een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Kerk & gemeente Pagina 1 van 48

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

4 maart: Tempel.

Eigenlijk hou ik niet zo van mannenkoren.
In mijn jeugd dweepte mijn vader met de Mastreechter Staar en ook op de Duitse televisie waar we destijds veel naar keken stond regelmatig een podium vol zingende mannen “O Du, mein Weeserland!”
Nee.

Gistermorgen werkte het Christelijk Mannenkoor Leek mee aan de viering in onze PKN-gemeente.
En warempel: ik vond het aangenaam.
Ze zongen mooie liederen die goed bij de rest van de viering pasten; verder was het repertoire afwisselend en fijn om naar te luisteren.
Bekend en onbekend.
Oud en nieuw.
Ze verrasten mij met het lied ‘Zoals ik ben’ dat ik ken in de uitvoering van Truus Simons; een lied dat in onze gemeente nooit gezongen wordt en dat bij mij ontroering teweeg bracht. Een gedateerde tekst, maar zo’n prachtige melodie en verbonden met talloze mooie herinneringen aan kerkdiensten van vroeger.
Dat gold eigenlijk ook voor het lied ’the Elephantsong’ dat we allemaal kennen in de uitvoering van Kamahl uit 1975: waar hoor je ze nog!

Een mannenkoor heeft een totaal andere klank dan een gemengd koor. Wat mij opviel was dat er heel veel stemmen waren uit de lagere regionen: bassen en baritons. Ik miste de hoge klank van met name de hoge tenoren; van Klaas, (cantorijbas) begreep ik tijdens de koffie dat daar gewoon niet zo veel van zijn. Wat hebben wij als cantorij dan een geluk met Jelle en Jan Willem, die van cantor Karel soms te horen krijgen ‘dat het wel iets zachter mag…” Koesteren die mannen. Voor je het weet ben je ze kwijt aan een mannenkoor!

Dominee Walter Meijles verraste ons gistermorgen met een preek over het lichaam als tempel van de ziel.
Alle vezels van ons lichaam bevatten een stukje God, daarmee is het heilig materiaal.
Ontheilig je lichaam/die tempel niet en zet je met alles wat je in je hebt in voor de goede zaak.
Met je hele handel en wandel.
Zorg er voor dat je wegblijft van tafels die door Jezus worden omgegooid als hij in woede ontsteekt  over wat we toch in Gods naam hebben gedaan met Gods wereld. Net als op het tempelplein, waarover Johannes ons gistermorgen vertelde.

In de 500 woorden die in dit blog tot mijn beschikking staan kan ik niet tot uitdrukking brengen wat deze viering bij mij heeft teweeggebracht.
Mijn advies is dan ook: luister deze kerkdienst terug via Kerkomroep of het YouTubekanaal van de kerk.
Laat je verrassen door de inspirerende overdenking van de predikant en beluister alle prachtige muziek die voor ons werd gezongen door de mannen uit Leek.
Op de afbeelding hiernaast zie je het mannenkoor.
Tijdens de dienst had ik al een foto gemaakt, maar dat was te ver weg en ik kreeg de pianiste er niet op.
Na afloop heb ik de mannen gevraagd of ze voor mij wilden poseren en dat leverde dit prachtige plaatje op!
Als je op de afbeelding klikt, krijg je een vergroting.

Reageren

20 februari: Voor ons allemaal!

Het was al even geleden dat ik op de Maandagavondclub was geweest; gisteren was ik om 19.30 uur  met mijn gitaar en een tas vol muziekinstrumentjes in De Deel.
(Even bijpraten: de Maandagavondclub is een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking uit Roden, Leek en omgeving, 1982 opgericht door de Raad van Kerken. Af en toe word ik gevraagd om een avond met ‘gitaar & zang’ aanwezig te zijn.)
Dat het zo lang had geduurd had alles te maken met de corona-jaren.
Ik kreeg een kopje thee en een koekje, maar het koekje hoefde ik niet.
“Waar houd je dan van?”
“Bitterballen.”
Grote instemming bij de anderen.
Jaaaah, bitterballen, die lustten zij ook graag.
Toen was het ijs al weer gebroken en konden we beginnen.

Deze keer had ik bedacht dat we samen een koor gingen vormen en ik was de dirigent.
We gingen diep in- en uitademen en, heel officieel, inzingen.
Daarna begonnen we met ‘het Maandagavondclub-lied; ik vind het een hele eer dat ze dat nog steeds kennen en regelmatig zingen, want een aantal jaren geleden heb ik de tekst geschreven. De melodie is heel bekend: ‘ik trek mijn wandelschoenen aan….’.
Iedereen wordt er heel vrolijk van en na het ‘falderieieieie, falderaaaah….’ is het laatste woord de MAANDAGAVONDCLUB!
Titia heeft daar nog een zin aan toegevoegd die ze plechtig uitspreekt: ‘Voor ons allemaal!’
En zo is het.

We zongen een eenvoudige canon, we leerden het ‘do-re-mi-lied ‘Doos, waarop je ’n deksel doet’ uit ’the Sound of music’, we deden een paar klapspelletjes en gingen het namen-spel doen met muziekinstrumentjes.
Iedereen kreeg een instrumentje (triangel, tamboerijn, belletjes, stokjes, fietsbel enzo) en dan moest je je voorstellen met dat instrumentje.
Pie-ter is dan twee tikken met de tamboerijn. Se-bas-ti-aan moest zelfs 4x tikken met zijn jingle-bells.
Daarna gingen we met het hele koor de namen achterelkaar opnoemen en gebruikte degene van wie de naam werd genoemd zijn instrumentje.

Het klinkt als een fluitje van een cent, maar voor de aanwezigen van gisteravond vergde het opperste concentratie.
Titia zat de hele tijd gespannen met haar sambaballen in de aanslag te wachten tot haar naam werd gezongen en Sebastiaan glom van trots als hij 4x moest bellen bij zijn naam.
Nadine krijgt niet altijd alles mee.
Die zit te genieten van wat er allemaal gebeurt en klooit wat om met haar fietsbel en de castagnetten van Margreet.
Maar tijdens het klapspelletje waarbij we ‘In Holland staat een huis’  zongen, zat ze ineens rechtop en zong keihard HUIS!

Je zult je afvragen hoe het ging met die brakke stem van mij.
Nou, eigenlijk niet.
Maar wat was het leuk!
Zingen is namelijk veel meer dan alleen je stem gebruiken.
(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

In het verleden was ik al vaker op de maandagavondclub; dit schreef ik er toen over:
februari 2019 Een leeuw? Niet? Een lion dan…
maart 2018 Hoeden met een liedje
november 2016 De maandagavondclub o.a. over het ‘Noach-spelletje’

Reageren

18 februari: Een tomte.

Vanmorgen waren Gerard en ik te gast in de Jacobskerk in Roderwolde.
Dat is op zich altijd een mooi fietstochtje, maar we werden wakker met het getik van stromende regen op de ramen.
Buienradar vertelde ons dat dat de hele dag zo zou blijven, dus de fiets bleef thuis.
Mijn vader placht te zeggen als het op een zondagmiddag zulk weer was: “Mooi weer om een erfenis te verdelen.” Dat waren de middagen waarop we eindeloos monopoly speelden.
Sjompige landerijen, modderige wegen en grote plassen langs de weg: het is altijd een mooie route naar Roderwolde, maar om deze tijd van het jaar moet je goed kijken wil je de schoonheid van Noord Drenthe zien.
Toen we uit de auto stapten keken we uit op ‘dominee’s toen’: daar stonden, ook zonder zon, de voorjaarsbloemen al te stralen met de belofte: de lente komt er aan, let maar op!

Twee keer per maand wordt in de Roderwolde een ‘gewone’ kerkdienst gehouden en één keer per maand verzorgen gemeenteleden van Roderwolde zelf , zoals we vanmorgen meemaakten, een ochtendgebed. Een korte, sobere viering met een schriftlezing, gebeden en het zingen van een aantal liederen.
Waar ik anders erg van het zingen geniet, is het nu door de problemen met mijn stem geen onverdeeld genoegen.
Maar gelukkig zongen we één lied waarvan ik de altpartij uit mijn hoofd ken, zo kon ik toch nog een bijdrage leveren aan de gemeentezang.

Na de viering dronken we met de aanwezigen nog een kop koffie in het jeugdgebouw en daar ontdekte ik in de vensterbank een gehaakt poppetje dat mij ontroerde: het was een tomte, een Scandinavische kabouter.
Het beeld trof me: een zingend kaboutermeisje met een muziekboekje in haar handen.
Het was een boekje van Frizzare, het opera-ensemble uit Roderwolde.
Ze zingt vol overgave.
Het deed me denken aan hoe onbekommerd ik vroeger zong en hoe ik nu dat eigenlijk niet meer goed durf, omdat ik bang ben dat het te hoog is of dat mijn stem breekt.
Als de gevolgen van de laatste griep (met alweer stemproblemen) achter de rug zijn ga ik op zoek naar een goede logopedist die me weer aan het zingen kan krijgen.
Wat zo’n kabouter kan moet ik toch ook weer kunnen?

Meer weten over de oude verhalen die horen bij de tomte?
Hierbij een link naar de website van Abe de  Verteller.

Reageren

15 februari: Vastenkalender.

Ieder jaar doe ik iets anders in de 40-dagen tijd.
De vastentijd is een goede periode om eens stil te staan bij je gedrag, de keuzes die je de hele dag door maakt en je tijdsbesteding.
Dit jaar wordt ons op dit gebied een handreiking gedaan: er is een speciale Vastenkalender uitgebracht door de ZWO-commissie en de werkgroep Groene Kerken van onze PKN-gemeente.
Het thema van die vastenkalender is ‘Ga mee!’

Gisteren, Aswoensdag, lazen we de inleiding bij deze kalender.
Het is de bedoeling dat er in de loop van deze periode 4 thema’s aan de orde komen:

afbeelding: website Milieu Centraal

– Eten en drinken
– Vervoer
– Energie en huis
– Spullen en kleding
en dat we met elkaar gaan nadenken over de vraag wat wij zelf kunnen doen op het gebied van duurzamer leven.

Er stond een afbeelding bij met de titel ‘Wat veroorzaakt de meeste CO2-uitstoot in een Nederlands huishouden?’
Het was heel klein, dus ik zocht het op op internet; ik vond het op de website ‘Milieu Centraal
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Dit jaar laten wij ons in de 40-dagen-tijd dus inspireren door deze kalender; we zijn benieuwd wat het ons brengt.
Via dit blog zal ik af en toe laten weten hoe het gaat.

Reageren

14 februari: Vastenavond. En Valentijn.

Gisteren was het Vastenavond.
Die dag wordt ook wel ‘vette dinsdag’ genoemd: het is de laatste dag van het carnaval.
Daarna begint de 40-dagen-tijd die duurt tot het paasfeest.
Vastenavond wordt overal in Europa gevierd. In Frankrijk heet het Mardi Gras en in Engeland Shrove Tuesday of Pancake Tuesday, omdat volgens de oude traditie op deze dag pannenkoeken worden gegeten.  Het idee is, dat je dan je voorraadkast leeg maakt voor de vastentijd, dus het opgebruiken van melk, meel en eieren: inderdaad, de ingrediënten van pannenkoeken.
Wij schuiven op deze bijzondere avond graag aan bij het Pannenkoekenfeest van onze PKN-gemeente, dat jaarlijks wordt georganiseerd door de leden van de ZWO in samenwerking met een aantal vrijwilligers.  Zelf ben ik ook één van de vrijwilligers die pannenkoeken bakt, over hoe dat in zijn werk gaat schreef ik vorig jaar het blog ‘Met drie pannen’.

Vanaf 18.00 uur zaten we met 60 gemeenteleden samen pannenkoeken te eten: het was weer gezellig! Het was de bedoeling dat je steeds ergens anders ging zitten, maar er kwamen voortdurend andere mensen naast mij zitten,  dus ik bleef aan ‘mijn’ tafeltje zitten en sprak wel 7 verschillende gemeenteleden over een baby die 5 weken te vroeg was geboren,  over heimwee naar de zee, over die nare coronajaren, over een nieuwe naaimachine die niet deed wat de oude deed en over het belang van het onderhouden van contacten met je broers en zussen.  Vertel mij wat.

En ook al is de griep volgens mij voorbij: na twee keer een half uur pannenkoeken bakken en anderhalf uur socializen aan mijn tafeltje was de energie echt wel op voor de dinsdag.  De cantorij had zich al verzameld in de kerkzaal voor de koorrepetitie. Deze week zing ik nog niet mee, maar ik ging nog wel even naar binnen voor een praatje met deze en gene. Eigenlijk kan ik het niet missen, maar dat moet wel even. Volgende week sta ik weer op de achterste rij.

Vandaag is het Valentijndag.
Besteed ik anders geen aandacht aan, maar op Instagram poste dochter Frea een heel mooi video-fragment van het 5-koppige vrouwenkoor ‘Fien Vocal-group’ waar ze bij zingt.  Dit stond er bij: Valentine’s special: een sneak peek van ons nieuwe repertoire, Queen’s Love of my Life ❤️

Oeh….wat mooi.
Dat zou ik graag aan iedereen willen laten horen, maar het stond op het Instagram-account van het koor en ik wist niet of iedereen daar zomaar op kan. Maar Frea stuurde mij de video rechtstreeks, dus ik geef je hierbij een link naar dat moois!

Reageren

27 januari: Overvallen.

Vandaag is het 27 januari: de dag waar ik al zo lang naar uitkeek, want Scratch.
Daar schreef ik half januari al over in het blog ‘Scratch‘.
De laatste zin was: “Geef je op; gaan we samen zingen op 27 januari!”

Maar John Lennon zei het al: ‘Life is what happens to you when you’re making other plans.’
Gisteren werd ik overvallen door de griep.
Griepprik gehad én coronaprik gehad; ik troost me met de gedachte dat het zonder die prikken erger was geweest, dus ik bezit mijn ziel in lijdzaamheid.
In plaats van het zingen en instuderen van Psalm 2 lag ik tot 12.oo uur in bed en deed verder niks. Ja, slapen en suffen op de bank.

….slapen en suffen op de bank…

Maar o, wat vind het ik stom en wat was ik teleurgesteld, want ik had me zo op die scratch verheugd!
En, minstens zo erg: morgenvroeg zal ik ook niet meezingen met de cantorij. En we zingen van die mooie liederen!

Helemaal wég ben ik bijvoorbeeld van het lied ‘Boek, jij bent geleefd’ van Huub Oosterhuis.
Morgenvroeg zal ik thuis kijken en luisteren en me zitten te verbijten om wat ik allemaal mis.
Maar laten we het ook niet groter maken dan het is: een wintergriepje waardoor ik er een keer niet bij ben.
Ik heb voor heter vuren gestaan.

Hierbij als schrale troost een YouTube uitvoering van  het lied Boek, jij bent geleefd.

Reageren

22 januari: Wel geroepen.

Gistermorgen in de viering van onze PKN-gemeente was het onderwerp ‘Roeping’.
Twee verhalen uit de bijbel werden bij dat onderwerp gelezen: de roeping van Samuel (die steeds denkt dat Eli hem roept) en de roeping van de discipelen.
We zouden in de dienst afscheid nemen van een ouderling en er zouden ook nieuwe ambtsdragers bevestigd worden, maar die plechtigheden gingen niet door. De ouderling die afscheid zou nemen was ziek geworden en er waren geen nieuwe ambtsdragers gevonden; er was wel geroepen, maar niemand had die roeping vooralsnog beantwoord. De zittende kerkenraadsleden gaan nog wat langer door en we hopen in de toekomst toch wat nieuwe mensen te vinden.

Het ging gistermorgen in de preek over de discipelen die de roeping van Jezus serieus hadden genomen en met hem mee gingen.
Dat er waren er 12. En het waren alleen maar mannen. Volgens voorganger Walter Meijles waren er zeker ook vrouwen bij de volgelingen van Jezus, “maar door de filters van die tijd en filters van latere tijden in christelijk Europa zijn die vrouwen naar de achtergrond gedrongen. Er zijn mensen die de namen van alle twaalf discipelen kennen….”
Volgens de voorganger alleen de mensen die een degelijke opvoeding hebben gehad. Huh? Ik ken ze beslist niet alle twaalf* en toch heb ik wel een degelijke opvoeding gehad.

In de viering was er ook een primeur: de Pop-up-cantorij.
Van te voren had de predikant aan de cantorij gevraagd of er een aantal mensen een lied wilden instuderen om de gemeente te ondersteunen bij het zingen. Karel had een geluidsbestandje gemaakt waarop hij de melodie speelde zodat we thuis konden oefenen.
Gistermorgen stonden we met 8 cantorijleden om 09.45 uur al bij het orgel te zingen om af te stemmen met de organist.
Het ging om lied 343 ‘Geloofd zij God die heel de wereld tot leven wekt’.
Het is een compacte samenvatting van de Apostolische Geloofsbelijdenis.
Mooi lied! En het zingen ging ook goed.
Later aan de koffie sprak ik nog een sopraan en we waren het roerend eens: dit moeten we vaker doen!
Daar zijn we als cantorij per slot van rekening voor: de lofzang gaande houden.
En de lofzang ondersteunen dus.

* Meer weten over die twaalf belangrijke mannen? Hierbij een link naar een artikel daarover op Historianet. 

Reageren

16 januari: Een scratch!

Vorige week gaf ik mij op voor een koor-scratch.

Karel Stegeman

Wat is een scratch? Scratch komt van de Engelse uitdrukking ’to start from scratch’ ofwel ‘met niets beginnen’.
Bij een koorscratch is het de bedoeling dat je op één dag een muziekstuk instudeert en ’s avonds uitvoert voor publiek.
Dat is meestal iets van Bach of Mozart of iets anders moeilijks maar deze keer is het ‘iets van Karel’.
ONZE Karel, cantor van de cantorij.

Karel schreef een nieuwe cantate op Psalm 2 voor koor en orgel en biedt het stuk als scratch aan in het PKN-activiteitenoverzicht van 2023/2024.
Dit staat er over in het informatieboekje:

ZING MEE

koor-scratch Cantate Psalm 2 onder leiding van Karel Stegeman
Wat bezíélt ze toch?!
Van de 8 miljard mensen is er maar een handjevol mensen zo machtig of rijk als Elon Musk, Xi Jinping of Vladimir Poetin.
Maar als je ziet waar ze hun gigantische invloed daadwerkelijk voor gebruiken, sta je paf.

Karel Stegeman, cantor van de PKN Roden-Roderwolde, schreef afgelopen jaar een nieuwe cantate op Psalm 2 voor koor en orgel. Deze psalm stelt die blijkbaar aloude vraag: wat bezíélt jullie toch?! In de cantate zijn de vier coupletten van Psalm 2 op verschillende manieren getoonzet en afgewisseld met teksten uit het Magnificat, de lofzang van Maria. Zij vertelt over de omwenteling waar Kerst voor staat: de machtigen zingen een toontje lager en vertrapten krijgen een stem.

De opzet van een zogenaamde scratch is eenvoudig: overdag studeren, ’s avonds uitvoeren. Met andere woorden: onder leiding van de componist gaan we in de ochtend en middag aan de studie en ’s avonds is er een bijeenkomst waarin we de cantate direct uitvoeren.

Iedereen is welkom om mee te zingen! Ervaring met koor-zingen is een pré, maar zeker niet vereist.
De bladmuziek is digitaal beschikbaar of in boekvorm af te halen in Op de Helte of bij Truus de Jong.
Bij de uitvoering is Sybrand van Dijk de voorganger en speelt Erwin Wiersinga op het orgel.

Datum: 27 januari 2024
Plaats: Op de Helte, Roden
Tijd: repetitie 10:00-16:15 uur; uitvoering 20:00-21:00 uur
Opgave: Truus de Jong-Theessink, e-mailcontact>>>
Kosten deelname: € 15,-
Zelf lunch meenemen; voor soep wordt gezorgd.
Collecte na uitvoering: vrije gift

Woon je in de buurt en lijkt het je leuk om ook mee te doen?
Geef je op; gaan we samen zingen op 27 januari!

Reageren

9 januari: Liefde zonder woorden.

Gistermiddag bezocht ik de afscheidsdienst van Berend Postmus; daar ging ik als PKN-gemeentelid naar toe omdat ik zijn dochters Dea en Sijcolien en hun gezinnen goed ken en omdat zijn vrouw Janny deel uit maakt van Holy Stitch: Berend was een bekende van het kerkelijk erf  zogezegd.

Tijdens zo’n plechtigheid leer je de overledene vaak nog wat beter kennen door wat er verteld wordt over zijn leven.
Dea vertelde zijn levensverhaal namens de kinderen en kleinkinderen en ik vond het moedig en opmerkelijk dat ook de moeilijke passages uit zijn leven niet onbesproken bleven.
Zijn afscheidsdienst mocht geen lofzang worden, dat had hij er van tevoren over gezegd. Daarmee bedoelde hij dat op zijn begrafenis niet de loftrompet over hem gestoken moest worden. Hij was een man van ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, niet te veel opvallen en van het zinnetje: “Ik wil me niet voor je schamen” dat de kinderen nog al eens hoorden.
Hij kon geen woorden geven aan wat er zich in zijn gemoed afspeelde; dat had hij in zijn jeugd niet geleerd en dat bleef zijn hele leven zo.
Veertig jaar geleden werd hij op zijn 48e afgekeurd voor zijn werk en dat was voor hem verschrikkelijk; net in die periode zat hun zoon in de puberteit en dat was één van de moeilijkste periodes in zijn leven.

Er was nog een spreker gistermiddag en dat was de broer van Janny: hij sprak namens de familie Van der Scheer.
Hij riep het beeld op van een zwager (die 11 jaar ouder was dan hij) die er in zijn beleving altijd al was geweest en die liefdevol in het grote gezin waar Janny toe behoorde werd opgenomen. Hij bedankte Berend en Janny voor het feit dat zij altijd klaar stonden voor hun ouders  “Jullie waren ware ambassadeurs voor onze familie.” Ieder gezinslid had van Berend een mooi, houten dienblad gekregen dat hij met liefde en geduld had gemaakt: houtsnijkunst was een hobby die hij graag uitoefende. Op de afbeelding hiernaast zie je een kunstwerk dat Berend heeft gemaakt. Het lag op zijn kist en stond afgebeeld op de orde van dienst.

Dat dienblad werd in de overdenking van dominee Sybrand van Dijk nog even aangehaald.
“Dat dienblad was een teken van zijn liefde. Net als die krentenbollen mét Duo Penotti én bruine suiker die de kleinkinderen van opa kregen. Een uiting van zijn liefde zonder woorden”.

Tijdens de koffie sprak ik nog even met de Wim en Sietse, allebei bassen, die naast bariton Berend stonden op het mannenkoor Roden dat we in de fotoserie over Berends leven nog voorbij zagen komen.
“Ik zie wat we hadden en wat hebben we het goed gehad” zei één van hen. “Maar bij dit soort gelegenheden zie ik ook dat het allemaal voorbij is…”
Daar past de slotzin van de zwager dan weer goed bij: ‘Achter de tranen van verdriet schuilt de glimlach van de herinnering’.

 

Reageren

18 december: Niet jaegen en drieven.

Het zit er op!
Het PKN-Christmascarolskoor editie 2023 heeft gisteravond voor het laatst meegewerkt aan een activiteit: we zongen in de vesper van gisteravond.
‘Op zoek naar licht in Christmascarols’ was het thema van deze viering.
Natuurlijk: ik bedenk het zelf en ik organiseer het allemaal zelf, het gaat eigenlijk altijd goed, maar toch ben ik dan nerveus; gezonde spanning noem ik het zelf.
Het zou ook niet goed zijn als het je helemaal niks meer deed.

Ook op deze viering kunnen we tevreden terugkijken.
En nee, het was wederom niet vlekkeloos, maar in mijn oren het klonk wel mooi.
Erwin Wiersinga begeleidde ons op het orgel en dat vind ik dan ook wel weer spannend.
Wij zijn eigenlijk niet een gewoon koor en ik ben geen gewone dirigent, maar de samenwerking gisteravond ging prima! We hadden regelmatig ‘spiegel-oogcontact’ en Erwin versierde de muziek met mooie tussenriedeltjes en boogjes zodat het allemaal net wat mooier klonk.

Erwin wees ons er nog wel even op dat vooral de mannen sneller zongen dan het orgel aangaf.
Advies: het tempo niet onnodig opvoeren.
Wat mij aan een Smildiger uitdrukking deed denken: “A’j wilt jaegen dan moe’j in ’t bos weden en a’j wilt drieven moe’j in de wieke gaon liggen.” Hierbij was natuurlijk wel weer ondertiteling nodig…….

Na het inzingen, dus nog voordat de vesper begon, sloot ik de activiteit ‘PKN Christmascarols’ af en bedankte iedereen voor zijn/haar deelname. Zoiets kan namelijk alleen maar slagen als veel mensen enthousiast meedoen!
Wat ik met het aanbieden van deze activiteit voor ogen had is helemaal gelukt: onderlinge ontmoeting, vierstemmig zingen, namens de PKN Roden-Roderwolde een bijdrage leveren aan de Roder Weihnachtsmarkt en samen heel veel plezier beleven aan het zingen van de overbekende carols. We maakten een mooie groepsfoto die als bonus bij het blog vandaag gaat.

Waar ik anders verwijs naar Kerkomroep om de viering terug te kijken: dat kan nu niet.
Er was tegelijkertijd een viering van een andere gemeente in de Catharinakerk en er is maar één uitzendkanaal.
We moeten het dus doen met de goede herinneringen.
Gelukkig hebben we de foto’s nog!

En nu is het allemaal al weer voorbij: de drukte, het oefenen, het gedoe met papieren, standers, blokfluit, maar vooral ook…… het genieten van het samen vierstemmig zingen van die prachtige melodieën.
Dit blog sluit ik af met een opmerking die vrijdagavond door iemand werd gemaakt: “We kunnen wel eens een flashmob doen; dan gaan we allemaal quasi nonchalant met een winkelwagentje naar binnen en dan beginnen we opeens een kerstlied te zingen!”
Wie weet…….

Weet je niet wat een flashmob is?
Dan geef ik je hierbij een link naar een flash-mob in Kopenhagen.
Muziek in de metro.
Klik hier voor de  YouTubeVideo.
Met dit soort dingen ben ik altijd in tranen, omdat dat is wat muziek met me doet.
Muziek spoelt het stof van het dagelijks leven van de ziel.

Reageren

Pagina 1 van 48

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén