Vandaag is het onze trouwdag.
Op 25 maart 1983 trouwden we in het gemeentehuis in Smilde en in de Ned. Hervormde kerk in Hoogersmilde.
We hadden toen bijna 3 jaar verkering. Gerard was 21 en ik 22.

Het was een fantastische dag. We hadden familie & vrienden de hele dag uitgenodigd, inclusief de ooms en tante’s. Het totaal kwam op 70 man. Twee weken voor de bruiloft telden we zenuwachtig het aantal mensen dat op de lijst stond voor het eten. Wij kwamen op 70 personen en we hadden een maaltijd voor 72 personen: wie zagen we nou toch over het hoofd…… bleek dat we onszelf waren vergeten bij het tellen!

We hadden een geweldige dag. We lieten het maar gewoon gebeuren. Er waren zoveel gasten, die konden niet allemaal in de trouwzaal van het gemeentehuis. Op de foto’s zie je mensen opeengepakt zitten en langs de zijkanten staan. Na het jawoord mochten we elkaar zoenen, volgens de aanwezigen deden we dat iets enthousiaster dan de etiquette voorschreef.

Bij het maken van de foto’s (bij het Blauwe meer) was de chauffeur ook mee. Dat was zwager Harrie, die beslist van toegevoegde waarde was. Hij hield de paraplu’s vast en paste op ‘mijn bontje’, een witte stola die ik om de schouders had omdat het vreselijk koud was.

In de kerkdienst zong “Hosanna”, het jeugdkoor dat we destijds hadden. De grootste klier die altijd voor de meeste reuring zorgde op de repetities stond er nu voor: wat was hij zenuwachtig. Maar het ging prima. Alleen jammer dat de fotograaf vergat om een foto van het koor te maken: hij dacht dat ze nog een keer zouden zingen…..dat was het enige dat echt fout ging die dag.

’s Avonds vierden we een grote bruiloft waar alle mensen die toen een rol speelden in ons leven aanwezig waren: vrienden, familie, collega’s, zondagschoolleiders, jeugdkoorleden, buren, IKJ-leden. Het was een fantastisch feest. Er werden stukjes gedaan door de broers en zussen, door het jeugdkoor, door de vriendengroep en door de zondagsschoolleiding.
Ik weet nog dat ik de zaal inkeek waar ongeveer 200 mensen zaten en dacht: “Deze mensen ken ik allemaal!”

25 jaar later hebben we wel een feestje gevierd, maar een stuk minder uitgebreid.
Toen hadden we namelijk ook geld nodig voor de reis met onze dochters naar Rome!