Categorie: Alledag Pagina 1 van 216

Mijn moeder deed vroeger aan ‘de voorjaarsschoonmaak’.
Het huis werd met bezemen gekeerd, alle kasten werden uitgepakt, schoongemaakt en weer ingepakt, gordijnen naar buiten en alle meubels grondig gestoft en gezogen.
Als kind vond ik dat uitermate ongezellig.
Toen ik later zelf een huishouden kreeg ben ik het wel eens van plan geweest, maar mijn goede voornemens strandden steeds op praktische bezwaren, zodat ik mij heb aangeleerd het hele jaar door af en toe iets aan te pakken, op te ruimen en schoon te maken, zodat het het huis redelijk op orde en ‘aan kant’ blijft.

…..nieuwe planten,….

In ons vakantiehuis in Westerbork houden we wel een jaarlijkse voorjaarsschoonmaak: afgelopen weekend hadden we het huis voor onszelf gereserveerd.
Voordeel: daar zijn alle kasten leeg, je hoeft ze alleen maar even uit te nemen.
Kastjes en bedden van de kant, vochtige doek en stofzuiger er achter langs, dan is het al weer goed.
Vorig jaar was het een vervelende klus, want achter  en onder sommige kastjes was het echt vies.
Kennelijk was het toen in jaren niet gebeurd, want dit jaar viel het erg mee.
Wij kunnen er weer een hele zomer tegen: als er gasten hebben uitgecheckt wordt het huis schoongemaakt door de service-dienst van het Timmerholt en als we er af en toe zelf zijn hou ik het bij: even een doekje door de aanrechtkastjes en het is weer netjes.

In één van de borders heeft Gerard nieuwe planten gezet en er is een houtsnippers-paadje aangelegd om die border heen langs het water naar het terras.
Verder hebben we onszelf een naambordje voor het huis cadeau gedaan: dat heeft Gerard er zaterdag ook opgeschroefd.

Zondag hadden we een echte rustdag.
Na het geboester en getrek van zaterdag vond ik een dag alleen maar lezen en borduren heerlijk.
Tijdens Ajax-Feyenoord zat ik heerlijk aan het water: lente in Drenthe.
We hadden geluk met het weer dit eerste lenteweekend van 2023!

Meer weten over ons huis in Westerbork?
Hierbij een link naar een pagina met meer informatie.

Een BOM-moeder was in de vorige eeuw de afkorting voor Bewust Ongehuwde Moeder.
Ik was wel gehuwd en toch was ik een BOM-moeder: Bewust Ongetrainde Moeder.
Sporten is gewoon niet mijn ding en voor de eeuwwisseling kreeg ik eigenlijk genoeg beweging door het huishouden, fietsen en zwemmen.

Maar in 2015 viel ik van de fiets en de dag erna kon ik niet kon lopen en zitten van de spierpijn.
Iemand zei: “50-plus he? Heb je wel eens aan yoga gedacht? Daar wordt je in ieder geval leniger van….” (lees: je bent eigenlijk toch wel een beetje een stijve hark).
Vanaf die tijd doe ik wekelijks op vrijdagmiddag aan een combinatie van yoga en pilates bij Trijntje Hagenauw.
Ik kwam er achter dat één keer in de week een uurtje eigenlijk niet genoeg is om soepel te worden/blijven, daarom doe ik al jaren iedere morgen 12 minuten pilates-oefeningen en iedere zaterdagmorgen doe ik 25 minuten Zumba: Bewegen Op Muziek. Toch nog een BOM-moeder!
En zondag? Rustdag.

Voor de activiteitenmarkt die zondag 12 maart werd gehouden bij de kerk heb ik een activiteit aangeboden die nou eens niks te maken heeft met muziek maken, zingen en/of handwerken:

Bewegen op muziek.
Vergeet de hippe sportpakjes, vergeet de pokkenherrie in de sportschool:
lekker bewegen op muziek uit de jaren ’70 en ’80 met eenvoudige oefeningen in je oude joggingbroek en een fijnzittend shirt.
Als ik het kan…….kun jij het ook.
Een bijeenkomst van twee uur met twee keer een half uur bewegen op muziek met tussendoor uitleg en tips.

Het is op zaterdagmiddag 1 april van 14.00 – 16.00 uur in Op de Helte, bijdrage voor het goede doel € 5,=.

Het is niet de bedoeling dat we allemaal als een razende gaan sporten: lekker in beweging en niet te moeilijk is het motto.
Misschien steek je er iets van op: WELKOM!

Woon je in de buurt en lijkt het je leuk om mee te doen?
Geef je dan op via een reactie op deze website, kan onderaan dit blog: klikken op de regel ‘reageren’.
Je reactie komt niet in de kantlijn bij de reacties te staan.

De Princessehof in Leeuwarden herbergt het Keramiekmuseum, ik schreef er al over in het blog over Escher.
Uit mezelf zou ik er denk ik niet heengegaan zijn: ik ben niet bovenmatig geïnteresseerd in keramiek.
We eten iedere dag van ons boerenbontservies en verder reikt mijn kennis eigenlijk niet.

We bekeken eerst de tentoonstelling ‘Feest’.
Daar  laat men met een associatieve tentoonstelling zien hoe mensen in Nederland hun feesten vieren en keramiek hoort daar als vanzelfsprekend bij, omdat bij al die feesten eten & drinken heel belangrijk is.
Je ziet o.a. een bruiloftsfeest, het Pesachfeest en het kerstfeest.
Herkenbaar als het gaat om de feesten die je zelf viert en interessant als het gaat om feesten uit andere culturen, zoals Divali en Ketikoti.
Aan het begin van het museum was er een luidruchtige bezoeker die heel erg in de weg ging staan als hij foto’s wilde maken en met luide stem duidelijk maakte dat hij gebak verwachtte bij feest HA HA! Hij roeptoeterde zijn quasi grappige mening door de ruimtes; dan moet je heel erg oppassen dat je geen oogcontact maakt, want dan gaat zo’n clown tegen jou praten en dat wil je niet.
“Die heb je soms op een camping ook….” merkte Jeannette op.
Ja.
En op bruiloften en partijen.

Na de feesten dwaalden we door de zalen en liepen met  ‘oooohs’, ‘aaahs’ en ‘kijk hier nou’s’   langs de vitrines.
Het oude pand leidt je via trappenhuizen, kamers  en zolders langs keramiek uit voorgaande eeuwen.
Je maakt een soort reis door de tijd met keramiek uit verschillende landen en iedere zaal heeft zijn eigen thema en sfeer; keramiek is kennelijk ook aan mode onderhevig.

Wat heb ik onthouden?
Dat er vazen en potten waren van keramiek, uit de tijd dat in Noord-Nederland de hunebedden werden gebouwd.
En ik leerde iets over mijn eigen ‘boerenbont’:
Petrus Regout, hij was de oprichter van aardewerkfabriek De Sphinx in Maastricht, was een meester in het imiteren van populair servies.
Rond 1850 nam hij vaklieden uit Engeland in dienst om het destijds niet aan te slepen ‘creamware met drukdecoratie’  na te maken.
Deze Petrus is ook verantwoordelijk voor het oer-Hollandse ‘boerenbont’.
Maar eigenlijk is dat dus ook een kopie van een van origine Engels motief; het werd een van de populairste serviezen in binnen- en buitenland.
Zaterdagmiddag vond ik in het museum een vitrine met alleen maar boerenbont in verschillende varianten.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)

Halverwege kwamen we de ‘museum-grapjas’ met z’n opzichtige camera nog een keer tegen, maar wij doken schielijk weg en konden hem ontwijken.
Hem hoef ik niet te onthouden, sterker nog: gauw vergeten.
Dit museum ook bezoeken?
Een aanrader!
HIerbij een link naar hun website.

Vorige week kregen we een suggestie in onze 40 dagen kalender:
sla in deze periode eens een warme maaltijd over.
Het geld dat je overhoudt geef je aan Kerk in Actie.
In eerste instantie dachten we dat we dat niet gingen doen, maar toen we over nadachten besloten we het toch te proberen.

We maakten een volkorencracker met kaas, aten nog een banaan en constateerden aan het eind van de dag dat het heel erg mee was gevallen.  Sterker nog: we hadden die dag allebei een lange werkdag en dan scheelt het enorm als je niet hoeft te koken, helemaal als je boerenkool uit eigen tuin eet, want dat is altijd best een werk.
Die stamppot aten we een dag later en daar hebben we toen heel erg van genoten.

“Zullen we deze week weer een crackerdag doen? ” stelde Gerard zondag voor.
Vond ik een goed idee.
Je valt heus niet zomaar om als je een dag niet warm eet.
Door zo’n crackerdag realiseer je je dat we in de luxe positie verkeren dat we ons iedere dag een warme maaltijd kunnen veroorloven.

Loesje had trouwens ook wel een goed idee voor een moderne variant van vasten:
40- dagen zonder afstandsbediening.

Wat een aardverschuiving is er ontstaan in politiek Nederland na de Provinciale Staten verkiezingen van gisteren.
Op dit blog lees je eigenlijk nooit iets over politiek, want dat is bijna nooit mijn waarde van de dag.
Waarom dan vandaag wel?
Omdat er tijdens de verkiezingsavond op NPO1 rond 23.30 uur een deskundige iets vertelde over het kiesgedrag in provincie Drenthe.
Hij benoemde het verschil tussen de ‘veendorpen’ en de ‘zanddorpen’.
Hij vertelde over de rijke ondernemers uit andere delen van het land die het moeras ontgonnen door turf te winnen en de arbeiders die bij die werkzaamheden werden uitgebuit en onderdrukt.
Daar ontstond de argwaan en achterdocht ten opzichte van overheden.
De Drenten die in de zanddorpen wonen hebben een heel andere geschiedenis: vanaf de middeleeuwen bestond Drenthe uit zes dingspelen met daaronder kerspelen, die tegelijk de kerkelijke en bestuurlijke gemeenten vormden. De kerspelen bestonden weer uit buurtschappen, de dorpsgemeenschappen. Er lag dus een eeuwenoude, gedegen bestuursstructuur waar burgers het beter hadden dan in de veendorpen, waardoor er meer vertrouwen was in de politiek en het boven hen gestelde zag.
Die verschillen tussen zand en veen zag je ook altijd terug in de verkiezingsuitslag.
Even kort door de bocht, maar  dit is ongeveer de strekking van het verhaal.

De journalist beweerde dat de BBB over die ‘zand-en-veen-grens’ heen kiezers had getrokken, omdat nu niet het ‘zand en veen’-verschil aan de orde was, maar het verschil tussen de randstad en het platteland.
De mensen op het platteland zijn het zat dat het overheidsbeleid wordt gedicteerd vanuit Den Haag en dat er amper wordt geluisterd naar wat ‘het platteland’ wil.
Bijna alles wordt beslist op grond van de randstedelijke blik en valt vaak uit ten nadele van het platteland, lees het noorden, het oosten en het zuiden. .
Er is massaal op de BBB gestemd omdat mensen op die manier een proteststem konden uitbrengen.
Hé randstedelingen: wij zijn er ook nog.

Zelf ben ik een mengvorm van een zand-Drent (mijn vader kwam uit Coevorden) en een veen-Drent (mijn moeder kwam uit Emmercompascuum).
Mijn hele jeugd bracht ik door in het veendorp Hoogersmilde en rond mijn dertigste verhuisde ik naar het zanddorp Roden.
En inderdaad: een wereld van verschil.
Maar nee, ik stemde niet op de BBB.
Maar ik begrijp wel waar die ‘protest-sentimenten’ vandaan komen.

Mijn waarde van de dag was dat onze Drentse volksaard op een onverwacht moment even voor het voetlicht werd gebracht.
En waar het bijna altijd gaat over de turf, jenever en achterdocht waaruit onze lieve heer de Drent heeft gewrocht: deze keer was het niet eens negatief!

In Leeuwarden bezochten Jeanette en ik het Keramiekmuseum.
Dat was op zich al erg de moeite waard, (blog volgt), maar een cadeautje vond ik het onderdeel ‘Thuis bij Escher’.
Het museum is gevestigd in een stadspaleis, gebouwd in 1622.
Het is destijds gebouwd op de restanten van het steenhuis Papingastins, dat waarschijnlijk uit de 15e eeuw dateert.
Maria Lousia van Hessen-Kassel (die door de Friezen Marijke Meu werd genoemd) ging er wonen in 1731; zij was de weduwe van Johan Willem Friso, voorouder van ons huidige koningshuis.
Zij verzamelde keramiek en haar omvangrijke collectie maakt nu deel uit van het Keramiekmuseum.
Later werd het luxe herenhuis opgesplitst in drie woonhuizen; in het middelste daarvan is in 1898 de beroemde graficus M.C. Escher geboren.
In de kelder van het museum is een kleine expositie aan hem gewijd onder de titel ‘Thuis bij Escher’.
Dit staat er over op de website van het museum:

Escher komt thuis
Thuis bij M.C. Escher geeft ruchtbaarheid aan het Princessehof als de geboorteplek van de wereldberoemde graficus M.C. Escher. In het stadspaleis in Leeuwarden zag Maurits Escher het levenslicht en bracht er zijn eerste levensjaren door. Aan de hand van jeugdfoto’s, voorwerpen en een documentaire wordt de band tussen Escher en het Princessehof meer dan ooit duidelijk. Ook wordt de invloed van keramiek op het kunstenaarschap van Escher duidelijk.

Leon Keer
Speciaal voor de presentatie maakte straatkunstenaar Leon Keer een grote muurschildering in de kelder van het Princessehof in Leeuwarden. Hij laat zich daarbij inspireren door Eschers werk Hol en Bol. Met zijn driedimensionale vertaling van het werk zorgt Keer voor optische illusies in de gewelfde kelderruimte van Eschers geboortehuis.

Het was die muurschildering in de kelder die op mij veel indruk maakte.
Fantastisch, wat mooi.
En helemaal in de stijl van Escher met trappen die nergens heen leiden veel optische grapjes.
Op de museum-website heeft Escher een apart tabje, daarop staat een korte video waarop te zien is hoe dit kunstwerk is gemaakt.
Hierbij een link naar dat artikel.
Gaat dat zien!

In het museumwinkeltje kocht ik na afloop een setje van 10 kaarten met afbeeldingen van werken van Escher.
Op één van die kaarten staat een digitale bewerking van het kunstwerk ‘Draak’ uit 1952.
Wát een kunstenaar.

De kerkdienst van zondagmorgen en de activiteitenmarkt daarna was een beetje ondergesneeuwd.
Figuurlijk omdat wij een heel druk weekend hadden met twee dingen op één zondag en letterlijk omdat het hard sneeuwde rond 09.30 uur.
Daardoor waren er wat minder mensen in de kerk dan verwacht.
De door de ZWO georganiseerde ‘activiteitenmarkt’ brengt altijd veel geld op: dit keer was Father Petru uit Moldavië het goede doel.

We hoorden in de viering het verhaal van de ontmoeting van Jezus met de Samaritaanse vrouw bij de put.
Klein detail waar ik om moest lachen: de kinderen kwamen terug van kindernevendienst met een tekening.
“Wat heb je getekend?” vroeg voorganger Sijbrand van Dijk.
Matthias antwoordde enthousiast “Een put!”
De dominee verstond “een truck” maar zag die niet op de tekening…..  die twee praatten net zo langs elkaar heen als Jezus en die vrouw.

Twee heel verschillende werelden die elkaar raken.
Als voorbeeld noemde de voorganger de ontmoeting van de moeder van een slachtoffer van de terroristische aanslagen in Brussel met de moeder van een omgekomen terrorist die een aanslag had gepleegd.  De vrouwen vonden elkaar in hun verdriet.
“Als je het verdriet van de ander ziet en erkent zie je de mens en vervagen de grenzen van ‘wij’ en ‘zij’.”
Net als de lelie en de orchidee die we zagen in het liturgisch bloemstuk.
Dit schrijft maakster Dea er zelf over:
Links en rechts 2 heel verschillende opvallende bloemen: een lelie en een orchidee.
Zij staan voor mensen met een heel verschillende (geloofs)overtuiging.
Ze zijn verbonden met een rood lint.
Rood van de liefde.
Vraag: Wat bindt je en wat houdt je uit elkaar?

Tijdens de activiteitmarkt konden mensen zich inschrijven voor de dingen die werden aangeboden: een wandeling, iets haken, workshops en maaltijden om maar wat te noemen.  Daarnaast was er een Rad van Fortuin waar je loten voor kon kopen; er was een tafel ingericht met prijzen die mensen hadden aangeleverd. Het deed mij denken aan ‘de bazar’ die vroeger in Hoogersmilde werd gehouden in De Schakel om de kas van de kerk te spekken,
Ik won zondagmorgen één ding: mijn eigen zelfgebakken boterkoek, maar die leverde ik gelijk weer in, wat weer verdacht werd gevonden door de omstanders “Zit er cyaankali in of zo? ”
Nou, wat denkt de dokter zelf…

Wil je meer weten over en foto’s zien van de activiteitenmarkt?
Hierbij een link naar een artikel daarover op onze PKN-website.
Daarop vind je ook een overzicht van activiteiten waar je je nog voor kunt aanmelden.

Bij vrouwenkoor ‘Amane zingt een voor ons bijzondere vrouw de lage altpartij: onze dochter Frea.
We waren uitgenodigd voor hun concert gistermiddag.

Het koor staat onder leiding van Merel Heerink en heeft een breed repertoire: van Queen tot Davina Michelle, van David Bowie tot Brigitte Kaandorp.
Als ik bij een concert zit, maak ik nog wel eens foto’s of opnames, maar bij deze uitvoering heb ik alleen maar geboeid geluisterd en gekeken.
Ze brachten een onderhoudend programma dat aan elkaar werd gepraat door twee koorleden: denk aan de duo-presentatie bij het Eurovisie-songfestival, maar dan grappig.
De titel van het programma was ‘de 17 zonden’. De dames benoemden allerlei dingen die zondig en/of zonde waren en drukten iemand op de tweede rij een krijtbord in de handen, die het aantal zonden moest bijhouden. Op wonderbaarlijke wijze kwamen ze precies op 17 uit.

Dit blog is geen recensie, maar toch wil ik een paar dingen benoemen.
Dirigente Merel nam na twee nummers het woord en legde de aan de zaal uit wat een dirigent zoal doet: aanschouwelijk onderwijs.
Ze liet het koor de regel ‘all the leaves are brown and the sky is grey’ op verschillende manieren zingen. Staccato, legato, lang aanhouden, harder, zachter: als je zelf op een koor zit weet je hoe belangrijk een dirigent is.

De middag was georganiseerd in het buurthuis waar het koor ook repeteert.
Erg gezellig, niks mis mee, maar dit koor verdient bij een concert een zaal met meer akoestiek.
Meestal als je een blog van mijn hand leest over een muziekuitvoering, dan lees je dingen als: “de inzet was niet helemaal gelijk, het koor zakte een beetje, het stond niet helemaal goed onder elkaar”, maar dat was vanmiddag niet aan de orde.
Bij de taart en koffie in de pauze vroeg ik aan Frea of ze de laagte wel eens niet haalde omdat het koor was gezakt, maar dat gebeurde nooit.
Ze zingen a capella, loepzuiver en soms wel 6-stemmig en niet één keer dacht ik: ‘oeoeoe….jammer”
Ze zingen alle teksten uit het hoofd; daarbij zingen ze niet alleen, maar ze geven met gebaren, gezichtsuitdrukking en choreografie meer cachet aan wat ze zingen.
Ze stralen enorm veel plezier uit, je ziet ze zelf ontzettend genieten van wat ze aan het doen zijn.

Wat sprong er uit?
Gelijk in het begin ontroerden de vrouwen mij met het lied ‘Maak es wat af’ van Jasperina de Jong en verder was er een prachtig arrangement van ‘Wannabe’  van the Spice Girls.
Hilarisch was de uitvoering van ‘zitten in de trein’ en onder het kopje ‘de dag des oordeels’ zongen ze in deze maand maart een geweldige versie van het lied ‘Santa Claus is coming tot town’.
Was er dan niets negatief?
Ja hoor.
a. het was erg jammer dat het was afgelopen en
b. ik was jaloers op de dreumes die halverwege met mama mee ging zingen en swingend in het gangpad stond: ik mocht niet meezingen.

Een feestje, zomaar op een zondagmiddag.
Amane: bedankt!

Schor.
Dat was ik vanmorgen toen ik opstond.
Schor van het praten van vrijdagmiddag tot zaterdagavond.
Had ik een vergaderweekend?
Nee hoor, ik had ‘vriendinnenweekend’ met Jeannette, mijn boekenvriendin.

We logeerden één nacht in het Stadhouderlijk Paleis in Leeuwarden, een historisch gebouw in de binnenstad, omgetoverd tot hotel-restaurant.
Een rode loper op de portaaltrappen. Enorme ruimtes met oude schilderijen en ornamenten.
Op internet las ik dat het gebouw in de loop der eeuwen vaak is verbouwd en aangepast aan de eisen des tijds.
Het begon in 1564 als huis voor de rentmeester-generaal van Filips II van Spanje en in 1587 werd het de woning van stadhouder Willem Lodewijk van Nassau-Dillenburg.
Hij legde de nog steeds bestaande Prinsentuin aan.
Later werden er gebouwen toegevoegd.
Toen de stadhouder vertrok uit Leeuwarden en elders in het land ging wonen bleef het pand eigendom van de familie .
Later werd het de ambtswoning van de Friese Commissaris van de koningin en in 1971 kwam het in handen van de gemeente Leeuwarden; sinds 1996 is het dus een hotel, met onderdelen die nog stammen uit de 18e en 19e eeuw.

Wij zaten in een nieuwer gedeelte, dus in onze slaapkamer geen hoge plafonds, geen kroonluchters en geen portretten van de familie.
Hoefde ook niet, die hadden wij waarschijnlijk niet eens gezien.
Het was winter in maart.
Door de sneeuw liepen we vrijdagavond naar een pandje even verderop: ‘de Walrus’.
Wijn en bitterballen.
Een etentje met heerlijke proeverijen.

Het is allemaal niet heel bijzonder wat we doen.
Uitgebreid ontbijten in het hotel en daarna de stad in.
We bezochten het Keramiekmuseum, daarover schrijf ik binnenkort een blog.
En ’s middags?
Met z’n tweeën aan de boemel in Leeuwarden, af en toe geconfronteerd met verkiezingcampagnes.
“Dames! Mag ik u een flyer aanbieden van de Partij voor de dieren?”
Nee.
Bij de kookaccessoires bij de Dille & Kamille: “Heb jij nog geen nootmuskaat-rasp?”
Nee, ik heb zo’n potje.
“Dit is 10 keer lekkerder!”
Ik kreeg een rasp en een zakje met vier hele muskaatnoten.
“Wilt u informatie over JA 21?”
Nee.

Verder kwam ik er weer eens achter waarom ze mijn ‘boeken-vriendin’ is: het hele weekend zaten we als het ware aan elkaar vast geplakt, maar in een grote boekhandel mét tweede-handsafdeling waren we elkaar even kwijt.
Allebei verdiept in onze eigen smaak, allebei ‘iets leuks’ op de kop getikt.
In de grachten voer een bootje met vertegenwoordigers van de BBB.
“Dames, mogen we…..”
Nee.
“U gaat toch wel stemmen?”
Jazeker.

Aan het eind van de middag vertrokken we naar Heerenveen, waar we hadden afgesproken met onze mannen.
We genoten met z’n vieren van een heerlijk avondje tapas eten en maakten alweer plannen voor een volgend weekend in 2024.
Want we wachten niet weer drie jaar.
Door de pandemie was ons laatste weekend in 2019…

Naast het telefoon-dieet dat ik op mezelf toepas in deze veertig-dagen-tijd let ik deze week nog op iets anders: ik heb mij voorgenomen om een week niet te mopperen.
Zondag was de eerste dag.
Zondagmorgen in de kerk zongen we veel coupletten van één lied.
Bijna wou ik tegen Gerard fluisteren: “Wat weer veel coupletten!” toen ik bedacht dat ik dat niet zou doen.
En zo ging het eigenlijk de hele week. Maandagmorgen op weg naar mijn werk zat ik achter een tractor en voor het Julianaplein was er file.
Niet over geklaagd bij mijn collegas.
Maandagavond gooide ik wat schillen in de container buiten; het was koud en het regende. Niets geroepen over ‘pokkeweer’.

Op weg naar de bachelor-uitreiking op de universiteit in hartje Groningen stonden werkelijk ALLE stoplichten op rood.
En op de terugweg ook.
Ik nam nog maar een suikervrij dropje en bezat mijn ziel in lijdzaamheid.

Dinsdagavond was er een vooraankondiging van onderwerpen voor een nieuwsrubriek: “Nu alvast een waarschuwing, de teken komen er weer aan!”
“Ja hoor, waar moet je het anders….”o nee. Niet mopperen.
Woensdag was het internationale vrouwendag.
Op Radio 5 hoorde je de hele dag alleen maar muziek en zang van vrouwen.
Ik lag nog ik bed en zei: “Wat een flauwekul, waarom …. ” oeps.
Na een uur was ik er trouwens al flauw van, maar dit terzijde.

Ik beschouw mezelf als een redelijk optimistisch mens en vind mijzelf ook niet echt een mopperaar.
Maar dat beeld klopt dus niet helemaal.
Net als onze dominee Sijbrand van Dijk kan ik over mijzelf zeggen: “ik ben nogal een vinder’.
Er zijn heel veel dingen waar ik iets van vind.

Wat heb ik van deze week geleerd?
Ik ben er achter gekomen dat ik mijn mening niet met de hele wereld hoef te delen; ik mag het ‘vinden’ wel wat meer voor mezelf houden.
Misschien vindt een ander wel iets anders.