Met Gerard maakte ik vanmiddag even een kleine wandeling naar de Brink.
Het was rustig herfstweer.
In de buurt van de Mensinge zagen we een prachtige paddenstoel staan aan de kant van de weg: tussen het voetpad en de autoweg in.
Een inktzwam.
Op internet las ik dat het de geschubde inktzwam is en dat die best veel in Nederland voorkomen, maar ik zie ze niet zo vaak, dus ik vond het bijzonder.
Naast dit mooie exemplaar stonden nog twee inktzwammen, maar die waren al in verregaande staat van ontbinding.
De herfst is mijn favoriete seizoen.
In onze tuin staan de twee potten met Mandevilles en Vlijtige Liesjes, die de hele zomer uitbundig hebben gebloeid nog ontzettend hun best te doen, maar we weten dat ook die bladeren straks geel worden en gaan afvallen en dat de witte en rode bloemen gaan sterven.
Tuinkabouter Gradus staat er ook een beetje triestig bij.
Hij had een nieuw plekje gekregen onder de jonge, Spaanse zilverspar, nadat onze oude Koreaanse zilverspar was omgezaagd. Een foto van de trotse tuinkabouter vind je op het blog ‘Is dit nu mijn leven?‘ uit mei van dit jaar.
Maar er is iets niet goed gedaan met die Spaanse spar.
In het begin kwam hij goed aan, kreeg allemaal nieuwe scheuten en wij verheugden ons al op weer zo’n mooie, grote kerstboom in de tuin.
Maar toen wij terugkwamen uit Italië was hij helemaal bruin en liet al zijn naalden vallen.
Gradus stond met zijn laarsjes tot de enkels in de bruine sprietjes.
Nu houdt hij de wacht onder de zonnewijzer tussen de twee zomerpotten in.
Niet echt een goede plaats voor een houthakker…..misschien versieren we met kerst wel een jong, Spaans zilversparretje in huis, dan zetten we die na kerst in de tuin.