De waarde van de dag

Afbeelding: Theater Tamboer Hoogeveen

Als je de woorden in de titel leest zul je daar als Nederlander gelijk “…. een woord, een woord” achteraan denken. *
En woorden waren er veel in de theatervoorstelling ‘Een man een man’, die we afgelopen vrijdagavond in Hoogeveen bezochten.
Gerard las aan het eind van de zomer de aankondiging voor dit stuk en hij legde onze vriendengroep voor om er met z’n achten heen te gaan; zodoende stonden wij vrijdagavond even voor acht uur met z’n achten in de foyer van ‘de Tamboer’ een kop koffie te drinken.

De hoofdrollen zijn weggelegd voor Peter Heerschop (Burghart)  en Peter Blok (Van Wees) die twee oude vrienden spelen die een avond met z’n tweeën uit eten gaan.
Het stuk begint als  Burghart terugkomt van een wc-bezoek en niet meer weet waar het gesprek daarvoor over ging.
Je komt er al snel achter dat Van Wees in het bedrijf waar ze allebei werken promotie heeft gemaakt. Oude vrienden dus, die hilarische herinneringen ophalen aan gezamenlijke vakanties, maar ook collega’s en in die rol niet meer gelijkwaardig.
Van Wees is een hoogst irritante betweter waar je met kromme tenen naar zit te kijken en luisteren.
Hij schoffeert de serveerster (Jennifer Welts), zit semi-interessant te doen over de wijn en straalt uit ‘de-man-van-de-wereld’ te zijn.
Burghart kan duidelijk niet tegen hem op; hij laat zich piepelen en afzeiken.
Soms zit Van Wees ontzettend uit zijn nek te kletsen, maar Burghart kan daar niet tegenin gaan omdat hij zijn werk niet wil kwijtraken.
Zijn wat sullige houding en zijn mimiek deden mij een beetje denken aan Stan Laurel.
De mannen hebben het er steeds maar over dat ze oude vrienden zijn en dat ze aan een half woord genoeg hebben, maar ze staan steeds lijnrecht tegenover elkaar en begrijpen elkaar juist helemaal niet.

Hoe langer de voorstelling duurt, hoe ongemakkelijker het wordt.
Burghart begrijpt Van Wees constant verkeerd en zegt dan ‘’Oooh, dus dat bedoel je…’’
De frustratie over de miscommunicatie stroomde echt van het toneel af en kwamen goed binnen: we zaten vrij vooraan op rij 2.

Na afloop konden we met onze vriendengroep nog even napraten over wat we gezien hadden.
En hoe irritant die Van Wees was! En dat die Burghart het allemaal maar liet gebeuren!
Maar de voorstelling liet ons ook nadenken over hoe wij zelf met anderen praten.
Wat zeggen we en wat menen we?
En luisteren we echt naar een ander, of is een gesprek wachten op het moment waarop je zelf weer iets mag zeggen?
Hou jij zelf rekening met ongelijkwaardigheid als het gaat om collega’s of andere gespreksgenoten?
Een gesprek is niet alleen zenden en ontvangen, maar ook begrijpen en verbinden.
Vrijdagavond zagen we hoe het niet moest; maar we hebben er wel heel hard om gelachen!

* Dit gezegde, een man een man, een woord een woord, betekent dat als je iets hebt beloofd, je je daar ook aan moet houden.
Als onze woorden soms of  vaak onbetrouwbaar zijn gebleken, kan het zijn dat mensen ons niet meer op ons woord geloven.

Gistermiddag namen we afscheid van Gerards broer Henri.
In de dankdienst voor zijn leven lazen we over Petrus, de discipel van Jezus die heel dicht bij hem stond, maar toen hij gevangen was genomen drie keer glashard beweerde hem niet te kennen.
De dominee las voor uit Johannes, het gedeelte waarin Jezus tot drie keer toe aan Petrus vraagt: “Hebt gij mij waarlijk lief?”

Er was groot verdriet, groot gemis en heel veel vragen.
Het werd allemaal benoemd, evenals de afschuw, de teleurstelling en het onbegrip.
We zongen bekende geloofsliederen die Henri graag zong en er werden herinneringen opgehaald aan zijn leven.
Hij kwam er uit naar voren zoals we hem allemaal kenden: sterk, kalm, bedachtzaam en vastberaden.

Zijn gezin blijft verdrietig en verslagen achter, omdat hun rots in de branding geen andere uitweg meer zag.
Daar zijn geen woorden voor.
Het is ook niet aan ons om daarover te oordelen.
De voorganger sloot zijn overdenking af met het beeld dat wordt opgeroepen bij Petrus: hoe je het als mens ook hebt verprutst, Gods hart is altijd groter dan ons hart.

Hoe komt een stad aan zijn naam? Zo’n vraag vind ik altijd interessant. De naam van de stad Lucca bijvoorbeeld is heel gemakkelijk te verklaren, omdat het Etruskische woord ‘luk’ ‘moeras betekent; de Etruskische nederzetting lag dus in het moeras. Daar is nu helemaal niks meer van te zien. Lucca is een rijke stad die nog volledig ommuurd is, maar niet zoals het stadje Monte Riggione, dat een soort openluchtmuseum is.  De oude stadsmuur is al lang geen verdedigingswerk meer en maakt gewoon deel uit van de moderne stad: je kunt er overheen wandelen en fietsen en je kunt met je auto onder de vele poorten in de stadsmuur door.
Wij vonden Lucca de mooiste stad die wij op onze reis door Italië bezochten.

Een fietspad!!!!

We hadden ook wel een beetje geluk.
Het was die dag heel mooi weer en we gingen er op de fiets naar toe.
Niet vanuit ons logeeradres, maar vanuit Vechiano, een plaatsje ten noorden van Pisa. Dan was het nog zo’n 15 kilometer naar Lucca en dat vonden we ver genoeg. Wat een sensatie mensen, dat fietsen daar. Je fietst gewoon op de autoweg; we fietsten langs de rivier de Serchio, die door Lucca naar de Ligurische zee stroomt. Voor Lucca ontdekten we ineens een fietspad aan de andere kant van de autoweg: maar dat was fijn! Wat zijn we in Nederland dan verwend.

—-vlooienmarktdag…..

Het was die dag kennelijk ‘grote-vlooienmarkt-dag’, want de stad stond vol met kraampjes met 2e hands spullen.
We keken onze ogen uit!
We wandelden van plein naar plein, liepen een stukje over de stadsmuur, bekeken de prachtige dom van binnen en zochten het  Piazza dell’Anfiteatro. Vroeger stond op deze plek een Romeins amfitheater, maar net als bij dat moeras: niks meer van te zien. Tenminste: niet meer van het theater, maar de oorspronkelijke doorgangen

Piazza dell’Anfiteatro

naar ‘de arena’ zijn wel behouden, waardoor je nog steeds kunt zien door welke poorten de gladiatoren het strijdtoneel betraden. Nu waren er langs het plein winkeltjes en terrasjes, waar we even neerstreken.
In de WC bij het handen wassen kwam ik aan de praat met een jongeman.
Een Amerikaanse toerist die aan het tafeltje achter ons zat en die mij had horen praten.
“It sounds so familiar. Do you come from the north of the Netherlands?”
Nou ja zeg.
Zit je in Italië op het terras, word je herkend aan je streektaal!
Hij had in Groningen gestudeerd, had daar vier jaar gewoond en kon zelfs nog een paar woorden Nederlands.

We smulden van een pizza aan het Piazza Grande, dat is aangelegd in opdracht van Napoleons zus Elisa Bonaparte.
Toen moesten we nog weer terug op de fiets, maar ook dat was beslist geen straf, want we fietsen door werkelijk prachtig gebied.
Het duurde even voordat we onze auto weer vonden in Vechiano.
Toen we ’s morgens wegfietsten dachten we dat we het zo weer zouden vinden.
Hij stond toch hier? Nee? Daar dan?
Niet lachen.
We zijn geen 30 meer…..

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Gisteravond kreeg ik mail van vriendin Sinet.
“Ik weet niet of je hoofd er naar staat, maar ik heb een verslag gemaakt van vrijdagavond.”

Vrijdagavond 8 november zaten we met onze vriendenclub bij de voorstelling van Bas Ragas in Leek; onze cantorij was uitgenodigd om mee te werken aan een flashmob-achtige afsluiting van de show.
De meeste dingen die we in die dagen in onze agenda hadden staan hebben we afgezegd, maar dit lieten we wel doorgaan.
Daar had ik anders natuurlijk zelf over geblogd.
Dat mailtje was het zetje dat ik even nodig had.
Dank Sinet!

Hieronder haar verhaal:

Afgelopen vrijdag zijn wij als vrienden samengekomen bij Gerard en Ada om samen te eten.
’s Morgens was het bericht gekomen dat Gerard zijn broer gevonden was. Ada schreef dat al, compleet met link.
Het was goed om samen te komen en er over te praten.
’s Avonds zijn we met elkaar naar de voorstelling ‘In Gods Naam’ geweest van Bastiaan Ragas.

Bastiaan is een (voormalig) musicalster.
Hij schitterde o.a. in de 3 Musketiers als d’Artagnan en in Aida en speelde in de series van Gooische Vrouwen en All Stars.
Sinds enige tijd staat hij op het toneel met deze voorstelling in samenwerking met de Protestantse Kerk.

Bas(tiaan) vraagt zich hard op af of er in deze schreeuwende wereld nog plek is voor liefde, stilte en twijfel. In een tijd vol onzekerheden, onrust en verandering zoekt Bas naar antwoorden in een eeuwenoud verhaal.
Bas nam ons mee door de Bijbel met muziek van Bach tot Presley, humor, ontwapende kwetsbaarheid en confronterende dialogen.
Het is een reis door het meest geciteerde en misschien wel onbegrijpelijkste boek ter wereld.

Samen met Ad van Nieuwpoort schreef hij het boek ‘Jezus, waarom?’  waarin vele vragen beantwoord worden.
Wie of wat is God?
Welke samenhang is er tussen het Oude en Nieuwe Testament?
Is de Bijbel een historisch, literair of religieus boek?
En hoe relevant zijn deze verhalen anno 2024?
Samen met Lieke van den Broek zet hij een mooie voorstelling neer die je aan het denken zet.

“Indrukwekkend. Het raakte mij diep”
“Ja was mooi. Vooral in de context van deze week”

Twee reacties uit de vrienden-app.
Wat vooral bij mij is blijven hangen is  ‘You’ll  never walk alone.’
Dat is toch een geruststellende gedachte, wie je ook bent.

(een gedeelte van bovenstaande tekst is geciteerd van bastiaanrages.com)

Naschrift van Ada:

En hoe was het voor ons?
De emoties zaten aan de oppervlakte en dan komen sommige teksten/onderwerpen/liederen extra hard binnen.
Wij zongen als cantorij mee met het slotlied ‘You’ll never walk alone’ en dat maakt na zo’n week heel wat los.
Maar ik had deze reis langs bijbelverhalen zoals over David, Job en de verloren zoon niet willen missen.
Wat mij bij zal blijven uit de voorstelling is het licht van die ene kaars die ontstoken wordt en in staat is het duister te verdrijven.
En het lied van Taizé dat we daarbij zongen: ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft.’

Gisteren schreef ik over familieomstandigheden.
Het ging daarbij om de vermissing van Gerards broer Henri.
Vanmorgen is hij gevonden.
Hierbij een link naar het artikel op de website van RTV Drenthe hierover.
Wij zoeken en vinden als familie troost en steun bij  elkaar.
Volgende week gaan we afscheid van hem nemen.
Heel heftig allemaal, maar er is nu gelukkig wel een einde aan die wurgende onzekerheid gekomen.
De komende dagen zal ik geen blogs schrijven; als daarvoor weer ruimte is in mijn hoofd meld ik mij weer.

Familieomstandigheden maken dat ik mijn hoofd even niet naar een dagelijks blog heb staan.
Zie dit bericht op RTV Drenthe.
Zodra er weer ruimte is meld ik mij weer.