Categorie: Alledag Pagina 1 van 231

Gisteren kwamen de kinderen naar Roden, want: Rodermarktparade-dag.
Een jaarlijks terugkerend feest waar we met ons gezin enorm van genieten.
“Hoezo hebben jullie Dark Mark op tafel staan?” vroegen de dames zich af.
“Dat hebben we gekregen!”
“Van wie dan!?”
Het ongeloof straalde hen uit de ogen.

Gekregen van Patrick, onze buurman.
Donderdag schreef ik al over onze versierde straat en dat we ’s avonds een buurtborrel hadden voor de feestelijke aftrap van de versierde Boskamp, maar het werd in eerste instantie afgelast. Die avond werd er om 20.30 uur aangebeld: de buurjongens van drie huizen verderop.
“Het feestje gaat toch door in het achterhuis van de boerderij aan het begin van de straat!”
En toen werd het toch nog gezellig.
Heel gezellig.
Patrick (die nog niet zo lang bij ons in de straat woont) kwam met een doos vol shotjes ‘Dark Mark’ bij iedereen langs om kennis te maken.
“Wat is dat dan?” vroeg ik.
(Mijn tweede naam is Hansje in Bosbessenland…)
“Een shotje. Proef maar eens; is lekker!”

Maar dat durf ik op zo’n avond dan niet te doen; je weet immers maar nooit wat er in zit.
Ik deed het in de binnenzak van mijn spijkerjasje.
Toen ik ’s avonds thuiskwam zei ik tegen Gerard: “Kijk, dit heb ik gekregen.”
O ja, Gerard had dat ook nog ergens in een broekzak zitten en zo belandden die twee flesjes op de salontafel in de kamer.
Wachten op een gelegenheid om te proeven.
Zondagmorgen na de koffie draaide Gerard het dopje er af en rook even aan de inhoud.
“O…. dat kan wel door de cola!” en zo geschiedde.
Wij worden geen doorgewinterde shotjes-gebruikers.
Het feest wordt er immers niet mooier van; en feest was het!

De optocht was mooi, al hebben we het eerste deel gemist.
Precies op het moment dat de optocht van start ging begon het ontzettend te plenzen.
Wel drie kwartier. Maar wij gaan niet drie kwartier met een paraplu op in de stromende regen staan; we wachtten tot de regen was opgehouden en gingen toen op een andere plek in het centrum staan waar de hele stoet alsnog voorbij kwam.
En ’s avonds heb ik hem nog twee keer bekeken.
Wij vonden de wagen van Nietap/Terheijl het mooist: Frodo’s avontuur.
Een wagen met alle figuren van ’the Lord of the rings’: wat een feest om naar te kijken.
Hiernaast zie je een foto van de wagen en Gerard maakte een video van deze wagen bij de avondoptocht; hierbij een link Frodo s avontuur

En natuurlijk was er ook nog even tijd voor……..
Geen idee? Lees dan het laatste stukje van dit blog van vorig jaar.

Wij hadden op de Donau-reis eigenlijk gerekend op een soort buffet, maar op de boot werd je in het restaurant aan een tafel ingedeeld.
Wij hadden zonder meer geluk met Gerrit & Betty en Gerrit & Henna bij wie wij aan tafel kwamen te zitten: het praatte gemakkelijk weg en en hadden samen veel plezier.
We kregen iedere dag een vier-gangen-menu, waarbij je bij het hoofdgerecht mocht kiezen uit vlees, vis of vegetarisch.
Halverwege de week werden de verhalen aan tafel steeds joliger. Gerrit vertelde bijvoorbeeld dat de inhoud van het emmertje van ‘het hoessie’ vroeger bij de prei in de tuin werd begraven. Je moest dan wel weten waar je dat de vorige keer had gedaan.
“Ja, dan kreeg je boodschap mee: tweede rij, vierde prei” vulde Gerard aan.

Henna bekeek argwanend wat er nog van de maaltijd op haar bord lag.
“Jongens, we zijn aan het eten…”

Op de etappe naar Hainburg konden we een bezoek brengen aan kasteel Eckartsau.
Even een klein stukje geschiedenis:
In 1914 werd Frans Ferdinand vermoord; hij was de troonopvolger van keizer Franz Jozef van Oostenrijk (die met Sisi was getrouwd).
Met die moord begon de 1e Wereldoorlog.
Toen de oude keizer uiteindelijk stierf in 1916 werd zijn achterneef Karel de nieuwe keizer en daarmee werd zijn vrouw Zita keizerin.
Karel en Zita zaten maar kort op de Oostenrijks/Hongaarse troon: net als in Rusland, waar de tsarenfamilie Romanov werd afgezet en vermoord, werd ook de keizerlijke familie uit Oostenrijk in die roerige tijd rondom de 1e wereldoorlog verdreven: niet vermoord maar verbannen.

….foto’s van foto’s….

Eckartsau ligt ongeveer 30 kilometer van Wenen en was het jachtslot/buitenverblijf van de keizerlijke familie.
Op de dag dat we daarheen zouden fietsen lag ik ziek in mijn cabine.
Darmklachten.
Geen wonder; het was warm en het eten was anders dan thuis, maar wat was ik flauw!

Secretaire van Karl.

Karel en Zita hebben nadat Karel troonsafstand heeft gedaan in 1918 nog tot 1919 in Eckartsau gewoond en in het kasteel was nog veel hen te vinden; wat had ik dat graag willen zien! Mijn tafelgenoten vonden het ook sneu voor mij en stuurden mij onophoudelijk foto’s van het kasteel en de omgeving.
En foto’s van de foto’s die daar op de tafeltjes stonden. Zo kon ik op afstand toch nog een beetje meegenieten.
Toen we ’s avonds met elkaar aan het diner zaten hadden ze ook nog een handvol folders meegenomen, die ik voordat het eten op was allemaal al had gelezen.

De Prima Donna lag die middag op een aanlegplaats bij Hainburg; daar konden we nog wel even naar toe ondanks ondanks de darmproblemen.

Hainburg: stad en burcht.

We fietsten langs stadsmuren, onder een stadspoort door, door oude straatjes en we eindigden op een terrasje langs de Donau waar ik heel braaf een potje thee bestelde.
Het oude stadje was mooi, maar het blijft een troostprijs als je kasteel Eckartsau had kunnen zien…..

Toen we weer thuis waren heb ik Eckartsau toch kunnen bekijken: op hun website vond ik een virtuele tour!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

…. iets te veel!

Gistermiddag kreeg ik op mijn werk een app van Gerard.
“Je hoeft niet te koken vanavond: ik neem wat mee. Vanmiddag trakteerde Yousuf op een lunch, maar het was ‘iets te veel….’
Leuk ja.
Ik appte terug: “Vraag even wat het is wat we eten. Misschien blog ik er over”.

Even bijpraten. Yousuf is een collega van Gerard; het is een jongeman en hij komt uit Irak.
Hij trakteerde zo uitbundig omdat hij zich deze week had verloofd met zijn geliefde.
“Dus je loopt op wolkjes” had Gerard gezegd, maar dat moest hij nog wel even uitleggen.
Onze Nederlandse taal met haar spreekwoorden en uitdrukkingen, het valt niet mee.
Schoonzoon Jon weet er alles van.

Toen Gerard thuis kwam was ik natuurlijk erg benieuwd.
“Het heet Irakeese Biryani” wist Gerard. Rijst met kruiden, vermicelli, gebakken groenten, aardappeltjes en kip.
Veel kip vooral.
En wat was het heerlijk.
“Wil je Yousuf heel hartelijk bedanken voor deze verrassing? Zeg maar dat ik mijn vingers er bij op heb gegeten.”
Moet ie vast weer uitleggen…..

De laatste bijeenkomst ‘de Havenstappers’ (groep ouders van basisschool ‘de Haven)  was in mei vorig jaar.
Daarover schreef ik toen een blog met de titel ‘Iedereen heeft wat’; we worden allemaal ouder en niemand bereikt zonder lichamelijke ongemakken onze leeftijd. PHPD* heeft iedereen, al is het ene ongemak wel wat serieuzer dan het andere.

Voorafgaand was er al wat heen en weer geappt in de Havenstapper-groep, maar daar had ik niet veel van meegekregen, want Gerard zit in die groep en die is niet zo delerig.
We kwamen bij elkaar bij Don en Johanna.
Van te voren was gevraagd of we allemaal een hoofddeksel op wilden zetten; dat diende geen enkel doel, het was gewoon ‘voor de leuk’.
We werden om 17.30 uur op het station in Groningen verwacht, daar wachtte Piet Willem op ons.
Hij is stadsgids van Groningen en zou ons meenemen op een wandeling door de binnenstad.
Vanuit Roden gingen we met de bus naar Stad; niemand in zo’n bus rekent op zaterdagmiddag op 20 mensen met een hoed op die uitgelaten in schoolreisjesstemming in de bus stappen, dus sommige medepassagiers hadden de tekst ‘Simson, de Filistijnen over u’ in de denkbeeldige tekstwolkjes boven hun hoofd staan.

Piet Willem zag ons al van verre aankomen met onze hoofddeksels.
Hij nam ons mee de stad in en vertelde ons enthousiast over verschillende aspecten van de geschiedenis van de stad.
Anderhalf uur. Ik hing aan zijn lippen.
Aan het begin van onze wandeling vulde Gerard het verhaal van onze gids aan: in 1998 hebben wij als Havenwagenbouwers het Groninger Museum op schaal nagebouwd voor de Rodermarktparade. (zie afbeelding rechts).
Tijdens de stadswandeling wilde ik eigenlijk ook wel even beppen en kleppen met de anderen, maar als Piet Willem aan het woord was diende je je mond te houden en dat was beslist geen straf.
Op de afbeelding hiernaast zie je de groep op de Grote Markt.
We hebben gehoord en gezien hoe die er voor de oorlog uitzag en we kijken allemaal naar een foto uit 1947 toen alle puin was geruimd.
Onthutsend.
Waar wij naar naar kijken zie je op de afbeelding rechts. (klik op de afbeelding voor een vergroting)

Het eindpunt van onze route was het eeuwenoude gebouw ‘De Sleutel‘ aan het Hoge der Aa. Daar wachtte een Italiaans buffet op ons.
En daar konden we uitgebreid bijpraten!

We gingen weer met de bus terug naar Roden.
Met hetzelfde schoolreisjesgevoel, maar nu als Filistijnen met een paar glazen wijn/bier op.
Maar wat was het weer gezellig!

Aan het eind van de avond kreeg ik een app.
‘Nettie heeft u toegevoegd’.
FIJN!
Vanmorgen had ik na de kerkdienst 31 appjes.
Tig foto’s.
Eén van die foto’s staat op dit blog; bedankt Jan!
Iemand appte: “Wat hadden we weer een geslaagd en gezellig samenzijn: hartelijk dank organisatiecomité!”
Daar sluit ik mij van harte bij aan.

Meer weten over ‘de Havenstappers’? Hierbij een link naar het blog van vorig jaar ‘Iedereen heeft wat’.
Onderaan dat blog vind je een overzicht van de vorige bijeenkomsten.

* Pijntje hier, pijntje daar.

Gisteren heb ik een groot deel van mijn tijd doorgebracht met tante Trijn; mijn grote zus.
En deze keer ging ik niet naar Klazienaveen, maar ze kwam met de taxi bij ons, voor tien uur was ze er al.
Gerard werkte gisteren thuis, dus hij was er met het koffiedrinken en de uitgebreide lunch ook bij.
Dochter Carlijn had een vrije dag; die kwam in de ochtend ook even langs voor koffie en een broodje.

Voor na de middag had ik een afspraak gemaakt met schoonzus Ali (één van de Royaltygezusters)
Wij wilden graag even een bezoek brengen aan het graf van mijn ouders/Trijn’s broer en schoonzus en zouden daarna even bij Ali een kop thee drinken.
Het werd gistermiddag een ‘reisje door onze herinneringen’.
Langs ons ‘oude huis’ in Smilde aan de Vaartweg.
Even stilstaan op het kerkhof met uitzicht op de televisietoren.
Heel langzaam rijden door de Servatiusstraat in Hoogersmilde en samen herinneringen ophalen aan nummer 13.
Langs mijn moeders appartement aan de Hulzebossstraat.
En op weg naar Ali langs de steenfabriek van Roelfsema waar mijn vader tot 1992 heeft gewerkt.
Wij kunnen daar met z’n tweeën zo van genieten; we delen op zo’n middag onze herinneringen met een lach en een traan.

Bij Ali was het gedaan met de emoties: er was hazelnootschuimgebak en o wat hadden we veel te bespreken.
“Wat deed Alexia het goed bij haar eerste officiële werkbezoek!”
“Is dat je zoon? Wat een knapperd!”
“Hoe heet dat prinsesje in Zweden ook maar weer?”
Met z’n drieën komen we er niet op.
Collectief seniorenmoment.
Iets met een E.
Als het gesprek al weer over een high tea op het Zuidlaardermeer gaat roept Ali ineens “ESTELLE!”
O ja.

… ook zo’n zak…

Gisteravond haalde Gerard een combimenu voor drie personen op bij het plaatselijke Chinese restaurant.
Daar konden de drie personen in kwestie nóg wel een keer van eten 😉
Tante Trijn stapte rond 20.00 uur weer in de taxi met bonen, sla en appels uit onze tuin, een portie kip/kerrie met bami én een klein zakje kalebassen.
Die hadden we onderweg gekocht bij Astrid aan de Vaartweg.
Bij mij staat nu ook zo’n zak; daar kan ik weer wat moois mee doen op ‘herfstbloemstuk-gebied’.
Meer weten over de kalebassen van Astrid en wat er mee kunt doen in een bloemstuk?
Hierbij een link naar het blog ‘Nog even langs bij Astrid’ uit 2022. Daaronder vind je aantal links naar blogs over mijn niet zo moeilijke  ‘boeren-bloemsierkunst’.

“Daar langs de Donau moest je zeker wel een helm op?” Die vraag is ons de laatste weken vaak gesteld.
En het antwoord was altijd “Nee.” Wij hebben namelijk geen helm. Wij zijn Nederlanders en fietsen is voor ons geen sport maar een manier om van A naar B te komen. Het hoort bij ons dagelijks leven: op de fiets naar de winkel, de tandarts, het werk en gewoon voor de lol een eind fietsen op zondagmiddag. Zonder helm.

Duitsers en Oostenrijkers die gaan fietsen trekken sportkleding aan. Speciale fietskleding zelfs: strakke broek, strak truitje, met fietsschoenen, fietshandschoenen en een helm dus. Groepjes hebben dan vaak ook nog kleding met gelijke kleuren. Als wij een mevrouw in een jurkje en een meneer in een spijkerbroek zonder helm op een fiets zagen zitten kon je gerust “ho-hoi!” zeggen.  Dat waren altijd Nederlanders.

En net als in Nederland had je op de fietspaden ook snelle jongens op racefietsen. Die je altijd het gevoel geven dat je in de weg fietst. Die vinden dat er veel te veel bejaarden fietsen op hun Treppelwegen en die dat ook luid en duidelijk kenbaar maken. Die vinden dat je veel te ver aan de linkerkant van het fietspad fietst en je toebijten: “Rechts halten!” Bitte kan er kennelijk al niet meer vanaf.
Net als in Nederland zeiden we laconiek “Ja hoor, ja” en zwaaiden nog even vriendelijk naar de verbeten koppen die ons links inhaalden.

We hadden zelf op deze reis dan wel geen bandje om de arm, maar onze fietsen wel.
Twee zelfs. Eén bandje met ons cabinenummer en één bandje met de tekst ‘stairs’. Had te maken met het dagelijks opladen van de accu wat bij ons niet zonder fiets kon; met andere woorden, wij konden de accu’s niet op onze kamer opladen.
En mijn (grote, niet sexy) fietstassen mochten niet op de fiets blijven, die moesten er iedere dag weer af. Maar ik kan niet zonder mijn (grote, niet sexy) fietstassen, dus iedere morgen trokken we alle gespjes weer strak aan over de pakjesdrager.

Nog even terug naar de helm.
Bert Visscher had er zelfs één nodig bij het bloemschikken.
Dat flitste op onze reis regelmatig door mijn hoofd.
Hierbij een link naar een fragment van een minuut of 6 uit zijn show ‘Fijne nuances’.
Dames en heren, het belangrijkste bij bloemschikken is natuurlijk DE HELM!
In ons gezin een quote die nog regelmatig voorbijkomt.
Net als de constatering dat het bloemschikken soms niet goed uit komt.
‘Schikt het? Nee!’

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

“Blijf in beweging!”
Jahaaaa.
Ik doe mijn best.

Maar soms lukt het ineens niet zo goed.
Vorige week speelde mijn knie een beetje op en zondag kon ik haast niet meer gewoon lopen.
Achter het kniegewricht deed het bij elke stap zeer en traplopen lukte bijna niet.
Niet verzwikt, niet gevallen, niet gestoten: sluipenderwijs steeds een beetje meer pijn.
Heb ik mijn schouder weer in het gareel, de goede bril, de tanden recht, mijn hart rustig en steunzooltjes in de schoenen…..krijg ik bij stil weer last van mijn knie.
Ja, zo gaat het als je ouder wordt.
Prinses Margriet heb ik ooit horen zeggen: als je boven de 50 bent en je wordt ’s morgens wakker zonder ergens pijn……dan ben je dood.
Erg grappig vond ik, toen ik ’s morgens nog wakker werd zonder pijn.

Op mijn werk nam ik gisteren voor het eerst dit jaar de lift: die zie ik anders alleen van binnen als er zware papiercontainers verplaatst moeten worden.
Gistermorgen zag ik de dagelijkse pilates/yoga oefeningen niet zitten: te pijnlijk. Daarom koos ik voor een lichter alternatief: Nederland in beweging. Niet meer met Olga, maar met Barbara!
Nog zwaar genoeg hoor, ik was al weer mooi ‘achter de poeste’ halverwege de cardio-training. En die armbewegingen tegelijk met de pasjes en stapjes die je benen doen zijn voor mij een brug te ver. Niemand ziet mij; ik ben al blij dat ik niet in die achterste rij bij Duco en Barbara sta, het gaat om de beweging en niet om ‘precies gelijk met het voorbeeld’.

Het goede nieuws is dat de pijn achter mijn knie geleidelijk afneemt.
Op ‘Thuisarts.nl’ vond ik de geruststellende constatering dat dergelijke klachten op den duur vanzelf weer overgaan.
En als dat niet zo is moet je naar de huisarts.
Zo hebben mijn ouders mij ook opgevoed,
“Kiek ’t eerst maor eem an. Giet miestal vanzölf weer over.”
Mijn vader kwam alleen bij de dokter als er iets behoorlijk mis was.
“Dokter is veur zieke meins’n.”
Maar het meest geruststellend bij zo’n blessure is het feit dat je naar de huisarts kunt als je het niet vertrouwt.

In 2015 schreef ik al eens blog over mijn avonturen met bewegen in het blog ‘Nederland (en Ada) in beweging’.
Hierbij een link.