouw wang tegen mijn haar…. jij en ik.

Heb je de tekst aandachtig gelezen?
Kun je je voorstellen dat dit veertig jaar geleden is opgeschreven?
Het lijkt wel geschreven voor deze tijd.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit ook geschreven had kunnen worden door een jonge man in de jaren ’30 van de vorige eeuw.

De wereld verandert niet; de geschiedenis herhaalt zich.
Het is een troostvolle gedachte dat er steeds opnieuw mensen kiezen voor elkaar en daarmee schuilen bij elkaar.
Jij en ik….
Hierbij een link naar het lied van Robert Long.

In oktober kwam er een nieuwe single uit van Queen.
Eerlijk gezegd vond ik het destijds rieken naar ‘uitmelkerij’ van het succes van de band.
Af en toe kwam het nummer voorbij; ik vond het wel mooi, maar was niet heel erg onder de indruk.
In de afgelopen maanden sloop het nummer in mijn muziekgeheugen binnen.
Als het begon, dacht ik: “Hé, dit is mooi….” om even later te bedenken ‘o ja. Queen.’
En ging over tot de orde van de dag.
Maar het nummer liet me niet los.

Van geluidsbehang werd het een nummer waar ik naar ging luisteren en vroeg ik me af ‘wat zingen ze dan?’
Wat een hartverscheurende tekst…..
Het lied beschrijft hoe je ziel in brand kan staan, hoe je het uit kunt schreeuwen van ellende als je iets dierbaars of een dierbaar iemand verliest.
Je leven is van jezelf, je bent de baas over jezelf, meester van je huis, maar uiteindelijk sta je er alleen voor.
Inmiddels staat het op mijn Spotify-afspeellijst.

Freddy Mercuri heeft het lied ingezongen, toen hij al wist dat hij HIV had.
Als ik naar ‘Face it alone’ luister met de oortjes op valt de bijzondere en indringende stem van Freddy Mercuri nog meer op.
Mooi.

Daniël Lohues zong het ook al: ‘Uuteindelijk is iederiene allennig.’
Geen vrolijke boodschap.
Wel de realiteit.

Deze week is het op radio 5 ‘de week van de Arbeidsvitaminen’.
Als je al een tijdje meeleest op mijn blog dan weet je dat dat één van mijn favoriete radioprogramma’s is.
In april 2021 mocht ik zelfs beleven dat ‘mijn lijstje’ werd gedraaid: toen had ik mijn gezin, familie en vrienden gevraagd naar hun favoriete nummer.
Jammer was toen wel dat mijn eigen liedje niet in de uitzending voorkwam.
Over die uitzending schreef ik destijds het blog ‘Een selectie‘.

Twee weken geleden werd ‘de week van de Arbeidsvitaminen’ aangekondigd: de hele week alleen maar Arbeidsvitaminen, je kon lijstjes insturen.
Ik zag mijn kans schoon.
Nu vroeg ik helemaal niemand, zelfs Gerard niet en ik stuurde 20 titels/nummers in onder de groepsnaam ‘de Waarde van de dag’: allemaal liedjes waar ik al eens blog over geschreven had in dit digitale tijdschrift.
Als ‘service van de zaak’ stuurde ik bij ieder liedje ook een link naar het betreffende blog mee.

Eind vorige week had ik nog niets gehoord, dus ik dacht dat mijn lijstje niet was uitgekozen, maaaarrrr….op vrijdag kreeg ik onderstaand mailtje van producer Wannes:

Zomaar een zondagmorgen begin dit jaar; ik zit aan mijn kopje thee en luister naar ‘De Sandwich’ van Jacques Klöters.
Hij draait het lied ‘Damals wollte ich erwachsen sein” van Udo Jürgens, dat wij goed kennen als ‘Foto van vroeger’ van Rob de Nijs.
In 2018 schreef ik over dit lied in die twee versies al eens een blog: hierbij een link. 
Mooiste zin uit de Duitse versie vond ik toen: ‘Von den Träumen sind mir nur die Schranken geblieben’; van die dromen zijn alleen de kasten overgebleven….

Ik volgde de tekst en zong in mijn hoofd de Nederlandse tekst van De Nijs mee.
Die wordt in de vertaling eigenlijk één op één overgenomen, maar die morgen in januari hoorde ik een zin die anders vertaald was.

Die Uhr an der Wand hing für mich da zur Zierde
Ich ahnte nicht, dass sie einmal so wichtig sein würde

Vertaald met:
de klok aan de muur hing daar puur voor het mooie,
ik had alle tijd in de buurt rond te schooien.

Hé. Dat is anders.
Jürgens zingt: ik vermoedde niet dat ze eenmaal zo belangrijk zijn zou.
Die klok bedoelt ie.

Als klein kind zie je een klok als een mooi ding aan de muur.
Als je ouder wordt leer je dat de klok belangrijk is.
De klok regeert onze maatschappij.
Ik weet nog dat ik zo genoot van de schoolvakanties van de kinderen, omdat je dan niet ’s morgens hoefde te beginnen aan ‘de race tegen de klok’.

Ik zat nog aan mijn ochtend-sudoku, toen Gerard mij maande om aanstalten te gaan maken.
“Kerk begint om 10.00 uur, ik wil er om 09.45 uur zijn.”
O ja.
Ik zette de radio uit en trok mijn jas aan.
En bedacht: mooi onderwerp voor een blog.
Speciaal bewaard voor het weekend waarin we ‘die Uhr’ weer een uur vooruitzetten……

Voor de liefhebbers hierbij een link naar Foto van vroeger >>> en één naar Damals wollt’ich erwachsen sein >>>.
Benieuwd naar de teksten? Hierbij een link Foto van vroeger naar een PDF met de Duitse en de Nederlandse tekst naast elkaar.