Categorie: Muziek Pagina 1 van 34

13 januari: Of zit het in het bloed………

Door Ada

Op 13 januari 2023

Deze dagen geniet ik van een week vakantie.
Een week voor mezelf.
Ik maakte een fotoboek van het huwelijk van Frea en Jon en voltooide het fotojaarboek van 2022.
Een dag de hort op met één van de dochters en een dagje naar tante Trijn.

En verder: een beetje aanrommelen, wat kasten opruimen en écht luisteren naar de Arbeidsvitaminen, mijn favoriete radioprogramma.
Donderdagmorgen was er in dat programma een gesprekje met Misha Blok.
Zij is geadopteerd en heeft een boek geschreven over de zoektocht naar haar echte moeder.
Zij koos als ‘haar Arbeidsvitamine’ het lied ‘In the blood’ van John Mayer.
Daarbij zei ze ‘Het is heel erg belangrijk dat je weet wie je ouders zijn. Dat je weet ‘waar je vandaan komt’.
Dat lied had ik nog nooit gehoord, maar ik zat aan de radio gekluisterd.
Mayer stelt vragen als:
‘Hoeveel van mijn moeder heeft mijn moeder in mij nagelaten?
Hoeveel van mijn vader ben ik voorbestemd om te worden?

1963

En hoe zit het met het gevoel dat ik nooit goed genoeg ben?
Zal ik lichten in mij dimmen om een ander tevreden te stellen?
Bij al die vragen hoor je steeds de zin: ‘Zal het uitspoelen in het water of zit het altijd in het bloed?”

Tien minuten later had ik dit blog geschreven en het nummer gedownload op Spotify.
Wil het lied ook beluisteren?
Hierbij een link naar een uitvoering op YouTube.

Ik weet waar ik vandaan kom en ik koester mijn familiegeschiedenis.
Inmiddels weet ik wat ik van mijn moeder en wat ik van mijn vader in mijn bloed heb.
Die fotoboeken bijvoorbeeld……..

Reageren

12 januari: Niet bij stem.

Door Ada

Op 12 januari 2023

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Dinsdagavond op de eerste cantorij-repetitie na de kerstvakantie kwam ik er achter dat mijn stem nog niet weer helemaal in orde is na corona; het zingen ging maar matig.
En naar gelang de avond vorderde nam het volume ook behoorlijk af: een noot op één hoogte uitzingen was al een hele opgave.
Daar maak ik me best zorgen om: zingen was altijd iets vanzelfsprekends waar ik erg van genoot; nu kost het me moeite en het klinkt ook niet zo als anders…… zou het wel weer goed komen?
Het heeft geen zin om hier lang in te blijven hangen: gewoon maar weer proberen.

We begonnen de repetitie dinsdagavond met een mail van één van onze bassen.
Hij had nare uitslagen gekregen na onderzoeken in het ziekenhuis en gaf aan vooreerst niet met ons te zullen meezingen.
Hij wordt erg gemist op de achterste rij en beslist niet alleen om zijn mooie, lage stem; ik schreef al eens vaker dat de cantorij veel meer is dan een groep zingende mensen.
Eén van de tenoren gaf aan dat hij zolang wel bas wilde zingen, dat komt de stemverdeling van het koor wel ten goede.
Toen hij dinsdagavond bij ons op de achterste rij ging zitten was er ook gelijk weer goedmoedig, onderling geplaag en gebruikten de tenoren termen als ‘overloper’ en ‘deserteur’.

Ook al is mijn stem dan nog niet weer optimaal: het samen zingen was weer fijn.
Alhoewel: één lied vond ik niet om door te komen. Het heet ‘Elke dag, alle dagen’.
De titel doet me denken aan het liedje “Alle dagen, alle dagen, zijn we vrolijk en dan maken we muziek, muziek, muziek!” uit de kinderserie Pippi Langkous.
Maar ‘alle dagen’ in de titel is dan ook de enige overeenkomst.
We zingen het 1-stemmig en het is lang en saai; ik zing liever de Pippi Langkous-versie.
Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren: als je bij een koor zit zing je af en toe ook dingen die je niet leuk vindt, dat hoort er bij.
Het past kennelijk goed bij de viering waarin we zingen begin februari.

Er was ook nog een lied waarbij een gender-discussie ontstond.
Op de cantorij; echt waar.
‘Leve de mens, hij is het beeld…’ en dan nog een paar zinnen met ‘hij’.
Een sopraan op de eerste rij vond dat we niet alleen ‘hij’, maar ook ‘zij’ moesten zingen; de mens is immers niet alleen maar hij.
We gingen het uitproberen met ‘zij’.
Daarna zei Karel: “Ik hoorde mensen ‘zij’ zingen, ook hoorde ik mensen ‘hij’ zingen en sommigen zongen ‘hij o nee zij'”.
De tenor die in de voorbereidingscommissie van de viering zit zou dit discussiepunt mee terug nemen naar de commissie.
“Kijken wat het sanhedrin er van vindt..’ smiespelde een bas.

Even ontstond er bijna muiterij, toen we om half negen nog TWEE EN EEN HALVE MINUUT doorzongen.
Dat kan eigenlijk niet, want om 20.30 uur is het namelijk koffiepauze en niet om 20.32 uur.
Ordnung muss sein.
Wat weer een fijne cantorij-avond: een goed begin van het nieuwe jaar!

Reageren

23 november: Blues voor Slauerhoff

Door Ada

Op 23 november 2022

In Muziek

Woensdagavond 26 oktober moest ik op een raar tijdstip nog even weg met de auto: iets ophalen uit Hoogkerk.
21.40 uur stapte ik in de auto. Dan hoor je op Radio 5 het programma Volgspot van Hijlco Span.
Daar moet je een beetje geluk mee hebben; soms heeft hij een leuke gast met fijne luistermuziek, soms is het gewoon niet mijn soort artiest.
Die avond had ik geluk: Jeroen Zijlstra was er.
Van hem staat er één nummer op mijn Spotify afspeellijsten: Durgerdam slaapt.

Ik kreeg alleen het laatste kwartier van de uitzending mee en het ging over welke muziek Jeroen graag in de Evergreen Top 1000 zou zien.
De show werd afgesloten met een lied van Jeroen zelf: niet Durgerdam, maar ‘Blues voor Slauerhoff’.
Nooit van gehoord.
Slauerhoff?
Dat is toch een dichter?

Was ook zo.
(Meer weten: hierbij een link naar Wikipedia.)
Jeroen vertelde dat het lied ging over het gevoel dat ook de gedichten van Slauerhoff ademen: aan de ene kant de heimwee naar de zee en op zee altijd heimwee naar het vaste land.
Het lied begint met een enkele trompet, miniem begeleid op piano en een bas; later komen er meer instrumenten bij.
Daar zat ik alleen in de auto met die mooie trompet en die bijzondere stem.
‘Ik volg de bakens en het vuurtorenlicht….’
Oeh.
Wat ja mooi.

Nu staan er twee nummers van Jeroen Zijlstra op mijn Spotify afspeellijsten.
Benieuwd naar het lied?
Hierbij een link naar een YouTube-video met het nummer.
Hieronder vind je de tekst.
Als je de link opent en teruggaat naar mijn website kun je meelezen.
Let dan ook even op de trompetten, het blijft namelijk niet bij één.
Je hoort er steeds meer in een prachtig arrangement.

Genieten.

Wat is een haven
Een kruis op een zeekaart gekrast
Ik zoek een haven
In ’t kraaiennest hoog in de mast
Ooit komt een haven, mijn haven in zicht
Ik volg de bakens, en ’t vuurtorenlicht
Ooit, ooit, ooit, ooit
Ik volg de bakens en het vuurtorenlicht.

Waar ligt de haven
Ik zoek kust voor kust naar mijn plek
Waar is de haven
De heimwee die maakt me haast gek
Ver blijft de haven en ver blijft mijn huis
‘k vaar met de sterren, wanneer kom ik thuis
Ooit, ooit, ooit, ooit
Ik vraag de sterren: “Wanneer kom ik thuis?”

Wie is mijn haven,
Wie roept er mijn naam in de wind
Wie is mijn haven
Een vrouw bij de zee of een vriend
Die als ik aankom, bij storm en bij nacht
Straalt als een baken en mij heeft verwacht
Ooit, ooit, ooit, ooit
Ooit komt de haven mijn haven in zicht
Ik blijf je schrijven
einde bericht.

Reageren

30 oktober: Wat je willie wat je wauto…..

Door Ada

Op 30 oktober 2022

In Alledag, Sweet memories

Vroeger waren onze dochters lid van de bibliotheek en gingen we iedere drie weken naar de bieb om boeken te ruilen.
Soms hadden we dan een boekje dat bij onze dames erg populair was en dat herhaaldelijk werd meegenomen.
Eén zo’n boekje was ‘Prins Assepoets’: het sprookje van Assepoester, maar dan omgedraaid.
Met een sprikkerig prinsje dat alle huishoudelijke klusjes moet doen voor zijn macho-broers, met een stoethaspelig toverfeetje met maffe toverspreuken en met in plaats van glazen muiltjes een superstrakke spijkerbroek die alleen prins Assepoets past. Hilarisch boekje, erg van genoten met elkaar.
Eén toverspreuk bleef in ons gezinsgeheugen hangen: “wat je willie wat je wauto, dit lege blikje wordt een auto”.
Die zin komt nog wel eens voorbij op feesten en partijen.
Jaren heb ik gezocht naar het boekje, maar ik kon het nooit meer ergens vinden.
Eén keer had ik een vraag uitgezet op Marktplaats, maar nooit meer iets van gehoord.
Het boekje raakte in de vergetelheid, op die ene toverspreuk na.

Gisteren consumeerden we mijn verjaardagscadeautje dat ik kreeg van Gerard: een etentje bij Shufu Cuisine.
Daar had ik een blog over kunnen schrijven, maar dat zou een kopie worden van het blog van ons vorige etentje daar.
Daarom hierbij een link naar : “Mag ik eens proeven?”, een verslag vanuit dit restaurant uit 2021, toen we daar waren ter gelegenheid van Gerards 60e verjaardag.
Van de kinderen kreeg ik een abonnement op het tijdschrift ‘Saar’ voor 2 jaar: wat een leuk cadeau!
“En als je straks thuis komt hebben we nog een klein cadeautje” werd mij beloofd.

Eenmaal thuis op de bank kreeg ik een klein pakje.
Het was het prentenboekje ‘Prins Assepoets’!
We lazen het gelijk weer door en het was weer net zo leuk als dertig jaar geleden.
Het komt in de kast te staan bij de andere boekjes waar zoveel goede herinneringen aan kleven.
Sweet memories.

En verder was het weer een gezinsbijeenkomst zoals anders.
Met chocoladezoenen bij de koffie/thee en een ‘gevulde plank’ bij de borrel.
Met verhalen uit Groningen en Almelo waar ik altijd erg van geniet, maar soms ook niets van begrijp.
Gisteren kwam een dochter met een lange reep stof, die ze op een bepaalde manier om de hand van een andere dochter vouwde.
“Kijk. Dan zit hier de caviakont en dan vouw ik dit hier zo omheen en dan moet daar een soort knoopsgat…”
Hè?
“Ja, ik ben bezig met het bedenken van een soort cavialuier, want Beer (hun cavia) wil heel graag op de bank lopen, maar hij piest de hele tijd dus nu bedenk ik daar iets voor.”
Ondertussen gaat er een telefoon van hand tot hand waarop een afbeelding staat van een Chihuahua met een klein luiertje om en roept een schoonzoon: zo’n ding heet een ‘incontinentie en loopsheidbroekje’.
Zo’n gezinbijeenskomst.
Dan is het af en toe bezigen van een toverspreuk toch helemaal niet raar…..

Reageren

1 oktober: Verschrikkelijk.

Door Ada

Op 1 oktober 2022

In Muziek, Sweet memories

Donderdagmorgen 29 september.
Drie drukke weken gehad, de eerste morgen dat ik lekker kan uitslapen.
Op mijn dooie akkertje yoga/pilates, douchen en een sudoku met een kop rooibosthee.
Het is al zo laat dat de Arbeidsvitaminen op de radio zijn.

Cindy und Bert komen voorbij.
Ich komm bald wieder, wieder vorbei.
Uit 1973.
Hoppa! Alle herinneringslaadjes gaan open en ik zing luidkeels het refrein mee:
Ich komm’ bald wieder Wieder vorbei.Und uns’re Liebe blüht wieder neu.Wenn ich auch gehn muss; Nimm das nicht schwer.Ich komm’ bald wieder Wieder hierher.

Het hele lied kan ik woordelijk meezingen; ik word er blij van.
Verschrikkelijk toch.
En dan komen onherroepelijk ook de tranen.
Om alles wat was.
Onze gezinsdingen, klaverjassen, die bandrecorder, dat beige pluchen tafelkleed……

Ik app mijn broer; de enige die dit snapt.
We sturen wat herinneringen over en weer.
Over een Duits muziekprogramma op de ZDF.
Over dat wij met z’n vieren zo fanatiek waren met klaverjassen: drie bomen op een avond! (1 boom = 16 potjes…)
En dat pa dan zei: “Kletsen doe j’maor in je vrije tied, wij bint nou an ’t klaoverjassen.’
O ja!

Dan zijn de tranen ook al weer weg.
Is er al weer een ander liedje op de radio.
Het kleine appgesprekje met mijn broer was een waardevol moment op mijn vrije dag.
Zoveel goede herinneringen om op terug te kijken en om af en toe samen even te delen.

Ook even meezingen met Cindy und Bert?
Hierbij een link naar een YouTube-video.

Reageren

21 september: Meisje van 17.

Door Ada

Op 21 september 2022

In Muziek

Deze week is de week van jaren ’70 op Radio 5.

Het liefst zou ik dan de hele dag thuis zijn met de radio binnen mijn gehoor.
Genieten van de muziek.
Genieten van de herinneringen.
Maar er zijn ook dingen als werk, afspraken buiten de deur en uitjes, dus ik hoor lang niet alles.

De jaren ’70 bestonden bij mij voornamelijk uit school.
Drie jaar lagere school, vier jaar MAVO en twee jaar HAVO.
Daar ben ik dan in zo’n week heel erg mee bezig in mijn hoofd, want muziek brengt mij terug in de tijd.
Mijn agenda’s waren in die tijd mijn dierbaarste bezit.
De eerste van het seizoen ’73 – ’74 heb ik ritueel verbrand met de hele toenmalige klas op het grasveldje achter de MAVO in Smilde, maar de andere agenda’s heb ik nog (zie afbeelding)
Popmuziek, de Top 40, dat was destijds het allerbelangrijkste in mijn leven: iedere week plakte ik een afbeelding van de top 40 in mijn agenda.
In zo’n week op Radio 5 ben ik af en toe even weer 14. Of 18, het ligt er maar net aan welke muziek er wordt gedraaid.

Hans Schiffers en Bert Haandrikman hebben een jeugdfoto van zichzelf op de website van Radio 5 geplaatst, dat ga ik vandaag ook doen.
Deze foto is genomen door de schoolfotograaf toen ik in HAVO 5 zat.
Het is september 1978 en ik ben 17 jaar. Een dorpsmeisje uit Hoogersmilde op een grote schoolfabriek in Assen.

Tegenwoordig ben ik een mevrouw van begin 60, maar het meisje van 17 is er ook nog steeds.
Want als Mud* deze week voorbijkomt gaat de de volumeknop op tien en blèr ik luidkeels mee: “And then she walked in looking like dynamite…..!”

* (lees voor deze jaren ’70 herinnering ‘Sweet memories‘ )

Reageren

14 september: Alles goed?

Door Ada

Op 14 september 2022

In Alledag, Muziek

Wat is de waarde van je dag?
Vandaag was voor mij een werkdag, niks bijzonders eigenlijk.
Om 07.30 uur op de fiets; in de Onlanden fietste ik een oude kennis achterop. “Hé, gezellig, ik fiets even een stukje met je op, hoe ist?”
Rond 08.20 uur was ik op kantoor. Toen ik de tas uit de fietstas haalde had mijn karnemelkbeker een beetje gelekt en een paar dingen in de tas hadden nu witte vlekken. Flut.

Hard gewerkt vandaag; we hebben nogal wat uitval/ziekte, dus ik werk wat extra de laatste tijd.
Toen ik wegging gaven collega en ik onszelf een complimentje: goed ons best gedaan, flink wat weggewerkt, alvast een goed weekend!
Op de terugweg zag ik in de Onlanden in de verte een zilverreiger die aan het vissen was.
Het witte stipje is de reiger. (klik op de afbeelding voor een vergroting).
Toen ik de foto maakte tikte er iemand op mijn schouder; het was collega Marja waar ik morgen mee werk.
Die had vandaag een vrije dag en maakte met haar man een wandeling door het prachtige gebied onder de stad Groningen.
We maakten een praatje en sloten af met ‘Tot morgen!’ en ik vervolgde mijn weg.

Heerlijk fietsweer, Radio 5 met Bert Kranenbarg op de oortjes.
Hij vertelde dat hij op de vraag ‘Alles goed?’ altijd antwoordde ‘Veel wel.’ want nooit is alles goed.
Daarna draaide hij in de rubriek ‘La chanson Francaise’ een nummer van George Moustaki: ‘Le temps de vivre’.
Wat een mooi nummer.
Ook even luisteren?
Hierbij een link naar het lied.
Vandaag hoefde ik niet te koken: Gerard zorgde voor de warme maaltijd.

Eenmaal thuis om 17.00 uur schreef ik dit blog.
Was vandaag alles goed?
Veel wel.

Reageren

29 augustus: Van beide kanten.

Door Ada

Op 29 augustus 2022

In Muziek

In de auto luister ik graag naar Radio 5; dan is er niks anders wat me afleidt, dan is muziek meer dan geluidsbehang.
Zo ontdekte ik ook ooit een heel bijzondere tekst van een nummer van The Cats: Turn around and start again.

Op weg naar Assen voor mijn afspraak bij Van der Valk op de Aaltje-dag hoorde ik bij de Arbeidsvitaminen. ‘Both sides now’ van Euson.
Euson bezingt de wolken, de liefde en het leven.
Hij heeft ze van twee kanten bekeken en komt tot de conclusie dat hij zich vooral de illusies daarvan herinnert en dat hij er eigenlijk nog niks van begrijpt.

Het lied is geschreven door Joni Mitchell, het is één van haar bekendste nummers. Dit vond ik er over op WikiPedia:
Ze zou het geschreven hebben in maart 1967, naar aanleiding van een passage uit het boek Henderson the Rain King van Saul Bellow uit 1959. Henderson the Rain King van Saul Bellow uit 1959. Ze vertelde hierover: “Ik las Saul Bellow’s Henderson the Rain King in een vliegtuig en vroeg in het boek is Henderson ook in een vliegtuig. Hij is onderweg naar Afrika en hij kijkt naar beneden en hij ziet wolken. Ik legde het boek weg, keek uit het raam en zag ook wolken, en ik begon het nummer meteen te schrijven. Ik had geen idee dat het nummer zo populair zou worden als het is.”
Het is door heel veel artiesten gecoverd, Euson zong het in 1971; net voor mijn tijd als het gaat om mijn kennis van popmuziek.

Mooi nummer.
Je kent het vast.
Hierbij een link naar een YouTube-video van het lied uitgevoerd door Euson.

Luister eens naar de mooie opbouw van de begeleiding.
Bij het eerste couplet alleen gitaren, aan het eind van dat couplet komen er violen bij.
Tussen het 1e en 2e couplet hoor je een fluit en dan nemen gitaren en violen het weer over.
De begeleiding wordt steeds een beetje sterker.
Tussen het tweede en derde couplet doet het haast wat klassiek aan.
Bij het derde couplet lijken de instrumenten allemaal hun eigen weg te gaan en het lied eindigt als een klassiek stuk van Mozart, uitgevoerd door een strijkorkestje.

Muziek om onderweg naar Assen even ontzettend van te genieten.

Reageren

23 augustus: Tot ziens.

Door Ada

Op 23 augustus 2022

In Muziek, Sweet memories

Zondagavond 31 juli las ik op internet dat Jan Steeman was overleden.

Maandagmorgen 1 augustus stonden de Arbeidsvitaminen daarom helemaal in het teken van Jan: zijn lievelingsmuziek werd gedraaid en van 11.00 tot 12.00 uur werd een eerbetoon aan hem uitgezonden.
Op maandagmorgen zit ik altijd op kantoor secretaresse te zijn, dus ik kreeg niks van de Arbeidsvitaminen mee, maar op dinsdagmorgen deed ik de oortjes in en luisterde het hele programma terug.

Truly Fair werd gedraaid.
Hans Schiffers vertelde daarbij dat dat nummer in de jaren ‘5o en ’60 veel werd aangevraagd door bedrijven.
Jan Steeman had daar ooit eens over verteld:”Dat was een populair nummer destijds, het werd uitgebracht in 1951. De AVRO kreeg toen ook wel brieven van fabrieksdirecteuren die liever niet hadden dat dat lied werd gedraaid: iedereen klapte namelijk steeds twee keer mee met dat liedje: My truly fair klap klap, truly truly fair klap klap (Luister maar eens, hierbij een link naar de uitvoering van Guy Mitchel .) Toen had je nog veel bedrijven waar een lopende band was en door dat klappen verloor men veel te veel tijd aan die band!”
Schiffers zei hierover: “En dan te bedenken dat Jan dat soort dingen gewoon wist, want toen had je nog geen internet/wikipedia om het allemaal op te zoeken…”

Ben je van mijn leeftijd, dan weet je dat Jan zijn ochtendprogramma op Hilversum 3 altijd begon met het geluid van een wekker.
Daarna hoorde je een duffe meneer die onder de douche ging. ‘BRRR COLD!’ ‘HAAA HOT!” Hmmmmm…Haaaaaaa……. en dan begon hij te zingen. Jom, dom, jom dom etc.
Ook dat nummer kwam voorbij; ik had het minstens veertig jaar niet meer gehoord en het bracht me onmiddellijk terug naar mijn meisjeskamer aan de Servatiusstraat in Hoogersmilde.
Ook even luisteren? Hierbij een link”: Allan Sherman Togetherness .
Sweet memories.

Hans Schiffers zei aan het einde van het eerbetoon:

“Jan vond het moeilijk om afscheid te nemen.
Als familie of vrienden in de tijd die hem nog gegeven was afscheid namen zei hij: ‘Tot ziens”.
En dat zeggen wij nu ook.”

Jans naam kwam ook wel eens voorbij in een blog.
Dan had ik een mooi liedje gehoord bij de Arbeidsvitaminen of zo.
Dan schreef ik bijvoorbeeld over stemmen voor de Top 2000: 25 november 2014
Of over een liedje van Alexandra: 20 oktober 2015
Over een nummer over een doodgewone Piet op 8 september 2016.

Eind 2016 ging Jan met pensioen. Daarover schreef ik het blog ‘Arbeidsvitaminen van Jan op 8 januari 2017

5 jaar later zeg ik samen met zijn opvolger Hans Schiffers: tot ziens en bedankt voor al die jaren passie voor muziek die je met ons hebt gedeeld.

Reageren

14 juni: Barbara Ellen.

Door Ada

Op 14 juni 2022

In Muziek

Toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde had mijn broer een cassettebandje van The Everly Brothers.
Mooie muziek, daar mocht ik ook graag naar luisteren.
Eén nummer sprong er voor mij uit: Barbara Allen.
Een mooie melodie, prachtig tweestemmig gezongen door Don en Phil.
Een dijk van een smartlap.
Want ook al wist ik niet precies waar het over ging, ik had al wel genoeg benul van het Engels dat ik begreep dat er twee jonge mensen dood gingen.

Jaren gingen voorbij.
Het bandje van mijn broer was al lang uit het zicht verdwenen en ik vergat het nummer, totdat ik toegang kreeg tot Spotify.
Op zoek naar iets van The Everly Brothers her-ontdekte ik Barbara Ellen.

Het is al een heel oud lied. De eerste bekende verwijzing naar deze mysterieuze folkballad is uit 1666, geschreven door de Engelse dagboekschrijven Samuel Pepys.
Hij beschreef het als een ‘Scotch song’; het lied werd vervolgens door immigranten vanuit Engeland naar de Verenigde Staten gebracht.
Het is door talloze artiesten uitgevoerd en een door de eeuwen heen geliefd lied geworden.
Wat gebeurt er in deze oude ballad?
Wat maakt het zo aangrijpend dat het al zo lang stand houdt?

De jonge William ligt op zijn sterfbed en roept om Barbara Ellen.
Ze haast zich niet om bij hem te komen en als ze er uiteindelijk is ze doet kil en uit de hoogte tegen hem, omdat hij haar in een herberg belachelijk heeft gemaakt.
Op weg naar huis hoort ze de doodsklok het overlijden van William aanzeggen.
Dan heeft ze plotseling spijt van haar gedrag en weet ze dat zij op korte termijn zal sterven van verdriet om hem.
In eerdere versies hield het lied daar op, maar later is er nog een verzachtend deel aan toegevoegd: William en Barbara worden naast elkaar begraven; uit zijn graf groeit een roos en uit het hare een doornstruik. De twee bloemen raken verstrengeld boven de twee graven, waardoor de overledenen voor eeuwig met elkaar verbonden zijn.

Ik zei het al: een dijk van een smartlap.
Ook even luisteren? Hierbij een link naar een video op YouTube.
Het staat op het album “Songs our daddy taught us” van The Everly Brothers.

Meer weten? Hierbij een link naar een Engelstalige wikipedia-pagina met een artikel over het lied.

Reageren