Categorie: Lezen Pagina 1 van 14

Eind maart 2022 schreef ik een blog over de Zevende zus uit de boekenreeks van Lucinda Riley; vijftien maanden later kreeg ik van Annieke het achtste en tevens laatste deel: ‘Atlas – het verhaal van Pa Salt’.

Wat was ik benieuwd!  Is Pa Salt wel overleden?  Wat is er toch steeds met die Zed Eszu?  Hoe kwam Pa Salt op het spoor van de dochters die hij één voor één vanuit verschillende werelddelen adopteerde? Waar kwam hij zelf vandaan en was hij ooit getrouwd?

Het boek geeft antwoord op alle vragen. Je leest, samen met Pa’s 7 dochters, het dagboek dat hij vanaf zijn jeugd heeft bijgehouden en bij bijna iedere bladzijde van dat dagboek worden er namen genoemd en verhalen verteld uit vorige delen. Net als in de vorige delen zijn sommige hoofdstukken geschreven in het heden. De zeven zussen hebben zich verzameld op het luxe jacht Titan en ze varen met elkaar naar een plaats om samen de as van hun vader uit te strooien.

Tijdens de reis krijgen alle zussen het (voor zes van hen gekopieerde) dagboek van hun vader te lezen en ontdekken ze meer details over hun geboorte en hoe hun vader bij hun leven was betrokken.  Het dagboek van hun vader, Pa Salt, begint als hij als jong kind meer dood dan levend wordt gevonden in Parijs onder de heg van de tuin van de familie Landowski,  maar pas aan het eind van het boek kom je er achter wat daarvoor met het kind is gebeurd.

Het is een prachtig verhaal; alle verhaallijnen kloppen en ik verbaas me er (net als bij Harry Potter) over hoe iemand zo’n veelomvattend verhaal dat zoveel levens beslaat kan bedenken.  Maar bedenken is ėėn kant van het verhaal,  opschrijven is de andere kant. Lucinda Riley had een pakkende manier van schrijven. Zij wist de verhalen van de zeven zussen zo te beschrijven dat je meeleefde met de hoofdrolspelers.  Met een lach,  maar zeker ook met een traan; ik had regelmatig een zakdoek nodig….

Haar zoon Harry heeft dit achtste deel geschreven en heeft het levenswerk van zijn overleden moeder voltooid.  Maar het boek raakte bij mij geen gevoelige snaar; de gesprekken die worden gevoerd blijven vlak: de benodigde informatie krijg je wel, maar het sentiment ontbreekt.

Ander puntje van kritiek: in dit boek zijn hele goede mensen met alleen maar nobele gedachten en goede bedoelingen en er zijn ook hele slechte mensen die alleen maar boze plannen smeden en haatdragend zijn. Daar word ik altijd een beetje kriebelig van.  Zulke mensen bestaan niet, maar daarvoor is het natuurlijk ook een roman en geen documentaire.  Tegelijkertijd ben ik ontzettend blij dat Harry dit boek heeft geschreven, ik had het niet willen missen. Hij heeft met de aantekeningen en aanwijzingen van zijn moeder een waardige afsluiting geschreven van een prachtige boekenserie. En nee, het is nog steeds geen literatuur, maar wat heb ik veel fijne, ontspannen leesuren gehad met de 7 zussen!

“Wat lees jij dan graag?” vroeg ik aangetrouwde nicht Linda toen ze in december bij ons op bezoek was.
“Harlan Coben” zei ze stellig.

Nog nooit had ik die naam gehoord. “Kijk maar eens op internet” adviseerde ze mij. “Hij is echt heel bekend en schrijft spannende boeken.”
Op de Roder boekenmarkt in december hoefde ik niet lang naar een boek van zijn hand te zoeken; ik vond twee titels in één band.
Voor onze vakantie naar Westerbork was ik begonnen in ‘Momentopname’. Dit staat er over op de achterkaft:

Wanneer Grace de foto’s van een familie-uitje ophaalt zit er één foto bij die niet thuishoort op het rolletje.
Er staan vijf jonge mensen op van wie er een opvallend veel op haar man Jack lijkt.
Maar als Jack de foto ziet dan ontkent hij dat hij het is en later die avond verdwijnt hij.
Al snel komt Grace erachter dat ook anderen op zoek zijn naar haar man, en de foto.
Een van hen is een meedogenloze moordenaar, die niet zal opgeven voordat hij zijn prooi gevonden heeft.

Die meedogenloze moordenaar is een enge, Aziatische man, ene Wu, die zeer gewelddadig te werk gaat.
Ontvoert en vermoordt mensen. Wie is zijn opdrachtgever?
En wie staan er eigenlijk op die foto en wat hebben die mensen met elkaar te maken?
Het hele verhaal beslaat eigenlijk maar drie dagen, maar je krijgt bij stukjes en beetjes te horen welke gebeurtenis uit het verleden ten grondslag ligt aan de gruwelijkheden die Grace en haar man Jack overkomen.

Het was inderdaad een spannend boek met veel verschillende verhaallijnen.
Je moest soms wel even schakelen: “Wie is dit nou weer? En wat heeft dit nou te maken met die gebeurtenis van vroeger?”
Het boek speelt zich af in Amerika en dat is voor mij een nadeel: de maatschappij en het dagelijkse leven in het boek zijn voor mij  niet herkenbaar.
Even voor het beeld: er komt geen fiets in voor.
Dikke SUV’s, luxe huizen, een patserige ‘vriend’ met ‘mannetjes’ die de boel in de gaten houden en privé-detectives die mensen schaduwen.
Achterdocht, wraak en angst, daarop is het verhaal gebaseerd.

Je hoopt als lezer dat je nooit hoofdrolspeler wordt in zo’n gewelddadig verhaal.
Dat je met een pistool in een leren holster om je enkel (verborgen onder je wijde broekspijp) bij iemand in de auto stapt.
Toen het boek uit was (met een zeer onverwachte plotwending op het eind) vroeg ik me af wat al die doden en gewonden nou hebben opgeleverd.
Ja, dan heb je wraak genomen, maar ben je dan gelukkig?
Welnee.

In Rotterdam is men de laatste maanden in de ban van ontploffingen en bomaanslagen.
“Als jij dit bij mij doet, pak ik jouw familie.”
Je hoeft geen boeken te lezen om te weten wat die angst en onzekerheid met mensen doet.
Dit boek beschrijft het en dat is fictie; Rotterdam niet.

Twee boeken nam ik mee naar Gran Canaria, het boek van Hank Heijn en een detective van Peter Robinson.
Daar verheugde ik me op, hij is één van mijn favoriete schrijvers.
Het was een deel uit de serie over ‘Inspector Banks’; de eerste 200 bladzijden las ik in het vliegtuig op de terugreis.
Wát een schrijver.
Gelijk vanaf het begin word je het verhaal in gesleept en je moet je echt losrukken van de pagina’s als je naar de wc moet. Of moet koken of andere onbelangrijke dingen doen, want je wilt maar één ding: het boek uitlezen.

Het begint met een telefoontje van Maggie naar de politie die vertelt dat in het huis tegenover haar een vrouw wordt mishandeld.
Als de p0litie gaat kijken vinden ze inderdaad een hevig bloedende vrouw in de gang, maar als ze vervolgens op zoek  gaan naar de dader komen ze in een kelder waar een dood meisje op een matras ligt. Later vindt men in die kelder en om het huis nog meer lichamen van vermiste meisjes.
Een man met een zieke geest.
Als je niet van de gruweldaden van Marc Dutroux had geweten, had je gedacht: wie verzint zoiets….

Gedurende het verhaal leer je Maggie wat beter kennen, je leest over de achtergronden van Lucy,  de vrouw van de dader, die helemaal niet op de hoogte was van wat zich onder haar dak afspeelde.
Verder lees je over hoe het verder gaat met de politieagente die de bij de aanhouding van de dader haar collega verloor en die de verdachte in haar woede bijna vermoordde.
Was het noodweer? Of wordt ze vervolgd wegens toebrengen van zwaar lichamelijk geweld?
Ondertussen worstelt Banks in zijn privéleven met de omgang met zijn ex en zijn nieuwe liefde Annie, die ook zijn collega is.

Peter Robinson schrijft een verhaal dat zich zomaar bij jou in de straat kan afspelen.
Met gewone mensen, die dingen goed doen, maar ook fouten maken.
Je hoeft als lezer geen partij te kiezen voor ‘de goeden’ en ‘de slechten’; er worden gewone levens beschreven en je kunt je overal wel iets bij voorstellen.
Je hebt meededogen met kinderen die al met 10-0 achterstaan als hun leven begint, omdat ze in een gezin worden geboren met ouders die niet sporen.
Je leeft mee met de agente die ontspoort na de heftige gebeurtenissen bij de aanhouding en je vindt Banks een hork in zijn omgang met Annie.
Maar je vindt hem ook zielig als zijn ex zwanger blijkt te zijn van haar nieuwe minnaar.
Je snapt Maggie als ze meewerkt aan een interview aan een grote krant en tegelijkertijd vind je haar een oliebol omdat ze zich laat gebruiken door de pers.

Ondanks dat je gelijk al weet wie de dader is, blijft het boek spannend tot op het laatst.
Waarom wordt dat ene vermiste meisje niet gevonden?
Wist die Lucy echt niet wat er allemaal in die kelder gebeurde?
Een échte thrilller, een échte aanrader!

Op 5 maart schreef ik een blog over een kerkdienst waarin niet het bijbelverhaal, maar het verhaal van Hank Heijn-Engel centraal stond. (zie: De vrijheid om het goede te doen)
Dat blog eindigde ik toen met de zin: “En dat boek ga ik reserveren in de bibliotheek.”
Hoefde niet.
Het stond in de 2e-hands boekhandel in Leeuwarden waar ik met vriendin Jeannette een weekend was.
En het is ook al uit.

Het verhaal van de ontvoering en dood van Gerrit Jan Heijn is bekend.
Het is dus geen spannend boek in de zin van ‘benieuwd naar hoe het afloopt’, want dat weet je al.
Het boek vertelt hoe het is geweest voor haar en haar gezin.
De ontvoering vond plaats in september 1987; het hield me in die tijd erg bezig,  maar de berichten daarover overheersten na een aantal maanden het nieuws niet meer.
Ik weet nog dat ik op oudejaarsavond 1987 aan de familie Heijn moest denken: het nieuwe jaar 1988 begon en zij wisten nog steeds niet waar Gerrit Jan was en hoe het met hem ging.
Af en toe laaide de berichtgeving even weer op, bijvoorbeeld toen die vinger werd opgestuurd, maar het bleef vooral onduidelijk allemaal.
Bijna 7 maanden leefde de familie in onzekerheid over het lot van hun man, vader en broer.

Mevrouw Heijn heeft nooit interviews gegeven en de pers niet te woord gestaan, er werd alleen via woordvoerders met de buitenwereld gecommuniceerd.
In dit boek, dat geschreven is door Alex Verburg, lees je haar verhaal.
Niet alleen over de ontvoering en dood van haar man, maar ook over haar jeugd in het jappenkamp samen met haar moeder en haar broertje.
Over overleven.
Wat mij bij zal blijven uit dit boek is het vertrouwen dat de familie bleef houden in een goede afloop.
Ze gingen er steeds van uit dat Gerrit Jan nog in leven was en ze probeerden met ‘geheime’ berichten in de krant hem een hart onder de riem te steken.
Voorbeeld: zij aten op zondag altijd kip, dus in een advertentie van Albert Heijn stond bij een aanbieding van kip: “Eet u ook altijd kip op zondag?”

Je leest hoe moeilijk het is geweest voor de familie.
De constante aanwezigheid van bewaking.
De hijgerigheid van de pers.
De fouten van de politie.
De wanhopige gedachten.
Hoe lang zeven maanden duren.
De spanningen rondom het afgeven van het gevraagde losgeld.

En al die tijd was Gerrit Jan al niet meer in leven.
Ferdi E. liet de familie bewust meer dan een half jaar in die wurgende onzekerheid en speelde een gruwelijk spel met hen.
Voor mij was deze ontvoerder na Hitler de minkukel van de eeuw en dat blijft hij na het lezen van dit boek ook.
Maar Hank Heijn heeft Ferdi E. in 2005 een verzoeningsbrief geschreven.
Ze wilde niet de rest van haar leven met wrok rondlopen “daarmee krijg ik Gerrit Jan immers niet terug.”
De brief staat helemaal afgedrukt in het boek.

Wat een waardig verhaal; daar kun je, net als van de bijbelverhalen, iets van leren.
Als je haat ben je zelf niet vrij.
Maar ik geef het je te doen…..

‘Geïnspireerd op een waargebeurd familiedrama.’
Dat stond op de achterflap van het boek ‘Een vlaag van waanzin’ van Corine Hartman.
Als je aan het boek begint weet je al dat Anthoine zijn vrouw Romėe gaat vermoorden.

Is dat dan nog spannend?
Ja.

De schrijfster neemt je mee het gezin in.
Vader, moeder, drie kinderen.
Het verhaal wordt wordt belicht vanuit het perspectief van de vader én van de moeder, dat wisselt elkaar af. .
Je leest wat zij denkt en leest wat hij denkt.
Ondertussen ontvouwen zich steeds meer stukjes van het verleden.
Vakanties van vroeger.
Over hun werk: hij directeur van een succesvol reclamebureau en zij yoga-juf.
Hoe ze verkering kregen.
Over hun wederzijdse familie, vrienden en buren.

Je komt steeds meer te weten over de karakters van beide hoofdrolspelers en ook over wat ze elkaar wel en niet vertellen.
Gebeurtenissen uit het verleden die in de weg staan.
Contacten met een oude vriend die jaloezie veroorzaken.
Het frustreerde mij als lezer dat ze niet écht met elkaar in gesprek kwamen.

Het boek wordt een thriller genoemd, maar ik vond het een psychologische roman.
Hoewel, roman; zo romantisch loopt het natuurlijk niet af.
Ze groeien steeds meer uit elkaar en begrijpen elkaar steeds minder.
Hij kijkt stiekem op haar laptop, zij heeft contact met een oude liefde die ze heeft ontmoet op een schoolreünie.
Af en toe wordt er een hoofdstuk cursief afgedrukt: geen flashback maar een ‘flashforward’.
Je leest daarin de gedachten van Anthonie; dan kijk je als het ware naar wat er aan zit te komen in de toekomst en hoe de levens van al deze mensen verwoest zullen worden..

Nadat de moord heeft plaats gevonden, lees je vooral hoe het is voor Anthoine.
‘Een vlaag van waanzin’ is niet voor niets de titel van het boek: achteraf kan hij zichzelf ook niet voorstellen hoe het zover heeft kunnen komen.
Net als zijn broer en zus en de kinderen.
Iedereen vraagt zich na het drama af: “Waarom!?” en op die vraag krijg je geen antwoord.
Je kunt kennelijk in een vlaag van verstandsverbijstering alle rede uit het oog verliezen en compleet door het lint gaan.

Zo’n drama is verwoestend voor de levens van alle betrokken.
En kun je normaliter een boek wegleggen en denken: “Ach, het is maar fictie”, bij dit boek blijf je achter met het idee dat dit dus echt gebeurd is.
Het was ook niet heel moeilijk om te achterhalen op welk drama dit boek is gebaseerd.
Hierbij een link naar een krantenartikel uit 2011.

Om even met meneer Kaktus te spreken: ‘Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?”
Praat met elkaar en wees eerlijk over je zorgen, je twijfels en je afwegingen.

Uit een interview met schrijver Appie Baantjer herinner ik me het antwoord dat hij gaf op de vraag: “Hoe schrijf je eigenlijk zo’n verhaal?”
“Nou, eerst leg ik ergens een lijk neer en dan beginnen de verschillende verhaallijnen….”

Daar moest ik aan denken bij het begin van het boek ‘De stille zonde’ van Lieneke Dijkzeul.
Het begint met de beschrijving van het lichaam van een leraar dat in een toiletruimte van een school ligt.
Daarna begint het verhaal met een aantal oud-leerlingen die een reünie van hun oude middelbare school bezoeken.
Je volgt een aantal van hen op weg daarnaar toe en als de reünie in volle gang is komt ineens iemand binnen die roept dat ‘meneer Janson dood in de wc ligt’.

En dan beginnen de verhaallijnen: Paul Vegter en zijn team beginnen aan hun onderzoek.
Wie was die vermoorde man?
Was hij getrouwd?
O, twee keer gescheiden.
Waarom?
Gedurende het onderzoek kom je steeds meer te weten over de leraar.
Populair, maar niet bij iedereen.
Ondertussen volg je de levens van een aantal oud-leerlingen dat op de reünie was en hoe het verder met hen gaat.

Had ik bij de boeken van Jeroen Windmeijer over Isis en Paulus het idee dat het verhaal niet heel geloofwaardig was, bij dit boek had ik dat helemaal niet.
Gewone levens, gewone gebeurtenissen, wanhopige gedachten en het verleden dat mensen blijft achtervolgen.
Lieneke Dijkzeul heeft een hele fijne manier van schrijven en je leeft echt met de hoofdpersonen mee.
Iets over de helft van het boek weet je ineens wie de dader is, maar je hoopt heel erg dat dat niet wordt ontdekt.
Vervolgens gaat er nóg iemand dood en haal je opgelucht adem.
Wát een boek, mensen.
Spannend en onderhoudend.

Dit boek is het eerste deel van een reeks die de auteur heeft geschreven over Inspecteur Paul Vegter; het kwam uit in 2006.
In 2020 kwam deel 7 uit ‘Een vorm van verraad’* , dat las ik vorig jaar augustus.
Heb ik dus het laatste deel al gelezen!
Daarin trouwt Vegter met zijn collega Renée; in dit eerste deel is de inspecteur net weduwnaar en worstelt hij met het alleen zijn; Renée is al wel zijn collega, maar ‘er is nog niets’.
In het overzicht van haar boeken zag ik dat ik al meer boeken over Paul Vegter heb gelezen, maar dat was voordat ik deze website had.

In mijn bibliotheekabonnement zit nu een klein overzichtje met de titel: ‘Lieneke – deze zoek ik nog’.

* Over ‘Een vorm van verraad’ schreef ik destijds een blog onder de titel: ‘Horror-scenario voor een huwelijk’.

Toen ik op de HAVO in Assen zat hadden we een leraar Duits, Henk Gaasbeek.
Hij was verstokt vrijgezel.
Toen hij daar eens op werd aangesproken zei hij: “Het is eigenlijk beter om niet te trouwen, dat staat gewoon in de bijbel”.
O?
Als 18-jarige had ik dat nog niet uit de bijbel gehaald en ik vroeg mijn vader er naar.
“Nee, dat is te kort door de bocht. Paulus schrijft in zijn brieven dat hij het beter vindt om niet te trouwen, maar dat is zijn mening.”
Met Gaasbeek ontstond daarna een rare discussie die ik ‘won’: ik kreeg van hem een boekje met de titel ‘Die moeilijke Paulus’.
Het was mijn eerste kennismaking met het gedachtengoed van Paulus.

Zoals ik al aankondigde in het blog over het Isis-geheim zat ik mij erg te verheugen op het ‘Paulus labyrint’ van Jeroen Windmeijer.
Inmiddels is het uit. Het was spannend, maar ook niet.
Het onderwerp van het boek is zonder meer boeiend: bij het officiële startschot van het project ‘Ondergrondse vuilcontainers’ in de stad Leiden zakt de burgemeester met graafmachientje en al in een gat, dat uitmondt in een ondergronds gangenstelsel.
Een GEHEIM ondergronds gangenstelsel.
Even later blijkt dat vriendin Judith van hoofdpersoon Peter de Haan is ‘verdwenen’ en krijgt Peter via een telefoon en briefjes opdrachten om haar te vinden.

In flashbacks en visioenen ontvouwt zich het hele verhaal.
Als ervaren kerkganger en bijbellezer heb je beslist een streepje voor, want het gaat over Paulus.
In het boek wordt hij afgebeeld als een op wraak beluste man, die de Mithrascultus inzet als basis voor het latere Christendom.
Heel ingewikkeld allemaal.
Omdat het zo ingewikkeld is, probeert de schrijver door veel uit te leggen de materie duidelijker te maken, maar  daardoor wordt het boek op sommige punten saai en langdradig.
Maar je bent wel benieuwd hoe het verder gaat met Judith, je wilt weten van wie het lichaam is dat in het water wordt gevonden en je vraagt je net als Peter af: WAAROM?

En dat is ook gelijk het nadeel van dit boek: het waarom is een beetje onwaarschijnlijk.
Het is een mooi en spannend verhaal, maar wel ongeloofwaardig.
Ook nu ligt de vergelijking met Dan Brown weer op de loer: de bijbelse geschiedenis, het geheime genootschap, mythologische verhalen uit de oudheid, het komt overvloedig voorbij.
Maar waar Dan Brown je als lezer bij de les houdt, verzandt Jeroen Windmeijer met zijn historische informatie in het spreekwoordelijke bos en de bomen.
Neemt niet weg dat ik het een onderhoudend boek vond.
Veel te weten gekomen over Paulus en over het Mithraïsme.
Genoten van de spanning en sensatie die zich afspeelt in het geheime gangenstelsel onder de stad Leiden.

Die ‘moeilijke Paulus’; ik kijk nu toch anders naar deze overbekende bijbelfiguur.
Als kerkganger heb ik in de loop van de jaren heel veel over Paulus gehoord, maar nog nooit vergeleek een voorganger het visioen tijdens zijn bekering met een epileptische aanval……

Een tijdje geleden stond er in het Dagblad van het Noorden een interview met Jeroen Windmeijer, een schrijver en docent wereldgodsdiensten en maatschappijleer.
Kennelijk vond ik het een interessant verhaal, want ik schreef op het ‘wat-moet-ik-nog-lezen’-briefje in mijn bibliotheek-abonnement de titel ‘het Paulus-labyrint’ en de naam van de schrijver.

Vervolgens vergat ik het weer: schrijver, boek én bibliotheek.
Voor de kerstdagen bedacht ik dat ik voor mijn vakantie nog wat boeken moest halen van de bieb.
In mijn abonnement vond ik het briefje met de naam van het boek.
Het boek over Paulus vond ik niet, maar wel een ander boek van zijn hand: Het Isisgeheim.
Het is niet door hem alleen geschreven: het is een samenwerking met Jacob Slavenburg, die al boeken heeft geschreven over vroegchristelijke stromingen en hermetica.

Het boek speelt zich voor een groot deel af in het Leidse Rijksmuseum van Oudheden; men is bezig met de voorbereidingen van een nieuwe tentoonstelling  ‘Goden van Egypte‘.
De Italiaanse conservator Arianna Esposito ontdekt dat zich in een gouden beeldje van de godin Isis een eeuwenoud opgerold stukje papyrus bevindt.
Is het een geheim recept?
Waarom hebben ineens zoveel mensen daar belangstelling voor, o.a. Big Pharma, een grote speler op de geneesmiddelen markt?
Arianna en collega Thijs proberen het mysterie te ontrafelen, daarvoor moeten ze naar Oxford, waar blijkt dat er nog meer kapers op de kust zijn: een hermetisch genootschap uit Engeland.

Jeroen Windmeijer wordt wel de ‘Dan Brown van de Lage Landen’ genoemd.
Dat snap ik heel goed; het doet inderdaad denken aan de verhalen die we hebben gelezen over Robert Langdon.
De hoofdstukken in deze thriller zijn kort en ze houden steeds op bij een soort cliffhanger: je bent zo benieuwd hoe het verder gaat, dat je steeds maar door blijft lezen.
Ondertussen kom je van alles weten over de goden-verering in het oude Egypte en over de hermetica. Dat zijn filosofische, religieuze en esoterische teksten uit de laatste drie eeuwen voor Christus, beschreven door de wijsgeer Hermes Trismegistus. Verder geeft het boek een inkijkje in de wereld van het grootkapitaal: je leest over de échte grote jongens (wereldwijde wapenhandel, steekpenningen en schimmige deals) en hun decadente wereld, waarin op een leven meer of minder niet wordt gekeken.
De maatschappijkritiek sijpelt, als je goed leest, tussen de regels door. Tussen diezelfde regels door proef je ook de liefde van de beide auteurs voor hun vakgebied: oude verhalen, oude teksten, wijsheden, het komt allemaal voorbij. Als je van geschiedenis houdt is het een fijn boek.

Het verhaal wordt goed verteld, maar komt hier en daar wat ongeloofwaardig over en soms is het wat te uitgebreid in de beschrijving van esoterische teksten, dat had wat mij betreft soms wel wat korter gekund. Je hoeft niet alles zo omstandig uit te leggen, het haalde soms de vaart wat uit het verhaal.
Op de achtergrond speelt ook nog de romance tussen Arianna en Thijs, wat mij betreft het minst interessante deel.
Het is een beetje een thriller, het is een beetje een roman, maar de nadruk ligt in dit boek toch echt op geschiedenis.

Tot mijn grote genoegen vond ik op de Roder Boekenmarkt een exemplaar van ‘het Pauluslabyrint’.
Dat ligt al een maand vanuit de kast naar mij te lonken……
Naschrift: inmiddels heb ik het uit, hierbij een link naar een blog over ‘Die moeilijke Paulus.‘

Van zwemvriendin Ans kreeg ik het laatste boek te leen van Elizabeth George in de serie over Inspecteur Thomas Lynley: ‘Iets te verbergen’.
Toen ik het uit had vond ik dat de titel de lading van deze dikke pil volledig dekt.

Het hoofdonderwerp in dit boek is vrouwenbesnijdenis (Vrouwelijke Genitale Verminking). We maken kennis met een Nigeriaans gezin in Londen, waarbij de vader én de moeder hun dochtertje Simisola van 8 jaar deze gruwelijke ‘behandeling’  willen laten ondergaan.  Die dreiging hangt het hele boek boven de bladzijden. Lukt het de vader, die een Nigeriaanse ‘snijder’ heeft gevonden die het voor een schappelijk tarief wil doen? Of het lukt het de moeder, die een kliniek heeft gevonden waar de (dan veel duurdere)  ingreep onder verdoving en ‘medisch schoon’ plaatsvindt?
Of lukt het haar broer Tani  om zijn zusje voor de gruwelijke verminking te behoeden, door haar ergens anders onder te brengen?
In Engeland is het uitvoeren deze ingreep strafbaar, dus alle voorbereidingen daarvoor moeten in het grootste geheim plaatsvinden.

Een andere verhaallijn vertelt over de politierechercheur Teo van Nigeriaanse afkomst die zelf besneden en dichtgenaaid is, waarvan ze erg veel hinder ondervindt.
Zij is vastbesloten om de illegale praktijken, die in de Nigeriaanse cultuur nog gebruikelijk zijn, op te sporen om er zo een einde aan te maken.
Zij wekt te veel weerstand op en moet het met de dood bekopen.
Dan komt Inspecteur Lynley in beeld, met in zijn kielzog Barbara Havers en Winston Nkata.

Vond ik het vorige boek nog te langdradig en soms niet om door te komen (zie: ‘De twintigste Lynley‘), deze pakte me weer als vanouds.
Dat wil niet zeggen dat het allemaal even leuk is wat je leest.
Een brute vader die geweld en intimidatie niet schuwt, als een tiran regeert over het gezin en er daarnaast doodleuk nog een ander gezin op na houdt.
Een moeder die haar kind hetzelfde aan wil doen als wat haar zelf is overkomen, omdat het nu eenmaal zo hoort.
De verschrikkelijke gevolgen van VGV voor de vrouwen die het door hun ouders destijds is aangedaan.

Maar tussen alle narigheid door valt er ook weer genoeg te genieten.
Het is leuk om te lezen hoe het verder gaat met alle personages die we in de vorige twintig boeken in deze serie hebben leren kennen.
Vriendin van de familie Deborah St. James bijvoorbeeld speelt met haar man en haar vader ook een rol in dit boek.
Brengen haar foto’s de oplossing van de moord dichterbij?
En wordt het nou eens wat tussen Thomas Lynley en Deidre?
Lukt het Dorothea om Havers wat bij te schaven?
En van wie is die geheimzinnige bos bloemen waar Barbara zo van moet blozen?

In dit boek heeft bijna iedereen iets te verbergen: relaties, werkzaamheden, verdriet, er komt van alles aan bod.
Ook VGV wordt bijna altijd verborgen; in het openbaar wordt er bijna nooit over gesproken, er is een grote schaamte.
Toch is aandacht voor dit probleem de beste manier om VGV de wereld uit te krijgen.