Categorie: Muziek Pagina 1 van 32

De hele vorige week werd er bij het radio 5 programma ‘Bert op vijf’ iedere dag een beetje reclame gemaakt voor  het programma ‘Chansons!’ van Mathijs van Nieuwkerk en Rob Kemps. Die kleine stukjes promotie waren zo leuk,  dat ik vrijdagavond met hoge verwachtingen voor de televisie zat.  Het voldeed ruimschoots aan die verwachtingen.

Foto: bnn/vara

De mannen presenteerden het programma vanuit Parijs. Aan het begin klonk ‘Il est  cinq  heur,  Paris ’s eveille’  en we zagen beelden van de wereldstad om 5 uur in de ochtend.  Verder hoorden we het levensverhaal van Edith Piaf en zagen we hoe Rob zijn vroegere hospita bezocht.

Het leukst vond ik het stukje waarin men Parijzenaars  liet meezingen met ‘Sous le ciel de Paris’.
Dat is een soort tweede volkslied: iedereen kent het!
Jij niet? Vast wel. Luister maar eens.

‘Chansons!’ wordt uitgezonden op vrijdagavond op NPO.1 rond 21.30 uur.
Nog drie delen te gaan. Mis het niet!

Als Nederlander geboren in 1960 heb ik de oorlog niet meegemaakt.  Mijn ouders wel, ze waren 12 en 13 toen de oorlog was afgelopen. Mijn vader woonde toen in Coevorden en hij vertelde dat de Joodse kinderen in zijn omgeving er op een gegeven moment niet meer waren. Als kind had hij dat als een vaststaand feit aanvaard, het was nou eenmaal zo,  maar na de oorlog,  toen voor iedereen duidelijk werd wat er was gebeurd,  heeft hij daar met terugwerkende kracht last van gehad.
De oorlog heeft een stempel gedrukt op hoe hij in het leven stond.  Hij koesterde zijn vrijheid en vond dat er niet bezuinigd moest worden op defensie. “Je moet je kunnen verdedigen als land.”

Waarom vertel ik dit?  Dat komt van een lied dat ik vorige week hoorde.  ‘Amsterdam huilt…. ‘ van  Zwarte Riek uit 1964.
Die zangeres kende ik van ‘M’n wiegie was een stijfselkissie’.
Een smartlap in het genre Jordaanlied.
Dat genre is over het algemeen niet ‘my cup of tea’; sterker nog, daar loop ik bij weg.
Maar ‘Amsterdam huilt’  raakte een gevoelige snaar.
Het beschrijft het Joodse leven in Amsterdam voor de 2e Wereldoorlog.
Het lied is geschreven door Riek’s partner Kees Manders; het is een melancholiek nummer over de verdwenen Jodenhoek.
Het wordt klaaglijk langgerekt gezongen, zoals dat ook gedaan wordt door een chazan (Joodse voorzanger), maar je hoort in het lied ook het zangerige roepen van Joodse marktkooplieden.

Hier wou ik het eigenlijk maar bij laten; de tekst spreekt voor zich en de uitvoering van deze zangeres doet de rest.
“Want weg is de gein….”
Je kunt het lied hier beluisteren op YouTube, hier vind je de tekst.

Sinds ik actief ben op Spotify heb ik al heel wat muziek gedownload en heb ik ook al heel wat afspeellijsten gemaakt.
Die zijn voornamelijk voor eigen gebruik, want het is mijn smaak.
Doen we een spelletje en willen we er gezellige achtergrondmuziek bij, dan zoek ik een random lijst van iemand anders.
Via de zoekterm ‘Jaren 70’ bijvoorbeeld.
Of ‘Balads’ of een ander genre.
Of “Evergreen Top 1000 Radio 5′.
Dan krijg je over het algemeen leuke muziek.
Hier en daar geef ik dan een nummer een hartje mee; dat betekent ‘Favoriet’.
Laatst kwam ik tot de ontdekking dat je die favorieten ook als ‘lijst’ af kunt spelen en dat leverde verrassende combinaties op.

Bij één nummer dacht ik bij het intro “Is dit ook een favoriet van mij?”
Toen ik het verder afluisterde wist ik het weer.
Het was het nummer ‘Blaosmuziek’ van Gé Reinders.
Het lied beschrijft een Limburgs dorpje op een zondagmorgen met een café, een kerk en een spelende fanfare.
Hij legt in het nummer uit welke instrumenten in zo’n orkest worden gebruikt en de genoemde instrumenten zetten vervolgens stuk voor stuk in.
Hij zingt het in zijn eigen taal, het Limburgs.
Het bijzondere is: de plaat heeft niet in de Top 40 gestaan, maar staat steevast in de Top 2000 van Radio 2 en de Evergreen Top 1000 van Radio 5.

Op internet vond ik een video uit 2019 die Reinders zelf heeft gedeeld ter gelegenheid van het feit dat het 20 jaar geleden was dat ‘Blaosmuziek’ werd opgenomen.
Hierbij een link naar die video op YouTube.
Drie en een halve minuut genieten.

Blaosmeziek op eine sjone zondigmorge
Blaosmeziek bleust mich omver
Mit toeters en bellen ’n sjoon verhaol vertelle
Zondigmorge blaosmuziek blaos mich riek.

Met recht een favoriet.

Zondagmorgen.
Voor de kerkdienst aan luister ik naar Radio 5 waar Jacques Klöters het programma ‘de Sandwich’ presenteert.
Het is week van de jaren ’60. Jacques draait altijd al muziek die anders is dan wat je normaal gesproken hoort op Radio 5 en ook nu horen we geen Rolling Stones, Cats en Beatles.
Hij draait ‘In oktober’ van Ramses Shaffy en Liesbeth List.
Ook vertelt hij het verhaal van de bijzonder televisieshow van Rudi Carell, waar Esther Ofarim als zeemeermin ten tonele verschijnt en laat daarbij ‘Split personality’ horen. Vind je het leuk om die veertig minuten televisie eens terug te zien? Hierbij een link naar de hele show op  YouTube. Hij won er in 1964 ‘de zilveren Roos van Montreux’ mee.

Zo geniet ik van heerlijke zondagmorgenmuziek. We horen het thema van de film Dr. Zjivagho en dan vertelt hij over beroemde componisten uit de jaren ’60.
Harry Bannink wordt met name genoemd, die samen met Annie M.G. Schmidt legendarische liedjes schreef.
“Stroei…..voei…..” klinkt uit de luidsprekers, gezongen door Hans Boskamp.
Een liedje uit ‘Ja zuster, nee zuster’, een serie die van 1966 tot 1968 op de televisie was.
Als kind heb ik daar nog stukjes van gezien, maar ik kende vooral het lied ‘Niet met de deurn slaen’, de tune van serie.

In 2002 kwam er een film uit van ‘Ja zuster, nee zuster’; die was bij ons gezin populair.
Er werd een CD uitgebracht en die kochten we.
We konden alle liedjes die daarop stond meezingen en dat deden we dus ook af en toe uitbundig, vooral in de auto.
Het liedje ‘Stroei, voei’ was erg populair, want daarbij kon je zo heerlijk mee meeblèren en uithalen.
Hilarisch was het moment waarop wij met ons hele gezin in de auto zaten en een campingterrein opreden waar ons een plaatsje was toegewezen om de caravan op te zetten.
Onze dames op de achterbank zaten net middenin de uithaal ‘STROEI….VOEI….!” toen Gerard en ik tegelijk de autodeuren openden.
‘KARREKARREKIRA, NOTTEKIRA…!”
Het Griekse gezang tetterde over de camping en alle hoofden van de mensen in de buurt draaiden zich naar onze auto.
De toon was gezet…..ietwat zorgelijk werden we bekeken; zouden die lawaaipapagaaien op ons veldje komen?
Wij bleken achteraf mee te vallen, maar muisstil waren onze dochters natuurlijk ook niet.
Wie ze kent zal dat ongetwijfeld beamen.

Op dit blog vandaag twee uitvoeringen van het bovenbeschreven lied.
Hierbij een link naar de uitvoering van Hans Boskamp uit de jaren ’60. Geniet daarbij vooral van de mooie foto’s uit de de oude doos die voorbijkomen.
Deze tweede link is naar een video van de trieste Griek uit de film met o.a. Loes Luca.

Vanmorgen werd er bij de Arbeidsvitaminen muziek gedraaid van het lijstje dat ik in januari had ingestuurd.
Man, wat vond ik het spannend.
Het is al enerverend dat je naam als aanvrager wordt genoemd en dat de hele lijst vrienden en familie ook nog (bijna) helemaal wordt voorgelezen, maar ik was vooral benieuwd naar wat er gedraaid zou worden.

Van de ‘Club van 8’ uit Hoogersmilde draaide Schiffers muziek van Status Quo, Frank Boeijen, Deep Purple*  en Carole King.
Van de familie Waninge werd vooral de keuze van de schoonzusjes gedraaid: the Beatles, Rob de Nijs, the Cats en Earth, Wind & Fire.
De familie Vrieswijk is maar klein, maar van mijn broer en schoonzus kwamen beide nummers voorbij.
Toen Ten Sharp (het nummer van Annette) te horen was appte mijn broer: ‘Nu Deep Purple nog’. (had hij aangevraagd)
Mijn antwoord: “Ja. En Chris de Burgh” (had ik aangevraagd)
Zijn reactie “Wie is Chris de Burgh?”
Ons eeuwig meningsverschil.
Annette: “Ze doen alleen de leuke nummers”
Even later werd toch Deep Purple gedraaid.
Henk: “Gerechtigheid bestaat…”

Van de inbreng van de kinderen werd één nummer afgespeeld: Amy Winehouse.
Onze dochters zijn natuurlijk geen Radio 5-luisteraars, maar zaten om mij een plezier te doen toch te luisteren.
Radio 5 is duidelijk niet hun zender.
Deze appjes kreeg ik o.a. binnen:
“Ik mis de Spotify-skip-knop”
“Dit is vast niet van jullie….”
Zelf houden ze van heel andere muziek.
Frea had bijvoorbeeld had een nummer van Delta Rea opgegeven, het was leuk geweest als Hans Schiffers dat had durven draaien.
Niet echt een radio 5-nummer; luister maar eens: Bottom of the river 

Sommige nummers kwamen bijna voorbij.
We hadden ‘Dora’ van Wim Sonneveld aangevraagd als eerbetoon voor onze moeders, maar ‘het Dorp’ werd gedraaid.
Had mijn moeder ook prachtig gevonden trouwens, daar niet van.
En The Eagles zongen ‘Hotel California’ in plaats het aangevraagde ‘Last Resort’.

Er werden ook nummers gedraaid die niet van ons lijstje kwamen, maar die er wel goed bij pasten.
Jurgen Marcus bijvoorbeeld met ‘Ein Festival der Liebe’ brengt mijn broer en mij terug naar onze jeugd en de onvermijdelijke Duitse schlagers; we kunnen deze muziek woordelijk meezingen.
En ‘Papa’ van Stef Bos: voor onze vaders. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik het lied ga waarderen.

Het laatste nummer was ‘Hier kom ik weg’ van Daniël Lohues, aangevraagd door Gerard.
Die moest er natuurlijk ook gewoon in; Hans Schiffers benadrukte iedere keer in de aankondiging dat Roden in Drenthe ligt!

Wat bijzonder om een keer mee te maken: 12 nummers uit je eigen lijstje bij de Arbeidsvitaminen.
En mijn eigen verzoeknummer? Helaas….geen Chris de Burgh.
Fijn voor mijn broer.

Je kunt het hele programma terugluisteren: klik hier voor een link naar de uitzending. 

(* Child in time van Deep Purple was door vriend Jan en broer Henk aangevraagd)