3 november: Wie weet nog wie Vrouw Holle is?

Als kind al was ik weg van sprookjes. Eén van de eerste kadootjes die ik me kan herinneren was een sprookjesboek dat ik kreeg van mijn ouders.
Ik heb het nog. “Ada Vrieswijk. Gekregen van papa en mama” staat er voorin. En mijn broer heeft zijn naam er later ook maar bijgezet.
“Sprookjesland” verteld door tante Lucille, getekend door J.C. van Hunnik. De plaatjes alleen al! Spannend, eng, leuk, griezelig……genieten! Het engste was het verhaal van de aardbeienfee.

Van opa Boelen, die bij ‘het oud papier’ werkte, kreeg ik toen ik een jaar of negen was een sprookjesboek. Een groot, rood boek met spannende sprookjes uit binnen- en buitenland. Het boek heb ik stukgelezen. Ik heb het meegenomen uit huis en ook aan mijn kinderen voorgelezen. Vele malen zelfs. Eén verhaal las ik nooit voor, dat was het verhaal van Blauwbaard. Dat vond ik te gruwelijk voor de tere kinderzieltjes. Maar kinderen zijn nieuwsgierig hé? Vooral als er een plaatje bij zo’n verhaal staat met een griezelige man die voor een deur staat waar een plas bloed onder vandaan komt…

Toen ik een keer een weekend in Denemarken zat zagen mijn dochters hun kans schoon.
“Papa, papa, wil je voorlezen?” Ja hoor, wat zal ik lezen? “Kijk, dit verhaal!” Gedurende het voorlezen bekroop Gerard het gevoel dat dit niet echt een geschikt verhaal voor kleine meisjes was. Maar toen wilden ze natuurlijk weten hoe het afliep!

Sprookjes. Ik vind het nog steeds leuk. Afgelopen zondag kreeg ik even bezoek van iemand die een kaartje kwam brengen. Hij kwam even binnen en vroeg hoe het ging. Ik vertelde dat ik ontzettend angstig ben. Hij zei: “Laat je nu maar gewoon even vallen. Denk aan die ene dochter in het sprookje van Vrouw Holle. Zij viel in de put en dacht dat haar laatste uur geslagen had. Maar onder in de put werd ze opgevangen door Vrouw Holle. Heb maar vertrouwen.” Kijk. Daar kan een mens mee verder. En wat fijn dat ik weet wie Vrouw Holle is: ken uw klassiekers!