Categorie: Alledag Pagina 1 van 257

De maand juli is al weer drie-kwart om: de vakanties zijn begonnen.
Biden gooit het bijltje er bij neer en dat doe ik ook.
Voor de Amerikaanse president is het na zijn regeerperiode een definitief afscheid van de politiek, maar ik ben van plan om de pen/het toetsenbord over niet al te lange tijd weer op te pakken.
Net als voorgaande jaren neem ik een zomer-time-out van mijn dagelijkse blog: ik ga een fotoboek maken van het afgelopen half jaar en ik ga weer wat blogs schrijven voor mijn voorraad, want daar ben ik bijna doorheen.
Dat betekent: minstens een week geen dagelijks blog van mijn hand.

Maar een blog van een andere hand is altijd welkom!
Wil je de leegte de komende dagen een keer vullen?
Hobby’s, mooie verhalen, recepten, streektaal, ontroerende muziek, een brei- of haakpatroon, jouw familiegeschiedenis of zomaar IETS LEUKS: stuur maar op! Maak gebruik van ‘het podium’ dat ik je bied: een blog van ongeveer 500 woorden.

Hoe komt jouw blog bij mij?
Als je deel uitmaakt van mijn netwerk heb je mijn emailadres en/of telefoonnummer.
Zo niet, plaats dan een reactie via de knop ‘Reageren’ die onder ieder blog op mijn website staat.
Voordat je je reactie intypt moet je de getallen die er in letters staan in het onderstaande vak typen in cijfers.
Dus als er ’twee vier zeven’ staat moet je  ‘2 4 7’ intypen.
(Dit is om te voorkomen dat er computerrobots gaan reageren, waardoor mijn mailbox helemaal volloopt met spam)
Daarna typ je in het volgende vak je reactie.
Die komt binnen via mijn email; die publiceer ik dan niet bij de reacties in de rechterkantlijn, maar ik neem contact met je op zodat je je blog naar mij kunt mailen.  Ik ben benieuwd!

In ieder geval duik ik nu eerst onder tot de eerste week van augustus; tot dan!

Vorige week zaterdag ging de column van Daniël Lohues in het Dagblad van het Noorden over hunebedden.
Zo begon zijn verhaal:

In gedachten sta ik er zo. Waar ik ook ben. De twee hunebedden bij Valthe. Ze liggen in het veld, net buiten het dorp. Al 5000 jaar. De tweeling. In de officiële hunebednummering heten ze D36 en D37. Toen Jezus werd geboren, lagen ze er al 3000 jaar. Dat is langer dan van Jezus’ geboorte tot aan nu. Als je bij deze hunebedden staat, voel je dezelfde heiligheid als in een oude kathedraal. Dat er iets speciaals is met die plek. Die twee bij Valthe zijn het mooist als de zon net opkomt. Of net ondergaat. Of als het sneeuwt. Laat staan bij volle maan.

Wil je de hele column lezen?
Hierbij een link naar een PDF: Hunebedden – Daniel Lohues

Ik zat bij het aanrecht met de krant voor me en dacht: “Valthe? Liggen daar dan ook hunebedden? Daar moet ik dan nog eens naar toe!”
De gelegenheid deed zich afgelopen weekend al voor.
Neef Cor, zoon van mijn broer, was dit weekend bij ons te logeren.
We hadden hem uitgenodigd en gevraagd wat hij nog graag eens wilde bezoeken.
Hij studeert geschiedenis in Groningen; hij vroeg om een bezoek aan Burcht Bentheim en om een bezoekje aan Oldenzaal.
Bentheim omdat het zo’n mooie, oude burcht is met een rijke geschiedenis en Oldenzaal omdat zich daar een stukje familiegeschiedenis afspeelde. Over beide onderwerpen zal ik de komende maanden een blog publiceren; vandaag houd ik het bij de hunebedden. Ik zag namelijk mijn kans schoon: op weg naar Bentheim kwamen we bijna langs Valthe, we hoefden er amper voor om te rijden.

We lieten ons door Google Maps naar het hunebed leiden; midden in Valthe moesten we rechts een zandpad op. Met grote gaten, waar water in stond. Het gras en het onkruid stond naast en onder onze auto minstens een halve meter hoog, kortom: een avontuurlijke reis. Maar het was zeer de moeite waard: net als Lohues ervaar ik bij deze graven uit de oudheid de heilige sfeer, al is dat beslist anders als je er met zo’n jonge, enthousiaste student omheen loopt die honderduit praat en vragen stelt.

Links een afbeelding van hoe de twee hunebedden tussen de bomen liggen.
Rechts zie je een selfie met Cor op de achtergrond die ook een selfie maakt.
Meer informatie over deze stenen tweeling vind je op deze pagina van de website ‘Hunebedden info’

Vandaag is het twintig juli: het begin van de hondsdagen.
Het is de naam van de warmste periode van het jaar in ons land. De naam komt van het sterrenbeeld Grote Hond.

Vanuit mijn jeugd weet ik dat mijn moeder altijd zei dat etenswaren in deze periode minder lang goed te houden waren: toen er nog geen koelkast in huize Vrieswijk was, ging een pan soep die op zaterdag was gekookt voor de zondag naar de vloer van de koele kelder.
“Aans giet de soep mij mij kapot” zei mijn moeder dan.
De soep is mij één keer kapot gegaan, ook tijdens de hondsdagen.
Gewoon op het gasstel laten staan (het zal zo’n vaart toch niet lopen…?) , de volgende was de soep gaan schiften.

20 juli is dus de eerste dag van de hondsdagen, een belangrijke dag in de volksweerkunde.
Naar verluidt is het weer op deze dag bepalend voor het weer in de zes weken die daarop volgen.
Vandaag is de naamdag van Sint Margriet (Margaretha van Antiochië), die ook wel bekend staat als ‘pisgriet’.
Dat komt van een oude legende, waarin wordt verteld dat Margriet een goede daad had gedaan en dat zij als beloning datgene waar zij mee zou beginnen, zes weken ononderbroken vol zou kunnen houden, zonder ook maar een moment moe te worden.
Ze had bedacht dat ze zou gaan spinnen, dat zou veel wol opleveren.
Maar voor ze begon, wilde ze nog even haar blaas legen……en vervolgens bleef ze zes weken plassen.

Een greep uit de weerspreuken die uit deze legende zijn ontstaan:

• Als de eerste peer komt met St. Margriet,
  dan men overal de oogst beginnen ziet.
• Als Margriet pist in het riet,
  zes hele weken boerenverdriet.
• Geeft Margriet geen zonneschijn,
  het hooi zal licht bedorven zijn.
• Geeft Margriet geen zonneschijn dan zal het een natte zomer zijn.
• Regen op St. Margriet, dan hebben we zes weken boerenverdriet.

Als we deze oude weerspreuken mogen geloven krijgen we nu dus 6 weken prachtig mooi weer.
Maar de grafieken van Buienradar laten iets anders zien….

PS
Vandaag ook een nieuwe header: een foto van onze zomertuin.

Op de lagere school in Hoogersmilde kregen we in de zesde klas, ons laatste jaar, les van meester Kooi.
Dat was niet zo’n aardige meester.
Hij was streng en onberekenbaar.
Als hij vond dat je je vak niet netjes had opgeruimd werd de inhoud daarvan zonder pardon onder het bord uitgestort en moest je het uitzoeken en je vak weer netjes inrichten.
Ik was een sloddervos; zo noemde meester mij soms ook.
Geknoei in mijn schriften, ezelsoren in mijn boeken en inktvlekken op mijn handen.
Zucht.
De inhoud van mijn vak lag regelmatig verspreid onder het bord en op mijn rapport had ik nooit een 8 voor netheid; een 7 was het hoogst haalbare.

Maar het was niet allemaal kommer en kwel, hoor.
Meester Kooi hield van muziek en ik mocht mijn gitaar meenemen naar school om met de klas te zingen.
Geschiedenis was mijn lievelingsvak en hij kon mooi vertellen.
En hij hield van aanschouwelijk onderwijs, dus wij liepen soms de natuur in om bladeren, boomvruchten, bloemen en onkruid te plukken, waarvan we dan eenmaal terug in de klas de naam van probeerden op te zoeken.
Zo weet ik nog steeds hoe Blauwe Hondsdraf er uit ziet. En de Smalle en de Breede Weegbree.

Afbeelding: Wikipedia

Wat ik ook nog weet is wat hij vertelde over wollegras.
Dat was een plantje dat niet veel voorkwam, dat groeide alleen maar in moerasachtige gebieden.
Bij een vennetje in het bos in Hoogersmilde ontdekten we met de hele klas van die witte pluimpjes en meester vertelde dat dat wollegras was. Wordt ook veenpluis genoemd.
Dat wollegras zeldzaam was in Nederland en dat de mensen vroeger dachten dat het dwaallichtjes waren, kleine witte wieven.

Toen we tijdens onze ‘Happen en Trappen‘ dag bij Gasteren door een veenachtig gebied fietsten zag ik ineens een heleboel wollegras!
Dan moet ik even van de fiets af.
En heb ik meester Kooi weer in mijn hoofd met zijn aanschouwelijk onderwijs.

Het plantje heeft eigenlijk Eriophorum, een geslacht uit de cypergrassenfamilie en het komt alleen maar voor op het het noordelijk halfrond.
De naam is afgeleid van het Grieks: erion=wol en pherein= dragen, dus het is een woldragende plant.

Bij onze computer lag sinds jaar en dag en muismat van Plint (Poëzie en beeldende kunst), een combinatie van een muismat, een notitieblokje en een gedichtenbundel.  Zo af en toe schreef ik iets op dat notitiegedeelte en als het vol of vies was dan scheurde ik het blad eraf. Met zo’n blokje van 50 pagina’s doe ik rustig  6 jaar; over de dag dat ik mezelf verwende met de laatste muismat/notitieblok schreef ik destijds, in 2017, het blog  Schriftjes, boekjes en schrijfmateriaal
Daarin lees je meer over mijn ’tic’ als het gaat over ordenen en schrijven.

Eind vorig jaar scheurde ik het laatste blaadje eraf en wilde een nieuwe bestellen bij Plint, maar…… die hadden ze niet meer.
Nou ja, zeg.
Ik legde een A4-schrijfblok naast het toetsenbord, maar dat was te groot.
Bovendien zat ik steeds met de muis tegen de bovenste rand aan.
Toen legde ik er een A5-schrijfblokje neer, maar dat was te klein: de muis schoof er steeds naast.
Wat ’n boudel.
Toen bedacht ik dat ze misschien ergens anders ook wel van die dingen verkopen, dus ik ging op zoek op internet.
Bij Bol.com stonden ze wel in het assortiment, maar ze waren niet leverbaar.
En bij Amazon waren ze ook wel, maar die waren lelijk en veel te duur.

Gerard ging zich er mee bemoeien; die was het gezeur erover wel zat denk ik.
Hij kwam uit op de website van Bekking & Blitz.
Daar heten die dingen ‘Deskplanner’ en je had ze in verschillende uitvoeringen.
We hebben er gelijk drie besteld: één voor mij, één voor Gerard en één op reserve.
Gisteren werd het pakje bezorgd; er zat zelfs een klein cadeautje bij in: een mapje luxe kaarten.
Met deze nieuwe muismat kan ik dus weer 6 jaar vooruit.
Dan ben ik bijna 70!
Niet te geloven.

De ‘Oranje-vlag’ werd woensdagavond al weer binnengehaald.
Donderdagmiddag haalde Gerard de vlaggetjes-slingers weer weg en borg de Oranje-tas op in de kast.
Vrijdagmorgen, toen ik Nederland in Beweging aan het doen was, waren er twee ogen op mij gericht vanaf het de televisie.
Het oranje beessie zat nog op de rand van het TV-scherm.
En toen ik de gordijnen open deed zag ik nog veel meer in de vensterbank staan/liggen….
Na de Nederlandse beweging verzamelde ik het spul en legde het op het aanrecht.
Voor in de tas.
Voor over twee jaar.
Als ‘we’ ons plaatsen.

Inmiddels staat er iets anders op het aanrecht: het multifunctionele kerstpakket dat ik in 2019 kreeg.
Het is een fesztoon: een metalen rekje met verschillende maten glaasjes dat je op tafel kunt zetten en dat je voor van alles kunt gebruiken.
Benieuwd naar wat er zoal in zat? Hierbij een link naar het blog dat ik in 2020 schreef.
De naam fesztoon is afgeleid van het woord ‘festoen’, dat staat voor feest- of bloemenslinger.
In de loop van de jaren heb ik het ding al voor van alles en nog wat gebruikt, maar gisteren haalde ik een paar een paar bloemen uit de tuin en maakte op die manier van de fesztoon een echte bloemenslinger.

Gisteren, vrijdag, regende het vanaf 11.30 uur.
De tuin, die donderdagmiddag nog zo straalde in de zomerzon, lag er gisteren aan het einde van de dag sjompie-nat en troosteloos bij: de gootjes naast het pad slicht vol water en plassen tussen de struiken.
De zomerbloemenslinger fleurde ons huis van binnen gelukkig wat op.

‘The winter’s tale’ heet het stuk eigenlijk dat Shakespeare schreef in 1610/1611.
Klinkt als ‘lang geleden’ en ‘moeilijk’, maar als je naar het openluchttheater in Diever gaat heet het stuk ‘Een wintersprookje’ en geniet je van een heerlijke theateravond met toneel, muziek en dans.
Wij hadden kaarten via het Dagblad van het Noorden en 986 krantenlezers met ons: het was een besloten voorstelling, één van de laatste try-outs en we werden toegesproken door hoofdredacteur Evert van Dijk himself.

Het stuk dat Carlijn, Wim, Gerard en ik donderdagavond zagen is een verdrietig verhaal, dat na 20 jaar een vrolijk sprookje wordt.
Op dit blog ga ik het hele verhaal niet vertellen: kijk op de website van het Shakespearetheater, daar vind je alle informatie en een aantal mooie foto’s.

Wat maakte indruk op ons?

– Hoofdrolspeler Floris Albrecht die de onsympathieke koning Leonides zo menselijk neerzet: je houdt van hem en je haat hem. Hij leeft zich zo in in zijn rol, dat hij bij een tirade letterlijk het schuim op de mond had staan: er ontsnapte een kloddertje spuug aan zijn lippen.
– Het muziekorkestje met de bijzondere combinatie van instrumenten (gitaar, saxofoon, accordeon sousaphone) dat samen met de twee zangeressen o.a. het oorstrelende ‘Parole’ zong. Het bandje heet Billy and the blue Boar.
– De hilarische vertolking van de rol van Autolycus (liefhebber van oplichterij) door Inge Wijers die als een soort marskramer met een koffer vol zooi op het op het podium komt, waar tot groot plezier van het publiek zelfs warme rookworsten uitkomen. Ook zit er een hengel in, die ze er in een slap-stickachtige setting uithaalt en waar dan een mensenhand/arm aan vast zit die gedecideerd de koffer weer dichtklapt.
In het tweede deel wisselen Autolycus en de zoon van de koning van Bohemen van kleren. Dat moet op het podium gebeuren, dus het publiek moet witte doeken omhooghouden, waarachter de toneelspelers zich kunnen verkleden. Dit gaat niet zonder slag of stoot. Op een gegeven moment riep één van de toneelspelers tegen een doekophouder die het allemaal best lastig vond: “Nou kom op, je hebt maar een tientje betaald, doek ophouden!” Toen de prins was omgekleed hield de buurvrouw van een doekophouder hem een bakje voor: “Wil je nog een stukje worst mee?” “Ja, TOP!”
Dat kan alleen in Diever.
– De ondertitel van deze voorstelling is ‘De tijd zal het leren’. ‘De tijd’ had ook een rol in dit toneelstuk; acteur Dick van Veen gaf onnavolgbaar gestalte aan de tijd: zette het stuk soms stil, draaide de tijd terug en nam zo het publiek mee door de tijd.
– Erg grappig: dat de baby niet een broertje, niet een zusje, maar in het kader van de genderdiversiteit een brusje werd!

En net zoals voorgaande keren genoot ik ook nu weer van het sfeertje in het theater: altijd weer bijzonder om te zien hoe duizend mensen rustig van en naar de in/uitgang gaan en hoe gemoedelijk het er aan toe gaat. Wij hadden natuurlijk wel ontzettend geluk met het weer: droog en niet koud.
Het trouwe publiek is altijd welwillend; ook gisteravond veranderden de toeschouwers ogenblikkelijk in blatende schapen toen hen dat werd gevraagd.
Wat een feestje was het weer.
Nog nooit bij Shakespeare in Diever geweest?
Foei.

Op het Instagramaccount van deze website vind je nog wat  foto’s van deze avond.

Deze voorstellingen hebben wij in de tijd dat ik deze website heb bezocht:

september 2014 Love’s Labour’s Lost
augustus 2017 De getemde feeks
augustus 2021 Mac Beth in het bos