Er is muziek waarvan ik me de eerste keer dat ik het hoorde nog precies herinner. Ik luisterde naar ‘de Gouden uren’ van Daniel Dekker. Hij draaide een liedje waar ik op slag weg van was. Dus ik met m’n oor aan de radio om te luisteren naar de afkondiging. Hij zei alleen: “Dit komt uit Cuba, mensen!” Verder niks! Twee dagen later draaide hij het weer. Ik weer naar de radio, zou hij nu naam en nummer noemen? Dekker riep: “Dit heet Silencio en het komt uit Cuba!”. Grrr. Diskjockeys vind ik sowieso al ergerlijke wezens, maar als ze dan ook nog niet doen waar ze voor betaald worden wordt ik daar helemaal niet goed van. Nu wist ik nog niet wie het zong!

In Roden zat er destijds een muziekzaakje naast snackbar de Berk. Daar stond een wat oudere meneer achter de toonbank met onnoemelijk veel verstand van muziek en een glazen oog. En geloof het of niet: met ‘Silencio’ en ‘Het komt uit Cuba’ kwam hij uit op de Buena Vista Social club. De zanger heette Ibrahim Ferrer en hij zong een duet met Omara Portuondo.
In 1999 (op 72-jarige leeftijd!) maakte Ferrer zijn solo-debuut met deze CD ‘Buena Vista Social Club Presents Ibrahim Ferrer’
De meneer van de platenzaak bestelde de cd voor mij en 4 dagen later (2000 hè, toen had je nog geen Bol.com) had ik hem.
Het was voor mij een hele nieuwe soort muziek. En niet alles op de CD was zo aangenaam als dit nummer. Maar ‘Silencio’ vind ik tijdloos mooi. Het is een droevig lied. De zanger heeft verdriet, loopt in zijn tuin, maar wil niet dat de bloemen weten van zijn smart, want als ze dat zouden weten, zouden ze sterven. Dit zijn de woorden van het refrein:

“Silencio, que estan durmiendo
Los nardos y las azucenas
No quiero que sepan mis penas
Porque si me ven llorando moriran”
Luister hoe mooi >>>>