14 september: Sharing the joy.

Twee jaar heb ik deze website nu. In eerste instantie was het een experiment van een jaar. Kan ik het? Heb ik genoeg onderwerpen/schrijfstof? Lukt het me om regelmatig iets te bloggen? Alle vragen kunnen met ‘ja’ worden beantwoord.

“Waarom doe j ‘ dat eigenlijk! Kost ja hartstikke veul tied.” merkte laatst iemand op.
En inderdaad, het kost tijd. Maar een andere hobby kost ook tijd en het schrijven voor en bijhouden van het blog vind ik erg leuk om te doen.
Het laat me iedere dag wel even nadenken over wat waardevol was.
Waar moest ik om lachen? Wat raakte me? Waar genoot ik van?

Een paar maanden geleden was een Amerikaanse moeder ineens wereldberoemd door een aanstekelijk filmpje dat ze op YouTube had gezet. Ze verkneukelde zich over een masker dat ze had gekocht en ze ging helemaal uit haar dak van de lol. Het filmpje verspreidde zich razendsnel de wereld over. Naderhand werd haar gevraagd naar wat ze het leukste gevolg vond van wat haar was overkomen. Het antwoord was ontwapenend: niet alle cadeaus, niet alle media-aandacht, maar “sharing the joy”: het delen van het plezier.

Lezen, handwerken, muziek, bloemen, streektaal, geschiedenis, muziek…..

Dat is ook een onderdeel van mijn motivatie. En het leuke is: het werkt! Mensen koken met de recepten die op het blog staan of gaan naar een tentoonstelling/museum dat werd genoemd.  Ze maken handwerkjes met de  uitgeschreven patronen, lezen een Drents verhaal voor op een bijeenkomst, maken met de kleinkinderen een herfstkrans die op het blog werd beschreven en genieten van de uiteenlopende muziekjes die voorbij komen.
Maar ik deel niet alleen plezier. Het leven bestaat tenslotte niet alleen maar uit plezier maken. De beschrijving van de kerkelijke vieringen bieden anderen troost en zetten mensen aan het denken.
Ziekte, rouw, verdriet: ook die onderwerpen komen af en toe aan bod.
Die emoties hebben ook hun waarde.

Na twee jaar is het voor mij geen vraag meer of ik nog doorga met het blog. Via de mondelinge reacties, mails en de statistieken weet ik dat veel mensen genieten van de dagelijkse waarde. IJs en weder dienende blijf ik dit nog wel even doen.
Groot voordeel van zo’n  blog: het schrijven van een tekst gaat mij inmiddels wel heel gemakkelijk af! Daar heeft mijn werkgever dus ook nog wat aan…..

Toch gaat er iets kleins veranderen. Dochter Harriët bracht mij op het idee om zo af en toe een gastblog te plaatsen, geschreven door iemand anders. Zij had nog wel een leuk idee.
Dus binnenkort lees je misschien wel over iets wat Gerard met de wereld wil delen. Of Carlijn of Frea. Maar het eerste gastblog komt van de hand van Harriët.
Binnenkort in dit theater.