Categorie: Kerk & gemeente Pagina 1 van 55

Vandaag is het Allerzielen; op die dag worden in de Rooms Katholieke traditie alle overledenen herdacht. In onze PKN gemeente doen we dit op de eerste zondag van november, dit jaar dus op deze 2e november.
Het is een viering die bol staat van de rituelen die horen bij deze gedachteniszondag.
Deze keer kon er voorafgaand aan de dienst al een kaarsje worden aangestoken voor een dierbare, zodat de trap voor het liturgisch centrum al helemaal vol stond met lichtjes toen de kerkdienst begon.

Er werden kaarsen ontstoken voor de overledenen, er werden namen genoemd en er werden toepasselijke liederen gezongen, waarbij wij als cantorij een grote rol hadden.
Bea Sportel had een gedicht geschreven en haar partner Peter Gerrits had daar een zeefdruk bij gemaakt; je ziet een afbeelding van die zeefdruk hier rechts.
Bea zei daarover: “Dit beeld laat iets zien van vertrouwen. Vertrouwen hebben in de ander. Als je elkaar echt blind durft en kunt vertrouwen, dan kun je zo zwieren en zwaaien. Maar wat als die ander jou helaas moet loslaten? Of jij hem moet loslaten? Daarover gaan de volgende woorden. 

dansend de wereld rond.
jij en ik
in evenwicht
prachtige balans
maar toen…
moest ik jou loslaten
dat betekende voor mij
de bocht uit vliegen
niets meer onder controle hebben
en nog steeds
ben ik mezelf niet
ben ik mezelf kwijt geraakt
jou verliezen raakt me zo diep
tot in en voorbij mijn kern
ik moet evenwicht hervinden
ik moet opnieuw leren balanceren
alleen lukt me dat amper
leer me met jouw ogen te kijken
leer me dankbaar te zijn…
zodat ik weer kan dansen
alleen en in balans.

Pastor Geertje van der Meer nam ons in haar overdenking mee naar het moment dat er afscheid moest worden genomen van de dierbaren die dit jaar zijn overleden.
“Wij leggen onze doden in de handen van God; niet alleen de herinnering aan hen blijft, maar wij geloven ook dat ze voortleven in Gods belofte.
Elke herinnering die onze overledenen nalieten wordt aan God toevertrouwd.”

We herdachten in deze dienst 37 gemeenteleden.
Vanmorgen werd ik vooral bepaald bij het overlijden van Gladys (de vrouw van bas Jaap) en van Klaas Kuiper. Jaap zat vanmorgen met zijn familie in de kerk en Klaas……..vorig jaar, begin november, stonden we nog naast elkaar te zingen.
Een cantorij is geen gewoon koor; we zijn onderdeel van de liturgie en samen zingen is ook samen de viering beleven; het voelde voor mij vanmorgen of Klaas er toch nog even was.

Na de viering sprak ik Arjan Schippers en gaf hem een compliment: hard gewerkt vanmorgen en prima gespeeld!
Er viel dan ook veel te genieten.  Een prachtige solo van Karel (Bist Du bei mir), een oor-strelende uitvoering van La Cygne (de Zwaan) gespeeld door Lieke op haar viool, Monique op haar dwarsfluit die de liederen van cantorij omspeelde en mooie solo’s van Rieke: het was allemaal prachtig.
Ook even luisteren?
Dat kan via Kerkomroepen YouTube

Welk woord schiet je te binnen bij het woord ‘stilte’?
Bij mij was dat heel lang ‘ongemakkelijk’.
‘En dan valt er zo’n ongemakkelijke stilte….’; ik hoef het vast niet uit te leggen.
Voorganger Bart Elbert leerde mij in de periode dat hij in Roden voorganger was dat stilte niet ongemakkelijk hoeft te zijn. Hij zei destijds al: “Stilte is de nieuwe luxe.”

Met die constatering begon dominee Sybrand van Dijk gistermorgen de zondagse viering van onze PKN-gemeente. In de vooraankondigingen hadden we al gelezen dat het een bijzondere dienst zou worden, want het was gisteren ‘de dag van de stilte’.
Voorop de orde van dienst stond het thema: ‘De stilte maakt ruimte’.
Eén van de mooiste onderdelen vond ik het voorlezen van het prentenboek ‘Het vosje en de stilte’. Voorgelezen worden uit een prentenboek: ik voel dan altijd even weer het kind in mijn blij worden worden.
Het ging over een klein vosje dat van zijn mamma niemand binnen mag laten, maar als de Stilte aanklopt is het vosje zo nieuwsgierig dat hij de onbekende gast toch binnenlaat. De Stilte laat aan het vosje zien hoe het is om stil te zijn en te luisteren naar je lichaam en je gedachtes. De Stilte werd op de illustraties prachtig in beeld gebracht. Je zag eigenlijk alleen maar een doorzichtig wezen, vorm gegeven door een witte lijn, maar je zag die Stilte de kamer vullen, aan tafel zitten en dansen. We leerden dat je ook kunt genieten van de stilte!

De viering was voorbereid met de vrijwilligers van het Stilte-uur in de Catharinakerk* en in de dienst was er vier keer een moment waarop een kaars werd aangestoken; daarna werden we in de gelegenheid gesteld om in stilte na te denken/tot onszelf te komen.
Gerard en ik hadden een enerverende, maar betekenisvolle week achter de rug. Als gevolg daarvan zat ons hoofd nog vol met onrust van alles wat er de laatste dagen gebeurde. In de stilte ben je alleen met je eigen gedachten, dan is er ruimte om stil te staan bij je eigen emoties en gevoelens.

Gistermorgen ontdekte ik het verschil tussen het ondergaan van stilte ten opzichte van het luisteren naar muziek, want wanneer waren mijn gedachten/emoties over het pensioen/verjaardag/feestge(d)ruis even weg? Tijdens het stilmakende pianospel van Erwin Wiersinga, die een indrukwekkend stuk van Ravel speelde. Tijdens de stilte was ik alleen met mijn gedachten, maar tijdens het luisteren naar de pianomuziek was de ruimte voor reflectie weg: ik genoot van de pianomuziek. Conclusie: stilte is vooral effectief als je het niet gelijk weer opvult met iets anders.
In onze tegenwoordige maatschappij moet je die stilte dus bewust zoeken en daarmee is het inderdaad een luxe product geworden.
In onze prestatiegerichte maatschappij wordt stilte vaak als ongemakkelijk of nutteloos gezien, maar in werkelijkheid is het een van de krachtigste manieren om tot rust te komen.
Ook voor dit inzicht ga ik naar de kerk.

*iedere vrijdag is de kerk open tussen 11.00 en 12.00 voor meditatie en/of gebed.

“Wanneer ben je gelukkig?”
Die vraag stond centraal in de ‘Ik-zie-jou’-viering van onze PKN-gemeente gistermorgen.
Met de kinderen ging de voorganger op zoek naar het antwoord op die vraag.
Wat vind je het belangrijkst op je verjaardag?
De cadeautjes of wie er langs komt om het met je te vieren?
Als ik gisteren een antwoord had moeten geven op die vraag zou ik hebben gezegd: “Vanavond op de achterste rij van de cantorij als ik de altpartij van de Taizé-liederen meezing.”

Al meer dan twintig jaar speel ik gitaar in het combo dat de Taizévesper begeleidt. Dat is altijd leuk om te doen, maar ik vind de Taizéliederen ook heel fijn om te zingen, want dat zijn mooie zettingen.  Als ik met de gitaar om mijn nek sta te spelen ben ik altijd zenuwachtig omdat die akkoorden zo moeilijk zijn en dan kom ik te weinig aan zingen toe.
Daarom vroeg ik bij Karel voor één keer dispensatie aan en mijn verzoek werd ingewilligd: ik mocht gewoon alt zingen. Als ik maar wel de communicatie voor het combo wilde doen. Tuurlijk.

Domweg gelukkig op de achterste rij de Taizé-muziek écht beleven.
Wat Taizé-muziek zo bijzonder maakt is  de meditatieve aard van de muziek. Door de korte, eenvoudige zinnen die vaak herhaald worden kan de tekst dieper doordringen. Deze vorm van zingen is gebaseerd op de traditie van het gebed dat in kloosters word gedaan. Daarbij ontstaat een sfeer van verstilling en rust die erg toegankelijk is. Je zingt als het ware een meditatief gebed dat helpt bij de persoonlijke verbinding met jezelf, met anderen en met God.
Bij het gitaarspelen kom ik niet in die toestand van ‘verstilling en rust’; daarvoor ben ik te geconcentreerd met de grepen van de akkoorden bezig.

Gisteravond kon ik me overgeven aan de muziek; het combo (Piety & Fokelien gitaar, Monique dwarsfluit en GréHilde altfluit) omspeelde het allemaal prachtig.
En natuurlijk: mensen die zelf in Taizé zijn geweest zeggen dat het daar heeeel anders is.
Ik citeer: “In deze vespers worden de liederen eigenlijk veel te mooi gezongen. Te ingestudeerd. Te ‘van te voren bedacht’. Te weinig ontspannen. En vooral: de liederen worden niet genoeg herhaald. Er is geen tijd om er meditatief ‘in te komen’.”
Dit schijnt een probleem te zijn bij alle Taizé-vieringen die worden georganiseerd: in een kerkdienst willen we altijd structuur aanbrengen en dat strookt kennelijk niet met de geest van Taizé.
Want er is altijd een liturgie. En een tijdslimiet. En een commissie die het allemaal voorbereidt. De musici moeten weten wat ze moeten spelen en hoe vaak. We moeten als cantorij weten wat we zingen en daarbij voortdurend op Karel letten en de sprekers bedenken van te voren wat ze gaan zeggen. Je krijgt het dus nooit helemaal zo als het in Taizé overkomt.

Het maakt mij echt niet uit.
‘In de geest van Taizé’ vind ik al heel mooi en met elkaar doen we ons best om er iets moois van te maken
De foto’s op dit blog maakte ik gisteravond: de entourage verzorgd door Dea Smith.

Wil je de Taizévesper terugluisteren?
Dat kan via Kerkomroep en YouTube

“Ik weet niet of ik daar wel heen ga; ik ben immers geen vrijwilliger voor een kerkelijke activiteit?”
Deze opmerking werd de afgelopen week vaak gemaakt als het ging over de feestelijke avond voor vrijwilligers van onze PKN-gemeente: iedereen was uitgenodigd voor de voorstelling ‘De ‘Doe-het-zelver’ van de christelijke cabaretier Ruurd Walinga.
“Tuurlijk kun je daarheen!” riep ik afgelopen week tegen een collega-alt “Wij zitten immers op zondagmorgen allemaal vrijwillig in de kerk, dus we zijn allemaal vrijwilliger.”
Was ook zo.
De kerkzaal was gisteravond ingericht met losse tafels met groepjes stoelen erom heen, wat natuurlijk gelijk al zorgt voor een heel andere sfeer dan op zondagmorgen.
We begonnen met koffie en toen iedereen zat kwam Bouwvakker Douwe binnen met keiharde muziek met een lat op zijn schouder. Die legde hij bij een dame neer: had ze alvast een lat-relatie. Douwe was een échte bouwvakker, met de bijbehorende bouwvakkerspraat en (soms afzaagde) woordgrappen, maar het was wel een onderhoudend verhaal.

Douwe heeft het familiebedrijf verlaten en is voor zichzelf begonnen. Hij denkt alles te kunnen maken. De achterliggende gedachte is dat ‘Douwe de bouwvakker’ staat voor de verloren zoon.
Aan het begin van de voorstelling haalt hij het bedrijfslogo (een kruisje) van zijn overall, ontdoet zich van de werkschoenen met stalen neuzen en doet rubberlaarzen aan, zet zijn helm af, doet zijn gereedschapsgordel af en haalt de woorden ‘regels’ van zijn borst, die hij vervolgens aan zijn laars lapt.
Hij kan het allemaal wel alleen.
Douwe is aan het werk in de werkplaats, die hij geërfd heeft van zijn opa.
Wat doe je met zo’n erfenis? Hoe herkenbaar is het dat wij in ons leven soms ‘ballast’ van ons afgooien die ons door de generaties voor ons is meegegeven?

Gedurende de voorstelling komt Douwe er achter dat hij het helemaal niet alleen kan en er wordt van ons verwacht dat we dat luid en duidelijk én ieder voor zich met hem meezingen: “Ik kan het niet alleen, ik kan het niet alleen, ik kan het niet alleeheen!” En inhaken maar!
Verder vertelt hij over de zoon van de baas (de zoon van de timmerman) die het licht, de weg en de waarheid is.
Die voor ons alvast naar het huis van zijn vader is gegaan om voor ons een woning te maken.
Aan het einde van de voorstelling brengt hij alles wat hij in het begin heeft af- en uitgedaan weer aan op zichzelf.
Dat deed mij denken aan de wapenrusting Gods, die Paulus beschrijft in zijn brief aan de Efeziërs en waar Elly en Rikkert over zingen in het lied: ‘Doe doe je wapens aan!’
Hierbij een link naar dat aanstekelijke liedje (Doedoewiwap…)
De show werd afgesloten met het grote vrijwilligerslied.

En toen? Kwam Loekie de Leeuw in beeld: reclame!
Niet voor Dreft of Corendon, maar voor het steunen van het projecten waar onze diaconie ons op attent wilde maken, zoals ‘Pakjesboot Noordenveld‘
Daarna werden er dienbladen vol consumpties binnengebracht en werden we getrakteerd op lekkere hapjes uit de frituur!

Meer weten over Ruurd Walinga en zijn programma?
Hierbij een link naar zijn website.

De cantorij was uitgenodigd om te komen zingen in de dankdienst voor het leven van  Joop Kakes-Quist op vrijdagmiddag 10 oktober.
Zijdelings heb ik haar gekend: ze was voor corona lid van de cantorij,  daarna zong ze niet meer mee.
Eén gedeeld moment met haar staat me nog voor de geest: in 2019 zat Joop naast mij op de altenrij op een repetitieavond voor Pinksteren. We zongen “Kom laat ons deze dag…” (Lied 672, melodie J.S. Bach, vertaling Jan Wit). Joop zong het van harte mee en zei daarna stralend: “Dit lied heb ik voor het eerst gezongen in 1946, toen was ik elf! Dat was in Musis Sacrum in Arnhem. Dit was toen hele nieuwe kerkmuziek en we zongen het uitbundig met een volle kerk, ik kan het me nog zo goed herinneren.” Ze vertelde dat ze als kind de oorlog had meegemaakt in Zeeland en dat ze die Pinksterdag bij haar oom in Arnhem was. Het had heel veel indruk op haar gemaakt en bij het zingen van dit lied kwam alles even weer boven.

Als  je iemand niet zo heel goed kent sta je wat verder af van het verdriet van de familie omdat je er zelf geen deel van uitmaakt, maar ook dan kun je toch geraakt worden door inhoud van zo’n kerkdienst.
Het levensverhaal van Joop was bijzonder. Ze had als kind de oorlog meegemaakt; hun huis was gebombardeerd. Een ander drama in haar leven was het plotselinge overlijden van haar man in 1969; ze bleef achter met twee kinderen van 3 en 5. In het jaar daarna ontmoette ze Jan, die ook heel plotseling zijn vrouw had verloren en vervolgens zijn zij verder gegaan als samengesteld gezin. Dat het niet altijd gemakkelijk is geweest laat zich raden. Maar Joop zat niet bij de pakken neer, ze ging op weg.
Voorganger Sybrand van Dijk zei daarover in zijn overdenking: “En als je op weg gaat wordt je gedragen. Niet door wantrouwen en niet door wanhoop, maar door de liefde. Door het vertrouwen dat er liefde genoeg is om zelfs de grootste breuken in je leven te boven te komen en verder te gaan.”*

De ontroering in deze dienst zat vooral  (zoals zo vaak) in de muziek. Enerzijds de muziek die werd uitgevoerd door de familie: we hoorden o.a. een betoverende uitvoering van het lied ‘Ik zou wel eens willen weten’ van Jules de Corte, anderzijds de orgelmuziek verzorgd door Mannes Hofsink.
Maar wat bovenal ontroerde was het verhaal van haar broer Jan over hoe het gezin heeft geleden onder de 2e wereldoorlog.
Hij vertelde over de afschuwelijke oorlogsjaren en over hoe hij als jongere broer meeleefde met zijn zus bij wat haar overkwam.
Luisterend naar zijn verhaal bedacht ik dat er tot halverwege de jaren ’70 nauwelijks gepraat werd (en vooral in Zeeland niet) over zulke emotionele en gevoelige onderwerpen; je zag aan hem hoeveel moeite het hem kostte.
Zijn toespraak was doordesemd van zijn levenslange liefde voor zijn zus.
De liefde als rode draad in een mensenleven.

* Afgelopen week las ik het blog van Annemarie. Zij schreef een verhaal over de quote ‘Je kunt niet kiezen wat je overkomt, maar je kunt wel kiezen hoe je ermee omgaat.’
Net als Joop zit zij niet bij de pakken neer; ze schrijft o.a. “En dus koos ik ervoor om regelmatig van de bank af te komen en die stappen te zetten…”
Hierbij een link naar haar verhaal.

Zaterdag  had ik op mijn telefoon zijdelings wat meegekregen van de gewelddadige rellen in Den Haag.
Toen ik ’s avonds om 21.00 uur moe thuis kwam na de optocht kon ik het niet opbrengen om naar het Acht-uur-journaal te kijken: ik hoefde het niet te zien, wat ik er van had gezien was al afschuwelijk genoeg.
Gistermorgen ging ik alleen naar de kerk.
Gerard sloeg even over, maar ik wilde graag luisteren naar de Cantorij die meewerkte aan die viering; vanwege mijn vakantie en andere drukte had ik na de zomer nog niet weer meegedaan aan de repetitie.

Tijdens het drempelgebed dacht ik al: hiervoor ga ik naar de kerk.
Zo begon dat gebed:
“Hier zijn wij,
gekomen uit een onstuimige wereld
op zoek naar hoop, terwijl overal wanhoop wordt gezaaid
op zoek naar stilte terwijl overal lawaai en chaos wordt gezaaid…..”
‘Hier ben ik’ dacht ik. En ik kan het journaal wel overslaan, maar de onstuimige wereld blijft.

We beleefden met de elkaar de stilte, we hoorden troostrijke en hoopvolle woorden en ik haalde mijn hart op aan de muziek.
Voor de dienst speelde Erwin al een stuk van Bach en ook de liederen die de cantorij zong (al dan niet met de gemeente) pasten goed bij het thema van de dienst.
Wat me raakte was het slotlied, lied 1000 uit het Liedboek: ‘Wij zagen hoe het spoor van God’.
Op de website van Petrus in het land vond ik deze versie van Elske de Wal.
Komt Hij terug op onze weg, keert Hij verharde harten?
Wanneer komt Hij met licht en lef, zaaigoed in onze handen?’
Balsem voor de ziel.

Het slot van de overdenking vond ik heel bijzonder: de voorganger verbond de uit de hand gelopen rellen met de Rodermarktparade van zaterdag.
Een paar losse zinnen: ‘Wij waren gisteren getuige van huiveringwekkende beelden uit den Haag: woedende jonge mannen die verstrikt zijn geraakt in de gedachte dat alles van hen is en dat er veel te weinig is om van te delen.
De optocht die hier gisteren door de straten reed heeft ons weer laten zien dat we vóór alles spelende mensen zijn; die wagens zijn totaal zinloos, die worden morgen weer afgebroken.
Dat is natuurlijk zonde van het geld wat er in is gestoken; maar op die wagens stonden kinderen uit alle windstreken, binnen- en buitenland en omdat we elkaar het feest gunden straalden ze allemaal.
We zijn veel te bang dat we te kort zullen komen, terwijl ons zoveel rijkdom wordt geschonken.
We zijn veel te  serieus over hebben en houden, terwijl ons zoveel wordt gegeven om te ZIJN.’

En dit is nog maar een fractie van de preek, terwijl ik het liefst het hele verhaal zou willen laten horen.
Ik trok de stoute schoenen aan en ik vroeg Sybrand of ik zijn preek mocht publiceren: dat mocht.
Hierbij een link naar een PDF dat ik maakte van zijn bevlogen verhaal: 2025.09.21 preek Sybrand van Dijk
Doe er je voordeel mee.
Je kunt natuurlijk ook de hele viering terugzien; dan kun je de Cantorij ook beluisteren!
Dat kan via Kerkomroep of via het YouTubekanaal van onze PKN-gemeente.

Gistermorgen vierden we met onze PKN-gemeente de Startzondag: ieder jaar in september doen we dat aan het begin van het nieuwe  kerkenwerkseizoen.
Dat is ieder jaar weer anders; deze zondag hadden we een korte kerkdienst met daarna koffie met gebak.
Tafels vol gebak, echt waar. Allemaal zelfgebakken door gemeenteleden. En lékker!

Maar daarmee was de startzondag nog lang niet afgelopen: na de koffie gingen we in vijf groepen voor een uur uit elkaar.
Je kon kiezen uit wandelen, fietsen, creatief schrijven, praten over spreekwoorden met het woord ‘geest’ en zingen over de geest.
Rond 12.30 uur zou iedereen weer terug  zijn.
Grote groepen gingen op pad om te wandelen of te fietsen, de creatieve schrijvers en de spreekwoord-praters gingen naar een eigen zaal en de zangers mochten in de kerkzaal.

Het zal je niet verbazen: ik was ‘van het zingen’.
Pastor Geertje had mij gevraagd of ik een gelegenheidskoor wilde begeleiden en met hen wat onbekende liederen die als thema ‘de geest’ hadden wilde instuderen.
Leuk!
21 zangers en zangeressen hadden zich aangemeld en ik hoefde niet met mijn gitaar of blokfluit in de weer: ik had gewoon Erwin Wiersinga als koorbegeleider op de piano. Wat een luxe!
Het ging verrassend goed.
We zongen lied 676 en 693 en op mijn eigen verzoek de 691: de canon ‘Wij vieren vandaag het feest van het verschijnen van de geest’.
Het was al mooi dat we bij het instuderen de canon in tweeën konden uitvoeren, maar tot mijn grote verrassing ging het zelfs in vieren goed. Zouden we dat aan het einde van de bijeenkomst samen met de gemeente ook redden?

Toen iedereen weer terug was van de verschillende activiteiten was er een drankje en een hapje (lees bitterbal). We sloten de startzondag af in de kerkzaal met ons koor; sommige glazen waren nog niet leeg, dus die werden gezellig mee de kerkzaal ingenomen, evenals wat schalen met bitterballen die (net als de pepermuntjes vroeger) door de rijen werden doorgegeven; die schalen dan, hè, niet de afzonderlijke bitterballen.
De gemeente zong een aantal coupletten met ons mee; het laatste lied was de bovengenoemde canon en ook met de gemeente konden we het lied in vieren zingen! Een feest voor de geest.

We zijn dus weer begonnen!
Volgende week werken we als cantorij mee aan de viering en we kunnen als gemeenteleden het komende seizoen, naast het bezoeken van de vieringen, ook weer meedoen aan tal van activiteiten die worden aangeboden in het gidsje ‘Kijk’, waarin je een overzicht vindt van het komende seizoen.
Benieuwd naar de inhoud? Hierbij een link naar het digitale gidsje.

Toen de preek begon vanmorgen werd ik in gedachten meegenomen naar de eerste keer (2004) dat ik getroffen werd door een hartinfarct.
Het ging namelijk over angst; dat angst een slechte raadgever is.
De zomer na het infarct bezocht ik tijdens onze vakantie in Noord Duitsland een kerkdienst in de Lutherse kerk, waar ik een preek hoorde die mijn toenmalige wereld even op zijn kop zette en waar ik de rest van mijn leven heel veel aan heb gehad.
De essentie van die preek was een uitspraak van Luther.
“Als ik wist dat morgen de wereld zou vergaan, zou ik vandaag nog een appelboom planten”.
De voorganger destijds legde uit dat de onderliggende gedachte bij deze quote was: “Leef gewoon je leven, doe wat je moet doen en laat je daarbij niet verlammen door de angst voor wat morgen zou kunnen gebeuren.”*

Als het gaat over angst moet ik daar altijd aan denken en dat neemt mijn gedachten ook behoorlijk in beslag; het duurde dus even voor ik weer bij de les was.
De les van vanmorgen was dat wij ons niet moeten laten meeslepen door ‘de handelaren van de angst’ die paniek zaaien door verhalen over oorlogsdreiging en die angst verkopen om zelf aan de macht te komen.
Wij hoorden dat wij als kerkmensen tegenover die handelaren in angst delers van hoop moeten zijn.
Blijven zeggen: God is goed, wees niet bang, blijf de liefde leven juist omdat je weet hoe onzeker alles is.

Wie wacht, slaapt niet – Marjolein Visser

Aan het einde van de viering, in de Catharinakerk vanmorgen, vroeg voorganger Sybrand van Dijk of hij de afbeelding nog even in beeld mocht die voorop de orde van dienst stond, je ziet de foto hiernaast.
De foto is zo grijs omdat we naar een hopeloze plensbui zitten te kijken. Middenin die hoosbui zit een kogelstoter onder een pluutje te wachten tot het droog wordt.
Als er iemand hoop heeft is hij het wel!
Hij zit te wachten en gaat er van uit: “Het wordt een keer droog en dan ga ik een kogel stoten waar iedereen van zal opkijken!”
En het grappige is: zolang hij daar onder dat pluutje zit  blijft iedereen op de tribune ook zitten, want men denkt: “Hij weet dat de zon straks gaat schijnen en dan gaat hij die kogel heel ver weg stoten: daar willen we bij zijn!”
Wakende mensen zijn besmettelijk; want terwijl hij daar wacht denkt iedereen aan de zon terwijl het regent.

Toen we naar buiten liepen zei Gerard: “Wat een mooie dienst. Hoop starft het lest….”**

* Hele blog lezen over die kerkdienst in Aschendorf? Een appelboom planten.
** Weten wat Gerard bedoelde met die laatste woorden? Hoop & Daniël Lohues

Een blog over een kerkdienst kun je niet vergelijken met notulen.
En het is ook geen review/commentaar.
Het is wat ik er uit haal als waarde van mijn dag.
Het is beslist de moeite waard om deze dienst terug te luisteren.
Dat kan via Kerkomroep  of via het YouTubekanaal van onze PKN-gemeente.