Categorie: Bloemen Pagina 1 van 9

Vandaag een gastblog van jongste dochter Carlijn:

Jaren geleden kreeg ik van vriendin Karin een stekje van haar hoya, een kamerplant die heel geschikt is als hangplant.
Een beetje een kwakkelend stekje was het eigenlijk. Deed het nooit heel goed en elke keer als ik ernaar keek dacht ik: wanneer begeeft ‘ie het.
Maar goed, helemaal dood ging hij eigenlijk ook niet en ik kan het dan ook niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te doen.
Meer dan vijf jaar heeft hij een beetje doorgesukkeld en afgelopen jaar vond ik het tijd voor wat nieuwe grond en een nieuw potje.
Dat bleek de oplossing te zijn, deze lente begon hij eindelijk met groeien!
Blijkbaar moet de grond voor deze plant losser/luchtiger zijn, zoals bij een vetplant. Het is niet helemaal een vetplant, maar hij heeft wel wat dikkere blaadjes waar water in vastgehouden kan worden.

De Nederlandse naam voor de Hoya Carnosa is de Grote wasbloem.
Hij komt oorspronkelijk voor in China, India en Australië, waar de plant op rotsen en bomen groeit.
Ik snap wel waar de naam wasbloem vandaan komt, want de blaadjes hebben inderdaad een wassig glanslaagje.

Vorige week viel mij iets nieuws op: een soort ondersteboven hangend trosje met glanzende knopjes. Volgens Google een bloem in wording!
Sindsdien heb ik er natuurlijk met mijn neus bovenop gezeten. Gisteren is hij dan eindelijk uitgekomen en hangt er een prachtig trosje roze bloemetjes aan.
Online las ik dat het een sterk geurende plant zou moeten zijn, maar ik rook nauwelijks iets. Ik kreeg de tip om ’s avonds nog een keer te ruiken – en verrek – hij ruikt ’s nachts super zoet!
Blijkbaar heeft dat te maken met dat de plant voor bestuiving afhankelijk is van insecten die vooral ’s nachts actief zijn, denk aan nachtvlinders bijvoorbeeld.

Zo leer je nog es wat… de waarde van mijn week!

Zoals je al kunt zien aan de foto in de header: onze tuin/borders bulken weer van de bloemen.
Voornamelijk hortensia’s in blauwe en rose tinten en alle schakeringen daar tussen in.
Wij noemen de struik Hortensia, maar hij heet eigenlijk Hydrangea*  en komt oorspronkelijk uit Oost-Azië, met name Japan en China. Hij werd voor het eerst in Nederland geïntroduceerd in 1775.
De officiële naam is afgeleid van de Griekse woorden ‘hydro’ (water) en ‘angeion’ (kruik), woorden die verwijzen naar de waterbehoefte van de plant.

Van eind juni tot en met (meestal) december maak ik dankbaar gebruik van de kleurige bollen van de hortensiastruik in bloemstukjes en kransen.
Het is gedaan met de pret als het ’s nachts flink gaat vriezen, want dan worden de bloemen die nog aan de struik zitten helemaal bruin en sterven af.
Ik hoop dan ook altijd dat het voor de 1e zondag van Advent nog niet heeft gevroren, want hortensia’s vullen zo mooi de Adventskrans om de vier kaarsen heen.
Maar het is nog lang geen kerst: eerst de zomer.

Gistermiddag maakte ik een bloemstukje in een mandje (dat ik zelf ooit had gekregen met iets anders er in) om weg te geven. Daarvoor gebruikte ik sedum, lavendel, hortensiabollen en kamperfoelie. De mevrouw die het kreeg was er blij mee!
Na het theebezoekje vulde ik mijn multifunctionele fesztoon met ‘pluk-uit-de-tuin-‘ en zette die op de buitentafel.
Het wordt weer mooi weer dus we kunnen weer buiten zitten!

Van de oude vrienden die vorige week bij ons op bezoek kwamen kreeg ik een mooie bos bloemen.
Die stond op het aanrecht te pronken en daar genoot ik de afgelopen week van.
Maar je weet vast wel hoe dat gaat: na een week laat die ene roos die er in zit haar kopje hangen en een apart, oranje bloemetje is al verpieterd.
Die haalde ik er uit en gooide ik weg, maar daar werd de bos wat ‘dun’  van.
Ook gingen van sommige bloemen de groene blaadjes wel erg hangen…… tijd voor een re-make.

Ik haalde mijn fesztoon tevoorschijn (een metalen rekje met verschillende maten glaasjes dat je op tafel kunt zetten) en gebruikte het waarvoor het uitermate geschikt is: het maken van een bloemslinger. Dat past ook goed bij de naam van de fesztoon, die is afgeleid van het woord ‘festoen’, dat staat voor feest- of bloemenslinger.
En dan moet je dus die lange stengels van de bloemen heel kort afknippen…… vind ik altijd lastig.
Maar het resultaat is heel mooi.
Op deze manier kan ik nog een tijdje genieten van de bloemen van vorige week!

Toen wij in november met onze vrienden naar de theatervoorstelling van Bas Ragas in Leek gingen, kwamen ze van te voren met elkaar bij ons eten.
Eén stel bracht een herfsttafelstuk mee.
Een langwerpig, ondiep bakje met o.a. mos, gedroogde besjes, takjes, een dennenappel, wat groen.
In het midden stond een dikke amaryllisbol.
Waarvan je denkt dat hij dood is, maar dat schijnt niet zo te zijn.
“Je kunt er altijd zelf nog dingen aan toevoegen” zeiden ze erbij; ik voegde gelijk de daad bij het woord en zette een klein glazen waxinelichtjeshoudertje op de hoek aan de zijkant.
Als je op de afbeeldingen klikt komt het bakje groot in beeld.

Begin december kreeg ik van een Sinterklaas die mij in de Action begerig naar zo’n ding had zien kijken een tomte/gnoom.
Je weet wel, met de muts over z’n ogen.
Het was eentje met een rood mutsje met een witte baard; die zette ik  aan de de andere kant op de hoek; gezellig!
Toen ik de kerstbomen aan het versieren was ontdekte ik een lange, rode kralenketting die ik helemaal om het tafelstuk heen drapeerde.

Nu is het januari.
Alle kerstattributen zijn al weer lang uit ons huis verdwenen, maar het tafelstuk staat nog steeds te pronken op de eettafel in onze woonkeuken.
Inmiddels is de amaryllis tot leven gekomen en staan er prachtige bloemen in.
Kijk nou hoe mooi.

Hoe komt zo’n bloem eigenlijk aan de naam Amaryllis?
Die komt uit de Griekse mythologie.
De herderin genaamd Amaryllis was op slag verliefd op de stoere en knappe Alteo, die een passie had voor bloemen.
Om zijn liefde te winnen doorboorde Amaryllis haar hart met een gouden pijl.
Op de plek waar druppels bloed vielen, groeiden grote rode bloemen.
Na het zien van de bloemen werd Alteo direct verliefd op Amaryllis.
Het hart van de herderin was meteen genezen en de nieuw soort bloem werd vanzelfsprekend ‘Amaryllis’ genoemd.

Wij zijn niet zo van de souvenirs.
De boodschappen die we in Italië hadden gekocht en die niet op waren namen we mee naar huis, zodat we nu nog echte Italiaanse pasta eten.
En pruimenjam.
En frivole Italiaanse keukenrol gebruiken met blauwe strepen.
Maar we kochten dus geen Pisa-toren-sleutelhangers en ook geen Michelangelo-David-tas.
Tijdens de wandelingen en fietstochten die we daar maakten sprokkelden we in twee weken een stuk of zeven hele dikke dennenappels bij elkaar. De dochters mochten er alledrie één kiezen, één gaat in de kerstboom met een grote kerststrik erom en één heb ik deze week verwerkt in een bloemstuk dat al een paar dagen bij ons op tafel staat.

In het voorjaar van dit jaar hebben we allemaal nieuwe plantjes in onze voortuin gekregen en daar is o.a. siergras ingekomen.
Je ziet het op de afbeelding hiernaast; dat heb ik gebruikt voor de finishing touch van het bloemstuk.
Als basis voor het bloemstuk gebruikte ik een grote platte schaal en maakte een drie-kwart ring van oasis. Waar geen oasis zat zette ik de dikke dennenappel neer.
Daarnaast gebruikte ik hortensia, skimmia, callicarpa (paarse besjes), sedum en als laatste prikte ik dus de siergrasjes er in. Rondom legde ik wat kastanjes en wat bolsters.

Geen dikke kaars deze keer, maar een kleine waxinelichtjeshouder van bewerkt glas; dat zette ik op een omgekeerd glas, zodat het lijkt alsof het lichtje bovenop het bloemstuk staat.
Op de afbeeldingen op dit blog zie je hoe het is gemaakt, een zijaanzicht en een foto van de bovenkant.
Als je op de afbeeldingen klikt, krijg je een vergroting.

Geen souvenirs, toch een leuke herinnering.

Je kent ze vast wel: die herfstkransen die je op de markt of bij de supermarkt koopt
Ik kocht of kreeg ieder najaar zo’n krans, waar ik dan een dikke kaars middenin zette: mooi op de salontafel.
Sinds ik van Dea Smith leerde hoe gemakkelijk je zelf met bloemen en struiken uit je eigen tuin zoiets in elkaar kunt zetten koop ik nooit meer zo’n krans. Ze worden trouwens ook ieder jaar duurder.

Zolang het niet vriest blijven de hortensia-bollen die nog aan de struiken zitten bij ons in de tuin mooi op kleur. Eén flinke nachtvorst en ze zijn na een dag allemaal slap en bruin, dus ik pluk er regelmatig een paar mooie exemplaren uit voor een bloemstuk. Deze keer een krans dus.
In de schuur lag nog een oude, ronde oasis-steekschuimring; die drenkte ik in een bak water.
Van de steeltjes van de hortensia-bollen haalde ik blaadjes af en knipte ze zo’n 2 à 3 centimeter onder de bloem af. Als je zo’n bol dan in de oasis drukt, valt de hele bloem over het steekschuim heen.
Een paar plekjes op de ring liet ik leeg: daarop prikte ik skimmia en sedum. Zo krijg je een mooie afwisseling.
Van onze rozenstruiken haalde ik een aantal grote rozenbottels, die prikte ik in de sedum aan de rechterkant en de paarse besjes van de schoonvrucht prikte ik aan de linkerkant.

Onder deze alinea  vind je twee detailfoto’s.
Daar zie je de bottels geprikt in de sedum en de besjes op een basisbedje van een hortensia-bol.
Als je op de foto’s klikt komen ze groter in beeld,

Toen ik deze week op bezoek ging bij oude vrienden wilde ik voor hen ook iets van bloemen meenemen.
Er lag nog een mooie grote kalebas van Astrid. Daarvan heb ik van de bovenkant een rondje uitgesneden, de kalebas uitgehold en gevuld met oasis. Daar prikte ik één hortensia op die ik op dezelfde manier versierde als ik met bovenstaande krans had gedaan, maar nu deed ik er ook een paar takjes vuurdoorn in en aan de zijkanten prikte ik wat schaduwkruid en skimmia.
Hieronder wat afbeeldingen van de voorbereidingen en het resultaat.

Bij het versieren van de tuin (het aanleggen van de buitenlampjes, vlaggetjes etc.) was er een plantje gesneuveld. Er zaten al wat kleine, rose bloemetjes in.
Afgeknapt.
Gerard kwam er mee naar binnen: “Kun je hier nog iets mee?”
Tuurlijk.
Uit de tuin haalde ik nog wat meer materiaal en uit de kelder haalde ik een grote, rechthoekige schaal tevoorschijn. Ooit eens gekocht omdat ik er een adventsbloemstuk op wilde maken, maar ook al voor andere doeleinden gebruikt. Gisteren maakte ik een herfstbloemstuk met het gevallen plantje op een prominente plaats.

Op beide afbeeldingen zie je de linker- en de rechtervoorkant
Vooraan prijken de takjes van het ‘gevallen’ plantje met de kleine, rose bloemetjes.
Twee kalebassen van Astrid, wat hortensiabollen, sedum, skimmia rubella en wat los groen: in een handomdraai had ik het bloemstuk klaar.
In de bovenste hortensiabol zette ik een glazen kaarshoudertje; dat kaarsje steek ik ’s avonds  aan als het donker wordt.
Het definitieve begin van de herfst is voor ons vandaag: de laatste dag van de Rodermarktfeestweek.

Het was weer een mooi feest, maar het wordt ook steeds erger met de geluidsoverlast. Loeiend schallen de boxen over Roden. 6 dagen lang pokkenherrie en geschreeuw. “WAAR BLIJVEN DIE HANDJES!” We worden geterroriseerd door knetterharde piratenmuziek en “…..DAT ER EEN ENGELBEWAARDER BESTAAT!” komt ons de neus uit.
Waarom moet het zo hard?
Gistermiddag op de markt hoorde ik iemand vertellen dat de kinderen die tijdens de Rodermarktparade op de wagen zaten oordopjes in hun oren hadden tegen die knallende muziek op de wagen.
Dat is toch heel raar.
Je kunt toch veel eenvoudiger de muziek zachter zetten?
Steeds vaker hoor ik verhalen van mensen die naar een bruiloft of een feest gaan en die in arrenmoede maar buiten gaan staan omdat ze anders niet met elkaar kunnen praten.
KNO-artsen waarschuwen al jaren voor veel te harde muziek in de horeca en een kwart van de jonge mensen in ons land heeft al gehoorschade.

Soms voel ik me een roepende in de woestijn*.
Zonder megafoon.
Dat is immers gelijk weer zo’n lawaai…….

* Een ‘roepende in de woestijn’ is iemand naar wie niet wordt geluisterd.
De uitdrukking heeft een bijbelse oorsprong en verwijst naar Johannes de Doper, die in de woestijn preekte. 

In ons huis staan altijd wel ergens een paar bloemen.
Een bosje narcissen, tulpen, een gekregen boeketje: het fleurt je huis een beetje op.
Dat hoeven niet eens grote boeketten te zijn hoor, soms haal ik uit de tuin een bloeiende tak of een roos; dan valt je de schoonheid van zo’n bloem des te meer op.
Deze week genieten we van twee rhododendron-knoppen die ik had meegenomen van een struik op het Timmerholt.
Zaterdag waren we namelijk even één middag bij Casa Grada in Westerbork: aan het water zitten in de zon, vissen en boek lezen.
Het was mooi weer en bovendien wilde we de grillfunctie uitproberen van ons nieuwe gourmetapparaat (zie ‘Dat gestink in huus‘)
Prima gelukt. Heerlijk.

Nu genieten we iedere dag van de prachtige bloemen die op hun 2e-hands Ikea-vaasjes staan te pronken in onze woonkeuken.

Afgelopen weekend zaten Gerard en ik een weekend in Casa Grada in Westerbork.
Heerlijk gehad, maar niet kunnen bloggen.
Maar……. tot mijn grote verrassing kreeg ik een gastblog van Petronet, mijn collega.

Ontspanning zoeken.

Wat doe je zoal als je een poosje uit de werkmodus bent?
Die vraag krijg ik geregeld nu ik al een poosje thuis ben in verband met burn-out klachten.  Ik wandel graag, sport 2x in de week en ik speur iedere week met mijn hond. Maar soms is dat teveel en is op de bank zitten met een boekje ook goed. Balans vinden is soms moeilijk.  Een poosje geleden kreeg ik een appje van ‘By Edith’ van ‘Bloemen en Meer’ uit Kolham of ik, net als met kerst, een thuisworkshop wilde doen. Nu kon ik kiezen tussen een voorjaarskrans of een bloemstuk. Ik dacht: “Het is toch leuker als je dit samen met iemand kunt doen!”
Vandaar dat ik collega Corry heb gevraagd om samen te bloemschikken.
Wij hebben allebei gekozen voor de krans, die ik donderdag bij Edith heb opgehaald.

Homemade by Petronet & Corry.

Ik kreeg per app een video toegestuurd en met 2 volle tassen keerde ik huiswaarts.
Wat zat er in de tas:
Bos eucalyptus
Bos pistache groen
2 takken met paarse distels
Potje blauwe druifjes (6 á 7 stuks)
Zakje krammetjes en cocktailprikkers
5 Veertjes
10 Eitjes
Hooi
Krans van stro

Met een klein vaasje tulpen…….

Zaterdag was het zover, Corry kwam bij mij om de krans te maken. Onder het genot van een kopje koffie en de video van Edith begonnen we met het knippen van de eucalyptus, pistache groen en paarse distels in stukjes van zo’n 10 cm.  Als je alles geknipt hebt dan begin je met 2 takjes pistache groen, dit druk je dan met een krammetje aan de binnenkant van de strokrans. Daarna druk je (weer met een krammetje) 2 takjes eucalyptus aan de buitenkant van de krans. De takjes moeten in dezelfde richting gelegd worden. Neem dan een plukje hooi en leg dit aan de bovenkant van de krans. Natuurlijk weer met een krammetje vastzetten. Tegen het hooi aan zet je het blauwe druivenbolletje. Dit doe je met een cocktailprikker: die prik je in de krans te prikken en dan zet je het bolletje op de prikker. Een distel leg je tegen het hooi en het blauwe druifje aan en je zet dit weer vast met een krammetje. Zo maak je de hele krans vol met de eucalyptus, pistache groen, hooi, blauwe druifjes en de paarse distels.

Tip: om een pijnlijke duim te voorkomen, plak je met plakband een stuiver op je duim.
(toevoeging Ada: net als met bloemenprikken voor de Rodermarktwagen….)
Met een lijmpistool zet je de veertjes en eitjes vast op de krans. Dit moet je natuurlijk wel een beetje verdelen over de krans.
De krans is nu klaar. Je kunt een glazen potje met waxinelichtje in het midden van de krans zetten, of zoals ik heb gedaan, een mooi vaasje met tulpjes in het midden plaatsen: zie de foto’s. (als je op de afbeelding klikt, komen ze groter in beeld)

…..of een waxinelichtje?

Het kost wel even tijd om de krans te maken want tegen half twee waren wij pas klaar. Het heeft ons ontspanning, energie en gezelligheid gegeven, die wij op dit moment allebei wel kunnen gebruiken.

Corry en ik waren enthousiast over onze krans: we stuurden maar even een foto op de app naar onze collega’s.
Iedereen reageerde enthousiast; de volgende keer doen we een workshop met alle collega’s!
Want iedereen kan wel ontspanning, energie en gezelligheid gebruiken.

Petronet