Franse les. Zo heet het boek dat ik kreeg van één van de mannen waarmee ik op Franse les zit. Het is een vermakelijk boek. Het is geschreven door een Engelsman die in Zuid Frankrijk woont. Hij vertelt over de franse gewoonten met betrekking tot eten en drinken, die (zoals we allemaal wel weten) erg afwijken van de Engelse eet- en drinkgewoonten.
De schrijver, Peter Mayle, is helemaal weg van het Franse land. Hij begint zijn boek als volgt: “Mijn vroegste jeugd heb ik doorgebracht in de gastronomische wildernis van het na-oorlogse Engeland, in de tijd waarin het aanbod van delicatessen miniem was. Ik zal in mijn jeugd vast wel smaakpapillen hebben gehad, maar die zijn toen niet gebruikt.” Leuk boek, het water loopt je regelmatig in de mond.
Van onze eigen Franse les hadden we in april de laatste bijeenkomst gehad. Maar we sluiten het seizoen altijd officieel af met een etentje in De Biechtstoel >>> in Groningen. Een van de mannen heeft ‘banden’ met dat etablissement en het eten is prima.
Dinsdagavond ontmoetten wij elkaar rond 18.15 uur aan een grote tafel die voor ons gereserveerd was. Het was weer heerlijk. We hebben allemaal lekker gegeten en uitgebreid bijgepraat. Het leuke was dat we niet steeds naast dezelfde persoon zaten. Eén van de heren is in een vorig leven onderwijzer geweest en dat gaat nooit helemaal over. Hij had het volgende bedacht: iedere plaats had een nummer en na iedere gang moest iedereen een cijfer uit een mandje halen en op die plek moest je dan gaan zitten.
Halverwege nam de jongste leerling het woord. Hij wilde graag met ons delen dat zijn vrouw en hij hun tweede kindje verwachten. Gefeliciteerd!
Na het doorgeven van de bestelling voor het nagerecht hebben we samen nog twee liederen gezongen. Eén was speciaal voor de jonge ouders: “Prendre un enfant” van Yves Duteil >>>
Een prachtig lied met een ontroerende tekst. Hierbij een link>>> naar een pagina waar zowel de Franse tekst staat als de Nederlandse vertaling.
Om 22.00 uur, na de nodige glazen ‘du vin rouge, du vin blanc ou du bière’ namen we afscheid met een dikke zoen. In september zien we elkaar weer voor de ‘nulde’ les om na de zomervakantie bij te praten.
Ik kiek d’r al weer naor uut. En daar is geen woord frans bij.
Geef een reactie