Stress. Kop vol zorgen. Van een goede vriendin kreeg ik het advies om eens yoga c.q. pilates te gaan doen.
Daar heb ik lang over nagedacht.
Want ik wist eigenlijk wel zeker dat het niks voor mij was. Totdat ik een aantal weken geleden van de fiets viel en de dag erna niet kon lopen en zitten van de spierpijn.
Iemand zei: “50-plus he? Heb je wel eens aan yoga gedacht? Daar wordt je in ieder geval leniger van….” (lees: je bent eigenlijk toch wel een beetje een stijve hark).

Maandagmorgen 09.45 uur zat ik op het bankje voor de deur van het leslokaal van de sportschool . Langzaam kwamen de andere yogisten binnen.
En o vreugde: een paar kende ik.
I. van de cantorij.
M. van de gespreksgroep.
Twee vrouwen die ik ken van kerk maar niet bij naam.

Ze stelden me gerust en namen me op sleeptouw.
Een uur duurde het. Zwait’n dokter.
Ik was nog niet helemaal in balans. Helemaal niet eigenlijk.
Ik viel bijna om. Kreeg kramp. Zwaaide enthousiast met links terwijl het rechts moest zijn.
“Hoe ging het?” vroeg de instructeur na afloop.
Ik vertelde van het omvallen en de kramp en de strijd tussen mijn linker en rechter hersenhelft.
Volgens hem “ging het helemaal goed komen..!”
Bij zulke uitspraken gaan mijn nekharen al overeind staan. Helemaal goed, hou toch op.

Ik ga het eerst een maand proberen. Eerst zelf maar eens onderzoeken of het ‘helemaal goed komt’.