De waarde van de dag

Midden op mijn rug, ongeveer 15 centimeter boven mijn BH-bandje zit een een bruin vlekje.
Je kunt je afvragen hoe ik dat weet, want ik heb geen ogen in mijn rug.
Er kriebelde steeds iets daar en met een klein spiegeltje keek ik in de grote badkamerspiegel op mijn rug.
Hoe het aanvoelt weet ik ook niet want ik kan er met mijn handen nét niet bij; net niet bovenlangs en net niet onderlangs.
Zie je me staan voor die spiegel? Als een soort slangenmens met die armen omhoog en/of omlaag.
Wat een gedoe.

Toen vroeg ik Gerard om er even naar te kijken.
‘Tja. Het is wel iets dikker. Misschien moet je er even mee naar de dokter?”
Dat had ik zelf ook al bedacht, maar ook dat vind ik gedoe.
Toen ik begin april voor mijn APK-keuring bij praktijkondersteuner Sabrina zat dacht ik: ‘Ik vraag het haar.’
“Tja. Inderdaad wel iets om even te laten controleren.”
Zat ik toch nog aan een andere afspraak vast.

Vorige week kon ik terecht.
“O, dat is niet iets verontrustends, hoor: dat noemen we een ouderdomswrat”.
‘Ja joh, wrijf het er nog maar even in…’ dacht ik maar gelijk daarna zei ze: “Wordt ook wel ‘wijsheidsvlek’ genoemd”.
Kijk, dat klinkt toch een stuk beter? Die hou ik er in.

Ik maak er grapjes over, maar ik was erg opgelucht dat het niet iets met kanker was.
Je hoort tegenwoordig zoveel rare verhalen om je heen die beginnen met zo’n plekje.
Voor de zekerheid keek de huisarts mijn armen, mijn benen en mijn gezicht ook nog even na op verdachte plekjes, maar ze kon niets vinden.
Ze liet me ook nog even foto’s van zien van hoe wél verontrustende plekjes er uit zien.
Meer rood/rozig met witte schilfers of een korstje.
Onwillekeurig moest ik denken aan die beroemde conference van Wim Sonneveld: … ‘hup, weer een sweer op het doek… daar gáán me krokette’ maar ik dwong mezelf om ergens anders aan te denken.
Goed om te weten en goed om je te laten voorlichten over hoe om te gaan met dit soort plekjes.
“En goed insmeren in de zon: je huid goed beschermen” kreeg ik nog mee als advies.
Bedankt dokter.

Eenmaal thuis had ik natuurlijk ‘de krokette van ’t nút’ in mijn hoofd.
Met de notabéle.
En de afgríjselijke swere.
Ook nog even genieten van dit onvergetelijke verhaal van Simon Carmiggelt in de uitvoering van Wim Sonneveld?
Hierbij een link naar een YouTube-fragment.

“Hoelang is het geleden dat wij met z’n drieën op pad waren?”
Met z’n drieën zijn: mijn tante Trijn, haar nicht Trijn en ik.
Dat wist ik, want dat had ik vorige week al eens opgezocht toen ik wilde lezen wat we toen ook maar weer gedaan hadden: tien jaar.
Hierbij een link naar dat verhaal over familieherinneringen en arretjescake.

Deze keer was het doel van onze dag ‘Zuidwolde’ en met name Modehuis Dekker.
Maar voordat we daar waren was de dag al half om.
Eerst vanuit Casa Grada naar Klazienaveen en daarna naar Dedemsvaart voor uitgebreide koffie&bijpraat met Trijn en haar man Jan.
Toen we Zuidwolde binnenkwamen zagen we overal borden met de mededeling dat het dorp in 2025 750 jaar bestond. “Net zo oud als Amsterdam” constateerden we.
Maar dat feest genereert behoorlijk meer landelijke aandacht voor de festiviteiten dat dit Drentse zanddorp. Niet erg. Je kunt het ook echt niet me elkaar vergelijken. Kijk maar eens naar de agenda van wat ze in Zuidwolde allemaal doen dit jaar;  vandaag bijvoorbeeld was er ‘het graanzaksmietentoernooi bij de meule van Wassens’.  Dat kennen ze in onze hoofdstad vast niet.
Zoekend naar de geschiedenis van Zuidwolde kwam ik op de website ‘De canon van Nederland’ bij de provincie Drenthe deze canon van Zuidwolde tegen.

O man, wat dwaal ik weer af.
Eenmaal in Zuidwolde waren was het eerst tijd voor een lunch/twaalf uurtje in de Zuudwoldiger Huuskamer, maar daarna was het tijd voor kleren passen bij Modehuis Dekker. “Ja, keus genoeg, maar er is ook al weer heel wat weg” vertelde één van de verkoopsters. “In februari begint het al, hoor!” Wij kregen haast de indruk dat we op 9 mei al te laat waren voor mooie zomerkleren, maar gelukkig vond tante Trijn nog een mooi setje waar ze de zomer mee in kan. Opvallend: het is een chique modezaak, maar er wordt gewoon Drents gepraat. Tijdens het zoeken naar en het passen van kleding, maar ook aan de koffietafel, waar we na de pas-sessie koffie/thee kregen aangeboden. De gesprekken over werkelijk van alles en nog wat gaan gewoon door en de dames die aan de andere kant van de tafel zaten teutten ook genoeglijk mee: over trouwerijen, over ‘moeten trouwen’ in vroeger dagen en dat dat tegenwoordig helemaal niks meer uitmaakt.

Je snapt het al: het was maar zo 16.00 uur en de reis van die morgen moest nog weer in omgekeerde volgorde worden afgelegd, dus wij togen weer naar Dedemsvaart voor een kop thee. We gingen uit elkaar met de afspraak dat we niet weer 10 jaar zouden wachten met een volgende ontmoeting!

Ter afsluiting van dit blog nog even een zelfgemaakt, doeltreffend gebruiksvoorwerp: een Sallandse doppenwupper. Hing aan de muur op het terras van Trijn en Jan.

In het weekend van 3 en 4 mei hadden we helemaal niks in onze agenda staan.
Gerard kwam die zondag met een verrassend voorstel: “Zullen we vanmiddag die auto-puzzeltocht gaan doen die we toen van de Hayemaheerd meekregen?”
Even uitleggen.
In augustus 2022 trouwden Frea en Jon en de feestelijkheden speelden zich allemaal af op Hayemaheerd, een fantastische trouwlocatie op het Hogeland in Groningen. Hierbij een link naar het blog dat ik daar destijds over schreef.
Toen wij de volgende dag vertrokken hadden we nog een leuk gesprek met de toenmalige eigenaresse, die ons een auto-puzzeltocht meegaf. “Leuk om een keer te proberen!”

De kerk op de wierde van Niehove

We namen een thermoskan hete thee mee en reden naar het beginpunt in de buurt van Niehove.
“En we vervuilen nu helemaal niks!” constateerde Gerard, tevreden met onze elektrische auto.
We reden Niehove in, ik spelde nog de routebeschrijving en toen reden we  bijna gelijk ook weer uit, zo’n klein dorpje is het!
“Maar we moeten er hier nog wel even uit!” vond ik.
Want: mooi oud wierdendorpje én oude kerk.
Het was prachtig. We wandelden over een smal ‘kerkpad’ tussen de rode huisjes door, het leek alsof we een eeuw terugstapten in de tijd.
De kerk staat midden op de wierde en de huisjes staan er in twee kringen omheen, het heeft wel wat van een spinnenweb.
Op deze website zie je een mooie luchtfoto van Niehove: daarop is de spinnenweb-constructie van het dorpje heel goed te zien.
De kerk was open, want dat was gelijk een bezoekerscentrum waar we van alles leerden over de geschiedenis van de streek.
Dit kleine dorpje was vroeger dus de hoofdstad van Humsterland. De kerk was tot de 16e eeuw het enige gebouw van steen in het dorp.

Thermoskan met thee…..

Na Niehove pakten we de puzzeltocht weer op en kwamen langs plaatsjes waar ik nog nooit van gehoord had.
Gaaikemaweer bijvoorbeeld.
En Electra; daar stond een enorm gemaal, ‘de Waterwolf’ genaamd.
We kwamen langs de wierde Ewer waar een piepklein gehuchtje op ligt: er staan maar vier huizen.
Tussen de dorpjes door reden we door het oude wierdenlandschap.
Al teutend, zoekend en kijkend vergaten we de tijd: o ja, we hebben ook nog thee mee.
Het was al 16.30 uur toen wij met de thermoskan en 2 mini Milkyways op een picknicktafel bij de kerk in Hornhuizen neerstreken.
Maar eerst…… moest ik natuurlijk éven in de kerk kijken.
De toren was van de 15e eeuw, de kerk van de 19e.
We reden steeds in de buurt van de oude zeedijk, daarachter ligt de Waddenzee en vergaapten ons aan dit authentieke gebied dat eigenlijk helemaal niet zo ver van Roden af ligt.

“Als wij naar de dodenherdenking willen, moeten we nu wel weer richting de stad” zei Gerard rond vijven.
Toen hadden we nog maar de helft van de puzzeltocht gedaan.
We beloofden onszelf dat we de tweede helft zeker nog eens gaan doen: dan beginnen we in Pieterburen, voor deze middag de laatste halte.

Sinds vorige week hebben wij één auto.
Vanaf 2009 hadden wij de beschikking over twee auto’s en daarom hadden wij voor ons huis een brede oprit waar twee auto’s konden staan; als we bezoek hadden kon die auto er ook nog wel bij.
Met die ene auto ontstond een ‘leeg’ stuk voor ons huis.
Niet dat wij daar last van hadden, maar toen onze buurvrouw vertelde dat ze twee grote potten in de tuin had staan waar ze eigenlijk wel vanaf wilde en ‘of wij daar belang bij hadden’ bedachten we dat op die lege plek best ‘iets bloemigs’ zou kunnen staan.

Gerard liet er geen gras over groeien.
De potten werden schoongemaakt en bleken spierwit te zijn. Véél te wit.
Dus haalde hij een potje betonverf in de kleur terracotta.
“Wat moet er dan in? Gelijk maar even naar Tuincentrum Roden.”
We kwamen terug met twee kuipplanten op stam, Solanum genaamd. Een witte en een paarse.
Die staan nu met z’n tweeën te stralen op onze oprit: een nieuwe lente, een nieuw geluid.

Het is even wennen, die lege parkeerplaats en één elektrische auto.
We rijden er nu zo’n twee weken mee en vooral in het begin vond ik het spannend.
Geen pookje meer om de auto in de vooruit of achteruit te zetten, maar een grote knop die je moet draaien voor de juiste rijrichting.
Met de stekker ‘opladen’ aan huis.
Van te voren berekenen: hoeveel kilometer ga ik rijden, moet ik dan ook ergens opladen en hoe gaat dat dan?
De cruise-control bediening zit aan de andere kant van het stuur en de snelheidsmeter wordt gereflecteerd in de autoruit boven het stuur.
Maar het went al aardig en we hoeven niet meer te tanken!

Die blauwe kleur past wel erg goed bij ons huis!
Zo langzamerhand gaan we toe naar de volgende levensfase: pensionado’s.
En ik heb het idee dat dat, net als die elektrische auto, ook wel snel went……

Zaterdag las ik een bericht op internet.
Donald Trump had een foto van zichzelf op zijn eigen website gezet; hij had zichzelf met AI afgebeeld als paus.
Er schoot me gelijk een zin door het hoofd”: ‘Mannetje mannetje Timpetee, visje, visje in de zee‘.

Die regel komt uit het sprookje dat de Gebroeders Grimm schreven onder de titel ‘De visser en zijn vrouw’.
Het stond in het grote, rode sprookjesboek waaruit ik onze dochters eindeloos heb voorgelezen. Ken je het niet? Hierbij een link naar het verhaal.

Even kort door de bocht: een visser vangt een grote vis die kan praten, het is een betoverde prins. De visser laat de vis weer vrij en vertelt aan zijn vrouw Ilsebil wat hem is overkomen. Ilsebil vindt dat de visser iets had moeten vragen aan de tovervis, een mooier huis bijvoorbeeld, want ze zijn zo arm dat ze in een oude ton op het strand wonen. De visser gaat terug naar de zee en roept: “Mannetje, mannetje Timpetee, visje, visje in de zee, mijn vrouw Ilsebil, die wil niet wat ik wel wil.”
Ze krijgt een mooi huis, maar daarna is Ilsebil allesbehalve tevreden. Ze wenst achtereenvolgens een kasteel, dat ze koning wordt, dat ze keizer wordt, dat ze paus wordt en tenslotte dat ze onze lieve Heer zelf wordt. En steeds staat de visser aan het strand ‘Mannetje, mannetje Timpetee…” te roepen.
Alle wensen worden vervuld, maar bij de laatste wens wonen ze weer in de armoedige ton op het strand aan het begin van het verhaal.
Was dat haar straf?
Of neemt onze lieve Heer genoegen met een armoedig hutje?

Terug naar Trump.
Elect a clown, expect a circus.
Mannetje, mannetje Trumpetee.
Wát een armoede.
Er is een stroming in Nederland die het koningshuis wil afschaffen; als ‘wij’ een gekozen president zouden hebben, dan zou ons land veel beter af zijn.
Bezint eer gij begint.

Gisteren vierde men in het hele land Bevrijdingsdag.
Het Nationaal Comité 4&5 mei nodigde iedereen uit om aan te schuiven bij een Vrijheidsmaaltijd

Een Vrijheidsmaaltijd vier je samen met je buren, je beste vrienden, vage bekenden en nieuwe gezichten. Ook in jouw buurt worden deze maaltijden georganiseerd. Waar schuif jij aan?

Wij schoven aan in Roden. Op ‘Dit is Roden.nl’ stond deze uitnodiging:

Vrijheidsmaaltijd 5 mei
Op 5 mei vieren we de vrijheid met een Vrijheidsmaaltijd in de Heerestraat te Roden; op het Noordelijke stuk tussen de Wilhelminastraat en de Touwslager.
De maaltijd wordt geopend om 12.00 bij het monument op het plein voor Roden Centraal. Tot 14.00 kan worden deelgenomen aan de maaltijd.
De Vrijheidsmaaltijd bestaat uit brood, beleg, fruit, wat lekkers en drinken (sappen, melk, koffie en thee).
We eten aan tafel en Scouting Mensinghe Roden verzorgt de bediening.
Het eten en drinken wordt gesponsord door de Jumbo.
De Vrijheidsmaaltijd staat in het teken van vieren en verbinden.
Er zal muziek worden gespeeld en er is voldoende ruimte om met elkaar kennis te maken en te spreken over het belang van vrijheid.

Gerard had ons twee weken geleden al opgegeven.
We waren blij dat het goed weer was, maar ik deed uit voorzorg wel een fleecetrui aan onder mijn jas én een sjaal om mijn hals: als je 2 uur stilzit is het nog best fris.
Maar gelukkig: de zon scheen en we schoven aan de lange tafels tegenover Paula en Johannes en naast Remke en Els.

De maaltijd werd geopend door de burgemeester Smid met een toespraak waarin het belang van de vrijheid werd onderstreept.
Hij zette zijn verhaal kracht bij door af te sluiten met woorden uit de speech van Martin Luther King.
“Er is niets belangrijker in de wereld dan vrijheid. Vrijheid is het waard om opofferingen voor te doen, het is het waard om er je baan voor te verliezen, het is het waard om er voor in de gevangenis te zitten. Ik ben liever een vrije pauper dan een rijke slaaf. Ik zou liever sterven in bittere armoede met mijn overtuigingen, dan leven in weelde zonder zelfrespect.”

En hoe was de maaltijd?
Heel bijzonder! Zit je op een maandagmiddag met tout Roden aan lange tafels midden in het dorp een broodje te eten!
De gesprekken bij ons aan tafel waren fijn: we maakten kennis met elkaar (waar woon je? hoe lang al?) en via de oorlogsverhalen van ouders en grootouders kwamen we bij ons werk, de kinderen, de toestand in de wereld, dat er nog steeds oorlog is om weer uit te komen bij het grote goed dat vrijheid is.
Als we nou niet hadden geweten waar we het over hadden moeten hebben konden we altijd terugvallen op de vragen die op de placemat stonden én er waren ook nog kaartjes met gespreksvragen.
Maar wanneer weet ik nou niet waar ik het over moet hebben?

Mooi initiatief!
Goed om stil te staan bij onze vrijheid en te beseffen dat dat niet vanzelfsprekend is.
Met grote dank aan alle vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt!

Vandaag is het 4 mei.
We herdenken de omgekomen militairen en verzetsstrijders van de oorlogen waarbij Nederland betrokken was.
De kerkdienst van vanmorgen was ook doordrenkt van dit gegeven.
Het kwam terug in de liederen die we zongen en in de indringende overdenking van voorganger Sybrand van Dijk.

Hij schetste het beeld dat een oorlog altijd wordt beschreven door de winnaars.
‘Wij laven ons aan de heldhaftige verhalen’ zei hij daarover.
Maar als je de slachtoffers vraagt dan blijft er geen glorie en heldhaftigheid over; dan zijn er alleen tranen.
Vaders die niet terugkomen.
Zonen die zijn gesneuveld.
Vrouwen die kaalgeknipt worden omdat ze vanwege de liefde niet aan de goede kant hadden gestaan.
Oorlog levert alleen maar verliezers op.
De dominee had het beeldend over de namen van hen ‘die door onze geschiedenis zijn platgewalst’.
In de schriftlezing van vandaag liet Christus zijn wonden zien aan zijn leerlingen.
De predikant maakte daarbij de verbinding naar de slachtoffers van wat voor geweld dan ook: ‘Dit zijn mijn wonden, kijk naar wat geschiedenis met mensen doet. Kijk niet met de ogen van illusie maar kijk met de ogen van barmhartigheid. Heb niet de illusie dat het leven jou niet treft, want met die leugen begint iedere oorlog: “Wij zullen hén wel eens! Wij bewapenen ons tot de tanden want dan zullen zij niet…… ” Maar oorlog treft ook jouw jonge mannen en jouw burgers, want oorlog is nooit éénzijdig.
Hij beschreef ook de rol die de kerk eeuwenlang heeft gespeeld en die zich te weinig heeft verzet tegen welke oorlog dan ook.
Sterker nog: er zijn oorlogen gevoerd met op de koppeltekens van soldaten ‘God is met ons’.
Alsof Hij een president was die onder een akte schreef: ‘Wij eerst’ en ‘sterker dan jij’.
Maar Hij was geen president; Hij droeg de wonden van deze wereld.
Een betekenisvolle kerkdienst waarin eeuwenoude bijbelgedeeltes naadloos aansloten bij oude en nieuwe oorlogsverhalen én bij de actualiteit.

Na de preek hoorden we een prachtige, stil makende uitvoering van ‘Schindlers list’ door Alieke Poelman op viool en Arjan Schippers op piano.
Zo mooi, dat in de haast heilige stilte daarna niemand durfde te applaudisseren.
Gelukkig kwam dat welverdiende applaus aan het einde van de dienst toch nog.
Je kunt de indrukwekkende overdenking en het ontroerende muziekstuk terugkijken/luisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk

Vanavond nemen we deel aan de 4 mei herdenking in Roden.
Opdat wij niet vergeten.

45 jaar geleden was ik 19 en woonde met mijn ouders en mijn broer in Hoogersmilde.
In de eerste week van mei 1980 was ons dorp in de ban van de Bevrijdingsfeesten die georganiseerd werden: dat jaar was het 35 jaar geleden dat Nederland bevrijd was.
Om de vijf jaar werd de bevrijding uitbundig gevierd met een optocht van versierde wagens, een dorpszeskamp, een feestavond met toneel, plus een grote verloting met een rad van avontuur en bal na. Onze straat had voor die optocht ook een wagen gebouwd; de titel was ‘Hoogersmilde Bevrijd 2 april 1945′.
Het zal je niet verbazen: ik heb nog foto’s van die optocht.
Mijn broer (van nr. 13) en de broers Albert en Jan Visscher (van nr. 18) stonden als soldaten op de wagen.
Er was een onderduikershol nagebouwd waar de onderduikers uitkropen (klik op de foto’s voor een vergroting).
Buurvrouw Hennie liep in de optocht mee als ‘Trees’ die een Canadees had gescoord en ik liep met haar mee met mijn haar onder de baret verstopt in de legerkleren die mijn vader nog had uit de jaren ’50. Historisch gezien sloeg het allemaal helemaal nergens op, maar wat ik me vooral herinner is de onbekommerde lol die we hadden.
Onze straat won de eerste prijs en op het laatst klom ik ook op de wagen om nog een stukje mee te rijden.
Mijn broer vond het destijds werkelijk BESPOTTELIJK dat ik op die wagen stond, juist vanwege het historische aspect.
Hij had gelijk.

Naast bovengenoemde festiviteiten was er op 2 mei 1980 een popconcert in de schuur van de familie Bosma; daar ging iedereen onder de twintig heen.
Wat er op die avond gebeurde beschreef ik al eens in het blog ‘Deze dag in 1980 uit 2015.
Dit jaar is het 80 jaar geleden dat Nederland werd bevrijd en is het dus 45 jaar geleden dat Gerard en ik verkering kregen.
Wij groeiden op in een vrij en democratisch Nederland.
Dat dat bijzonder is, had ik heel lang helemaal niet door.
Toen ik werd geboren was de 2e wereldoorlog nog maar 15 jaar geleden beëindigd; als je diezelfde tijdsspanne nu zou toepassen zou dat 2010 zijn geweest.
Deze week vieren we onze vrijheid.
Koester het.

Nog twee andere blogs over deze dag:
Best al lang verkering  uit 2017
Een dag van weinig importantie uit 2020