Categorie: Lezen Pagina 1 van 12

Regelmatig ga ik met één van de dochters naar ‘Het Goed’.
Graag loop ik even binnen in de boekenhoek; daar vind je soms zomaar pareltjes.
De laatste keer kocht ik er twee in het genre ‘spanning’; daarbij laat ik me leiden door de wervende teksten op de achterflap.

‘Verborgen gebreken’ van Sophie Hannah (Brits) heb ik niet eens helemaal gelezen.
Dit wist ik er op voorhand over.
Het is de onschuldige hobby van vele vrouwen: op internet huizensites bezoeken en bij allerlei droomhuizen binnenkijken. Connie heeft een andere reden om diep in de nacht, als haar man slaapt, de virtuele rondleiding door een huis in Oxford te bekijken. Maar ze vindt iets anders dan ze zocht: op haar scherm ziet ze een lijk op de vloer liggen. Een lijk dat even later verdwenen is.
Is hier sprake van een slechte grap? Is Connie gek aan het worden? Of speelt iemand een gruwelijk spel met haar?
Na 80 bladzijden was ik het heen en weer geswitch tussen de dagen (in een tijdsbestek van twee weken), de locaties en  de veelheid aan personages  zat.
Na die 80 bladzijden kon ik er nog geen touw aan vastknopen en ben ik afgehaakt.
In het laatste hoofdstuk las ik nog even hoe het zat en hoe het afliep.
De titel bleek dus achteraf niet te slaan op een huis, maar op één van de hoofdpersonen.
Mijn nieuwsgierigheid was in ieder geval bevredigd.

‘Het koetshuis’ van Carla Neggers (Amerikaans) heb ik wel uitgelezen, maar het was niet wat ik er van verwachtte.
Naar wat er op de achterflap stond ging ik uit van een thriller, maar het was een romantisch boek.
Dit was het gegeven:
Tess krijgt een oud koetshuis als betaling voor een ontwerpklus en daarna verdwijnt Ike, de vorige eigenaar, spoorloos.
Ze besluit een weekend naar het huis te gaan om te zien wat ze ermee aan moet. Al direct na aankomst doet ze een gruwelijke ontdekking: er ligt een geraamte in de kelder.
Wat is er in het koetshuis gebeurd? Waarom staat het al zo lang leeg? En waar is Ike? 
Ja, er is sprake van een skelet in de kelder van het koetshuis en misschien waart er ook wel een geest rond van een oude moordenaar, maar spannend wil het maar niet worden.
Het gezeul met het skelet en hoe er met de vondst daarvan wordt omgegaan is in werkelijkheid niet eens mogelijk.
Het boek wordt bevolkt door stereotypen: man met wilskrachtige kin, zelfstandige, mooie vrouw, rijke buurvrouw, boze, carièrregerichte buurman, lieftallig buurmeisje; erg voorspelbaar allemaal.
Verder duurt het allemaal erg lang.
Maar…..ze krijgen elkaar! Allemaal!
En ze krijgen de moordenaar.

Natuurlijk.
Ik ben een verwende sikke als het gaat om thrillers en detectives.
Henning Mankel, Peter Robinson, Ruth Rendell, Lieneke Dijkzeul, zomaar een paar namen van schrijvers van wie ik graag een boek lees.
Die kan ik zo bij de bibliotheek ophalen, dus dat ga ik binnenkort weer eens doen

Deze twee waren geen pareltjes, maar wel geschikt voor de doos ‘Roder Boekenmarkt’.

Bij Het Goed  kocht ik vorige maand in een opwelling een boek: het kostte maar € 1,85, het was niet een heel dik boek en op de achterflap stonden woorden als ‘gruwelijke vondst’ en ’talloze motieven en evenzoveel vetes’. De titel was ‘Moord op de moestuin’ en schrijver is Nicolien Mizee. Een Nederlandse detective, daar kon ik me geen buil aan vallen.

Het boek las gemakkelijk weg; je leeft al snel mee met hoofdpersoon Judith en haar kersverse man Thijs die een paar dagen na de bruiloft een zware hartaanval krijgt. Het herstel verloopt traag  en ze  besluiten om samen met zus Cora en zwager Ab er een poosje tussenuit te gaan om bij te komen. Ze huren voor een half jaar een boswachtershuis op een oud landgoed; dat landgoed en het bijhorende huis worden beheerd en bewoond door een jeugdvriendin van de beide zussen, Anne, en haar moeder Lidewij. Judith huurt een stuk moestuin om iets te doen te hebben en maakt al tuinierend kennis met de andere huurders van een stukje tuin en hoort allerlei verhalen. Het zijn niet allemaal dikke vrienden zal ik maar zeggen.

Halverwege het boek dacht ik: wanneer wordt er nou eens iemand vermoord? Op het moment dat Judith een schedel vindt dacht ik: o,  dat is die gruwelijke vondst……  maar het was de schedel die tante Lidewij altijd gebruikte bij het schilderen van haar stillevens.  Tenminste, dat dacht Judith. Maar dat bleek toch niet zo te zijn. Vanaf dat moment wordt het een detective en komen de tot dan toe wat warrige verhaallijnen bij elkaar.  Pas in de laatste hoofdstukken kom je er achter hoe het precies zit, maar dan is tante Lidewij al overleden en is er nog een slachtoffer gevallen.

Er wordt in dit boek tussen het verhaal door ook veel verteld over bomen en plantensoorten en over vogels. Vond ik niet altijd van toegevoegde waarde. Ook het uitvoerig beschrijven van het bereiden van gerechten met gewassen uit de tuin vond ik soms wat langdradig en overbodig.  Die woorden en zinnen hadden mijns inziens beter gebruikt kunnen worden voor het iets uitgebreider beschrijven van de andere personen in het boek.  Die kwamen soms zo maar uit de lucht vallen; regelmatig stelde ik mezelf de vraag “Wie is dit nou weer… “.

Ik vond het een onderhoudend boek in een af en toe vermakelijke schrijfstijl. Van mijn eigen dochters herkende ik de  zussenlol en het samenzweerderige gedoe over het gezamenlijke vriendinnenverleden van Judith en Cora  met de twee dochters van Lidewij.

Een zin uit het boek zal me bijblijven.
Anne roept na het overlijden van haar moeder dat ze altijd had gedroomd van lange tafels vol lachende,  pratende en etende mensen. Dat idee wordt onmiddellijk onderuitgehaald door één van de mannen die zegt dat dat beeld alleen maar voorkomt in commercials en niet echt bestaat. Uit ervaring kan ik zeggen: dat klopt niet. Op ons 60-feest in juli vorig jaar voelde ik me de koning te rijk aan de lange tafel in onze tuin samen met lachende, pratende en etende vrienden en familieleden. En dat diende geen enkel commercieel doel.

Het boek gaat in december naar de Roder boekenmarkt.
Woon je in de buurt en wil jij het eerst nog lezen?
Ik hoor het graag.

Een boek over Banks; je weet wel, die Engelse chief-inspector met het lange hoofd wiens naam ik nooit kan onthouden.
De schrijver van de boeken met Banks en zijn assistente Annie in de hoofdrol, Peter Robinson, kan ik erg waarderen.
In april 2015 schreef ik daar al eens blog over met de titel: Peter Robinson/DCI Banks.
Drie weken geleden was ik weer eens in de bibliotheek en tot mijn grote genoegen stond daar nog een exemplaar van zijn hand op mij te wachten.
‘Slachthuisblues’ was de titel en ik kon me niet herinneren dat ik tv-aflevering al had gezien, dus opgetogen nam ik het mee.
Na ‘De meeste mensen deugen’ had ik wel even zin in een detective.

Het begint met een gestolen tractor, een bloedvlek en twee jonge mannen die spoorloos verdwenen zijn.
Een lichaam wordt in eerste instantie niet gevonden.
Op het punt dat het lichaam wel wordt gevonden rezen de haren me ten berge.
Je leest over een chauffeur die tijdens een hagelstorm verongelukt en vanaf een enorme hoogte in een ravijn stort.
Het blijkt een vrachtwagen van een ophaaldienst te zijn die dode dieren ophaalt bij boeren om ze naar een verbrandingsoven te brengen.
Als de brokstukken van de vrachtwagen, de chauffeur en de dode dieren worden verzameld, blijkt dat zich tussen de dieren ook een volledig menselijk lichaam bevindt, dat ‘behandeld’ is in een slachthuis.

De werkzaamheden in een slachthuis worden gedetailleerd beschreven als een politieteam onderzoek gaat doen naar de gebeurtenissen.
Je leest dat het slachtoffer dat lot ook heeft ondergaan, maar nergens wordt beschreven hoe.  Met een rijke fantasie als de mijne  hoeft dat ook niet.
Ineens keek ik met heel andere ogen naar vlees.

Het lichaam is dus van één van die verdwenen jongens, de andere jongen duikt af en toe op.
Ondertussen lees je van alles over de privé-levens van Banks en Annie en politievrouw Winsome wordt verliefd op een getuige.
Heel langzaam ontrafelt zich het mysterie en op de laatste bladzijde zit het hele politieteam na te praten over de zaak en vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats.
Als ik nog 50 bladzijden moet in zo’n spannend boek dan kan ik het haast niet wegleggen, maar dat moest zaterdagavond wel, want mijn zwager was jarig; pas zondagmiddag kon ik het uitlezen.
Een boek zoals een boek voor mij moet zijn.
Met plezier gelezen.

Van Annieke kreeg ik deze week trouwens de zevende.
DE ZEVENDE!
Vanavond begin ik.

Op mijn verjaardag kreeg ik van vrienden het boek  ‘De meeste mensen  deugen’ van Rutger Bregman.
Zij vonden het ‘net iets voor mij’. Dochter Harriët had het ook gelezen en vond dat ook.
‘Een nieuwe geschiedenis van de mens’ is de subtitel.
Het boek leest als een trein; ik hou van geschiedenis.
De hele wereld heeft er al iets van gevonden, daarom op dit blog vandaag geen recensie maar een beschrijving van de indruk die het op mij maakte.

Dit boek was voor mij geen ontspanning zoals anders wanneer ik een boek lees.
Daarmee wil ik niet zeggen dat het niet boeiend was,  want het zette me regelmatig aan het denken.
Bregman beschrijft keer op keer een onderzoek dat in het verleden heeft aangetoond dat de mens van nature slecht is, dat onze beschaving maar een dun laagje vernis is en dat de mens in de grond niet te vertrouwen is. Vervolgens doet hij nader onderzoek naar het onderwerp en blijkt het geschetste beeld niet te kloppen: hij vertelt in zijn boek dat in al die wetenschappelijke onderzoeken een verkeerd beeld van de mensheid is neergezet.  De mens is van nature vriendelijk en tot helpen en samenwerken bereid.

Ik wil het heel graag met hem eens zijn,  maar ik zie en hoor toch ook veel rottigheid om me heen.
Hoe zo’n zieke geest moet je bijvoorbeeld hebben om een martelcontainer te ontwerpen en te maken…
Maar met zijn betoog laat de schrijver zien: het kwade is sterk,  maar het goede is met meer.

Bregman heeft een gereformeerde opvoeding gehad.
In het licht daarvan refereert hij ook een aantal keren aan dingen die Jezus zegt in de bijbel, bijvoorbeeld over het toekeren van de andere wang.
Wat hij daarover zegt had ik al eerder gehoord in een overdenking van Theo van Beijeren in 2019.
Wie schrijft die blijft, daarover schreef ik destijds een blog, dus ik kan het hier citeren:

“Jezus zegt: ‘Als iemand je op de wang slaat, bied hem dan ook de andere wang aan.’
We hoorden dat deze uitspraak niet bedoeld is als ‘Laat maar over je heen lopen’, maar meer als een manier van in het leven staan.
Als iemand je met kwade opzet onheus bejegent, reageer dan niet op dezelfde manier, maar reageer met liefde.
Vaak rekent de andere partij daar niet op, die verwacht op zijn actie een re-actie; heel vaak haal je, door niet gelijk boos te reageren, de angel uit de situatie.
Voor ruzie zijn immers altijd twee partijen nodig.
De predikant maakte daarbij wel gelijk een kanttekening: sommige situaties zijn te erg (o.a. vrouwenmishandeling/vernedering, kindermisbruik), dan is het niet mogelijk om de andere wang toe keren.”

De mooiste zin in het boek vind ik deze:
‘Van de mooiste dingen in het leven krijg je alleen maar meer als je ze weggeeft: vertrouwen, vriendschap en vrede’.
De boodschap die Bregman wil overbrengen is: ‘Doe het goede en ga ook uit van het goede bij je medemensen.’
Doe’s lief dus.
Is dat ook niet wat wij elke zondag in de kerk horen?