Op radio 5 is het deze week “Week van de jaren ’70”.
Mijn geboortejaar is 1960, dus de jaren ’70 beslaan voor mij de periode van mijn 10e tot mijn 20e levensjaar. Aan het begin zat ik nog op de Lagere School, daarna deed ik de MAVO, de HAVO en in 1979 ging ik werken. Een turbulente periode in een mensenleven.
Vanmorgen in de auto luisterde ik naar Wekker Wakker. Ik weet niet of het bij iedereen zo is, maar ik heb beelden bij sommige liedjes. En héél veel beelden bij liedjes uit de jaren ’70.

Bij Brian Ferry’s “Lets stick together” zit ik weer in de bus van de Mavo-werkweek naar Zeeland.
“You talk too much” van Spooky en Sue herinnert mij aan Nanny Helder die dat liedje op het schoolplein stond te zingen en te dansen.
Bij “Du” van Peter Maffay vroeg een vriendinnetje: “Wat zegt ie nou? Ik hab die griep?” Nee, ich hab dich lieb…..
Hoor ik “Nutbush city limits” van Ike & Tina Turner, dan zie ik mezelf weer in de disco met vriendin T. op de dansvloer staan: dansen, meezingen, pilsje in de ene hand, sigaretje in de andere.
“Home for christmas” van de Eagles was het eerste liedje dat ik opnam met mijn eerste zelfgekochte radio-cassetterecorder. (honderdtachtig(!) van zakgeld bij elkaar gespaarde guldens).

Vanmiddag op de terugweg was er een programma op de autoradio waarbij mensen konden bellen met een verhaal over een plaatje uit de jaren ’70 dat ze nooit meer hoorden. Er werd gebeld door ene Anneke.
Anneke had net zo goed Ada Vrieswijk
kunnen heten, want het was mijn verhaal.

Mud wilde ze horen met ‘Dynamite’. Helemaal gek was ze d’r destijds van. Posters op de kamer, alle plaatjes gekocht, fotoboekjes, artikelen in de Popfoto en de Muziekexpress: alles had ze er van verzameld.
Meteen zat ik weer ‘met kop en oren’ in 1974. MUD! Wat een heerlijke muziek. Het bijzondere is dat ik er nu op mijn 54e nog van opknap. Even voelde ik me weer 13.

Met de volumeknop op tien ben ik naar Roden gereden. Luid meezingend. “And then she walked in looking like dynamite…..!”