Categorie: Muziek Pagina 1 van 31

21 april: Stroei…….voei…..

Door Ada

Op 21 april 2021

Zondagmorgen.
Voor de kerkdienst aan luister ik naar Radio 5 waar Jacques Klöters het programma ‘de Sandwich’ presenteert.
Het is week van de jaren ’60. Jacques draait altijd al muziek die anders is dan wat je normaal gesproken hoort op Radio 5 en ook nu horen we geen Rolling Stones, Cats en Beatles.
Hij draait ‘In oktober’ van Ramses Shaffy en Liesbeth List.
Ook vertelt hij het verhaal van de bijzonder televisieshow van Rudi Carell, waar Esther Ofarim als zeemeermin ten tonele verschijnt en laat daarbij ‘Split personality’ horen. Vind je het leuk om die veertig minuten televisie eens terug te zien? Hierbij een link naar de hele show op YouTube. Hij won er in 1964 ‘de zilveren Roos van Montreux’ mee.

Zo geniet ik van heerlijke zondagmorgenmuziek. We horen het thema van de film Dr. Zjivagho en dan vertelt hij over beroemde componisten uit de jaren ’60.
Harry Bannink wordt met name genoemd, die samen met Annie M.G. Schmidt legendarische liedjes schreef.
“Stroei…..voei…..” klinkt uit de luidsprekers, gezongen door Hans Boskamp.
Een liedje uit ‘Ja zuster, nee zuster’, een serie die van 1966 tot 1968 op de televisie was.
Als kind heb ik daar nog stukjes van gezien, maar ik kende vooral het lied ‘Niet met de deurn slaen’, de tune van serie.

In 2002 kwam er een film uit van ‘Ja zuster, nee zuster’; die was bij ons gezin populair.
Er werd een CD uitgebracht en die kochten we.
We konden alle liedjes die daarop stond meezingen en dat deden we dus ook af en toe uitbundig, vooral in de auto.
Het liedje ‘Stroei, voei’ was erg populair, want daarbij kon je zo heerlijk mee meeblèren en uithalen.
Hilarisch was het moment waarop wij met ons hele gezin in de auto zaten en een campingterrein opreden waar ons een plaatsje was toegewezen om de caravan op te zetten.
Onze dames op de achterbank zaten net middenin de uithaal ‘STROEI….VOEI….!” toen Gerard en ik tegelijk de autodeuren openden.
‘KARREKARREKIRA, NOTTEKIRA…!”
Het Griekse gezang tetterde over de camping en alle hoofden van de mensen in de buurt draaiden zich naar onze auto.
De toon was gezet…..ietwat zorgelijk werden we bekeken; zouden die lawaaipapagaaien op ons veldje komen?
Wij bleken achteraf mee te vallen, maar muisstil waren onze dochters natuurlijk ook niet.
Wie ze kent zal dat ongetwijfeld beamen.

Op dit blog vandaag twee uitvoeringen van het bovenbeschreven lied.
Hierbij een link naar de uitvoering van Hans Boskamp uit de jaren ’60. Geniet daarbij vooral van de mooie foto’s uit de de oude doos die voorbijkomen.
Deze tweede link is naar een video van de trieste Griek uit de film met o.a. Loes Luca.

Reageren

9 april: Een selectie….

Door Ada

Op 9 april 2021

In Muziek

Vanmorgen werd er bij de Arbeidsvitaminen muziek gedraaid van het lijstje dat ik in januari had ingestuurd.
Man, wat vond ik het spannend.
Het is al enerverend dat je naam als aanvrager wordt genoemd en dat de hele lijst vrienden en familie ook nog (bijna) helemaal wordt voorgelezen, maar ik was vooral benieuwd naar wat er gedraaid zou worden.

Van de ‘Club van 8’ uit Hoogersmilde draaide Schiffers muziek van Status Quo, Frank Boeijen, Deep Purple* en Carole King.
Van de familie Waninge werd vooral de keuze van de schoonzusjes gedraaid: the Beatles, Rob de Nijs, the Cats en Earth, Wind & Fire.
De familie Vrieswijk is maar klein, maar van mijn broer en schoonzus kwamen beide nummers voorbij.
Toen Ten Sharp (het nummer van Annette) te horen was appte mijn broer: ‘Nu Deep Purple nog’. (had hij aangevraagd)
Mijn antwoord: “Ja. En Chris de Burgh” (had ik aangevraagd)
Zijn reactie “Wie is Chris de Burgh?”
Ons eeuwig meningsverschil.
Annette: “Ze doen alleen de leuke nummers”
Even later werd toch Deep Purple gedraaid.
Henk: “Gerechtigheid bestaat…”

Van de inbreng van de kinderen werd één nummer afgespeeld: Amy Winehouse.
Onze dochters zijn natuurlijk geen Radio 5-luisteraars, maar zaten om mij een plezier te doen toch te luisteren.
Radio 5 is duidelijk niet hun zender.
Deze appjes kreeg ik o.a. binnen:
“Ik mis de Spotify-skip-knop”
“Dit is vast niet van jullie….”
Zelf houden ze van heel andere muziek.
Frea had bijvoorbeeld had een nummer van Delta Rea opgegeven, het was leuk geweest als Hans Schiffers dat had durven draaien.
Niet echt een radio 5-nummer; luister maar eens: Bottom of the river

Sommige nummers kwamen bijna voorbij.
We hadden ‘Dora’ van Wim Sonneveld aangevraagd als eerbetoon voor onze moeders, maar ‘het Dorp’ werd gedraaid.
Had mijn moeder ook prachtig gevonden trouwens, daar niet van.
En The Eagles zongen ‘Hotel California’ in plaats het aangevraagde ‘Last Resort’.

Er werden ook nummers gedraaid die niet van ons lijstje kwamen, maar die er wel goed bij pasten.
Jurgen Marcus bijvoorbeeld met ‘Ein Festival der Liebe’ brengt mijn broer en mij terug naar onze jeugd en de onvermijdelijke Duitse schlagers; we kunnen deze muziek woordelijk meezingen.
En ‘Papa’ van Stef Bos: voor onze vaders. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik het lied ga waarderen.

Het laatste nummer was ‘Hier kom ik weg’ van Daniël Lohues, aangevraagd door Gerard.
Die moest er natuurlijk ook gewoon in; Hans Schiffers benadrukte iedere keer in de aankondiging dat Roden in Drenthe ligt!

Wat bijzonder om een keer mee te maken: 12 nummers uit je eigen lijstje bij de Arbeidsvitaminen.
En mijn eigen verzoeknummer? Helaas….geen Chris de Burgh.
Fijn voor mijn broer.

Je kunt het hele programma terugluisteren: klik hier voor een link naar de uitzending.

(* Child in time van Deep Purple was door vriend Jan en broer Henk aangevraagd)

Reageren

24 maart: Die Brabanders…..

Door Ada

Op 24 maart 2021

In Muziek, Sweet memories

In het begin van de jaren ’70 gingen wij in de zomer als gezin twee weken op vakantie naar het buitenland; we hadden een vouwwagen en we stonden altijd op een camping.
Ooit stonden wij op zo’n camping in de buurt van een stel Brabanders.
Ze kwamen uit Goirle en stonden in een groep, zodat er een soort binnenplaatsje werd gecreëerd.
Volgens mij waren het drie broers, allemaal met hun gezin op vakantie en mijn broertje (8) en ik (12) maakten al gauw kennis met de kinderen van de buurgroep.

De leefstijl van de Brabanders week nogal af van die van ons.
Wij waren een gezin uit het noorden en mijn moeder hield ook op de camping de structuur van het huishouden vast, dus er werd op tijd koffiegedronken, gekookt, gegeten en (af)gewassen.
Zelfs de tent werd om de andere dag helemaal schoongeveegd.
Mijn ouders keken vanonder hun luifel toe hoe het er bij de buren aan toe ging en dat veroorzaakte op z’n minst opgetrokken wenkbrauwen, met name bij mijn moeder.
Ze zaten amper aan tafel, af en toe werd er eten uitgedeeld en een ieder deed wat goed was in zijn of haar ogen. ‘Volgens mij doet ze maor wat’ constateerde mijn brave moeder en dacht er het hare van.
Af en toe werden ’s avonds na het eten gitaren en andere muziekinstrumenten uit de tenten gehaald en gingen ze met elkaar op hun binnenplaatsje zingen; iedereen die wilde mocht meedoen.
Hun enthousiasme werkte aanstekelijk en ik bewaar goede herinneringen aan die avonden.
Ze deden ook heel gek soms.
Dan deden de mannen de nachtponnen van hun vrouwen aan, stonden ze zich met elkaar te bescheuren van het lachen en zongen nog een raar lied.
Als kind keek ik er naar met ogen op stokjes.
Wat een lawaai de hele tijd en wat een plezier!

Veel is weggezakt in mijn herinnering, maar naast ‘Meisjes met rode haren’ is er één liedje dat ik me ben blijven herinneren van die muziekavonden op de camping.
Het was een smartlap in de ware zin des woords en de mannen zongen het lied met veel gevoel voor drama.
Het heette ‘Zij was mijn kleine Marianne’.
En die ging dood.
Ik wist toen niet zo goed of de mannen het lied nou serieus zongen of er de draak mee staken.
Nu denk ik dat er al enige pilsjes genuttigd waren en dat ze het ‘over the top’ zongen ter leringhe ende vermaeck.

Toen ik deze week zocht naar een lied over Marian kwam ik op YouTube een video tegen van Ben Steneker met de titel ‘Zij was mijn kleine Marianne’.
Zou het…..!?!?
Ja. Toen ik het hoorde kon ik grote delen zo weer meezingen en zat ik weer in kleermakerszit bij de vrolijke muzikanten uit Goirle.
Hierbij een link naar de video van Ben Steneker op YouTube.
Nu weet ik ook wat de term ‘werkt ’s nachts voor haar geld bij het raam’ betekent en begrijp ik de overspannen reactie van de zanger beter.
Voortschrijdend inzicht.
Sweet memories.

Reageren

21 maart: Je leven geven.

Door Ada

Op 21 maart 2021

In Kerk & gemeente, Muziek

De preek van vanmorgen paste wat mij betreft goed bij de verkiezingsuitslag van afgelopen week.
Het ‘ieder voor zich’ heeft zich gemanifesteerd in een sterk rechts blok; in onze krant van zaterdag stond de kop: ‘Het woord solidariteit kan wel uit het woordenboek geschrapt worden’.
Dit on-line tijdschrift is geen politiek podium, dus meer ga ik er niet over zeggen.
In de kerk horen we een ander geluid.
Het thema van vanmorgen was weer één van de werken van barmhartigheid: de doden begraven.
Voorganger Sybrand van Dijk vertelde dat dit niet door Jezus was genoemd, maar dat dit in de middeleeuwen aan dat rijtje is toegevoegd.
Even een stukje geschiedenis: tussen 1347 en 1351 heerste er een zware pestepidemie. Er wordt geschat dat destijds een derde van alle Europeanen (we hebben het over miljoenen) aan die zogenaamde ‘Zwarte dood’ zijn overleden. Een drama van ongekende omvang. Het begraven van doden was belangrijk, want als ze niet begraven werden kon de pest door besmetting meer slachtoffers maken. Maar dat begraven was niet zonder risico: grote kans dat je zelf besmet werd. Er waren destijds priesters en nonnen die toch die taak op zich namen en daarmee hun leven op het spel zetten. Je leven geven; dat is ook wat Jezus heeft gedaan. Hij zei daar zelf over:

Voorwaar, voorwaar, ik zeg u: als de graankorrel niet in de aarde valt blijft hij alleen; maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort. Wie zijn leven bemint verliest het; maar wie zijn leven in deze wereld haat zal het ten eeuwigen leven bewaren. Wil iemand mij dienen dan moet hij mij volgen; waar ik ben, daar zal ook mijn dienaar zijn. Als iemand mij dient zal de Vader hem eren.

We hoorden vanmorgen dat ‘je leven geven’ niet direct jouw dood hoeft te betekenen.
Je geeft je leven door tijd en aandacht aan anderen te besteden, door te luisteren, te helpen, door er te zijn.

Sommige woorden en zinnen zijn in mijn hoofd gekoppeld aan liedjes.
Als het gaat over de stervende graankorrel heb ik het liedje van Elly en Rikkert in mijn hoofd dat we met het tienerkoor van het OKR destijds hebben ingestudeerd.
Dat was best lastig, maar toen het er één keer in zat was het prachtig om uit voeren.
Ook even luisteren? Hierbij een link naar het nummer op YouTube: Als het graan niet in de aarde valt

De emotie zat vanmorgen in het staartje van de viering.
Er werd een vierstemminge versie afgespeeld van het lied ‘Zolang wij ademhalen.’
Dat hebben we met de cantorij zo vaak gezongen dat ik de tekst van alle vier coupletten uit mijn hoofd ken; ook de alt-zetting zit er zo ingeramd dat ik hem in mijn hoofd zo meezing.
Maar zingen kon ik zelf op dat moment beslist niet.
Het heimwee naar de cantorij en het samen zingen golfde door me heen; het lied bracht tranen en tegelijkertijd troost.
Waarschijnlijk moeten we wachten tot september.
Maar we gaan weer zingen.
Als je klikt op deze link Zolang wij ademhalen….. kom je op een column van Berit Bootsma van de Protestantse gemeente Weesp en Driemond.
Zij schrijft wat ik bedoel; daar vind je ook de tekst van het lied.

Reageren

11 maart: Een ‘Lieve Jan – brief’.

Door Ada

Op 11 maart 2021

In Muziek

Toen ik in de derde klas van de MAVO zat vroeg vriendin Hieky mij om haar te helpen met het vertalen van een liedje dat ze mooi vond. En zielig.
Het stond op een verzamel-elpee met countrymuziek en het heette ‘A Dear John letter’.

Het gaat over een soldaat in een oorlogsgebied.
Hij vertelt dat hij blij is dat de gevechten gestaakt zijn en dat hij het overleefd heeft.
En dan heeft hij ook nog een brief van zijn liefje gekregen: hij verheugt zich er op om die te lezen.
De brief begint zo: ‘Dear John oh how I hate to write ….’

Daarna vertelt ze dat haar liefde voor hem is bekoeld.
Ze vraagt hem haar foto terug te sturen ‘want mijn man wil die nu graag’ en en passant schrijft ze dat ze die dag met zijn broer gaat trouwen.
“Tonight I’ll wed your brother, dear John…”

Ach, wat een tranentrekker! Net wat voor mij met mijn zwak voor smartlappen. Toen al.
Benieuwd naar dit lied? Klik hier voor een link naar een opname op YouTube.
Dit is een opname uit 1965 van Skeeter Davis en Bobby Bare; het origineel komt uit 1953 en werd uitgevoerd door Ferlin Husky en Jean Shepherd.

Zoekend naar de achtergrond van dit lied kwam ik er achter dat ‘A dear John letter’ en soort uitdrukking is in het Engels.
Dit vond ik er over op Wikipedia:
Het is een is een term die gebruikt wordt in Engelstalige gebieden (voornamelijk in de VS) voor een handgeschreven brief aan een mannelijke partner waarin zijn vrouw of vriendin hem informeert dat hun relatie voorbij is. Dear John Letters worden vaak geschreven vanuit het onvermogen of de onwil om de partner in het gezicht te confronteren. Vooral militairen die uitgezonden zijn staan bekend als ontvangers van de brieven.

De exacte oorsprong van de term is niet bekend, wel is bekend dat in de 2e Wereldoorlog de term veel gebruikt werd onder Amerikaanse militairen die in Europa vochten.
De eerste media die de term gebruikte was de Democrat and Chronicle in augustus 1945.
De schrijver van een artikel had een brief ontvangen die begon met ‘Dear John’ (Lieve John).
Vervolgens schreef hij hierover in een artikel: They usually began like that, those letters that told of infidelity on the part of the wives of servicemen… The men called them “Dear Johns”.

(Vertaling: Ze beginnen meestal op die manier, de brieven die militairen vertelden over de ontrouw van hun vrouw… de mannen noemden ze “Dear Johns”.)

Er zijn echter theorieën dat de term al voor de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt.

‘Lieve Jan’ maakten Hieky en ik er van in onze vertaling.
In de derde klas van de MAVO dacht ik nog dat het maar een liedje was.
Zo’n brief schrijf je toch zeker niet in het echt?
Het feit dat het een bestaande uitdrukking is zegt genoeg.
Arme Jan.

Reageren

6 maart: Zacht als fluweel….

Door Ada

Op 6 maart 2021

In Sweet memories

Tegenwoordig zien we de dochters weer af en toe: één op één en buiten. Dinsdag ging ik een wandeling maken met Carlijn; deze keer zou ik naar Groningen komen.
Ze woont aan de West Indische kade en kijkt uit op de Gerrit Krol-brug.
Aan de andere kant van het water is een industrieterrein, dus toen ze vertelde dat we de brug gingen oversteken vroeg ik me af of dat nou wel zo leuk wandelen was….?
Na de brug liepen we rechtdoor en kwamen eigenlijk gelijk in een bos met brede fiets/wandelpaden en had je helemaal niet meer door dat je in een stad liep.
Al wandelend kwamen we van alles tegen: een weiland met paarden, een veld met veel bulten, kuilen en hellingen voor skateboarders, een pluktuin waar iedereen ’s zomers vruchten en planten mag plukken en een ‘oerspeeltuin’.
Dit bevindt zich allemaal naast de Groningse wijk Beijum en aan de andere kant ligt het grote sportcomplex Kardinge.
Tijdens de wandeling voelde ik me soms een provinciaaltje in de grote stad.
Ten eerste was het ontzettend druk met hardlopers, fietsers en wandelaars; je moest uitkijken waar je liep.

…. in de open lucht bewegen…

Ten tweede: als je normaal gesproken je dagelijkse ommetje maakt langs sportcomplex ‘de Hullen’ (in Roden) dan kijk je je ogen uit bij Kardinge.
Er staat een grote klimwand van tientallen meters hoog waarlangs waaghalzen langs naar boven klimmen, er is een enorme hal voor zwemmen/schaatsen en er zijn plaatsen om in de openlucht te bewegen.
We liepen langs de oevers van de Kardingerplas waar we een bijzondere vorm van watersport konden bekijken: wakeskaten.
Dat is een combinatie van snowboarden, wakeboarden en skateboarden; een wakeskate is een soort skateboard, maar dan voor op het water.

De wandeling voerde ons dus door ‘Kardinge’, een natuurgebied van Natuurmonumenten.
Bij het woord Kardinge dacht ik alleen maar aan ‘overdekt zwemmen, kun je nagaan.
Hierbij een link naar de website van Natuurmonumenten met meer informatie.
We genoten van het mooie weer, van de verrassend mooie omgeving en van het gesprek dat we even weer samen konden voeren.
Toen we bijna weer thuis waren gingen we op mijn verzoek nog even bij het water van het Van Starkenborghkanaal staan.
Zo’n kanaal met grote boten doet me altijd mijn vader denken, die op een schip is geboren en altijd ‘hang’ naar water en schepen had.
De foto links is gemaakt door Wim vanuit het raam van hun appartement. (klik op de afbeeldingen voor een vergroting).

Op de terugweg kwamen we langs een wilg waar overvloedig ‘katjes’ aan groeiden.
Het deed me ineens aan mijn moeder denken, die zo’n katjestak prachtig vond.
Mijn vader nam die in het voorjaar altijd voor haar mee, want achter de steenfabriek stond zo’n boom.
Zondag waren we nog bij hun graf, maar daar zijn ze voor mij niet.
Ze zitten verankerd in mijn herinnering en er gaat bijna geen dag voorbij dat ze niet even in mijn gedachten voorbij komen.

Carlijn en ik plukten er allebei één katjestakje af.
Voor thuis.
Nu staat die tak bij ons op tafel.
Af en toe aai ik heel voorzichtig over de katjes.
Zo zacht als fluweel…….sweet memories.

Reageren

22 januari: Op de radio!

Door Ada

Op 22 januari 2021

In Muziek

Vanmorgen stuurde ik een app naar de studio van Radio 5.
“Gisteren wat frustratie van me afgeschreven in een blog over Arbeidsvitaminen en lezers gevraagd te stemmen. Misschien helpt het?” met een link naar het blog van gisteren.
Daar hoor je normaal gesproken niks van terug.
Bedankt voor de info, zoiets.
Drie minuten later ging mijn telefoon.
“Goedemorgen, met Robert van Radio 5. Ik las net je blog; leuk! Wil je na het nieuws van 8 uur daarover een gesprekje voeren met Bert Haandrikman? ”
Toen was het nog maar 5 voor 8, zat het hart mij al boven in de keel en was de hartslag ruim boven de honderd.

Spannend man.
Dan hoor je ineens die bekende radiostem uit je eigen telefoon; met bijbehorende jingles.

Bert Haandrikman (foto: website Radio 5)

“Eerst gaan wij naar Ada Waninge uit Roden.”
Het gesprek begon met de wat schokkende titel van het blog natuurlijk, dat Radio 5-publiek niet stemmen kan.
Dat had Haandrikman zelf gezegd deze week.
Daarna ging het over de Arbeidsvitaminen, over de radioring en aan het eind deed ik Hans nog even de groeten.
Je kunt het fragment terugluisteren hier Ada op Radio5 ; schoonzoon Cees heeft het fragment uit de uitzending ‘geknipt’.

Nou ben ik toch wel wat gewend op het gebied van spreken voor publiek, maar vanmorgen was ik wel heel gespannen; het duurde na het gesprek dan ook even voordat de hartslag weer normaal was.
Als je het fragment hebt beluisterd weet je dat ik nu officieel ambassadeur ben van het programma Arbeidsvitaminen.
Ben ik eigenlijk al jaren. ik draag deze titel met trots; als je bij de zoekfunctie op deze website ‘Arbeidsvitaminen’ intikt kun je naar meer dan 25 blogs.

Vriendin Sinet schokte mij vanmorgen door te vertellen dat ze niet op Hans had gestemd.
Haar stem was naar Jan Willem Roodbeen van Radio 2 gegaan.
Jammer van die ene stem; maar ik reken nog op de rest van mijn lezers: heb jij al gestemd op Hans?

Reageren

16 januari: TBONTB 15 – Van ergernis naar ontroering.

Door Ada

Op 16 januari 2021

In Geschiedenis, Sweet memories

Voor ieder hoofdstuk in het boek had ik een nieuw blog geschreven; in de rubriek ‘Sweet memories’ vond ik dit een toepasselijk verhaal.

In deze rubriek vind je verhalen over herinneringen aan fijne momenten die gekoppeld zijn aan muziek, boeken, foto’s en soms zelfs geuren; ik ben mij er van bewust dat ik tot nu toe zo’n fijn leven heb geleid dat er veel sweet memories zijn.
Wat ik bijzonder vind is dat zelfs de herinneringen aan ergernissen kunnen omslaan in ontroerende momenten.

Daarbij moet ik in de eerste plaats denken aan het lied Junge, komm bald wieder van Freddy Quinn.
Mijn vader en moeder vonden dat prachtige muziek. Zij gingen vroeger naar alle films waar Quinn in speelde en hadden zoete herinneringen bij die muziek. (afbeelding: uit de film ‘Heimweh nach Sankt Pauli’.)
Ik niet.
Oubollig vond ik het in de jaren ’70.
Niet meer van deze tijd.
Zat mijn vader te genieten van die jaren ’50 muziek, dan liep ik daar mopperend bij weg.
Mijn vader overleed plotseling in 2008 en ik herinner me nog de eerste keer dat ik Junge, komm bald wieder weer hoorde. Tranen met tuiten.
Zelfde verhaal met “mijn Jezus, ik hou van U”, een lied dat mijn moeder graag zong.
Not my cup of tea.
Maar nadat het op haar begrafenis is gezongen kan ik er niet meer met droge ogen naar luisteren, laat staan het zelf zingen.

Heel veel dingen die mij als puber zo irriteerden ben ik later als waardevol gaan zien.
Dat alles in huis een vaste plaats heeft: de beruchte ‘organieke plaats’ waar mijn vader ons mee opvoedde. Als je iets kwijt was had je het niet op de organieke plaats gelegd.
De rust en de regelmaat van een schoon en opgeruimd huis die ons door mijn moeder werd voorgeleefd.

Vorige week deed ik een nieuw plastic afvalzakje in het prullenbakje in de douche.
Het was het laatste zakje van de enorme voorraad die ik vanuit mijn moeders erfenis meenam naar huis. Ze overleed half oktober 2017, vorige week was 13 augustus 2020.
“Waarom heb je toch overal zoveel van op voorraad!” mopperde ik vroeger.
Nu kan ik er om glimlachen……ma met haar acht flessen Glorix.
Sweet memories.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Reageren

15 januari: TBONTB 14 – Sweet memories.

Door Ada

Op 15 januari 2021

In Geschiedenis, Sweet memories

Onder het tabblad ‘Geschiedenis’ vind je op deze website een submenu met de titel ‘Sweet memories’.
Als je daarop klikt kom je op een pagina waar ik beschrijf wat deze zoete herinneringen voor mij betekenen.
Op dit blog vandaag een paar voorbeelden van ‘Sweet memorie-blogs’ uit de afgelopen zes jaar.

Als puber in de jaren ’70 was ik helemaal idolaat van de glamrockgroep Mud.
Mijn hele kamer hing vol met posters van Les, Rob, Ray en Dave; er hing zelfs een poster van de mannen aan het plafond: dat was het eerste wat ik zag als ik ’s morgen wakker werd.
In april 2015 schreef ik een blog over ‘sweet memories & Mud: hierbij een link naar dat verhaal.

Aan onze dochters hangen ontzettend veel zoete herinneringen.
Slaapliedjes bij het naar bed brengen, verhaaltjes voorlezen, te veel om op te noemen.
De baby-herinneringen aan hen vallen samen met onze jaren ’60-kinderwagen; een blauw-witte wagen met een ruime bak die mijn ouders in 1960 splinternieuw kochten.
Over die kinderwagen en wie daar allemaal in hebben gelegen schreef ik in 2018 een blog onder de titel ‘Onze oldtimer’.

Rond het overlijden van mijn moeder in 2017 schreef ik destijds blogs over het rouwproces.
Hoe er steeds stukjes werden afgerond en hoe ik dat destijds beleefde.
In januari 2018 schreef ik over een bezoek aan Hoogersmilde. Ik ging even langs bij de nieuwe bewoonster van haar oude appartement en ging naar het kerkhof om het graf te verzorgen, waar toen nog geen steen op stond. Het blog heet Weer een stukje.

Voor het boek schreef ik een blog over hoe ergernis over dingen na jaren overgaat in ontroering.
Morgen in dit theater.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Reageren

5 januari: Jantje en de ganzen.

Door Ada

Op 5 januari 2021

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vorige week, voor de jaarwisseling, overleed ons oudste cantorijlid Jantje Alkema.
Ze was in november opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze haar heup gebroken had.
Ze herstelde wonderwel en na een revalidatieperiode in Maartenshof mocht ze weer naar huis.
Vlak voordat ze weg zou brak er corona uit in dat verpleeghuis en mocht ze niet meer weg om besmetting buiten het huis te voorkomen.
Het bijna onvermijdelijke gebeurde: Jantje kreeg corona en overleed aan een bijkomende longontsteking.
Wrang.
Ze was 88, maar nog erg vief; ze woonde nog steeds zelfstandig en zong tot maart 2020 wekelijks haar sopraan-partij mee in de Cantorij Roden.

Vanmiddag keek ik via Kerkomroep naar de dankdienst voor haar leven vanuit de Catharinakerk; we maakten kennis met de andere kanten van Jantje.
Dochter, echtgenote, moeder, weduwe, oma: de dochters schetsten in hun eigen streektaal een beeld van een warme vrouw met een groot hart die haar kuikens graag bij zich had, een moederkloek.
We hadden met een klein deel van de cantorij een opname gemaakt van twee liederen die in de dienst werden afgespeeld.
Onder normale omstandigheden hadden we in deze kerkdienst met de voltallige cantorij gezongen en op die manier afscheid van haar kunnen nemen, nu bleef het ‘afstandelijk’ en dat is wat mij betreft één van de naarste gevolgen van het coronavirus.
Ook kleinzoon David leverde een bijdrage aan de dienst: hij speelde op de piano het stuk ‘Gnossienne’ van Erik Satie.
Omi zou trots geweest zijn.

Aan het eind van de plechtigheid vertelde voorganger Walter Meijles een ontroerend verhaal over ganzen met betrekking tot het overlijden van Jantje.

En dan over die ganzen……want of je nu wilt of niet, op de dagen waarop het erop aankomt, zoals de dag dat je moeder sterft, krijgt alles lading en betekenis.
En dan zijn daar die ganzen in de lucht. Ganzen staan symbool voor het achterlaten van het oude, van de tijd of de plek die geen voeding meer geven kan. De ganzen komen terug wanneer nieuw leven weer mogelijk is. Daarmee staan ganzen symbool voor zowel geboorte, nieuw begin, als voor het leven verlaten en de zielereis die gemaakt wordt.

We hebben inmiddels ontdekt dat het vliegen in die beroemde V-vorm een functie heeft. Om de beurt neemt de voorste gans de moeilijkste plek in, zodat de ganzen die er achter vliegen baat hebben bij de luwte van de wind die verplaatst wordt. Otewel: samen hou je het langer vol en kom je verder door samen te werken.
En tot slot hebben we daar dan dat gakken, dat typische geluid van het buitengebied waar water te vinden is; Jantje vond het prachtig en jullie hebben het gehoord de dag dat ze stierf, overvliegende ganzen.

Jantje was al lid van de cantorij vanaf de oprichting in de jaren ’80 en was één van de trouwste leden.
Als we straks (hopelijk dit voorjaar) als cantorij weer met elkaar mogen zingen, zal Jantje’s stoel op de eerste sopranenrij leeg blijven.
We houden haar in herinnering als het creatieve, gezellige mens dat ze was maar vooral als toegewijde sopraan.
Toen de uitzending op Kerkomroep was afgelopen en ik de computer uitzette, hoorde ik de klokken luiden van de Catharinakerk op de Brink terwijl de kist, overladen met bloemen, naar buiten werd gedragen.
Dag Jantje.

Reageren